Episode 1

บทที่ 1

ร้านอาหารกลางเมืองที่เจ้านายเขาเป็นคนจองเอาไว้ให้ ในห้องจัดเลี้ยงโซนวีไอพี

งานใหญ่ขนาดที่ทำให้ทุกคนที่อยู่บริษัทได้โบนัสแน่ๆ สามเดือน+เงินพิเศษ เพิ่งจะจบลง

"ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยครับที่ทำให้งานนี้ผ่านพ้นได้ด้วยดี” บอสที่แสนอบอุ่นกล่าวขอบคุณลูกน้องสิบหกชีวิตในห้องนี้

“เพื่อเป็นการตอบแทน คืนนี้ขอให้กินดื่มกันให้เต็มที่ พรุ่งนี้อนุญาตให้ไม่ต้องเข้าออฟฟิศครับ”

“เย้....” เสียงเฮลั่นห้อง

ทำเอาเซียวจ้านหัวเราะกับท่าทางดีใจเกินเหตุของพวกน้องๆ

“เต็มที่เลยนะ” บอสนั่งลงแล้วทุกคนก็เริ่มดื่มกันต่อ

“จ้าน” เซียวจ้านเดินไปข้างๆ บอส

“ครับ...”

“อันนี้บัตรเอาไว้เคลียร์ค่าใช้จ่ายนะ แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะครับ เก่งมาก” บอสตบบ่าเขา

เพราะบอสให้โอกาสเขา พี่อี้โจวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หันมาพยักหน้า

“ครับ” เซียวจ้านยิ้มกว้าง

รู้สึกเหมือนตัวเองประสบความสำเร็จไปอีกขั้นนึงแล้ว

สักพักบอสกับพี่อี้โจวก็ขอตัวกลับ

“กลับดีๆ นะครับ” เซียวออกมาส่งที่หน้าร้าน

“เราด้วยนะ” พี่อี้โจวหันมาพยักหน้าให้

ถ้าทั้งออฟฟิศรู้จักเซียวจ้านมากพอเท่าที่อี้โจวรู้จักทุกคนอาจจะแปลกใจ

แต่ตอนนี้รุ่นน้องเขาเปลี่ยนไปมาก มากกว่าตอนที่เขาเจอ

“พี่จ้าน” จื่ออิงหันมาเห็นเขาที่เดินเข้ามาให้ห้องพอดี เดินมาลากเขาทั้งที่ตัวเองเริ่มเมามากแล้ว

“ดื่มครับ ดื่มให้หมดแก้วเลย” เซียวจ้านพอจะรู้ว่าน้องๆ เป็นพวกทโมน ชอบเล่นอะไรแผลงๆ

“วอดก้ากับเบียร์” อี้ป๋อบอกเขา แววตาเด็กๆ ที่มองจ้องมาอย่างลุ้นๆ ทำให้เขาตัดสินใจกระดกรวดเดียวหมด

“วู้.....พี่จ้าน” เสียงโห่ร้องรอบๆ ทำให้เซียวจ้านหัวเราะ

“....” เขาเป็นพี่จ้านที่สุภาพ ใจเย็นของน้องๆ เสมอ

“พี่ต้องดื่มเยอะๆ” จั่วเฉิงกำชับแล้วส่งแก้วให้เขาอีก

.

.

.

“ดื่มโหดเหมือนโกรธใคร” อี้ป๋อหันมาบอกกับเซียวจ้าน

เมื่อเจ้าพวกลิงเริ่มกรอกวอดก้าใส่ปากเพื่อนที่เล่นเกมแพ้ เสียงโห่ฮาตัวอยู่เป็นระยะๆ

“ไม่ไปเล่นกับเขาบ้างละ” อี้ป๋อส่ายหน้า

“ผมกินเบียร์ ไอ้พวกนั้นกินวอดก้า” เซียวจ้านพยักหน้า

“พี่ก็ดื่มเลยนะ เดี๋ยวผมไปส่งเอง” เซียวจ้านพยักหน้า ปกติเขาเองก็ติดรถอี้ป๋อกลับบ้านอยู่บ่อยๆ

“ดื่มมากไม่ค่อยได้แล้ว ไม่ค่อยได้ดื่มนานๆ พอดื่มหนักมันเมาง่าย” อี้ป๋อเอียงคอมองคนที่กินวอดก้าไปห้าช็อตติดๆ กันเมื่อครู่แล้วหัวเราะ

จริงอย่างที่พี่อี้โจวเคยแซว พี่จ้านไม่ธรรมดา

ก่อนจะกลับเซียวจ้านเคลียร์ค่าใช้จ่ายเสร็จแล้วเจ้าของร้านที่รู้จักกันยังส่งไวน์มาให้กินอีกขวด

“ผมดื่มหลายอย่างแล้วนะครับ” แม้ว่าจะอย่างนั้นรอยยิ้มพิมพ์ใจก็ยังมีประดับอยู่บนใบหน้าหวานๆ

“อันนี้ผมได้มาจากเพื่อนเลยนะ ผมจะให้คุณลองหลายทีแล้ว” ถึงจะไม่อยากดื่มแล้วแต่ก็ยังรับมา

เอาวะ เมาสักวันคงไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เข้าออฟฟิศอยู่แล้ว

.

.

.

“กลับดีๆ น้า...” เสียงเซียวจ้านร้องบอกน้องๆ ที่ทยอยกลับกันไป บางคนขึ้นรถเพื่อน บางคนขึ้นแท็กซี่

“พี่น่ะ...ไหวมั๊ย” อี้ป๋อมองคนที่ยืนไม่มั่นคง แล้วส่ายหัวเบาๆ

“ไหวสิไหว” ปากบอกไหวแต่ยืนตรงๆ ยังยากเลย

“เสี่ยวป๋อพี่กลับแท็กซี่ก็ได้นะ” สภาพนี้ขึ้นแท็กซี่เขาก็อดระแวงคนขับแท็กซี่ไม่ได้

“ขึ้นรถครับ” พี่อายุมากกว่าพยักหน้าก่อนจะเดินปัดๆ ไปเปิดประตูขึ้นรถ แล้วเอนหัวซบกระจกหน้าต่าง

“....” อี้ป๋อโน้มตัวไปจะดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ เซียวจ้านก็ยกมือขึ้นมา

“พี่คาดเองครับ” เซียวจ้านรั้งสายเบลท์ออกมาแต่พอถึงตอนที่ต้องเสียบลงช่องก็ไม่สามารถเสียบได้สักที อี้ป๋ออยากจะแกล้งแต่ก็สงสาร เขาเลยจับมือขาวๆ นั้นกดเบลท์ลงช่องให้

“ขอบคุณครับ ขอบคุณ” คำพูดติดปากของฝ่ายประสานงานสินะ

ระยะประชิดเมื่อสักครู่ทำให้อี้ป๋อได้กลิ่นน้ำหอมของเซียวจ้านที่ผสมกับกลิ่นเหงื่อจางๆ

น่าแปลกที่เขาเป็นพวกจมูกดี บ่อยๆ ครั้งที่คนข้างๆ ใส่น้ำหอมกลิ่นโปรดของเขา แต่อี้ป๋อไม่เคยเอ่ยปากออกไป เพราะมันคงดูแปลกๆ ที่ชมผู้ชายด้วยกันว่าน้ำหอมหอมดี

“...” ใบหน้าขาวๆ เหมือนจะระเรื่อไปด้วยสีชมพูจางๆ ไปทั้งใบหน้าและลำคอ

พอเลี้ยวเข้ามาส่งลานจอดรถใต้ดินตรงหน้าลิฟต์ เขาก็หันไปมองเซียวจ้านที่ยังกอดกระเป๋าเป้อิงหัวกระจก

“พี่จ้านถึงแล้วครับ” เจ้าตัวปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะหันไปมองรอบๆ

“อ่า....แต๊งกิ้วนะเสี่ยวป๋อ” เสี่ยวป๋อมาหลายรอบแล้ว ปกติต่อหน้าคนอื่นๆ พี่จ้านไม่เรียกเขาแบบนี้

เพราะอี้ป๋อจะเป็นพวกหน้าเรียกแขกเสมอ แต่ฝีมือการทำงานของเขาที่เข้าตาบอสกับพี่อี้โจวมาๆ ถึงได้เป็นดรีมทีม

“....” อี้ป๋อมองคนที่เดินลงจากรถไปกดลิฟต์แล้วอิงผนัง

พอประตูลิฟต์เปิดออกก็ยังยืนอยู่ที่เดิม อี้ป๋อเลยตัดสินใจจอดรถให้เรียบร้อยแล้วเดินมาจับต้นแขนเซียวจ้านให้ยืนดีๆ

“พี่เมามากเลยนะเนี่ย”

“เสี่ยวป๋อยังไม่กลับเหรอ” คนเมาก็เงยหน้าขึ้นมอง

“ชั้นไหนครับ” ถึงเขาจะมาส่งเซียวจ้านที่นี่บ่อยแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็มาส่งแค่ที่จอดรถเท่านั้น ไม่เคยรู้ว่าเจ้าตัวอยู่ชั้นไหน ห้องไหน เพราะเขาเองก็ค่อนข้างมีขอบเขตกับคนตรงหน้าประมาณหนึ่ง

“ชั้นเก้า” เซียวจ้านยิ้มกว้างก่อนหันไปจิ้มผนังลิฟต์เล่น

“ทางไหนครับ”

“ทางนั้น” เซียวจ้านชี้มือ

อี้ป๋อประคองร่างที่เป๋ไปมาให้เดินตรงๆ กว่าเก่า แล้วก็นึกในใจว่าเขาจะต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้แกล้งรุ่นพี่คนนี้ให้ได้เลย

“ทำไมมันไขไม่เข้า” แว่นตาใสๆ ตกมาอยู่ที่ปลายจมูก

“ผมช่วย” เขาคว้ากุญแจมาไขเอง พอเปิดประตูเข้าไป ไฟอัตโนมัติหน้าห้องก็เปิด

“นั่งนี่ก่อนครับ”

“โอ้...ขอบคุณนะ” เซียวจ้านคว้ารีโมตแอร์มาเปิดก่อนจะปาไปไว้ที่โซฟาอีกตัว

“น้ำครับ นี่ผ้าเย็น” อี้ป๋อเปิดตู้รินน้ำพร้อมกับหยิบผ้าเย็นมาส่งให้

แต่เหมือนคนเมาจะทิ้งกายลงแล้วหลับทันที

รองเท้าก็ไม่ถอด กระเป๋าเป้ก็ยังอยู่ที่ไหล่

อี้ป๋อไม่คิดว่าคนอย่างเซียวจ้านจะเป็นได้ถึงขนาดนี้

เมื่อตอนงานเอ้าติ้งที่ต่างจังหวัดครั้งก่อน

พวกเขาดื่มกันจนเมา เรียกว่าเมาเละเทะเลยก่อนที่สติจะดับไป

พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าทุกคนถูกพากลับห้องพักแล้วเรียบร้อย โดยฝีมือขอเซียวจ้านคนนี้เพียงคนเดียว

“ถอดรองเท้าก่อนครับ” พอสะกิดบอกเจ้าตัวก็ค่อยๆ ดันตัวขึ้นมานั่งแล้วช้อนตามองเขา

เอาจริงๆ เขาไม่เคยเห็นมุมนี้มาก่อน

ไอ้สายตาขี้อ้อนกับเสียงหวานๆ ที่พี่อี้โจวแน่ะว่าให้เอาไปใช้กับลูกค้ามันเป็นแบบนี้เองเหรอวะ

“....” พี่จ้านถอดรองเท้าออกแล้วดึงถุงเท้าออกเอง ก่อนจะยัดๆ มันลงในรองเท้าและดันมันหลบไปอีกทาง

“เสี่ยวป๋อ พี่โอเคครับ กลับได้แล้ว” เสียงที่อ่อนโยนบอกกับเขา แต่ดวงตาฉ่ำ ใบหน้าแดงๆ นั้นกำลังทำให้เขาใจอ่อนยวบยาบ

พอย่อตัวลงนั่งข้างแล้วเอาผ้าเช็ดไปตามใบหน้า ลำคอไปจนถึงแผงออก

คนที่นอนเฉยๆ ให้เช็ดก็ยิ้มให้

“ดีจังเลยนะ ใจดีจัง” ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว...

หวังอี้ป๋อสะดุดกับรอยยิ้มแบบนี้ของพี่จ้านทุกทีเลย

คนเช็ดถึงหายใจเข้าลึกๆ กับรวบรวมสติที่ดูจะกระเจิดกระเจิงไปกับรอยยิ้ม

อี้ป๋อปลอบตัวเองว่าเขาน่าจะห่างจากเรื่องบนเตียงนานไปหน่อย

พอเห็นพี่จ้านเวอร์ชั่นนี้แล้วอดคิดลามกไม่ได้จริงๆ

ปกติพี่จ้านเป็นคนสดใส แถมพูดเก่ง ช่างเอาใจใส่คนอื่นๆ เขาเลยมองว่าพี่จ้านเป็นเหมือนพี่ที่น่ารักมาตลอด

จนตอนนี้

เขาค่อยๆ โน้มตัวไปแตะริมฝีปากเข้ากับปากบางสีชมพูอ่อนนั้นอย่างเผลอไผล

เซียวจ้านหลับตาลง อี้ป๋อที่คิดว่าถ้าแตะเบาๆ สัมผัสเพียงแผ่วเบาก็พอจะทำให้เขาหยุดความอยากรู้ว่าปากพี่จ้านจะนิ่งขนาดไหน

หากแค่เพียงแตะเบาๆ ร่างกายของเขาก็เริ่มกดเน้นให้อีกฝ่ายเปิดอ้ารับลิ้นเข้าไปสำรวจ

“....” ทำไมมันต่างจากจูบที่เคยเป็นมา

ยิ่งจูบคนข้างล่างเองก็โต้ตอบ

เซียวจ้านน่ะเมาแน่นอน เขารู้

แต่ตัวเขาเองละ...

อี้ป๋อลงความเห็นให้ว่าเขาเองก็เมาเหมือนกัน

ความยับยั้งชั่งใจถูกทำลายลงเมื่อมือของพี่จ้านยกขึ้นมาแตะที่อกของเขาก่อนจะโอบรอบคอ

มือของอี้ป๋อเองก็ทำหน้าที่ปลดกระดุมของคนข้างล่าง ทั้งยังลูบไล้ไปตามผิวเนียนๆ พาดผ่านยอดอกให้เซียวจ้านครางรับในลำคอ

“พี่จ้าน...” เขาเรียกชื่ออีกคนเมื่อเขาปลดปลดเข็มขัดรุ่นพี่ออกแล้วรั้งกางเกงลง

“...” เซียวจ้านไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไร เขาโอบกอดหวังอี้ป๋อเอาไว้ ตอบรับด้วยจูบที่มอมเมาให้ความต้องการทะยานสูงขึ้น

ไม่รู้ว่ากางเกงของอีกฝ่ายหลุดไปเมื่อไหร่ แต่เซียวจ้านก็ลูบไล้ลงไปถึงแก่งกายที่กำลังขยายตัวเต็มมือของเขา

“พี่มีถุงมั๊ย” อี้ป๋อไล้จมูกไปมากระซิบถาม

“ไม่มี” เซียวจ้านส่ายหน้า เพราะเขาไม่เคยพาใครมาที่นี่ และไม่ได้มีใครมาตั้งแต่ตอนนั้น

“งั้นผมไม่ใส่นะ” เซียวจ้านไม่รู้ตัวว่าตอบว่าอะไร แต่คนข้างบนก่อนขยับตัวลงไปจ่อที่ทางเข้า

หากแต่เมื่อเพียงส่วนปลายเข้าไป อี้ป๋อแทบจะปลดปล่อยออกมา

“พี่จ้านอย่าเกร็ง” เขาเสียวจนแทบสุด หากแต่พอกดเข้าไปจนสุดแล้วแช่ค้างเอาไว้ พี่จ้านก็คล้ายจะผ่อนคลายมากขึ้น เขาจึงรอดพ้นจากการล่มปากอ่าว

“อื้อ....” พออี้ป๋อดันเข้าไปอีกครั้งเหมือนจะโดนจุดวาบหวามของเซียวจ้านเข้า เขาเลยเน้นลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง

“อื้อ....อ่ะ” พอเห็นรุ่นพี่เริ่มตอบสนองต่อสัมผัส อี้ป๋อก็เริ่มขยับตามที่ร่างกายเรียกร้อง

ความรู้สึกที่ได้รับมันแปลกใหม่กว่าที่เคยพบเจอ

ภายในที่เต้นตุบตอดรัดเขา ทั้งร่างกายที่โอบกอดเขายามนี้ จูบที่เร่าร้อนและอ่อนโยนในคราเดียวกัน เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังหลงใหลไปกับร่างกายของพี่จ้าน

“จะถึง” อี้ป๋อรั้งรูดส่วนหน้าจนน้ำกามสีขาวทะลักออกมา ก่อนจะเร่งเน้นกดแกนกลางเข้าไปอีกครั้ง

“อ่า....” เขาปลดปล่อยออกไปแล้ว ภายในยังอุ่นและตอดรับอยู่

อี้ป๋อกดจูบที่ข้างขมับรุ่นพี่

“...” เหมือนจะหลับไปแล้ว...เขามองใบหน้าที่อ่อนเยาว์กว่าอายุ

เขาสองคนทำอะไรลงกัน...

หลังจากปลดปล่อยความใคร่ สติของอี้ป๋อก็กลับมา

ข้อหนึ่งเขายอมรับว่าเขาล่วงเกินเซียวจ้านที่เมา

ข้อสองเขาไม่แน่ใจว่าเซียวจ้านมีคนคุยอยู่มั๊ยในตอนนี้

ข้อสามถ้าสิ่งที่พี่อี้โจวเคยพูดเป็นจริง พี่จ้านเป็น (MPREG)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***