ผิดรึไงถ้าใจจะรัก - ตอนที่ 4 – ความรู้สึกที่เริ่มสับสน

ห้องเรียนยามเย็น

เสียงนาฬิกาในห้องเรียนดัง "ติ๊ก…ต่อก" อย่างสม่ำเสมอ แสงแดดยามเย็นสาดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้บรรยากาศอบอุ่นและเงียบสงบ

โอสึกะ ไม

เรนาโกะ…กลับพร้อมกันไหม?

เรนาโกะ

อืม…ก็ได้ค่ะ(หันไปยิ้มบางๆ)

เธอกำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋าอยู่ แต่ยังไม่ทันได้ออกจากห้อง เสียงประตูเลื่อนก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

อาจิไซ

อ๊ะ…เรนาโกะ อยู่พอดีเลย

เรนาโกะ

อาจิไซ? มีอะไรเหรอ?

อาจิไซ

พรุ่งนี้มีการบ้านวิชาประวัติศาสตร์ใช่มั้ย?

อาจิไซ

ฉันอยากถามเธอหน่อยน่ะ

โอสึกะ ไม

จะถามตรงนี้เลยเหรอ?

อาจิไซ

ก็…ไม่อยากรบกวนเธอตอนกลับบ้านน่ะ

อาจิไซ

//ยิ้มบางๆ

เรนาโกะดึงสมุดออกมาเปิด พลางอธิบายช้าๆ

เรนาโกะ

โจทย์ที่ 3 มันนับย้อนจาก ค.ศ. ไป…ตรงนี้เลย

อาจิไซ

อ๋อ เข้าใจแล้ว…เธออธิบายเก่งจังนะ

อาจิไซ

(ก้มมองใกล้ๆ)

เรนาโกะ

อ๋อ…ไม่หรอก ฉันก็แค่พูดไปตามที่เข้าใจ

เรนาโกะ

(หน้าแดงเล็กน้อย)

โอสึกะ ไม

จริง ๆ ถ้าไม่เข้าใจก็ถามฉันก็ได้นะ…เราก็ทำรายงานด้วยกันอยู่แล้วนี่

โอสึกะ ไม

(เอียงคอเล็กน้อย)

อาจิไซ

จริงสิ แต่ฉันอยากฟังจากเรนาโกะมากกว่า

อาจิไซ

(ยิ้มบาง ๆ แต่แฝงความตั้งใจ)

ห้องเรียนตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ จนเรนาโกะรีบปิดสมุดใส่กระเป๋า

เรนาโกะ

ถ้างั้น…ไปกันเลยไหม?

โอสึกะ ไม

อืม ไปกันเถอะ

โอสึกะ ไม

(ยิ้ม)

ถนนระหว่างกลับบ้าน

ยามค่ำคืนเริ่มเข้ามา ไฟถนนเปิดทีละดวง เสียงจักจั่นดังระงม

โอสึกะ ไม

วันนี้เธอดูเหนื่อย ๆ นะ เรนาโกะ

เรนาโกะ

ก็…นิดหน่อยน่ะ แต่สนุกดี

อาจิไซ

ฉันว่ามันไม่ใช่แค่สนุกนะ เธอตั้งใจมากจริงๆ

เรนาโกะ

เอ่อ…ไม่ขนาดนั้นหรอก

เรนาโกะ

(ก้มหน้านิดหน่อย)

โอสึกะ ไม

แต่ฉันก็เห็นด้วยกับอาจิไซนะ

โอสึกะ ไม

(หัวเราะเบาๆ)

เรนาโกะ

พวกเธอชมเกินไปแล้ว…

เรนาโกะ

(ก้มหน้า พยายามซ่อนรอยยิ้ม)

หน้าสถานีรถไฟ

ขณะที่กำลังรอรถไฟ จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกดังมา

คาโฮะ

เฮ้! ไม! เรนาโกะ! เจอกันพอดีเลย!

คาโฮะ

(วิ่งมาโบกมือ)

ซัทสึกิ

อืม…ดีจัง จะได้ขึ้นขบวนเดียวกัน(อยู่ข้างหลัง)

คาโฮะ

ว๊ากกกกเธอมาตอนไหนเนี่ย(ตกใจ)

ซัทสึกิ

ตกใจเกินไปแล้วนะคาโฮะ

ซัทสึกิ

555

ทุกคน:555

คาโฮะ

เรนาโกะ! พรุ่งนี้มากินข้าวกลางวันกับพวกเราสิ

เรนาโกะ

อืม…ได้สิ

ซัทสึกิ

งั้นเจอกันพรุ่งนี้

ซัทสึกิ

(พยักหน้าเบาๆ)

บนรถไฟ

บรรยากาศบนรถไฟสงบ ผู้โดยสารบางตา กลุ่มเพื่อน ๆ ได้นั่งรวมกัน

คาโฮะ

งานเทศกาลเมื่อวานสนุกมากเลยนะ! เราควรไปอีกบ่อยๆ

ซัทสึกิ

เธอจริงจังกับเกมโยนห่วงมากเลยนะ

ซัทสึกิ

(หันมามองเรนาโกะ)

เรนาโกะ

ก็…อยากลองชนะดูสักครั้งน่ะ

เรนาโกะ

(หัวเราะเบาๆ)

โอสึกะ ไม

แล้วก็ทำได้จริง ๆ ด้วย ฉันยังจำตอนเธอเฮออกมาได้เลย

อาจิไซ

ฉันก็ชอบนะ…ตอนเธอตั้งใจจริง ๆ แบบนั้น

คาโฮะ

เอ๋~~~ ทำไมทุกคนชมเรนาโกะกันใหญ่เลยนะ~

คาโฮะ

(ยิ้มกวนนิดๆ)

เรนาโกะ

อย่าล้อสิ!

เรนาโกะ

(หน้าแดงจัด)

เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบตัว บรรยากาศอบอุ่นจนหัวใจเรนาโกะเต้นแรง

ถึงสถานีบ้านของเรนาโกะ

รถไฟหยุดลง เรนาโกะเตรียมลงจากขบวน

โอสึกะ ไม

ตรงนี้เป็นสถานีบ้านเธอใช่ไหม?

เรนาโกะ

ใช่ค่ะ…ฉันต้องลงแล้ว

โอสึกะ ไม

งั้นนน

โอสึกะ ไม

ฉันไปค้างบ้านเธอได้มั้ย(กระซิบ)

เรนาโกะ

เอ๊ะ!!...

เรนาโกะ

ดะ...ได้สิ

เรนาโกะ

ฉัน…กำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่นะ? ทำไมเวลามองไมถึงอบอุ่น(คิดในใจ)

เรนาโกะ

(รีบเดินกลับบ้าน)

ความสับสนเริ่มก่อตัว

หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อ

โปรดติดตามตอนต่อปายยยย~~~

ผู้แต่งขอยาดสลบ

ตอนหน้าฟินแนะนอน~~

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ