#กูขอรักมึงได้ไหม? ปกติที่ไม่ปกติ

ปกติที่ไม่ปกติ

08:55 น.ห้องเรียนสื่อดิจิทัลขั้นสูง

เสียงแอร์พ่นลมเย็นเบาๆ ทุกคนทยอยเข้ามาในห้อง

พอร์ชที่นั่งอยู่ที่เดิม

พีชเดินเข้ามาห้องช้า แต่ทันเวลาพอดี

พอร์ช

ไอ้พีช! มานี่ดิ มานั่งนี่

พอร์ชตะโกนพร้อมเลื่อนเก้าอี้ข้างๆตัวเองออก

พีช

เออๆๆ

พีชตอบด้วยรอยยิ้มธรรมดาๆ มือข้างหนึ่งถือขนมปังอีกข้างหนึ่งถือแก้วชาเขียว

พอร์ช

ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ

พีช

ก็เหมือนเดิมทุกวัน รีบจนลืมกิน

พีชวางของลง จัดโต๊ะ หยิบปากกามาเปิดฝาเหมือนทุกวัน

อาจารย์เริ่มมาเข้าสอน แต่พอร์ชเหลือบมองพีชที่อยู่ข้างๆ

พีชยังคงจดสไลด์เหมือนเดิม

ยังหันมาแชวพอร์ชเวลาที่พิมพ์ใน word ผิด

ยังหัวเราะเหมือนเดิมเวลาที่คนข้างหลังเผลอหลับแล้วสะดุ้ง

พอร์ช

พีช

หืม?

พอร์ช

มึงโอเคป่ะ

พีช

โอเคดิ ทำไมวะ

พีชยิ้มนิดๆ ดันแว่นขึ้นแล้วจดต่อ

พอร์ชไม่ได้พูดอะไรต่อ

แค่เงียบ...แล้วหันกลับไปหน้าจอ

. .

หลังเลิกเรียน

ทุกคนทยอยลุกออกจากห้อง

พีชหยิบแก้มชาเขียวที่ละหลายเกือบครึ่งแก้ว เดินออกจากโต๊ะก่อนหันหลังกลับมา

พีช

เย็นนี้กินข้าวร้านป้าหน่อยป่ะ?

เสียงเรียบๆของพีชเอ่ย

พอร์ชชะงักก่อนจะตอบกลับ

พอร์ช

เออ ไปดิ

. .

แม้ทุกอย่างจะเหมือนเดิม รอยยิ้มยังคงมีแต่ 'ความรู้สึก' ที่ซ่อนอยู่ในใจนั้น...ไม่เคยหายไปเลย





โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี