มีอะไรกับฉันมั้ยคะ

​

พระเอก นายคธชร ณัฏฐเกษมศาล (ฌอน) หนุ่มหล่อหน้าโหด วัย29ปี

ณ บาร์แห่งหนึ่ง

"เรื่องมันเป็นแบบนี้แหละ" โรสเล่าให้เพื่อนสาวทั้งสองของเขาฟัง

"แต่ฌอนเขาก็ไม่เคยโกรธเธอขนาดนั้นนะ" โมน่าพูดด้วยความสงสัย

"หรือว่าเขาจะเป็นแฟนกันจริงๆ " ผักบุ้งพูด

"ไม่จริงถึงฌอนจะเป็นสุภาพบุรุษแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เลือกสักหน่อย ที่ฌอนโกรธปฉันก็เพราะว่าฉันตบเขาต่างหาก" โรสแย้ง

" ก็จริงแหะ"

"ถึงจะยังไงก็เถอะ มาดื่มกันดีกว่าอย่าเครียดเลยเรามาปาร์ตี้กันนะ"

"มาๆ เอ้าชน" เปร๊งงง ถึงเพื่อนโรสจะบอกว่าใช่ไม่ความจริง แต่เธอก็หวั่นว่ามันอาจจะเป็นจริงเธอเลยคิดเข้าข้างตัวเองว่า 'แต่ถึงอย่างไรฌอนก็เลือกฉัน'

7:00

กริ๊งง กริ้งง กริ้งง! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในยามเช้าที่มีแสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกใส แสดงถึงดวงอาทิตย์ขึ้นพ้นเขตขอบฟ้าแล้วจึงทำให้คนที่อยู่บนเตียง ตื่นขึ้นมากดปุ่มเพื่อหยุดเสียงนาฬิกาปลุกหมูน้อย

"โอ๊ยยยเช้าแล้วหรอเนี๊ยะ ห๊าวววววว" หล่อนพูดก่อนที่จะเหลือบไปมองนาฬิกาใหญ่ที่พนังห้อง

"ห๊ะ! 7 7 7โมง ตายแล้ว ได้งานวันแรกก็จะสายแล้วหรอเนี่ยะ" หล่อนพูด แล้ววิ่งไปคว้าผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ เข้าห้องไปแอบน้ำ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาไป7:36น. แล้ว ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านจัดสรรหลังเล็กๆ ของเธอ ล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย แล้วเรียกพี่วินมอเตอร์ไซค์ไปส่งที่ทำงาน

"เธอมาสาย"หัวหน้าเบบี้มาดักรอฉันที่หน้าบริษัท

"แค่8:03น.เองค่ะคุณเบบี้"

"แค่ที่ไหน ตั้ง8:03ต่างหาก อ้อแล้วก็เลิกเรียกฉันว่าเบบี้ได้แล้วเรียกหัวหน้าก็พอเข้าใจมั๊ย"

"ค่ะ คุณเบบี้ อ่อหัวหน้า" อายทำไมนะชื่อน่ารักออก

"ตามฉันมาได้แล้ว"

"ค๊าาาา" ฉันพูดเสร็จก็ตามหัวหน้าไป

เขาพาฉันเดินรอบๆ บริษัทซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่มากๆ เป็นกระจกเกือบทั้งหมดนี่สินะที่ของคนรวย ยิ่งมองไปเรื่อยๆ ยิ่งมองเห็นอะไรบางอย่างไม่ว่าจะเป็นพนักงานหรือหัวหน้าถ้าไม่มีที่นี่เขาจะเป็นยังไงถ้าบริษัทล้มละลายจะอยู่ได้มั้ย แล้วฉันจะได้ประธานเป็นสามีมั้ย (เดี๋ยวๆ นางเอก เธอคือนางเอกนะ) จากนั้นเขาก็สอนงานฉันไปเรื่อยๆ จนถึงเที่ยงฉันบิดขี้เกียจ บิดมือ บิดแขน บิดคอ บิดทุกอย่างก่อนที่จะมีร่างอ้วนๆ ขาวๆ ยังกะหิมะจะมาถล่มฉัน แล้วพูดว่า

" ไปกินข้าวได้แล้วไป ตอนบ่ายฉันจะสอนงานธุรกิจเพิ่มให้เธอ"เย้ถึงเวลาที่รอคอยสักที ฉันเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแต่ทว่า

" ใช่คุณชนัญธิดามั้ยคะ" อะไรอีกละทีนี้

"ค่ะ"

"ท่านประธานเรียกคุณให้เข้าพบค่ะ" ห๊ะฉันหูฝาดหรือเปล่า อีตาประธานสุดหล่อเรียกฉัน หรือว่าเขาจะหลงเสน่ห์ฉันจริงๆ นะ เอาสิแม่จะปล้ำเอาเลย

"เรียกฉัน"

"ค่ะ" พอเรียกเสร็จคุณเลขาท่านประธานก็เดินไป

"อะไรอีกละคนยิ่งหิวๆ อยู่อย่าให้โมโหหิวนะเดี๋ยวกินประธานแทนข้าวเลย"

" งั้นก็กินเลยสิ"???????? ท่านประธาน

"ท่านประธาน" อายชมัดเลยมาตอนไหนก็ไม่รู้

"มัวแต่นินทาฉัน ถึงว่าทำไมไม่มาสักที" พูดไงดีหละเขาได้ยินหมดแล้วนิน่าอายจัง

"ขอโทษค่ะคราวหน้าฉันจะไปให้เร็วกว่านี้ค่ะ"ฉันก้มหัวเล็กน้อย

"ก็ได้ ครั้งนี้ฉันให้อภัย"โอ้โหอะไรจะขนาดนั้นย๊ะ

" ว่าแต่มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ"

" มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ ของเธอหมายความว่าไง คือฟังจากเธอนินทาฉันเมื่อกี้นี้ฉันก็อดคิดลึกไม่ได้" โอ้ยยยย! อีตาประธานบ้าสุดหล่อนี่ก็ทะลึ่งเหมือนกันนะเนี่ยะว่าจะไม่คิดแล้วยังวนมาอีก

" ก็ ก็หมายถึงมีธุระอะไร ข้าวไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นนะคะ"หรือจะคิดก็เถอะ

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

" จริงหรอ"อ๊ายยยยไอ้บ้าเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำไม หน้าฉันกับหน้าเขาห่างกันแค่5ซม.เท่านั้นจะจูบแล้วพ่อคู๊นนนนนน

"คะ ค่ะ"

"จริงๆ ฉันก็ไม่มีธุระอะไรหรอกนะแค่วันนี้ไม่มีสาวๆ กินข้าวด้วยก็เลยจะชวนเธอ"แหมแค่จะชวนกินข้าวนี้เป็นทางการเชียวไม่ต้องเอาสาวๆ มาอ้างหรอกคะประธานชอบเขาก็บอก แต่ใครจ่ายละ

"แต่"

"ฉันเลี้ยงเองไม่ต้องห่วงตามมาได้แล้ว"

"ค๊าาาาาา" กินข้าวกับคนหล่อ และฟรีมันดีจริงๆ

ในระหว่างทางเราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลยมีแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

พอคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ที่เขาเอาหน้ามาใกล้

(" จริงหรอ"

"คะ ค่ะ"

"จริงๆ ฉันก็ไม่มีธุระอะไรหรอกนะแค่วันนี้ไม่มีสาวๆ กินข้าวด้วยก็เลยจะชวนเธอ")

บ้าไปแล้วหัวใจสุดเซ็กซี่ของฉัน

ณ ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ แห่งหนึ่ง

"เอาสปาเกตตี้ขี้เมาทะเล2และน้ำส้ม2ครับ" มาถึงก็สั่งเลย จะไม่ถามฉันเลยใช่มั้ยถ้าเลือกได้ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือมากกว่า ก็นะเขารวยนิ

" รอสักครู่นะคะ"พนักงานบอกด้วยอ่อนโยน แล้วเดินไป

"คุณกล้ามากนะที่ว่าโรสแบบนั้น" อะไรอีกละทีนี้

"คะ"

"ก็เมื่อวานที่คุณพูดว่าใส่เขาไร้มารยาทไง"

"ก็จริงนิหัวหน้าแก่กว่าเขาตั้งเยอะเขาไม่ควรพูดแบบนั้น"

"แต่โรสเขาก็แก่กว่าคุณ แล้วทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น"

"ก็ฉันทนไม่ได้นิ งั้นฝากขอโทษแฟนคุณด้วยละกัน ที่ชวนมากินข้าวเพราะว่าแฟนงอนละสิ"

" ชนัญธิดา"

"อาหารมาแล้วค่ะลูกค้า"มาตรงเวลาพอดีอย่างรู้ใจ มาตรงเวลาพอดีอย่างกะนัดกันไว้ พี่พนักงานน่ารักมาก

" ขอบคุณค่ะ" ฉันกำลังจะกินแต่เขาพูดขึ้นมาก่อน

" เอาโทรศัพท์มา"ห๊ะบ้าไปแล้วแน่ๆ

"จะเอาไปทำอะไรคะ"

"เอามาเถอะน่า จะถามทำไม "ฉันหยิบโทรศัพท์ยื่นให้เขาแล้วก็กดอะไรไม่รู้ประมาณ3นาทีแล้วก็ยื่นให้แล้วก็เก็บลงในประเป๋าตามเคยฉันไม่ได้ดูอะไรในโทรศัพท์เลย

"โรสเขาไม่ใช่แฟนฉันหรอกนะ"

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

เขาพูดแค่นี้ แต่ แต่ทำไมหัวใจฉันมันถึงเต้นแรงแบบนี้นะ

"คุณกินกุ้งหรือเปล่า"

"กินสิคะคุณจะแย่งฉันหรอ" คนรวยอะไรจะแย่งกุ้งคนอื่นเหอะ

"เปล่าสักหน่อย"เขาตักกุ้งในจานเขา3ตัวหรือทั้งหมดในจานมาให้ฉัน

"คุณแพ้กุ้งหรอ"

"จะว่างั้นก็ได้ แต่ผมฟังมานานแล้วคุณเรียกผมว่าคุณไม่เรียกท่านประธานแล้วหรอ" นั่นสินะลืมตัวจนได้

"ขอโทษค่ะฉันลืมตัว"

"ไม่เป็นไรเรียกคุณนั้นแหละ แต่ถ้าเรียกคุณฌอนจะดีมาก"อุ้ยๆๆๆๆๆ

" ค่ะคุณฌอน" OMG ความฝันที่จะจับมาเป็นสามีคงไม่ไกลแล้วสินะ (เปลี่ยนนางเอกดีมั้ย555)

พอเรากินข้าวเสร็จก็กำลังจะกลับบริษัทแต่ทว่าเจอนางร้านในละครหลังข่าวกับผองเพื่อน

"เอ้าฌอนพาน้องพนักงานไปไหนหรอคะ"อ๊ายยยอยากจะจบสักฉากจริงๆ หล่อนเน้นคำว่าพนักงานได้เจ็บปวดมาก

"เราไปกินข้าวมาค่ะคุณไฮโซ "555ฉันเน้นคำว่าไฮโซ แต่คงไม่เจ็บหรอกเพราะเขาเป็นไฮโซจริงๆ นี่

" ฉันชื่อโรส ไม่ได้ชื่อไฮโซกรุณาเรียกให้ถูกด้วยเป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อยเงินเดือนไม่กี่หมื่นอย่ามาสะเออะเทียบฉัน"โอ้ยเจ็บไปทั้งหัวใจทำไมยังทน แม่งงงแสบนะยัยนี่

"โรสผมขอร้องละ กรุณาให้เกียรติแฟนของผมด้วย "แฟนของผมด้วยงั้นหรออ๊ายยยยแต่งคะคุณฌอน (เขายังไม่ขอจะคุณนางเอก)

"ทีมันว่าโรสละ ใส่แต่ชุดนักศึกษาไม่มีปัญญาซื้อชุดสวยๆ หรือไง แถมคุณยังบอกมันเป็นแฟนคุณอีก "

"แต่ต้นข้าวเขายังไม่ได้ว่าคุณสักคำ ส่วนเสื้อผ้าผมบอกให้เขาใส่เองถึงเขาไม่มีปัญญาซื้อ แต่ผมก็มีปัญญาพอที่จะซื้อให้แฟนตัวเอง"ฉันควรดีใจมั้ยเนี่ยะ

"พอเถอะ ฌอนบุ้งขอโทษแทนโรสด้วยนะโรสเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก พี่ขอโทษนะน้องต้นข้าว"ผักบุ้งบอก

"ไปเถอะต้นข้าว"ปรบมืออออออ

พอละจากพวกนั้นเขาก็พาฉันมาสปาร์ผิวกาย ผิวหน้า ทำเล็บ ทำผมทำทุกอย่างจนตอนนี้20:40 แล้วเดินไปร้านเสือผ้าผู้หญิง

"สวัสดีค่ะคุณฌอนมีอะไรให้เนตรรับใช้ค่ะ" พนักงานยิ้มแย้มแจ่มใสคงสนิทกันน่าดูพาผู้หญิงมาบ่อยละสิ

"จัดเสื้อผ้าสวยๆ ให้เธอที"เขาพูดแล้วชี้มาทางฉัน

"ได้ค่ะ ทางร้านมีเสื้อผ้านำเข้าจากอเมริกาสดๆ ร้อนเลยค่ะเอาตัวไหนค่ะ"

"งั้นฉันเอาตัวนี้ละกันค่ะ" ฉันชี้ไปที่ชุดเดรสสีขาวลายดอกไม้

"ลองได้เลยค่ะลูกค้า" ฉันเข้าไปลองแต่โดยดีเมื่อเห็นสายตาคู่สวยคู่นั้นมองมาอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ พอฉันออกมาก็นึกว่าเขาจะตะลึงในความสวยของฉันเหมือนในละคร แต่ไม่เขามองฉันด้วยความพิจารณาอะไรอยู่

"แล้วรองเท้าละ"

" อ่อ ทางนี้ค่ะ เอาคู่ไหนคะ"

"คู่นี้ละกันละ"ฉันชี้เอาไปที่รองเอาเบอร์38สีขาวส้นสูง

"ผมขอ เสื้อผ้าที่อยู่ในราวนี้ กระเป๋าทั้งหมด รองเท้าแตะรองเท้าผ้าใบรองเท้าส้นสูงเบอร์นี้ ชุดนอน ชุดชั้นในกางเกง เสื้อยืด เสื้อกล้าม อย่างละ20 ครับ"จะบ้าไปแล้ว

"ค่ะรอสักครู่นะคะ"

"คุณจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว" ฉันพูดด้วยความโกรธ

"เงียบไปเถอะน่า" เชื่อเขาเลย

" ทั้งหมด1, 850,000บาทค่ะ"ห๊ะ1,000,000บ้าไปแล้วแน่ๆ

" ของทั้งหมดจะส่งไปบ้านของคุณผู้หญิงพรุ่งนี้นะคะ กรุณากรอกข้อมูลด้วยค่ะ"ฉันทำตามแต่โดยดีเพราะกลัวคนข้างๆ ดุ

" ขอบคุณมากนะครับคุณเนตร"แล้วจากนั้นเขาก็พาฉันมาส่งบ้าน พอถึงหน้าบ้านเขาก็จอดรถ ฉันถามเขาทันที

"คุณทำแบบนี้ทำไม"

"ทำอะไร"

"ก็ที่ซื้อเสื้อผ้ามากมายมหาศาลให้ฉันไง"

"ทำไมคุณคิดว่าผมพิศวาสคุณหรอ"

"เปล่าสักหน่อยแค่สงสัย"

"ก็ได้ผมพิศวาสคุณพอใจมั้ยถ้าพอใจแล้วก็ลงได้แล้ว มาทำงานแต่เช้าด้วยละ" ฉันลงจากรถทัรที่เมื่อเขาพูดจบฉันขี้เกียจฟังเขา เขาก็ขับรถออกไป พอกำลังจะเปิดประตูบ้านความคิดก็วิ่งด้วยความเร็วแสงเข้ามา'ฉันไม่ได้บอกเขาว่าบ้านฉันอยู่ตรงนี้นิแล้วเขารู้ได้ไง อะหรือ หรือว่า'😳😳😳😳

...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***