• EPISODE 12 •

รุ่งเช้า..

ฉันตื่นแต่เช้าเหมือนปกติทุกวัน ยิ่งวันนี้เป็นวันที่ต้องจับพี่รหัสอีกฉันก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เห็นในละครหลังข่าวมานักต่อนักแล้ว อยากจะรู้เหมือนกันว่าในชีวิตจริงมันจะสวยงามแบบในละครไหม?

หรือฉันจะเจอพี่รหัสที่แสนจะใจร้ายอะไรประมาณนั้น

“ทำไมวันนี้ตื่นเช้า” ลุงฟาถามขึ้นมาหลังจากที่ฉันมานั่งทานข้าวเช้าร่วมโต๊ะได้ไม่นานนัก ซึ่งคำถามไม่ได้ถามฉันหรอกค่ะ เป็นคำถามที่ถามอีกคนมากกว่า

นั่นก็คือพี่โฟน ที่กำลังจะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน ด้วยสภาพที่พร้อมจะไปมหา'ลัยแล้ว.. แปลกจริง วันนี้ตื่นเช้าด้วย

“รับน้อง” พี่โฟนตอบแบบปัด ๆ แล้วลากชามข้าวต้มที่แม่บ้านตักให้มาวางไว้ตรงหน้า ก่อนจะลงมือจัดการมันทันที

“เห็นมันสำคัญด้วยเหรอ ปกติไม่เคยเห็นจะสนใจอะไรกับเขา”

“ถ้าพ่อไม่มีอะไรจะพูดกับผม พ่อก็นั่งเงียบ ๆ ไปเถอะครับ”

“หึ”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้านี้เงียบครึ้มทันที จากข้าวต้มที่ว่าร้อนยังกลายเป็นเย็นได้ นี่คือคำทักทายและการพูดคุยกันของพ่อกับลูกจริง ๆ ใช่ไหม? ไม่อยากจะเชื่อ..

“แล้วแยมล่ะ เป็นยังไงบ้างเพื่อนเยอะไหม?” พอลุงฟากับพี่โฟนเงียบ แม่ก็ถามขึ้นมาบ้าง

ปกติไม่เคยเห็นจะมาสนใจ วันนี้จะมาถามทำไมกัน

“ก็ดีค่ะ” ฉันตอบแล้วก้มหน้าลงทันที อันที่จริงหลายวันนี้มานี้ฉันรู้สึกว่ามันไม่ดีเลยสักนิด ไม่เห็นจะสนุกหรือเป็นไปตามสิ่งที่ฉันคิดเอาไว้เลย ไปสายวันแรกก็โดนนินทาซะงั้น

เพื่อนสักคนก็ยังไม่มี แถมฉันยังเข้าหาใครไม่เป็นอีกด้วย ไม่รู้ว่าตลอดสี่ปีที่ฉันต้องเรียน ฉันจะหาเพื่อนได้สักสองสามคนไหม?

“งั้นรีบกินแล้วรีบไปนะ” แม่ยังคงพูดต่อ

“ป้าจะมาสั่งทำไมอะ?” หลังจบคำพูดของแม่ พี่โฟนก็พูดขึ้นแบบไม่รักษาหน้าของแม่ฉันเอาไว้เลยสักนิด

ฉันหันไปมองหน้าพี่โฟนอัตโนมัติ อยากจะแยกเขี้ยวทำหน้าไม่พอใจใส่เขา แต่พ่อของพี่โฟนแทรกขึ้นก่อน

“โฟน!!” เสียงชายวัยกลางคนดังกึกก้อง ฉันว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเริ่มไม่โอเคแล้ว จะให้กินข้าวต่อก็กินไม่ลงเลยจริง ๆ

“น่ารำคาญ!” ร่างสูงยืนขึ้นพลางใช้ฝ่ามือตบโต๊ะแบบไม่พอใจ “ลุก!” และหวยก็มาลงที่ฉัน

เมื่อฉันที่นั่งข้างพี่โฟนต้องถูกเขากระชากแขนให้ยืนขึ้น

เจ็บซะมัดยาก \= \=

“ปล่อยแขนน้องเดี๋ยวนี้นะโฟน!” ฉันเม้มปากลงแน่น แขนก็ถูกพี่โฟนจับเอาไว้ซะแน่นเอี๊ยด เช้าตรู่ก็ต้องมาอยู่ในสถานการณ์ที่พ่อลูกทะเลาะกัน

แถมไม่ใช่พ่อฉันซะด้วย..

“มีปัญหาอะไรครับ? จะพาน้องไปมหา'ลัย!” พี่โฟนยอกย้อนกลับแล้วรีบลากฉันให้เดินตาม “เดิน!”

“อ๊ะ!”

ฉันจำใจต้องถูกลากออกมาอย่างนั้น ข้าวก็กินไม่อิ่ม คิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีแล้วนะ พอมาเจอแบบนี้ทำเอาฉันพูดไม่ออกเลยแฮะ

“ไม่มีใครคบก็บอกแม่ไปตรง ๆ สิจะได้ย้ายทัน” ดูสิ กัดฉันตั้งแต่เช้า สุนัขในปากของพี่เขานี่คงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการสินะ

“มีหรือไม่มีเกี่ยวอะไรกับพี่ไม่ทราบ?” ฉันยืดอกตอบกลับ

“ไม่อายคนอื่นเหรอ ไม่มีเพื่อนอะ นี่ถ้ายังหาไม่ได้เชื่อเถอะว่ายังไงก็ถูกบูลลี่”

“พี่โฟน!”

เอาอีกแล้วนะ เมื่อไหร่ก็วนมาเรื่องนี่เรื่องบูลลี่เนี่ย มีปมอะไรในใจเขาหรือเปล่า หน้าฉันมันเหมือนคนที่สมควรถูกบูลลี่ขนาดนั้นเลยหรือยังไงกัน?

“ทำไม? รับความจริงไม่ได้?” มันไม่ใช่ความจริงต่างหาก!

“แล้วพี่เป็นไรมากป่ะ!! ทำไมชอบพูดจาแบบนี้ห๊ะ ไม่อยากให้แยมเรียนที่เดียวกับพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้ามากก็จำเอาไว้เลยนะว่าแยมจะเรียนที่นี้! เรียนต่อถึงแม้จะไม่มีเพื่อนสักคน.. แล้วมันยังไงล่ะ ไม่มีเพื่อนแล้วมันทำไม ตัวคนเดียวก็ได้เว้ย!”

“เพื่อ พูดยาว ๆ เพื่อ?” พี่โฟนชักสีหน้าใส่ฉันพร้อมกับปล่อยฉันเป็นอิสระ อย่าบอกนะว่านี่ฉันเป็นฝ่ายผิดน่ะ? ผิดที่พูดยาวน่ะเหรอ

“เพื่อที่พี่จะได้เข้าใจ!”

“อ๋อ เหรออออออออออออ” คนตัวสูงลากเสียงยาวตอบกลับแล้วมองบนใส่ฉัน ทำฉันต้องหายใจฟึดฟัดเพราะความกวนของเขา

“เชอะ!” ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วทำท่าจะเดินออกไป ทว่ากลับถูกพี่โฟนคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน

“จะไปไหนน รถอยู่นี่!”

“ไป เอง ได้!” ฉันเน้นย้ำคำพูดของตัวเอง ทีละคำอย่างชัดเจน ลากฉันออกมาขนาดนี้ พูดกับฉันซะแรงขนาดนั้น ใครมันจะไปรถคันเดียวกับเขาอีกได้ลงคอ เหอะ!

“อะ ไป” แล้วพี่โฟนก็พูดขึ้นแล้วทำแบบที่ปากว่า คือปล่อยให้ฉันเดินออกมาแบบไม่ง้อไม่ยื้อ

“เอ้า!” ทำให้ฉันต้องหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่เขา ทั้งงงทั้งไม่เข้าใจ บทจะปล่อยฉันเป็นอิสระก็ปล่อยง่าย ๆ ก็ทำไมไม่ยื้อฉันไว้ละเนี่ย

“ไปสิ” เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีการทำหน้าทำตาไล่ให้ฉันเดินออกห่างจากเขาอีกด้วย

“เหอะ!” ฉันถอนหายใจแรง ๆ แล้วเดินวนกลับไปขึ้นรถไปนั่งฝั่งข้างคนขับโดยไม่พูดไม่จา สักพักพี่โฟนก็ขึ้นตามมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ที่เผยออกมาตลอดเวลา สร้างความรู้สึกโกรธในใจให้กับฉันเป็นอย่างมาก

“นี่แหละน่า ที่เรียกว่าดีแต่ปาก” แถมยังแขวะฉันตอนกำลังเคลื่อนตัวรถออกจากโรงจอดรถอีกด้วย

“. . .!”

ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่ในใจคือเคืองเขาเอาอย่างมากเลยละ ฉันเงียบตลอดทางจนมาถึงมหา'ลัย รถจอดนิ่งปุ๊บฉันก็เดินสะบัดบ๊อบเข้าไปร่วมกิจกรรมเลยทันทั ดีนะที่วันนี้ไม่มาสายน่ะ ไม่งั้นคงโดนดุแน่

ฉันนั่งมองนู้นนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนเหล่าบรรดารุ่นพี่เรียกให้มารวมตัวเพื่อจับสลาก และคำใบ้ของฉันมันก็คือ ‘เทพบุตรขี่ม้าขาว’ คิดนาทีแรกฉันก็เดาได้เลยว่าต้องเป็นผู้ชายแน่ ๆ แล้วคนที่น่าจะเป็นสุภาพบุรุษได้ก็น่าจะมีคนเดียว

พี่ 'ไวไว' รุ่นพี่ปีสองที่ดูเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา และดูเป็นคนอบอุ่นมาก ๆ คนหนึ่ง

ทำไมฉันถึงคิดว่าเป็นคนนี้น่ะเหรอ... ก็เพราะว่าเขาดูเป็นเทพบุตรที่สุดแล้วในสายตาของฉันตอนนี้ ตกตอนบ่ายหลังพักเที่ยง รุ่นพี่ที่คณะให้พักสิบห้านาที ฉันก็รีบเดินเข้าไปหาพี่แกทันที เพราะพี่เขานั่งกินขนมโปเต้อยู่คนเดียว

“สวัสดีค่ะพี่ไวไว พี่ใช่พี่รหัสคนนี้ไหมคะ?” ฉันถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะไม่ค่อยจะทักทายใครก่อน ฉันเข้าหาคนไม่ค่อยจะเป็น

“ใช่ครับ” และเหมือนโชคเข้าข้าง! พี่รหัสฉันยอมรับง่ายดายโดยที่ไม่ลีลาเหมือนคนอื่น ฉันยิ้มแก้มแทบแตก อยากจะตะโกนขึ้นฟ้าว่า ฉันทักคนก่อนนะเว้ยยย!!

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนยิ้มปลื้มปริ่ม

“ขนมไหม?” ซองโปเต้ถูกยื่นมาตรงหน้าของฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนละมุนละไมของพี่เขา ฉันพยักหน้ารัว ๆ แล้วกินขนมโปเต้อย่างไม่ปฏิเสธ ก่อนที่พี่ไวไวแกจะเอามือมาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน “น้องรหัสพี่หน้าตาดีเชียวนะ ที่เหลือก็ป้ากับทวดเถอะ เดี๋ยวพี่ช่วยคุยให้เอง ดูท่าทางเราน่าจะเข้าหาคนไม่เก่ง”

“ขอบคุณค่ะพี่ไวไว^^ แยมนะคะ เผื่อว่าพี่ยังไม่รู้จัก” ฉันไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม

“ครับ... แต่ที่จริงแล้วพี่ชื่อไวท์ไม่ได้ชื่อไวไวครับ ป้ายที่คอนี่เพื่อนมันแกล้งเขียนว่าไวไวน่ะ”

“อะ อ๋อ..” รู้สึกหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยแฮะ รายละเอียดเล็กน้อยแบบนี้ฉันก็ปล่อยให้มันพลาดเรียกเขาว่าไวไว อันที่จริงฉันน่าจะถามรุ่นพี่เขาก่อนสักหน่อย

“เอาละ ไปอยู่กับเพื่อนเถอะ เดี๋ยวคงจะเรียกรวมแล้ว”

“โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ไวท์” ฉันโค้งก้มตัวลงเป็นการขอบคุณพี่เขา ก่อนที่จะหันหน้ากลับมาทางเดิมที่เคยเดินมา ทำให้เห็นว่าหลายคนกำลังมองฉันอยู่

และฉันก็อ่านปากพวกเขาออกว่ากำลังพูดว่าอะไร ‘อ่อยป่ะว่ะ?’ นั่นคือคำที่ฉันพอจะจับใจความได้ ฉันเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเดินไปนั่งเพียงคนเดียวลำพัง รอเวลาที่รุ่นพี่จะเรียกรวมอีกครั้ง

ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย ยิ้มให้กับใครก็ไม่เห็นมีใครจะยิ้มให้ฉันเลยสักคน...

่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***