第一

ปัง

"คุณฉินรั่วเฟยไปแก้งานมาใหม่เดี๋ยวนี้!! ทั้งที่คุณก็ทำงานที่นี้มาหลายปีไม่รู้เหรอ ว่าบริษัทต้องการอะไรห๊ะ!!" เสียงตบโต๊ะดังขึ้นพร้อมการโยนแฟ้มใส่เขาและยังมีคำติต่างๆนาๆ จากหัวหน้าที่พึ่งขึ้นรับตำแหน่งเพียงไม่นาน ความจริงแล้วตำแหน่งนี้มันควรเป็นของเขาแต่เจ้าคนตรงหน้านี้มีเส้นสายที่ใหญ่โตพอสมควรเขาจึงโดนแย่งงานตำแหน่งนี้ไปในที่สุด

"ครับ ขอโทษครับผมจะเอากลับไปแก้ใหม่ครับ"เขาได้แต่กล้ำกลืนทนความทุกข์ใจในสิ่งที่หัวหน้าได้กระทำต่อตัวเขา

"เห้ออ~ ค่าOTก็ไม่ได้ เงินเดือนก็ไม่เพิ่มไหนเลยจะค่างวดรถอีก"ใบหน้าภายใต้แว่นตากรองแสง ที่กำลังบ่นพึมพำกับตนเองพลางแก้ไขงานตามที่ตนเองได้รับมา เขานั่งทำอยู่นานสองนานจนรู้สึกปวดเมื่อย เขาจึงเริ่มที่จะถอยเก้าอี้ออกมาก่อนจะลุกขึ้นเพื่อที่จะยืดเส้นยืดสาย ด้วยความที่เจ้าตัวนั้นลุกเร็วจนเกิดไปทำให้เกิดอาการหน้ามืดวิงเวียนศีรษะ

"โอ๊ย!!"มือขาวบางเริ่มที่จะกอบกุมเข้าที่อกข้างซ้ายทันทีที่รู้สึกเจ็บขึ้นมา เขารู้สึกเหมือนหัวใจมันสั่นระรัวและยังบีบรัดแน่นมากจนหายใจไม่ทั่วท้องมือเท้าเย็นแต่ก็มีเหงื่อไหลย้อยออกมา

"ช่ะ..ช่วย"มือข้างขวาที่คล้ำโต๊ะอยู่อ่อนแรงจนไม่สามารถพยุงตัวได้อีกต่อไป

ตุบ!!

ร่างนั้นร่วงหล่นลงมากองกับพื้นก่อนภาพทุกอย่างจะมืดดับไป

"อื้มม.มม"

"ตื่น ตื่นได้แล้วถึงเวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว"เสียงกระซิบข้างหูของร่างที่นอนอยู่บนพื้น ร่างที่นอนอยู่ก็เริ่มขยับเขยื้อนเพียงเล็กน้อยจนรับรู้ได้ถึงแรงเขย่า ถึงได้ลืมตาขึ้นมามอง

"เห้ย!"ภาพตรงหน้าที่ฉินรั่วเฟยเห็นนั้น ปรากฏชายหนุ่มใส่ชุดสีขาวล้วน มีวงแหวนสีทองอยู่บนหัว ไหนเลยจะมีปีกอีก ฉินรั่วเฟยมองไปรอบๆตัวเขา ทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน

"ไม่ต้องตกใจไป ที่นี่คือสวรรค์"

ไอ้xxxจะไม่ให้ตกใจได้ไงตอนแรกทำงานอยู่เลย แล้วจู่ๆก็หน้ามืด เจ็บที่หัวใจจนหมดสติไปลืมตาขึ้นมาเจอใครก็ไม่รู้แล้วยังมารู้ว่าตนเองนั้นอยู่สวรรค์แล้ว อย่าบอกนะเขาตายแล้ว

"ใช่เจ้าตายแล้ว"

"เห้ย! คุณได้ยินสิ่งที่ผมคิดด้วยเหรอ!?"

"ถูกต้อง ข้าได้ยินสิ่งที่เจ้าคิด"

"เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลย ด้วยความที่เจ้าตายก่อนถึงเวลาอันสมควร ข้าให้เจ้าเลือกมี2ทางเลือก 1.เจ้าไปเกิดใหม่เป็นเด็กทารกแต่เจ้าจะไม่เหลือความทรงจำของชาติที่เจ้าจากมา 2.เจ้าจะไปเข้าร่างของเจ้าเพียงแต่ร่างนั้นจะอยู่คนล่ะยุคกับเจ้า" ชายชุดขาวเอามือไขว้หลังพลางร่ายยาวมาไม่เว้นวรรค

"เดี๋ยวนะตายก่อนถึงวัยอันควร อย่าบอกนะที่ผมตายก็เพราะคุณสินะ!!"

"อะแฮ่ม!เลือกได้แล้ว"

"อะไรอ่ะ!! คุณเป็นคนทำให้ผมตายก่อนที่จะถึงเวลา ทำไมต้องเบี่ยงเบนประเด็นด้วย"ฉินรั่วเฟย

กล่าวด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อย

"หรือว่าเจ้าจะกลับไปที่นั่นล่ะ"คำถามนี้ทำเอาเขาหยุดใช้ความคิดไปเลย ต่อให้กลับไปเขาก็คงต้องทำงานงกๆเงินเดือนเท่าเดิม เศรษฐกิจก็แย่อีก งั้นเขาคงต้องเลือกแล้วแหละว่าจะไปเกิดใหม่แบบที่1หรือ2ดี

"ถ้าเจ้าตัดสินใจไม่ได้ข้ามีตัวช่วย"ชายคนนั้นว่าพลางยื่นมือที่กำไม้มาให้ทางเขา เหอะๆ จับไม้สั้นไม้ยาวสินะ

"ถ้าเจ้าจับได้ไม้ยาวเจ้าจะได้ไปเกิดแบบที่1 แต่ถ้าไม้สั้นเจ้าจะได้ไปเกิดแบบที่2 เอาล่ะจับเลย"อะไรอ่า นี้สวรรค์ไม่รู้จักการสุ่มวงล้อเหรอแบบนั้นน่าจะสะดวกกว่าไหมอ่ะ ไม่ต้องลำบากไปหาไม้ด้วยแท็บเล็ตก็มีนิไม่เริสเลยอ่ะ

เขาบ่นอุบอิบในใจแต่ก็จับไม้สั้นไม้ยาวไป แน่นอนว่าชายตรงหน้าเขานั้นได้ยิน เมื่อเขาดึงไม้ออกมาปรากฏว่าเป็นไม้ยาว ชายตรงหน้ายิ้มให้เขาบางๆ

"เอาล่ะพร้อมยัง"

"พร้อม พร้อมอะไร??"จบประโยคคำถามเขาไม่ทันไรชายตรงหน้าก็ยกเท้าถีบเตรียมถีบเขาซะแล้ว

"อย่านะ! อย่าถีบนะ"

ปัก!!

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไม่บอกข้อมูลxxxไรเลยเหรอไอ้xxx" เสียงกรี้ดร้องของฉินรั่วเฟยนั้นดังเป็นอย่างเขาแหกปากกรี้ดจนสุดเสียง ตาของเขาก็ยังมองเห็นเจ้าคนที่ถีบเขาลงมากำลังมองเขาอยู่เช่นกัน เขาจึงยกนิ้วกลางชูให้ก่อนที่ร่างนั้นก่อนที่ร่างของเขาจะห่างออกมาจนไม่สามารถมองเห็นร่างนั้นได้

"คะ..คุณหนูฟื้นเถอะนะเจ้าคะฮึกฮื่ออ"เสียงร่ำไห้ของใครบางคนไหลเข้าสู่โสตประสาทของเขา

"คุณหนูเจ้าขาฟื้นเถอะเจ้าค่ะฮื่ออ"เสียงร่ำไห้ของอีกเสียง เขารู้สึกได้ถึงแรงที่จับมือเขาอยู่และยังมีความเปียกที่มืออีก เขาคาดว่าคงจะเป็นน้ำตาของคนที่ร้องไห้อยู่เป็นแน่

"อ่ะ.อื้มม"

"คุณหนูฟื้นแล้ว! หลี่หลิงไปตามฮูหยินเร็ว"หลี่อิงบอกน้องสาวฝาแฝดของตนไปตามผู้เป็นมารดาของเจ้าของร่าง เพื่อบอกกล่าวว่าคุณหนูเล็กของจวนแม่ทัพมู่คนนั้นฟื้นแล้ว

เขาที่ถูกถีบมาเข้าร่างนี้ก็มองไปรอบๆด้วยความสงสัย อ้าวเขาจับได้ไม้ยาวนิ ไม้ยาวนี่ไม่ใช่ว่าต้องเกิดเป็นเด็กทารกหรอกเหรอ อย่าบอกนะเพราะไอ้คนคนนั้นสินะ!!!

"น้ำเจ้าค่ะ คุณหนู"หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มตรงหน้าเขา ยื่นน้ำมาให้เขานั้นดื่ม เธอคงจะเป็นหลี่อิงสินะ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าหลายคู่ ต่างเดินกันให้วุ่นอยู่หน้าห้องเขาก่อนเสียงจะเบาลง เมื่อประตูเปิดออกเขาก็พบกับชายหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับคนที่หน้าคล้ายกับหลี่อิงที่เดินตามหลังมา เธอคนนี้น่าจะเป็นหลี่หลิงนั้นเอง หลี่หลิงประคองหญิงชราคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วย จากความทรงจำของเจ้าของร่างเธอคือยายของเจ้าของร่างนามว่ามู่เหยา ส่วนคนที่เดินนำหน้ามานั้นเป็นมารดาของเจ้าของร่างนามว่ามูเหยี่ยนซี

"ฉินรั่วเฟย เจ้าตื่นแล้ว"มือบางจับหน้าเขาพลิกซ้ายพลิกขวา ใบหน้าของมู่เหยี่ยนซีนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลเป็นทาง

"อาเนียงขอโทษนะฮึก..ที่ทำเจ้าลำบากฮืออ"สิ้นคำนั้นมือที่จับหน้าเขานั้น ก็คว้าเขาเข้าไปกอด เขาที่ไม่รู้จะทำยังไง จึงยกมือขึ้นมากอดร่างนั้นไว้หลวมๆ

"ข้าไม่เป็นไรแล้วอาเนียง"เขาว่าพลางผละออก ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า

"ความผิดของอาเนียงเอง.ฮืออ..อาเนียงไม่น่าไว้ใจให้เจ้าอยู่จวนกับเจ้าคนพวกนั้น..ฮึก.."

"อาเนียงไม่ใช่ความผิดของอาเนียงเลย มันเป็นเพราะคนพวกนั้น"เขาที่มีความทรงจำของเจ้าของร่างอยู่จึงรู้ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงมาอยู่ที่จวนของตาตนเอง อ้อลืมบอกไปตาของเจ้าของร่างนามว่ามู่เฉิงอี้

"เอาน่าเลิกโทษตัวได้แล้วอาซีอ่า อาเฟยก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ความผิดของเจ้า"เสียงของหญิงชราผู้เป็นยาของตนกล่าวกับแม่ของเขาพลางลูบหัว

"เจ้าค่ะคุณแม่..ฝืดดดด"ร่างบางที่พึ่งหยุดร้องไห้ไปนั้นก็ได้สูดน้ำมูกออก แลยังเช็ดน้ำตาที่ไหลเปรอะไปทั่วใบหน้า

"แล้วเจ้าจะเอาอย่างไรต่อหรืออาซี"

"ข้าจะหย่าเจ้าค่ะ ฉินเหวินเขาไม่รักษาสัญญาที่เคยสัญญากับข้า เขาบอกข้าว่าจะมีเพียงข้าจะไม่ทำร้ายลูก แต่เขากลับผิดคำสัญญาทุกคำที่เคยให้ไว้" คำถามของมู่เหยานั้น เหมือนน้ำมันอย่างดีที่ราดเข้ากองเพลิงอย่างมู่เหยี่ยนซี นางบอกกล่าวทุกอย่างที่สามีอย่างฉินเหวินได้กระทำกับตนเองและลูก

"แล้วเจ้าคิดอย่างไรเหล่าอาเฟย"

"เอาตามที่อาเนียงเห็นสมควรเถอะขอรับ ข้าแล้วแต่อาเนียง"เขากล่าวพลางกอดเข้าที่เอวของอาเนียง

...----------------...

จบไปแล้วกับตอนแรกเป็นยังไงบ้างคะ (⁠≧⁠▽⁠≦)

...|ยังไม่แก้ไขคำผิด| ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***