ปฐมนิเทศ ก่อนเข้าคริมสันวู้ด

คำทักทายจาก นักเขียน

ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่านเข้าสู่โลกภายใต้ท้องฟ้าสี บลูเบอร์รีของผมนะครับ

ต้องขออภัยที่ต้องแจ้งให้ทราบว่า...

ในวันนี้มันไม่ใช่สีบลูเบอร์รีที่สดใส แต่มันเป็นสีเดียวกันกับรอยช้ำบนกำปั้น

สีที่ผสมผสานจากความโกรธต่อระบบการแข่งขัน และความเจ็บช้ำจากการเติบโตที่เจ็บปวด

สำหรับบางคนที่คิดจะย่างเท้าเข้าอ่านเรื่องราวใน โรงเรียนแห่งนี้

ผมต้องขอเตือนว่า มันไม่ใช่คลาสเรียนลีลาศที่ฟิลกู้ด วายใสๆ

แต่มันคือ คาบจิตวิทยาที่แฝงกลิ่นแฟนตาซีระทึกขวัญ

ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะให้ผมเล่นกับหัวใจ เรื่องนี้จึงอาจไม่เหมาะกับคุณ

เพราะผมจะไม่สัญญาตอนจบที่หอมหวาน และจะไม่สัญญาตอนจบที่เศร้าโศกเช่นกัน

การรู้เฉลยคำตอบก่อนอาจจะดีถ้าเป็นข้อสอบ แต่คงไม่ใช่กับการเดินทางของนิยายเรื่องนี้

(และคงไม่ใช่กับผมที่ชอบรสของการแอบจูบในห้องสมุดมากกว่าการรู้ว่าสุดท้ายจะถูกอาจารย์จับได้)

เพราะต่อจากนี้ทุกบทจะทำหน้าที่เป็นเหมือน 'หนึ่งคาบ' ที่จะพาคุณ ปอกเปลือกตัวละคร ประสบการณ์ในการอ่านเรื่องนี้จึงเป็นแบบตอนยาว ไม่หั่นครึ่ง

เหมือนคลาสที่ไม่มีกริ่งคั่น

วิธีการเขียน จะเป็นเหมือนการเล่าเพื่อสร้างความรู้สึก การแบ่งจังหวะจึงล้อไปกับการค่อยๆ ชักอารมณ์ เหมือนการซูมกล้องเพื่อขับเน้นในบางจุด และใช้เพื่อผ่อนเวลาตามจังหวะตัวละคร จึงอาจดูแปลกตาไปบ้าง นะครับ

ภาษาในเรื่อง จะเหมือนคุณนั่งในห้องที่พวกเด็กเกรด เอแถวหน้าอ่านกวีด้วยภาษาสวยๆ

ขณะที่ไอ้หลังห้องมันกลับสบถโคตรหยาบคาย แต่จริง

ใจชิบหาย

คนที่ชอบเรื่องราวที่อ่านง่ายชวนติดตามในทุกๆ ตอน

ผมคิดว่าคุณจะบันเทิงกับมัน

ในขณะเดียวกันผมก็หวังว่า หลายคนอาจจะค้นพบถึงความซับซ้อน ที่ละเมียดของสัญญะและอารมณ์เชิงจิตวิทยาที่ผมซ่อนไว้ครับ

ถ้าคุณคิดว่าคุณพร้อมพอ...

ได้เวลาแล้วครับ

เก็บสมุดดินสอ ไอแพดใส่กระเป๋า

คล้องบ่วงผ้าสีแดงทองนั้นรอบคอแล้วผูกกระชับเป็นไทด์

ดึงให้แน่นจนคุณรู้สึกอึดอัดหายใจไม่สะดวก นั่นแหละครับความรู้สึกของกฎระเบียบ

อย่าลืม หยิบเบลเซอร์สีเลือดมาคลุมไหล่