ตอนการเจรจาระหว่างยุยกับคุณพ่อจอมโหด

จากความเดินตอนที่แล้วคุณพ่อจอมโหดซาคามากินั้นได้มาในร่างของซาคามากิ โทวโกะอย่างกระทันหัน ทั้งที่พวกยุยเพิ่งกลับมา

โทวโกะ:กลับมาแล้วหรอ ชู เรย์จิ อายาโตะ ไรโตะ และโคโมริ

คานาโตะ:มาแล้วรอครับ

ซูบารุ:ชิ รอให้นาน

อายาโตะ:เดี๋ยวสิ!!

โทวโกะ:หืม อะไรหรอ

อายาโตะ:ทำไมถึงได้มาที่นี้ล่ะ แกน่ะ!!!

เรย์จิ:ว่าแต่ว่า ท่านพ่อ ทำถึงมาที่นี้ครับ

โทวโกะ:ก็ฉันมาหาลูกชายของตัวเองว่าสบายดีมั่ย

ยุย:สวัสดีค่ะ โทวโกะซัง

โทวโกะ:สวัสดีน่ะ โคโมริ

ชู:ชิ กะว่าจะกลับมานอน กลับมาก็เจอกับ ชิ

โทวโกะ:มีปัญหาอะไร ชู

ชู:เปล่านี่

โทวโกะ:งั้นมานั่งก่อนสิ

อายาโตะ:ชิ รู้แล้ว!!

[ในมุมมองยุย]

"ตำแหน่งการนั่ง ที่เราเห็นชูกับเรย์จินั่อยู่ทางซ้ายสุด อายาโตะ คานาโตะ และไรโตะ ส่วนเรากับซูบารุนั่งขวาสุด และโทวโกะซังอยู่กลางระหว่างเรย์จิกับอายาโตะ"

เรย์จิ:ท่านพ่อ เมื้อนี้ไม่จัดงานเลี้ยงหรอครับ

โทวโกะ:ไม่ล่ะ เพราะวันนี้มีเรื่องที่อยากบอกตรงๆ

เรย์จิได้เตรียมน้ำชาไหม

เรย์จิ:ต้องขออภัยด้วยครับ ที่ผมไม่ได้เตรียมให้ครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมน่ะครับ

เรย์จิได้ไปเตรียมน้ำชาให้กับโทวโกะซังและรอไม่นานก็ได้ชา

เรย์จิ:เชิญเลยครับท่านพ่อ

โทวโกะ:ขอบใจ เรย์จิ

เรย์จิ:ครับ

โทวโกะ:อืม~ เป็นชาที่ดีเลยน่ะ ของเมื่อนี้

เรย์จิ:ครับ ท่านพ่อ

ซูบารุ:ชิ รีบๆเข้าเรื่องได้แล้ว

โทวโกะ:งั้น"โทวโกะได้วางแก้วลง"

เรื่องคิโนะ

อา****ยาโตะห๊ะ เจ้าหมอนั้นหรอ

โทวโกะ:ใช่ เรื่องที่คิโนะบุกมาถึงนี้เพราะฉันได้ส่งจดหมาย

เรย์จิ:ส่งจดหมายหรอครับ

โทวโกะ:ใช่ ไม่ใช่แค่คิโนะหรอกน่ะที่ได้จดหมาย

ซูบารุ:หมายความว่าไงหรือว่า

โทวโกะ:ใช่ ทั้งมุคามิ สึกินามิ ทุกคนที่เกี่ยวข้องอีฟทั้งหมด ฉันได้ส่งจดหมายและเรื่องมหาลัยให้

ยุย:(สร้างปัญหาไว้เยอะเลย)

อายาโตะ:นี่แก!!! นอกจากจะให้เข้ามหาลัยแล้วยัง

ซูบารุ:แล้วทำไมถึงต้องทำเรื่องอย่างนี้ด้วย!!!

โทวโกะ:เพราะฉันอย่าจะเตือนไว้

ชู:อะไร ล่ะ

โทวโกะ:ที่มหาลัยจงปิดบังตัวตนที่แท้จริงไว้ซะ

ซูบาร:ห๊ะ ก็แหงอยู่แล้วไม่ใช่หรอ

โทวโกะ:อย่าให้ใครรู้เด็ดขาด

ซูบารุ:ชิ แค่เรื่องแค่นี้เนี่ยน่ะ ถึงกับต้องมา

โทวโกะ:ใช่ และอีกอย่างฉันอย่างคุยกับเธอ โคโมริช่วยตามมาด้วย

ยุย:ค่ะ(อะไรอีกเนี่ย!!)

[ห้องทำงานโทวโกะ]

ปึง "เสี่ยงปิดประตู"

ยุย:ฉันมาแล้วค่ะ

โทวโกะ:มาเร็วนี่

ยุย:ก็แหงล่ะค่ะ ว่าแต่คุณไม่เปลี่ยนร่างหรอค่ะ

โทวโกะ:ไม่หรอกคุยกันอย่างนี้เหละ

ยุย:หรอค่ะ~แล้วทำไมถึงได้เรียกฉันมาค่ะ~

โทวโกะ:ก็เพราะมีเรื่องอยากจะบอกเธอ

ยุย:เรื่องอะไรหรอค่ะ

โทวโกะ:เรื่องโครงการแอปเปิ้ลอดัมน่ะ

(หว่ายังไม่เลิกอีก คนที่ได้ฉายาว่าพระเจ้าแห่งปิศาจ กลายเป็นคนสติเฟื่องเรียบร้อย)

โทวโกะ:จริงๆ แล้วโครงการนี่มันมาจากอะไรรู้ไหม

ยุย:ก็รู้ค่ะ เรื่องโรคระบาด โรคจุดจบที่เป็นกันวอดวายยังไงล่ะค่ะ

โทวโกะ:ถูกต้อง

ยุย:แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรต่อจากนี้ ที่นอกจากฉัน ลูกชายคุณที่เป็นหนูทดลองล่ะค่ะ

หึ ฉันจะทำมันต่อ

ยุย:(ระดับปัญญาต่ำลงเรียบร้อย)

โทวโกะ:แต่ในระหว่างการทดลองของฉันตลอดมา

ยุย:คืออะไรหรอค่ะ

โทวโกะ:คนที่มีร่างกายทนรับร่างกายของ เลือดแวมไพร์อยู่

ฉันจึงขอเรียกว่า เดมล่ะะกัน

ยุย:เดมหรอค่ะ

โทวโกะ:ใช่พวกที่มนุษย์สามารถทนพลังปิศาจ ไม่ก็มนุษย์ที่มีเชื้อปิศาจที่ไม่เป็นโรคอยู่หรือก็คือ

ยุย:ก็คนนึงฉันสิน่ะค่ะ

โทวโกะ:ใช่มนุษย์ที่สามารถทนเลือดปีศาจ

ยุย:แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรหรอค่ะ

โทวโกะ:4 ปีมานี้ฉันได้รู้ว่าพวกเดมไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวยังไงล่ะ แล้วเธอเองก็คงได้รู้เหมือนกันนี่

ยุย:อึก ทำไมถึงคิดว่าฉัน รู้แล้วล่ะค่ะ

โทวโกะ:เพราะหลังจากที่เธอเกิดอุบัติเหตุเมื่อ 5ปีก่อน ฉันเป็นคนช่วยเธอและผนึกความทรงจำและ จำกัดความสามารถของเธอเองให้เธอนั้นอยู่ในสภาพที่คุมและใสบริสุทธิ อย่างเดียว

ยุย:มิน่าล่ะ~ทำไมถึงฉันได้อ่อนแอ และโง่ ให้หมาตัวไหนมาเหยียดและทำอะไรก็ได้ เพราะที่ผ่านมาก่อนเจออุบัติเหตุนั้น ฉันมองคนและวิเคราะห์คนถึงขนาด อยู่หรือสัมผัสแค่แป๊บเดียวก็รู้สันดานคนๆนั้นเลย แถมฉันยังรู้เหล่เหลียมคนเก่งกว่าลูกชายคุณอีก แต่กลับ "กึก เสียงกัดฟันและกำมือ

โทวโกะ:ฉันต้องขอโทษด้วย แต่มีเรื่องจะขอร้องคือ ช่วยอบรมดูแลลูกชายฉัน

ยุย:นอกจากจะทำให้หญิงตายทั้งเป็นแล้ว ยังโยนงานให้คนอื่นอีกด้วย คุณเนี่ยเป็นพ่อหรือตัวอะไรกันค่ะ

เพราะขนาดหมาที่คนไทโกะที่เป็นคำด่า อย่างน้อยๆก็ยังเป็นคำใช่สำหรับบอกได้ว่า หมามันยังรักลูกของมัน แต่กลับคุณที่เป็นนักการเมืองใจบุญยังต่ำกว่าหมาเลยค่ะ

โทวโกะ:เธอเนี่ยช่างกล้าด่าฉันด้วยหรอ

ยุย:ค่ะ

โทวโกะ:แต่ยังไงต้องขอร้องเรื่องลูกชายฉันและฝากเรื่องตามหาเดมหรือตามหาคู่ของเหล่าลูกชายฉันด้วย รวมไปถึงเรื่องปกปิดเรื่องแวมไพร์ในมหาลัยด้วย ขอร้องล่ะ

ยุย:ช่วยไม่ได้ค่ะ เพราะในเมื่อคุณยอมทิ้งศักดิ์ศรีของคุณ ฉันจะช่วย แต่ว่ามีเงื่อนไข3ข้อ อยู่เหมือนกันค่ะ

โทวโกะ:อะไร

ยุย:คือ 1.ฉันขอสิทธิ์การดันสันดานเสียลูกชายคุณได้ไหมค่ะ เพราะถ้าลูกชายของคุณ ได้เจอเดม พวกเดมจะได้ไม่ต้องมาเจอแบบฉัน

ยุย:2.ที่คนในกลุ่มของทางฉันมธรรมเนียมที่ว่า คนในตระกูลที่เป็นผู้ชายหรือว่าคนนอกตระกูลนั้น

ยกเว้นผู้นำตระกูล ซึ่งทางเราต้องการให้ไปถึงสึกินามิ มุคามิ และซาคามากิ ต้องการให้แต่งเข้าบ้านหญิง จำนวน 7 คน ซึ่งรวมถึงการเปลี่ยนนามสกุลและสิทธิ์ธรรมของทางด้านบ้านหญิง แต่ว่าคุณไม่มีสิทธิ์ว่าคุณเลือกให้คนไหน ให้ผู้หญิงเลือก ยกเว้น อายาโตะเพราะอายาโตะเป็นของฉันค่ะ

โทวโกะ:แล้วข้อสามล่ะ

ยุย:หลังจากที่คุณได้ทำการจบโครงการนี้คุณต้องออกกฎหมายให้สิทธิ์และดูแลพวกกูลทั้งหมดพอๆ กับแวมไพร์และห้ามทำการเปลี่ยนแปลงกฎหมายนี้เด็ดขาด

โทวโกะ:แต่ข้อสามเธอเกี่ยวข้องอะไร

ยุย:เพราะทางกลูทั้งหมดที่อยู่ดูในโลกปีศาจนั้นคือ สายเลือดทางปีศาจที่ทางพวกตะวันออก

โทวโกะ:พวกตะวันออก ก็ไม่แปลกเลยที่พวกกูลนั้นมีความสามารถที่แปลกประลาดจากปีศาจเผ่าอื่นๆ

ยุย:แล้วคุณทำได้รึเปล่าค่ะ 3ข้อนี้

โทวโกะ:ได้อยู่แล้ว

ยุย:งั้นมีแค่นี้ ฉันขอทำการขอตัวและทำการติดต่อของตระกูลของฉันน่ะค่ะ

ยุย:ขอตัวละค่ะ "ยุยก้มถึงเป็นคำลาและได้กลับห้อง

โทวโกะ:หืม เหมือนกันจริงๆ นิสัยแบบนั้นน่ะสมกับเป็นลูกสาวของเธอเลย

[ห้องยุย]

"หลังจากคุยกับโทวโกะยุยได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว"

ยุย:เฮ้ย ให้ตายสิ อะไรกันนักกันหนาเนี่ย!! แต่ก็ดีที่ให้ทางนั้นให้สิทธิ์จะได้ดัดเจ้าพวกนั้นด้วยเต็มที่และขอเอาคืนบ้างล่ะ รวมถึงก็ได้ทำตามที่คนนั้นขอแล้วด้วย

ยุย:งั้นก็

ตึง ตึง ตึ่ง เสียงที่แปลกประหลาดออกมา

ยุย:ฮะโหล ทางนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วน่ะ เพราะงั้นทำตามที่ตกลงกันไว้ด้วย

?:........

ยุย:งั้นหรอ แค่นี้น่ะ

ยุย:เฮ่อ~แต่เราก็ต้องเจอกับอย่างนี้มัน เราเนี่ยบ้าจริงๆ แต่เราก็ไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ด้วยสิ

"เสียงปลิกตัว"

ยุย:หวังว่ามันจะไม่เหมือนกับตอนนั้น ใช่ไหมอายาโตะ

ยุยนึกภาพ

จากนั้นยุยได้หลับ

******ตอนเช้า*******

[หน้าห้องเรย์จิ]

ก็อก ก็อก ก็อก ก็อก

ยุย:เรย์จิซังคืออยู่ไหมค่ะ~

เรย์จิ:มีอะไรอีกหรอครับ

ยุย:พอดีมีเรื่องจะคุยค่ะ~

เรย์จิ:งั้นก็เชิญ

ยุย:ขออนุญาตน่ะค่ะ~

"ยุยได้นั่งลง"

ยุย:ฉันขอชาด้วยค่ะ

เรย์จิ:เอาสิครับ

"เรย์จิซังได้ชงชาให้ยุยและให้กับยุย"

ยุย(หืม ไอ้ความรู้สึกนี่มันช่างเหมือนกับตอนนั้นจริง แต่คงไม่)

เรย์จิ:นี่ครับ

ยุย:ขอบคุณค่ะ

เรย์จิ:ครั้งนี้คุณมีธุระอะไรอีกครับ

ยุย:ก็คือฉันอยากมีเรื่องจะถามเรื่องกระดาษที่คุณพ่อของคุณค่ะ(ไหนก็ๆ ก็ถามเรื่องนี้ด้วยเลย)

งั้นคุณคงเอามาด้วยใช่ไหมครับ

ค่ะ ฉันเอามา

"ยุยหยิบออกจากกระเป๋าเป้"

ยุย:นี่ค่ะ

เรย์จิ:นี่มัน!

อะไรหรอค่ะ

มันคือกระดาษคำสั่ง

ยุย:คือ

เรย์จิ:เมื่อใครได้เขียนจดในนี้ถึงใคร คนที่ถูกเขียนถึงก็จะต้องทำตามคำเงื่อนไขตามที่เขียนได้โดยขัดขืนไม่ได้ครับ

ยุย:แล้วถ้าผิดคำสั่งล่ะค่ะ(ของโคตรมีประโยชน์)

เรย์จิ:ก็จะถูกโทษจากตามที่เขียนไว้ครับ

"ยุยดื่มชาและวางลง"

ยุย:งั้นหรอค่ะ(ขอบคุณมากค่ะ คุณพ่อ)

ยุย:ออ เรย์จิซังฉันขอชาอีกค่ะ

เรย์จิ:เอางั้นก็เอางั้นก็ได้ครับ

"เรย์จิได้ชงชาใหม่และรินให้ตัวเองและยุย"

เรย์จิ:นี่ครับของคุณ

ยุย:ขอบคุณค่ะ(ใส่อะไรไหวสิน่ะ)

ยุยดื่มแต่ก็เกิด

อุ๊บ ตึก แพ้ง กึก

ยุย:นะ.....นี่คุณใส่ยาอะไร

ตึก ตึก ยุยลุกขึ้น

เรย์จิ:คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ เพราะถ้าคุณรู้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ และอีกอย่างคุณเนี่ยรู้จักสถานะของตนอยู่ไหมครับ

กึก เรย์จิได้ดื่มชาในแก้วและได้วางลงอีกครั้ง

ตึก ตึก เรย์จิเข้าหายุย

เรย์จิ:ให้ตายสิ คุณเนี่ยโง่เง่าจังเลยครับ ทั้งที่คุณนั้นเคยโดนผมเล่นงานแล้วยังไม่เข็ด นอกจากโง่แล้วยังตา

ตึก ตึก หยุดเดิน

ต่ำที่เลือกอายาโตะอีก คุณเยี่ยมเปลี่ยนแค่ภายนอกสิน่ะครับ แต่ภายในคุณยังไม่เปลี่ยน มันก็เหมือน

ตึก ตุ๊บ

ยุย:อุ๊บ ฮะ ฮะ ฮะ

ตึก ยุยลุกขึ้น

เรย์จิ:นะ......นี่มัน อึก อะไรกันครับ

ยุย:อะไรหรอค่ะ ก็แค่เอาคืนที่คุณนั้นบังอาจมาวางยาฉันยังไงค่ะ

เรย์จิ:นี่คุณ!!อึก

ยุย:เมื่อกี้นี่คุณว่าอะไรจำได้ไหมค่ะ

เรย์จิ:อึก อึก เฮิบ

ยุย:แล้วเมื่อก่อนคุณว่าอะไรฉันจำได้ไหมค่ะ

ตึก ตึก "ยุยเดินและหยุดเดินแล้วก้มลงไปหาเรย์จิที่กำลังล้ม"

อึก

ยุย:คุณเห็นฉันว่าเป็นพวกภาชนะที่ใช้จนกว่าจะพังแล้วทิ้งใช่ไหม

ฮึก "เรย์จิได้เหลือบมองเห็นยุยที่กำลังโกธรอยู่"

ยุย:กำลังเห็นผู้หญิงเป็นพวกใช้แล้วใทิ้งใช่ไหม

เรย์จิ:วะ..ว่าแต่คุณทะ....ทาอะไรลงไปคะ...ครับ

ยุยเอ๋ คุณรู้ตัวด้วยหรอค่ะว่าฉันได้ทาอะไรลงไปตอนที่ยื่นแก้วให้

ยุย:แต่คุณเองก็ไม่ได้บอกส่วนผสมงั้นฉันก็ขออุ๊บไว้ก่อนนะคะ แต่ก็ไม่ต้องห่วงค่ะ มันออกสิทธิ์แบบชาๆ ที่คุณชอบนักนี่ค่ะ แล้วเมื่อกี้คุณว่าอะไร งั้นฉันขอกลับคืนน่ะค่ะ

ยุย:โง่

เ****รย์จิ:คุณ....นี่...มัน.......ร้าย...กาย....จริง...ครับ

ยุย:ค่ะ เพราะเรย์จิซังเองก็เคยทำฉันด้วยไม่ใช่เหรอค่ะ

ยุย:คงจะไม่ถือสาสินะค่ะ

ยุย:งั้นฉันขอตัวล่ะค่ะ

เออ จริงด้วยค่ะนี่คือยาแก้พิษน่ะค่ะ "ยุยได้วางขวดยาให้กับพื้น"และก็ไม่ต้องห่วงด้วยค่ะ เพราะหลังจากดื่มเจ้านี่แล้วก็หายทันเลยค่ะ~ ซึ่งมันไม่เหมือนของคุณที่รอออกฤทธิ์ค่ะ

ยุย:บ๊ายค่ะ~ เรย์....จิซัง

แอ็ด~ปิดประตู

เรย์จิ:ทำไม ทำไม ทำไมถึงเธอทำกับผม

ความรู้สึกของเรย์จิ

ผมรู้สึกเหมือนโดนเอาคืน ผมรู้สึกเจ็บใจจากที่คนที่เคยดูถูก ว่าโง่เง่า ทำอะไรไม่เป็นเลย ผมรู้สึกเจ็บใจที่คนที่เธอเลือกนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นอายาโตะ ทำไมเธอถึงไม่เลือกผม ทำไมล่ะ ทำไมกันน่ะ

จากนั้นเรย์จิได้สลบลงไป

[ทางด้าน]

ยุย:ให้ตาสิ เรย์จิซังเนี่ยน่า~

ยุย:ถ้าเรย์จิซังไม่พูดอะไรโง่นั้นเรากะทำเบากว่านี้

แต่กลับพูดแรงแบบนั้นก็ต้องพูดแรงกละบบ้างล่ะนะ~ ก็น่ะถ้าเป็นเราสมัยก่อนคงจะอาจแรงกว่านี้อีกมั้ง

ยุย:แต่ก็น่ะ

ยุยนึก

เรย์จิ:นี่ของคุณครับ

ยุย:ขอบคุณค่ะ(ในนี้ต้องมีอะไรแน่)

(หืมกลิ่นนี้มัน เหมือนกับที่เราโดนเลยนี่ หน่อยแน่)

(งั้นเราต้องเอาคืนหน่อยแล้ว~ ดีเลยเรย์จิซังจะ

เป็นรายแรกของการดันสันดาน)

ฮึก (อ้าม)ฮึก "ยุยโยนยาแก้พิษเข้าปาก"

นี่..ใส่(กะแล้วว่าต้องอย่างนี้)

เรย์จิ:ให้ตายสิ คุณเนี่ยโง่เง่าจังเลยครับ ตาต่ำที่เลือกอายาโตะ

อึก

[ตัดมาภาพปัจจุบัน]

ยุย:เอาล่ะ งั้นแค่นี้ก่อนล่ะ

ยุย:กลับห้องดีกว่า~

——————————————————————————

ผู้เขียน

เป็นไงบ้างเอ่ย สำหรับการต่อรองที่(บ้าบิ่น)ระหว่างคุณพ่อจอมโหด กับยุยจังของเรา ที่กล้าตอบกล้าด่าส่วนเนื้อหาอาจจะแรงหน่อยค่ะ และก็ใครที่ชอบเรย์จิต้องขอโทษด้วยน่ะ งั้นฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***