ตอนที่1: เกิดใหม่

อุแว อุแว อุเเว

เสียงเด็ก? เดี๋ยวนะ?นี่ฉันยังไม่ตายเราะ?!

"ดูสิคะคุณ ลูกเราหยุดร้องเเล้ว"

เสียงที่ดังมาจากเหนือหัวทำให้เธอลืมตาขึ้น แต่ด้วยแสงที่กระทบเข้ามาทำให้เธอหรี่ตาได้เพียงเล็กน้อย ถึงกระนั้นเธอก็รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมเเขนของใครคนหนึ่งและที่เเย่กว่านั้นคือเธอเป็นเด็กทารก!

อย่าบอกว่านี่คือการเกิดใหม่ที่ว่า!

"ซายะของพ่อเก่งที่สุดเลย" คนที่ดูเหมือนจะเป็นพ่อของเธอ(?)ชะโงกหน้าเข้ามา

ชื่อเพราะมากเลยค่ะคุณ" คุณเเม่(?) เอ่ย ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออะไรที่เธอมีชื่อเดียวกับครั้งที่เเล้วเป๊ะ

"ใช่ ผมคิดชื่อนี้มาตั้งแต่รู้ว่าคุณตั้งท้องลูกเเล้ว"

เธอคิดอย่างตื่นเต้นเบาๆหลังจากเริ่มทำใจเรื่องเกิดใหม่ได้เเล้ว

"แต่เราต้องไปทํางานจะทํายังไงดีล่ะ"

"งั้นเราฝากไว้กับเพื่อนบ้านก็ได้"

"ลูกจะต้องอยู่กับเพื่อนบ้านน่ะ เพื่อนบ้านมีลูกอายุเท่าลูกเลยน่ะ ทำตัวดีๆด้วยล่ะ"

"จําได้ว่าชื่อ..."

"คาสึโตะ...คิริงายะ คาสึโตะ"

ห้ะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันฟร้ะ!

ทำไมเพื่อนบ้านฉันถึงได้ชื่อเหมือนพระเอกจากอนิเมะที่ฉันชอบล่ะ!

แต่ใจเย็นก่อน มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้...

"จะว่าไปคุณมิเนะทากะเองก็จะมีลูกสาวเร็วๆนี้หนิคะ"

"ใช่แล้ว มิโดริเองก็ตื่นเต้นเชียวล่ะพอรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูก"

แต่มันจะเหมือนยันชื่อพ่อเเม่เลยเหรอฟร้ะ...

"ดีเลยค่ะ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกับซายะด้วย"

"นั่นสินะ แต่เธอพึ่งจะตั้งครรภ์ดังนั้น ซึกุฮะจังคงจะอายุน้อยกว่าปีนึง"

...ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเเล้วล่ะ B1

สลบแปป คร่อก

.

.

.

.

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านมา 14 ปีแล้วเธอก็รู้ได้ว่าเธอเข้ามาอยู่ในโลกของอนิเมะที่เธอชอบและตั้งเป้าจะใช่ชีวิตอย่างสงบให้จงได้!

นอกจากนี้เราผ่านเรื่องราวมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พ่อแม่ตายแล้วต้องย้ายมาอยู่คนเดียวและได้รู้ว่าพ่อเป็นCEOที่รวยที่สุดในโลกส่วนแม่เป็นนักเขียนโปรแกรมให้กับบริษัทของพ่อและพ่อได้ทิ้งบัตรไม่จํากัดวงเงินให้เพราะหวังให้เราใช่ชีวิตอย่างสุขสบาย

แม่ได้สอนเราเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมจนไม่มีใครสามารถเขียนโปรแกรมสู่ฉันได้และก็ตอนเด็กฉันชอบแต่งชายเลยทําให้คาสึโตะคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย

จนกระทั่งวันนี้วันที่ 6 พฤศจิกายน 2022 วันที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่าง

ใช่เเล้ว วันนี้คือวันที่เปิดให้บริการ SAO เป็นวันเเรกนี่เอง

ภายหลังการนัดแนะว่าจะไปเจอกันที่ร้านขายอาวุธร้านดีที่เมืองเริ่มต้นของเธอกับคาสึโตะ

ทั้งสองคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยกันไปมากกว่านี้ ไม่ใช่เพราะว่าพวกเธอไม่สนิทกันหรืออะไร ความจริงแล้วพวกเราสนิทและเข้ากันได้อย่างยอดเยี่ยมแต่เป็นเพราะดวงตาของคาสึโตะสะท้อนออกมาชัดเจนมากว่ารอไม่ไหวที่จะได้เข้าเกมส์อีกครั้งนั่นเอง

ความจริงเเล้วเธอเองก็เช่นกัน

ด้วยความโชคดี เธอกับคาสึโตะต่างก็เป็นเบต้าเทสเตอร์ทำให้ได้สัมผัสความมหัศจรรย์ของโลกนี้เเละหลงใหลไปกับมัน จนเธอเกือบลืมไปเสียเเล้วว่า มันเป็นเกมส์ที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย

เมื่อถึงเวลาเข้าเกมส์ เธอจึงรีบกดล็อกอินด้วยความรวดเร็ว

"Link Start!" เธอเอ่ยออกมาขณะที่กำลังนอนส่วมเครื่องเนิร์ฟเกียร์อยู่บนเตียง

เมื่อเธอพูดจบทัศนวิสัยก็มืดไปสักพักก่อนจะตามมาด้วยเส้นเเสงสีต่างๆ ก่อนที่จะปรากฏรายละเอียดต่างๆ เช่นการลงทะเบียน การตั้งชื่อ จนไปถึงการสร้างรูปลักษณ์ของตัวละคร

พอเสร็จขั้นตอนทุกอย่าง เธอก็ถูกส่งมายังเมืองเริ่มต้นเธอจึงรีบวิ่งไปยังที่ที่นัดไว้กับคาสึยะทันที

เมื่อไปยังร้านเธอก็ซื้ออาวุธเป็นดาบยาวสองมือที่เธอมักจะใช้เป็นประจำ ก่อนที่จะรอให้คิริโตะมาที่นี่ซึ่งรอไม่นานเขาก็เข้ามาพร้อมกับชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าไคลน์อย่างที่เธอรู้

"นี่ๆคิริโตะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครน่ะมองมาที่พวกเราตั้งนานเเล้วนะ " ไคลน์สะกิดคิริโตะเบาๆก่อนที่จะผงกหัวไปยังชายที่ยืนอยู่ที่มุมร้าน

"อ๋อ ฉันลืมแนะนำไปเลย" คิริโตะเอ่ยก่อนที่จะลากไคลน์มาแนะนำตัวกับชายที่อยู่มุมร้าน

"ซายะ นี่ไคลน์เขาขอให้ฉันช่วยสอนเรื่องพื้นฐานในเกมส์ให้ ส่วนไคลน์นี่ซายะเพื่อนฉันเอง"

"ยินดีที่ได้รู้จัก ว่าเเต่ซื้ออาวุธกันเรียบร้อยเเล้วใช่มั้ย?" ซายะเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ครับ" ไคลน์เอ่ย

"งั้นก็ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนที่จะเดินนำพวกเพื่อนๆไปยังฟิลด์ทุ่งหญ้า

เมื่อมาถึงทุ่งหญ้าคิริโตะก็สอนการโจมตีเล็กน้อยให้แก่ไคลน์ก่อนที่จะปล่อยให้เขาจัดการกับหมูป่าในขณะนั้นซายะจึงเช็คปุ่มล็อกเอาท์ว่าได้หายไปหรือยัง ซึ่งก็ได้หายไปแล้วตามเนื้อเรื่อง

แต่ถึงอย่างนั้นซายะก็ยังไม่ได้บอกทั้งสองคนและหันไปอัพเลเวลด้วยการตีหมูป่าโดยมีเสียงประกอบเป็นเสียงเจ็บปวดของไคลน์

ย๊าก....เหวอ!

ไคลน์ที่พุ่งเข้าใส่หมูป่า โจมตีมันอย่างสะเปะสะปะและไม่โดนตัวเลยเเม้เเต่น้อย ทำให้หมูป่าพุ่งชนเข้าที่ลูกชายอย่างรุนเเรง

"โอ้ย! ลูกชายฉัน! เจ็บชะมัดเลย..."

"นายนี่เว่อร์เป็นบ้า ยังไงก็ไม่รู้สึกเจ็บอยู่เเล้วไม่ใช่รึไง"

"เออ...จริงด้วยเเฮะ"

"เอิ่ม จำที่ฉันบอกได้มั้ยสิ่งสำคัญคือครั้งเเรกของการเคลื่อนไหวน่ะ"

"การเคลื่อนไหว..." ไคลน์พูดกับตนเองเบาๆ

"นายลองมองที่ซายะ" ชายผมดำเอ่ยพลางผงกหัวไปยังซายะที่กำลังจัดการหมูป่าอยู่อีกมุมหนึ่งของทุ่งหญ้า

ไคลน์มองไปยังชายหนุ่มที่กำลังขยับร่างกายด้วยความคล่องเเคล่วและจัดการหมูป่าด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะเริ่มเข้าใจความหมายที่คิริโตะบอก

ฟู่

เขาหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะตั้งท่าโจมตีหมูป่า เมื่อคิริโตะเห็นว่าชายที่ส่วมผ้าคาดหัวสีแดงสามารถใช้สกิลได้เเล้วจึงถีบหมูป่าที่สกัดไว้ไปทางเขา

ทันใดนั้นเขาก็พุ่งตัวออกมา และสามารถจัดการมันได้ในที่สุด

"สำเร็จแล้ว!" เขาตะโกนด้วยความดีใจที่ตนสามารถจัดการมอนสเตอร์ด้วยตัวของตนเองได้ ก่อนที่จะหันมาตบมือกับคิริโตะ

"หึหึ ยินดีด้วย...แต่เจ้านี่มันก็พอๆกับสไลม์ในเกมส์อื่นนั่นเเหละ"

"เอ๋ จริงดิ! ฉันนึกว่าระดับบอสกลางเสียอีก"

"จะไปใช่ยังไงล่ะ" คิริโตะหัวเราะเบาๆก่อนที่จะเก็บดาบเข้าฝักดังเดิมในขณะที่ไคลน์เเยกตัวไปฝึกเดี่ยว

พวกเขาอัพเลเวลของตนจนกระทั่ง 5 นาฬิกาจึงกลับมารวมกันที่ด้านหน้าของทุ่งหญ้า

"เอาล่ะ...อืม จะว่ายังไงดีล่ะอยากจะล่าต่ออีกสักนิดมั้ย?"

"ฉันยังไงก็ได้" ซายะเอ่ยก่อนที่จะหันไปหาคำตอบจากไคลน์

"เเน่นอน! ก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอกนะ...แต่ว่าคงต้องไปกินข้าวก่อน ดันสั่งพิซซ่าให้มาส่งตอน 5โมงครึ่งซะด้วย" ไคลน์เอ่ยพลางกุมท้องเหมือนหิวเต็มประดา

"เตรียมตัวพร้อมเชียวนะ" คิริโตะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอือมๆ

"อ๊ะจริงด้วย! หลังจากนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนในเกมส์อื่นแหนะ พวกนายอยากจะไปเพิ่มเพื่อนกับพวกนั้นมั้ย?"

"อ เอ่อ" คิริโตะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ขอบคุณนะ แต่คงจะไม่ล่ะ" ซายะเอ่ยตัดบทพี่ชายของตนเพราะรู้ว่าเขาลำบากใจแค่ไหน ซึ่งคิริโตะก็แอบส่งสายตาขอบคุณมาให้เล็กน้อย

"อืม! ไม่ได้จะบังคับอะไรหรอกนะ เอาไว้วันหลังค่อยพามารู้จักก็ได้"

"ขอโทษนะเเล้วก็ขอบคุณด้วย"

"อะไรกัน! ฉันเองต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพวกนายตั้งหากที่สอนอะไรหลายๆอย่างให้...ถ้างั้นฉันไปแล้วนะ หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยล่ะทั้งสองคน"

"เช่นกัน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อมาได้นะทั้งฉันแล้วก็คิริโตะเลย" ซายะเอ่ย

"โอ้ส! ขอพึ่งหน่อยละกันนะ" เขาเอ่ยพลางโบกมือเป็นเชิงรับทราบ ก่อนที่จะหันไปล็อกเอาท์

อ้าว!

หลังจากที่แยกกันไม่นาน พวกเธอก็ได้ยินเสียงตกใจของไคลน์จึงรีบเข้ามาดู

"นี่...ทำไมถึงไม่มีปุ่มล็อกเอาท์ล่ะ"

"...ไม่มีจริงๆด้วยคิริโตะ" ซายะเอ่ยซ้ำเพื่อเรียกให้อีกฝ่ายรู้ตัว

"จะเป็นเเบบนั้นได้ไงกัน....จริงด้วยแฮะ"เขาเอ่ยก่อนที่จะเปิดเมนูเพื่อเช็คดูและสังเกตว่ามันเป็นเรื่องจริง

"ฮือ ทำยังไงดีนี่มันจะ 5 โมงครึ่งเเล้วนะ!" ไคลน์ส่งเสียงร้องโหยหวน

"ลองติดต่อ GM ดูสิ บางทีอีกฝ่ายอาจจะเตะนายออกจากระบบก็ได้"

"ติดต่อเเล้ว แต่ก็ยังไม่ติดต่อมาเลย"

"บางทีอาจจะเป็นบัคก็ได้ ทางเบื้องบนเองก็คงจะยุ่งๆอยู่เหมือนกันแหละ" เธอเอ่ยปลอบใจไคลน์ทั้งๆที่รู้ความจริงอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"อื้อ นั่นสินะ" ไคลน์ที่ดูใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยเอ่ย

"นายน่ะดูชิวจังนะ ทั้งๆที่สั่งพิซซ่าไปแล้ว" สิ่งที่คิริโตะเอ่ยขัดอารมณ์ที่กำลังจะดีของเขาอย่างรุนแรง ซึ่งทำให้ไคลน์เเสดงท่าทางแปลกๆออกมาอย่างการพยายามจะดึงเนิร์ฟเกียร์ออกจากหัวและได้รับสายตาแบบ'จะไปแกล้งเขาทำไมเนี่ยคิริโตะ'จากเพื่อนของตน

"จริงด้วย! ไม่มีวิธีอื่นเลยรึไงนะ...จะกลับเเล้ว! ล็อกเอาท์!"

"หยุดเถอะน่า มันไม่ได้ผลหรอก" ซายะเอ่ย

"ใช่ เพราะตอนนี้ในชีวิตจริงพวกเราขยับตัวไม่ได้ ดังนั้นทางเดียวที่จะออกไปได้คือ รอให้ระบบแก้บัคได้หรือคนจากอีกฝั่งถอดเครื่องออกจากหัว"

"แต่ฉันดันอยู่คนเดียวนี่สิ...แล้วพวกนายล่ะ"

"อะแฮ่ม ฉันอยู่กับแม่เเล้วก็น้องสาวน่ะ" คิริโตะเอ่ยในขณะที่เหงื่อเริ่มจะเเตกพลั่กแล้ว

"น น้องสาวของคิริโตะเนี่ยอายุเท่าไหร่เหรอ! " ไคลน์ที่ได้ยินดังนั้นจึงทำตาลุกวาวและชะโงกหน้าเข้าไปใกล้คิริโตะจนจะจูบกันอยู่เเล้ว ก่อนที่จะโดนคิริโตะดันออกไป

"ย ยัยนั่นอยู่ชมรมกีฬาแล้วก็เกลียดเกมส์มากด้วยเพราะงั้นไม่มีจุดเชื่อมโยงระหว่างพวกเราหรอกนะ!"

"เห...แล้วซายะล่ะ" เมื่อไคลน์ได้ฟังดังนั้นก็บู่หน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหันมาถามเธอ

"ย อยู่กับดนเดียวน่ะ" และโชคดีที่อีกฝ่ายพอได้ยินคำว่าอยู่คนเดียวก็ละความสนใจไปทันที

"แต่ไม่คิดว่ามันแปลกๆมั่งเหรอ" ท่ามกลางความเงียบคิริโตะก็เอ่ยขึ้นมา

"นั่นสินะครับ ถ้าเป็นบัคธรรมดาแค่เตะผู้เล่นให้ออกไปทั้งหมดก่อนก็ได้แท้ๆ" ซายะสมทบ

"พวกนายหมายความว่ายังไงกันเนี่ย" สิ่งที่ไคลน์เอ่ย ทำให้ซายะกับคิริโตะมองหน้ากันอย่างเอือมระอาก่อนที่จะเริ่มอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เหมือนระฆังดังก้องขึ้นมา

และหลังจากนั้น

พวกเราก็ถูกเทเลพอร์ตไปยังลานกลางเมือง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบตอนที่1

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***