ตอนที่1

"สายล่มเย็นดีจริงๆเลยน่ะ"

เสียงแหบพล่าบ่งบอกถึงอายุที่มากของชายหนุ่มในตอนนี้อายุก็90ปีแล้วแต่ร่างกายยังเเข็งแรงเหมือนหนุ่มๆอยู่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีครอบครัวเป็นของตัวเองอย่าว่าแต่คู่นอนก็ยังไม่มีเลยสักคน

อาจจะเป็นเพราะอยู่ในองค์กรมาตลอดหลายปีตั้งแต่เด็กๆจนอายุ69ถึงจะได้ออกจากองค์แต่ก็ไม่ได้ลืมที่จะพาพวกเขาไปในที่สบายๆหลังจากที่ออกจากองค์กรมาก็มาสร้างบ้านเป็นของตัวเองแล้วยังปลูกพืชพันธ์ในเวลาว่าง

เก้าอี้ไม้ตัวเห่าโยกเยกไปมาทำให้ชายชราสบายตัวแต่ก็ต้องตื่นขึ้นเพราะแรงสกิดชายชราลืมตาขึ้นช้าด่อนที่จะเห็นกับหญิงสาวที่สวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

'ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ยสวยจริงๆเลย'

"หนูมีอะไรหรือเปร่า"เขาเอ่ยออดมา

ร่างของหญิงสาวได้แต่ยิ้มก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า"ข้าเป็นเทพข้ามีเวลาไม่มากนักเพราะงั้น..."นางก็เอามือมาจับตรงหน้าผากของชายชราภาพห็ตัดไป

ที่ๆหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยดวงดาวและดาวเคราะห์ต่างไปทั้งน้อยใหญ่ร่างเรียงรายให้เห็นแต่ที่แปลกไปจากนั้นคือดาวหางที่กำลังพุ้งตรงมาทางเขาแต่ก่อนที่มันจะชนมันก็แยกออกกระจายไปทั่วทิศทางแต่ที่แน่ๆดวงหนึ่งได้ตกลงไปที่โลกส่วนที่แตกออกก็เหมือนกับเศษลูกแก้วแต่แตกต่างจากลูกแก้ว

ธรรมดาๆทั่วก็ตรงที่ลูกแก้วนั้นมีหลากหลายสีสัน

ก่อนที่ภาพมันจะตัดไปที่ภาพห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องพยาบาลภาพฉายขึ้นมาเลื่อยๆๆฉายภาพแล้วภาพเล่า

มันทำให้รู้ว่าเขานั้นมีจิตวิญญาณที่แตกออกและตอนนี้ดวงวิญญาณต้องกลับมารวมกันอีกครั้งเพราะไม่เช่นนั้นจะเกิดปัญหากับทั่วจักรวาล

ภาพก็ตัดกลับมาที่เดิมผมรู้แล้วว่าว่าหนูคนนี้ไม่ได้โกหกตอนนี้ผมเชื่อเด็กคนนี้แล้วละไม่สิดีไม่ดีเด็กคนนี้อาจจะมีอายุมากกว่าผมก็ได้ก็เป็นเทพนิเนอะ

แล้วตอนนี้ผมก็รู้แล้วละว่าทำไมนางถึงมาหาผม

หญิงสาวในอาภรชุดจีนโบราณสีขาวยิ้มให้กับบุคคลตรงหน้า

'คนผู้นี้ต้องเป็นผู้วิเศษเป็นแน่ถึงทำให้ท่านเง๊กเซียนนึกเอ็นดูได้เนี่ยมันสุดยอดจริงๆแล้วยังมอยให้คนผู้นี้ข้ามโลกไปไหนก็ได้อีก'

"พวกเราให้ท่านสามารถขอพรกี่ข้อก็ได้เจ้าค่ะเชิญท่านพูดมาเลยเจ้าค่ะ"

ท่านเทพหญิงเอ่ย

ห่ะนี่มันคือเรื่องจริงใช้ไหมเนี่ยได้แต่นึกอิจฉานิยายแต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองว่าแต่เราจะขอพรเกี่ยวกับอะไรดีละเนี่ยแต่ไหนๆเราก็มีอาชีพเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งอยู่แล้วแล้ว...ยังไงต่อดีเนี่ย.........

นางมองชายชราที่คิดเรื่องการขอพรอยุ่ในทำนางนึกเรื่องที่ต้องบอกอีกอย่างหนึ่งกับชายชราได้

"ข้าลืมบอกไปอีกอย่างโลกที่เจ้าจะไปนั้นเจ้าเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งอายุของท่านตาก็จะกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้งเจ้าค่ะ"

ห่ะ...จริงหรอ..งั้นก็แสดงว่าผมจะได้พบพวกเขาอีกครั้งแล้วสิน่ะจะว่าไปนี่มันก็57ปีแล้วสิน่ะที่ผมจากมาจากที่นั้นว่าแต่พวกเขาจะคิดถึงบ้างน่ะ

"เอะแอ่ม~"

อุ้ย...ขอโทษจ่ะหนูตากำลังลำลึกถึงความหลังเพลินไปนิดนึง

จริงสิงั้นเราก็เลือกที่มันเสริมทักษะของเราดีกว่า

"1.ตาขอให้ทักษะที่ตามีเพิ่มขึ้นกว่าเก่าพละกำลังเยอะขึ้น

2.ตาขอมิติจิตทึ่มีพื้นที่ไม่จำจัดและอีกซีกหนึ่งเป็นโลกของโทริโกะด้วยน่ะ(แฟนคลับโทริโกะ)

3.ตาสามารถสร้างอะไรก็ได้

4.ตาขอมิติช็อปส่วนตัวด้วยน่ะ

"

รู้สึกแปลกๆจังว่ะนี่เราตงจะไม่ได้ขอน้อยเกินไปหลอกใช้ไหมเนี่ยรู้สึกแปลกๆอื่อ......

หญิงสาวที่ได้ฟังถึงกับอ้าปากค้างเอิ่มนี่คุณตาจะไม่คิดที่จำทำมาหากินเองเลยใช้ไหมเจ้าค่ะท่านตาท่านเทพคิด

"อิ่ม..ตาคิดว่าพวกท่านนะให้พรตามาตาเองก็ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครสะด้วยสิงั้นถ้าเทพต้องการอะไรให้ตาช่วยก็มาบอกอื่มตัวอย่างที่จะให้ตาทำก็เป็นกำจัดปีศาจพวกปีดิบอะไรประมานนี้"

"เจ้าค่ะเช่นนั้นพวกเราจะมอบภาระกิจให้ท่านไปที่ดาวเคราะห์เคเน็กซ่าเพื่อกำจัดพวกซ้อมบี้ผีดิบส่วนภาระกิจอื่นพวกเราจะมาบอกท่านเจ้าค่ะ"

ก่อนที่นางจะพูดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงบางอย่างดังออกมาแต่คนอื่นไม่สามารถได้ยันเสียงนี้ได้

"ตอนนี้คำขอของท้านสำริดผลแล้วและได้เวลาที่ท่านต้องไปแล้วเจ้าค่ะข้าน้อยขอให้ท่านโชคดีเจ้า"

ห่ะเดียวไปตายยังไม่ได้อำลาเหล่าเพื่อนๆ(พวกพืชที่ปลูกเอาไว้)เลยน่ะ

ชายชราก็หายไปทันทีส่วนหญิงสาวก็มิงไปรอบๆก่อนที่จะดีดนิ้วก่อนที่พื้นที่ทั้งหมดถูกเวทย์บดบังพื้นที่ตรงนี้คนภายนิกไม่สามารถเห็นคนข้างในได้ส่วนคงามทรงจำของทุกคนทีาเกี่ยวกับชายชราก็ถูกผนคกเอาไว้จนกว่าเขาคนนั้นจะกลับมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***