ละลายใจรุ่นพี่น้ำแข็ง ตอนที่ 4: ปากไม่พูด...แต่แววตาก็ไม่ปิดบัง

เย็นวันจันทร์ อากาศอบอ้าวเล็กน้อยหลังฝนหยุดตก ท้องฟ้ายังขมุกขมัวแต่บรรยากาศในใจมีนา กลับโปร่งใสราวกับท้องฟ้าหลังฝน

พีท (พี่ ม.6)

"กลับทางนี้เหรอ?" (ถามเสียงเรียบ ตอนที่ทั้งสองเดินลงบันไดมาด้วยกันโดยบังเอิญ...อีกแล้ว)

มีนา (น้อง ม.4)

"ใช่ค่ะ~ บ้านหนูอยู่ป้ายรถเมล์เดียวกับทางพี่เลย"

พีท (พี่ ม.6)

"อืม" (ตอบสั้น ๆ แล้วก็เดินไปข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรอีก)

แต่มันไม่ใช่ความเงียบแบบอึดอัด... มันคือความเงียบที่ ‘รู้สึกปลอดภัย’ แบบประหลาด

พีทเหลือบมองมือของมีนาที่แกว่งเบา ๆ ไปตามทาง เธอยิ้มให้เด็กประถมที่เดินผ่าน แล้วก็พูดคุยกับป้าแม่ค้าเจ้าประจำที่ขายผลไม้

มีนา (น้อง ม.4)

"หนูเอาแตงโมหนึ่งกล่องนะคะ~"

พีท (พี่ ม.6)

(เขาแอบอมยิ้มเบา ๆ เขาไม่ได้ชอบผลไม้ ...แต่วันนั้น เขากลับซื้อตามมาอีกหนึ่งกล่อง)

เย็นนั้น รุยเดินมาหาเขาตอนนั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้

รุย (เพื่อนพีท)

"แกยิ้มอีกแล้ว..."

รุย (เพื่อนพีท)

"ทุกทีที่เดินกลับมาจากโรงเรียนกับยัยนั่น...แกแม่งเงียบ แต่หน้าไม่เงียบเลยนะ"

พีท (พี่ ม.6)

(เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ก้มหน้ากัดแตงโมเย็นเฉียบในกล่องเงียบ ๆ แต่หัวใจกลับรู้สึกร้อนขึ้นทุกที...เวลาคิดถึงเธอ)

ด้านฝั่งของแพรว วันนี้เธอไปส่งมีนาแล้วเผลอเจอรุยที่ป้ายรถเมล์โดยไม่ตั้งใจ

แพรว (เพื่อนมีนา)

“เธอก็กลับทางนี้เหรอ?”

รุย (เพื่อนพีท)

“ก็มันทางเดียวกับที่เธอกลับอะ”

แพรว (เพื่อนมีนา)

“แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันกลับทางนี้?”

รุย (เพื่อนพีท)

“เธอพูดเองเมื่อวานตอนกินเค้กไง

แพรว (เพื่อนมีนา)

(เบิกตา ก่อนจะหัวเราะ) “นายจำด้วยเหรอ?”

รุย (เพื่อนพีท)

(เบือนหน้าเล็กน้อย) “ก็...บางอย่างมันก็จำเองโดยไม่ตั้งใจ”

พีทอ่านข้อความในโทรศัพท์จากมีนา: > “แตงโมวันนี้หวานมากเลยค่ะ :) ขอบคุณที่เดินกลับบ้านด้วยกันนะคะ~”

พีท (พี่ ม.6)

(เขาเผลอยิ้ม...อีกแล้ว และในใจเงียบ ๆ ก็มีประโยคหนึ่ง ที่เขายังไม่กล้าพูดออกไป) > “เธอคือความหวานในวันที่ฉันไม่คิดจะกินอะไรเลย...”

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี