ชาตินี้ขอสมหวัง สนามฝึก กับสิทธิพิเศษที่เขาไม่มีวันเข้าใจ

เสียงนกหวีดแหลมจัดปลุกเหล่านักเรียนนายร้อยชั้นปีหนึ่งให้รีบแต่งตัวออกมารวมพล ณ สนามฝึกกลางแดดร้อน

สิบห้านาที! ถ้าใครช้าแม้แต่วินาทีเดียว กูจับม้วนตัวลงบ่อโคลน!” เสียงตะโกนของ ครูฝึกเดย์ ดังก้องตั้งแต่เช้า

ทุกคนต่อแถวกันแน่นเปรี๊ยะ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งตื่นเต้นและกดดัน

ฟาเดลหายใจหอบหลังจากวิ่งมาถึงเกือบคนสุดท้าย เขาพยายามยืดหลัง ยืนตัวตรง ทั้งที่ขาแทบหมดแรง

ครูฝึก+เดย์

เดินผ่านทีละแถว พร้อมเสียงตะโกน “นี่นายร้อยนะ ไม่ใช่โรงเรียนอนุบาล! ยืนให้ตรง! สายตาข้างหน้า! ใครหาวอีกที…ม้วนตัว!”

ฟาเดลพยายามไม่ขยับแม้แต่นิด แม้เสื้อจะเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

แต่ทันทีที่ครูฝึกเดย์เดินมาถึงหน้าผู้ชายอีกคน คนที่ยืนอย่างสง่าผ่าเผย ราวกับพระเอกซีรีส์

เขม

ครูฝึก+เดย์

เปลี่ยนน้ำเสียงเฉียบขาด เป็นนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด “น.ต. เขม เรียบร้อยดีนะครับวันนี้”

เขม+ทิศเหนือ วงศ์อัครา

พยักหน้าเบา ๆ “ครับ”

ครูฝึก+เดย์

ยิ้ม “ดีมาก…รักษามาตรฐานไว้ล่ะ”

เสียงรอบสนามเงียบลงในเสี้ยววินาที ทุกคนหันมามองด้วยความแปลกใจ

ฟาเดลเงยหน้ามอง…แล้วก็ต้องสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ในอก แม้จะไม่อยากคิดมาก แต่เขาก็ปฏิเสธความจริงตรงหน้าไม่ได้ว่า

ฟาเดล+ยูโร วิสุทธิโชติ

ทำไมเขมถึงได้รับการปฏิบัติที่ต่างจากพวกเขาทุกคน…

หลังจากการฝึกเริ่มขึ้น ทุกคนต้องคลานในโคลน วิ่งบก วิ่งน้ำ ยกท่อนไม้ วิ่งทรหด แต่เขมกลับได้รับการยกเว้นบางอย่างเสมอ

เมื่อฟาเดลสะดุดล้มลงในโคลน ทั้งตัวเปรอะเปื้อน เขมแค่หันมองผ่าน ๆ ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่จะเอ่ยปากถาม

เขม+ทิศเหนือ วงศ์อัครา

กระซิบกับตัวเองเบา ๆ “สมแล้ว คนแบบนายมันก็เหมาะกับโคลนแบบนี้แหละ…”

และนั่นคือเช้าวันแรก ที่ฟาเดลได้รู้ว่า… ในที่แห่งนี้ ต่อให้เขาพยายามแค่ไหน ก็ไม่มีทาง “เท่ากัน” กับคนแบบเขมได้เลย

….

โรงอาหาร

เวลา 11:35 น. โรงอาหารนักเรียนนายร้อย กลิ่นข้าวสวยร้อน ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วโรงอาหารขนาดใหญ่ นักเรียนทุกคนเดินต่อแถวตักอาหารด้วยสภาพเนื้อตัวเปรอะเปื้อนโคลนและเหงื่อจากการฝึกในช่วงเช้า

เขม กับแก๊งค์ของเขา — พีท, ซี, ยิว — ไม่ต้องเข้าคิวด้วยซ้ำ โต๊ะของพวกเขาตั้งอยู่ตรงมุมดีที่สุดของโรงอาหาร มีพัดลมส่วนตัว มีเด็กปีสูงที่เหมือนเป็นรุ่นพี่รับใช้ จัดอาหารหรู ๆ ไว้ครบ

ไม่ว่าจะเป็นเนื้ออบ สเต๊กอกไก่ สลัดญี่ปุ่น น้ำผลไม้คั้นสด และของหวานนำเข้าจากร้านเบเกอรี่ในเมือง

ซี+เพื่อนพอ

“ไอ้เขม มึงจะเอาน้ำส้มสดหรือสมูทตี้?

เขม+ทิศเหนือ วงศ์อัครา

“น้ำส้มดิ อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ”

พีทดันจานสเต๊กไปให้เขม ขณะที่ยิวกำลังเปิดมือถือเช็กสต็อกหุ้น ไม่มีใครพูดถึงสนามฝึกเมื่อเช้า เพราะสำหรับพวกเขา มันก็แค่ “บทฝึกเบา ๆ” ที่ไม่เคยแตะตัวจริง

ฝั่งตรงข้ามของโรงอาหาร โต๊ะเล็ก ๆ ข้าง ๆ ถังขยะ

ฟาเดล นั่งเงียบ ๆ กับเพื่อนสามคน — เนตั้น, น่าน, เวกัส หน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยคราบเหงื่อ ผิวไหม้แดด และแววตาเหนื่อยล้า

บนโต๊ะมีแค่ ข้าวเปล่าและไข่ต้มคนละฟอง

เวกัส+เพื่อนนอ

กูอยากกินแค่ไก่ทอดธรรมดายังไม่มีปัญญาเลย…”

เนตั้น+เพื่อนนอ

“เฮ้อ กูไม่บ่นแล้ว กินเถอะมึง เดี๋ยวต้องวิ่งรอบค่ายอีกตอนบ่าย

น่าน+เพื่อนนอ

“วันนี้กูได้กลิ่นน้ำหอมจากคนข้างห้องตอนฝึกอะ…

น่าน+เพื่อนนอ

โคตรแพงเลยมึง เหมือนเดินผ่านห้าง”

ทุกคนหันมองไปที่โต๊ะของเขม

ฟาเดล ไม่พูดอะไร แค่มองเงียบ ๆ ในขณะที่เคี้ยวข้าวกับไข่ไปช้า ๆ แม้จะหิวจนมือสั่น แต่เขาก็ยังรักษามารยาทของตัวเองเสมอ

ในขณะที่เขมกำลังหัวเราะกับอะไรบางอย่างในมือถือ สายตาของเขาเผลอเหลือบไปเห็นโต๊ะนั้น

เห็นผู้ชายคนนั้นนั่งกินไข่ใบเดียวอย่างเรียบร้อย… เขมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม “ภาพแบบนั้น” ถึงทำให้ใจเขารู้สึกจุกแปลก ๆ ขึ้นมานิดหน่อย

เขม+ทิศเหนือ วงศ์อัครา

คิดในใจ “กูไม่ได้รู้สึกสงสารนะ… แค่รำคาญ ทำไมมึงต้องทำหน้าเหมือนตัวเองน่าสงสารตลอดเวลาด้วยวะ?

เขมเบือนหน้าหนีทันที แต่กลับรู้สึกเหมือนบางอย่างในอกมัน ร้อน ขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล…

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ