แทงอีกสิ ๓ เราจะรอด..โดยไม่กลายเป็นปีศาจ(๒)

เช้าวันที่ 4 นับจากแผนการ

แสงแดดสีอ่อนพาดลงมาบนบานประตูไม้ที่เก่าเปื่อย

เสียงไม้แห้งดังเอี๊ยดเมื่อถูกดึงจากกลอน

ทั้งสามคนยืนมองกันอยู่หน้าประตู

หลังจากตรวจเช็กสัมภาระขั้นสุดท้าย

ฟ้า(21 ปี)

"พิกัด 47-C.."//สะพายกระเป๋าแผนที่

ฟ้า(21 ปี)

"ถ้าไม่หลงทาง"

ฟ้า(21 ปี)

"ก็น่าจะถึงพื้นที่วงกลมปริศนาได้ภายในสามชั่วโมง"

ดำ(20 ปี)

"เดินเรียงแถว"//สะพายมีดไว้ข้างเอว

ดำ(20 ปี)

"อย่าให้ใครตามหลังแบบแนบเนียนได้"

เหลือง(18 ปี)

"ฉันจะอยู่ตรงกลาง"

เหลือง(18 ปี)

"แถวนี้แหละ"//ยิ้มกว้าง

เหลือง(18 ปี)

"จุดสมดุลของเสียงหัวเราะและความเป็นบ้า!"

เสียงหัวเราะแผ่วๆ ของเหลืองทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดคลายลงเล็กน้อย

ดำ(20 ปี)

//ลอบมองแวบหนึ่ง

ดำ(20 ปี)

//ยอมรับไม่ได้ว่า “ใจชื้นขึ้นนิดนึง”

๓

เราจะรอด..โดยไม่กลายเป็นปีศาจ(๒)

ผืนป่าทึบแสงค่อยๆ กลืนกลุ่มเด็กชายทั้งสาม

พวกเขาเดินเรียงกันอย่างระวัง

ฝ่าเงาไม้สูงที่โยกไหวจากลมเย็นแผ่วเบา

เสียงนก

เสียงใบไม้

เสียงอะไรบางอย่างที่ไม่ควรอยู่ที่นี่

ดังแว่วอยู่ทุกจังหวะลมหายใจ

ฟ้า(21 ปี)

"..น่าแปลก"//พลิกแผนที่

ฟ้า(21 ปี)

"ไม่มีสัญลักษณ์อะไรในพื้นที่เป้าหมายเลย"

ฟ้า(21 ปี)

"ไม่มีแม้แต่บันทึกทางเดิน"

ฟ้า(21 ปี)

"เหมือนถูกลบออกไป"//พึมพำ

ดำ(20 ปี)

"เงียบ.."//กวาดตามองรอบด้าน

ดำ(20 ปี)

"มีอะไรบางอย่าง"

เหลือง(18 ปี)

"..ได้ยินเสียงไหม"

เหลือง(18 ปี)

"ในพุ่มนั่น"//ดวงตาหรี่ลง

ทั้งสามหยุดกึก

เสียง “กรอบ...กรอบ...กรอบ...” ดังแผ่วในพุ่มไม้ข้างทาง

ใบไม้ไหว

แรงกว่าแรงลม

ดำ(20 ปี)

//ดึงมีดจากปลอกมาถือไว้แน่น

ดำ(20 ปี)

//อีกข้างค่อยๆ ดันฟ้าให้ถอยหลัง

เสียงลมหายใจตึงเครียดราวกับโลกจะหยุดหมุน

แล้วทันใดนั้น

พุ่มไม้แหวกออก

...

....

น้องต่าย Castor ที่ดูลายเส้นแล้วรู้เลยว่ามาจากเกมอะไรพุ่งพรวดออกมา

ก้อนขนบูด

//หูตั้ง

ก้อนขนบูด

//จ้องพวกเขาเหมือนจะถามว่า “มองอะไรนักหนา”

ก้อนขนบูด

//กระโจนผ่านไปทางอีกด้านอย่างอิสระราวไม่รู้ว่ามนุษย์พวกนี้จะฆ่ากันเพื่ออยู่รอด

เหลือง(18 ปี)

"โอ๊ยยย.."//หัวเราะพรืด

เหลือง(18 ปี)

"ฉันจะตายเพราะหัวใจวายก่อนโดนใครฆ่าแล้วล่ะ!"

ฟ้า(21 ปี)

//หัวเราะเบาๆ

ดำ(20 ปี)

//กำมีดแน่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลดมือลงอย่างเชื่องช้า

ดำ(20 ปี)

"..กลัวมันจะเป็นเสียงก้าวเท้าแบบที่ฉันเคยได้ยินก่อนหน้านั้น"//เสียงเบามาก

ฟ้า(21 ปี)

"แต่คราวนี้"//น้ำเสียงนิ่ม

ฟ้า(21 ปี)

"มันแค่กระต่าย"

ดำ(20 ปี)

"..นั่นสิ"//แววตาเศร้าลึก

ทั้งสามกลับมายืนใกล้กันอีกครั้ง

เสียงหัวเราะยังค้างอยู่ในอากาศ

แต่เบาลง

ไม่ใช่เพราะไม่ตลก

แต่เพราะพวกเขารู้

ว่าทุกเสียงหัวเราะบนเกาะนี้มีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ

และแม้จะยังไม่ได้เจอศัตรูตัวเป็นๆ

แต่ “ความกลัว” ก็คือศัตรูตัวแรกที่พวกเขาต้องผ่านให้ได้

จบ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ