• EPISODE 2 •

กลางดึก ฉันตื่นขึ้นมาเพราะความหิวที่ไม่เคยปราณีตัวเอง แรกๆฉันก็ตั้งใจว่าจะไม่กินแล้วเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วจริงๆ

แต่ทว่า.. ยิ่งอดทนมาเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหิวขึ้นมาเท่านั้น หิวจนทนไม่ไหว จำใจต้องลงมาหาอะไรกินด้านล่าง ทั้งที่บ้านทั้งหลังมืดสนิทไปแล้ว

ฉันเดินลงมาด้านล่างพร้อมกับไฟจากไฟฉายมือถือ น่าแปลกที่ฉันหาปุ่มเปิดไฟไม่เจอสักที เพราะงั้นแหละ ฉันถึงต้องใช้ไฟฉายแทน

“มีอะไรในตู้เย็นบ้างนะ?” ฉันพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังเปิดตู้เย็นเพื่อมองหาบ้างอย่างมาประทังท้อง

แต่กลับต้องชะงักลงไป เมื่อจู่ ๆ ก็มีอ้อมแขนของใครสักคนรัดฉันจากด้านหลัง พร้อมกับมือปริศนาที่เลื่อนขึ้นมาปิดปากของฉันในทันที

“อื้อ!!!”

“ชู่ววว จะทำอะไรสาวน้อย?” เสียงหยาบโลนกระซิบถามข้างหู พร้อมกับฝ่ามืออีกข้างที่เริ่มลูบไล้ตามเรือนร่างของฉัน

ฉันยืนนิ่งไม่กล้าตะโกนอะไรออกมาทั้งนั้น ทั้งที่ปากที่ถูกปิดเมื่อครู่ ถูกเปิดให้เป็นอิสระแล้ว

ไม่ต้องเดาให้มากความว่าใครคือคนด้านหลัง เพราะแค่ลมหายใจที่รินรดกกหูของฉัน ฉันก็รู้ได้เลยว่าคน ๆ นั้นคือ ‘พี่โฟน’

“ปะ ปล่อยแยมนะคะ..” ฉันหลับตาลงแนบสนิท ข่มน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุดแล้วตอบกลับไป

ฝ่ามือหยาบ ๆ ของพี่โฟนเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาภายใต้ร่มผ้า สัมผัสเนื้อบริเวณหน้าท้องของฉันไปมาจนขนลุกไปหมด

ก่อนจะเริ่มเลื่อยต่ำลงไปจนเริ่มที่จะเข้ามาอยู่ภายในกางเกงนอนผ้าตินของฉัน

“กินดึก ๆ แบบนี้มันจะทำให้อ้วนเอานะ กู.. ไม่สิ.. พี่ช่วยออกกำลังกายเอาไหม?” พี่โฟนกระซิบถามที่ข้างหู

ฉันได้แต่หายใจแรง ๆ หลายครั้งต่อหลายครั้ง เพราะไม่รู้เลยว่ามือของพี่โฟนมันจะเข้าไปสัมผัสจุดสงวนของฉันเมื่อไหร่

แค่หิวทำไมต้องมาตกอยู่ในสถานะการณ์แบวฝบนี้ด้วยนะ!!

“ปล่อยแยมนะ!!”

ผลั่กกก!!!

วินาทีสุดท้ายก่อนที่มือพี่โฟนจะหยามฉันมากกว่านี้ ฉันผลักตัวออกจากเขาด้วยแรงที่มี แล้วผลักอกแกร่งของเขาอย่างจัง ไม่นานหนักเสียงแก้วแตกก็ตามมา

เพล้งงง!!!

“โอ้ยย!!! ยัยเด็กบ้า!!”

ในความมืดฉันไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาไปชนอะไรตกแตก แต่ฉันก็รู้แค่ว่าต้องเอาตัวเองให้ออกจากจุด ๆ นี้เท่านั้นแหละ

ฉันกำมือถือในมือแน่นพร้อมกับรีบสาวเท้าออกมาจากห้องครัวเมื่อครู่ ไม่สนว่าคนด้านหลังจะเป็นยังไง แต่ฉันต้องรีบออกกลับไปที่ห้อง ฉันรู้แค่นั้นจริง ๆ ห้องนอนอาจไม่ได้ปลอดภัยที่สุด แต่ก็ดีกว่าอยู่ใกล้ผู้ชายที่ชื่อโฟน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อกลับเข้ามาในห้องได้สำเร็จ เหตุการณ์เมื่อกี้มันเข้าขั้นอันตรายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย

เราเจอกันได้ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงพี่โฟนก็แผงฤทธิ์ให้ฉันเห็นแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าต่อจากนี้มันจะเป็นยังไง

เรื่องหิวกลืนหายไปหมดกับหัวใจที่เต้นแรงในตอนนี้ พี่โฟนเขาดูร้ายกาจมากจริง ๆ !

ฉันคงต้องระวังตัวกับเรื่องของพี่โฟนมากเลยแหละ!

ฉันล็อกห้องอย่างหนาแน่นล็อกและปิดประตูทุกบานรวมไปถึงประตูระเบียงด้วย ต้องปลอดภัยไว้ก่อนเพราะไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

คืนนั้นฉันแทบจะนอนไม่เป็นนอนเพราะความระแวง ถึงแม้มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันว่า พรุ่งนี่เช้าเราได้เจอหน้ากัน.. พี่โฟนอาจหักคอฉันให้ตายคามือเขาเลยก็ได้

“นอน!” สมองฉันเริ่มไม่อยู่สุกล่ะ เวลานอนควรจะนอนนะเว้ย ไม่ใช่เอาแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง

เอาน่า.. พรุ่งนี้ย่อมดีกว่าเสมอ!

รุ่งเช้า...

ฉันตื่นสายนิดหน่อยเพราะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลย บทได้นอนก็เลยลากยาวเป็นธรรมดา ฉันอาบน้ำอาบท่าลงมาด้านล่างตามปกติ ในเวลาราวแปดโมง

บ้านเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ จะเดินเข้าห้องครัวเหตุการคืนนั้นก็ฉายเข้ามาในหัวอีก

เฮ้อ!! เป็นแยมนี่มันลำบากจริง ๆ เลย เอาเป็นว่านั่งดูทีวีฆ่าเวลาไปก่อนก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าแม่ไปไหน แล้วเมื่อไหร่แม่จะลงมา

“ไง”

“ ! ” แต่ไม่ทันที่ก้นจะแตะกับโซฟาหรอกนะ สายตาของฉันมันเหลือบไปเห็นคนที่เข้ามาเยือนใหม่ส่งสารตาปานจะกลืนเลือดกลืนเนื้อมาให้ฉันอยู่

ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วมองหน้าพี่โฟนกลับ ราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกินขึ้น..

“มึงทำกูเจ็บ” มือขวามือพี่โฟนถูกชูขึ้นมาพร้อมกับผ้าที่พันอยู่รอบ ๆ ฉันรู้ดีหรอกนะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ฉันเลยทำได้เพียงเม้มปากลงแน่นเท่านั้น

มันไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียว ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้น... เขาก็ไม่ได้เจ็บตัวหรอก!

“แยมไม่ได้ตั้งใจค่ะ พี่เข้ามาลวนลามแยม!”

“หึ..”

“หึอะไรคะ!!?”

“มึงควรจะขอโทษกูด้วยซ้ำนะแยม”

“แยมไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวนี่คะ”

“หัวแข็ง!”

“แยมพูดความจริงต่างหาก!”

“ ! ”

“พี่คงจะเกลียดแยม!”

“กูไม่เกลียดมึงหรอก แต่กูเกลียด... แม่ของมึง”

ฉึก!!!

เหมือนโดนมีดเล่มคมปักลงกลางใจเลยแฮะ! เกิดมายังไม่เคยเจอใครพูดจาแบบนี้มาก่อนเลย กล้าบอกลูกสาวของเขาว่าตัวเองเกลียดอย่างนั้นเหรอ? แบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันเลยนี่นา!

“ถ้าพี่จะเกลียดก็เกลียดทั้งสองคนสิ!!” ฉันยืดอกท้าทาย

เอาสิ จะเกลียดแม่จะเว้นลูกไว้ทำไม ฉันในฐานะของคนเป็นลูก ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเกลียดแม่ของฉันหรอก

และฉันก็จะปกป้องแม่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!

“มึงแน่ใจนะว่าอยากให้กูเกลียดด้วยอีกคน?” พี่โฟนถามอย่างไม่เชื่อหู มือกำพวงมาลัยรถยนต์แน่นจนฉันแอบหวั่นใจแปลกๆ

ใจดีสู้เสือไว้ก่อนแล้วกัน!

“ค่ะ!”

“งั้นมึงก็เตรียมตัวเจอกับความเกลียดของกูได้เลย” ประโยคนี้พี่เขายิ้มมุมปาก ฉันเผลอหันไปมองใบหน้าของเขาแปปหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเป็นปกติ

กลัวอะไร! ฉันจะไม่ยอมหรอกนะ!!

*คนในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยายใดๆทั้งสิ้น*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***