ข้าขอโทษ

หลีจิ้ง คนสนิทองค์ชายสาม

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

นั่งอดทนแต่ทนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปหาเหม่ยอิงแล้วลากนางออกไปทางฝั่งที่ไม่ค่อยมีคน แล้วเอ่ยว่า"มาคุยกับข้า" แล้วเดินเข้าไปในศาลานั่งลงมองมาทางนาง

เหม่ยอิงเดินเข้าไป ไม่พูดไม่จา หันหน้าไปอีกทาง

"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจเรื่องในวันนั้น เจ้าไม่รู้คือไม่ผิด เอ่อ.....ข้าขอโทษ"คำว่า "ข้าขอโทษ"เบาราวขนนกในความคิดเหม่ยอิง จึงเอ่ยว่า "ท่านกล่าวอะไร ข้าได้ยินเหมือนนกร้องแว่วๆ มันช่างบางเบาเหลือเกินนะเพคะ" พร้อมทั้งซ้ายทีขวาที หลินหลงเห็นดังนั้นจึงยิ้มแบบมีแผนการณ์ จึงเดินมาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหู "ข้าขอโทษ" เหม่ยอิงหน้าแดงก่ำ "ท่าน......หึ!" จากตอนแรกว่าจะโวยวายแต่เมื่อมองเห็นสาวงามกลุ่มหนึ่งเดินมาทางนี้นางจึงไม่ได้เอ่ยอะไร

"ท่านพี่สามมีอะไรสนุกงั้นรึเพคะ เอะ! ข้าไม่คุ้นหน้าเจ้าเลย มาจากตระกูลใดกัน" ตอนพูดก็มองเหม่ยอิงด้วยสายตาเหยียดหยาม

เหม่ยถอนหายใจ เฮ้อ! ว่าแล้วเชียวตัวปัญหา "หม่อนฉัน.." ยังพูดไม่ทันจบ หลินหลงก็ขัดขึ้นมาว่า "ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ออกไป"

"แหม ท่านพี่...." "อย่าให้พูดซ้ำ หลีจิ้ง" ยังไม่ทันทีจะเอ่ยต่อ

"น้อมส่งองค์หญิงเจ็ดพะยะค่ะ" หลีจิ้งรู้ว่านายตนเองกำลังปรับความเข้าใจกับคุณหนูหวัง จะให้มีปัญหาไม่ได้

ทั้งที่รู้ว่าหลินหลงนิสียแบบนี้อยู่แล้วแต่ก็ยังโทษเหม่ยอิงไม่ได้ "ท่านพี่สามทำกับข้าแบบนี้ได้เยี่ยงไร อย่างไรข้าก็เป็นน้องสาวนะ" ความคิดนี้พุดขึ้นมาในใจ

"เจ้าจะยกโทษให้ข้าใช่หรือไม่"

เฮ้อ! "ข้าน่ะไม่ได้โกรธท่านมากมายอะไร เพียงแค่เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้เกี่ยวกับข้า ก็ไม่ควรมาลงที่ข้าเหมือนที่ข้าทำกับคนของท่าน จนท่านหลีจิ้งต้องมาขอร้องข้า"

" อืม " มองไปทางหลีจิ้งสายตาน้ำแข็ง แช่หลีจิ้งได้เชียว แอบไปหานาง โดยไม่บอกเขา กลับไปต้องลงโทษ หึ!

หลีจิ้งคิดว่า นายตนคงไม่พอใจที่ไปขอร้อง อิงอิง แน่

คุยได้สักครู่ ก็มีสาวใช้เดินมาแจ้งว่า ฮ่องเต้กำลังจะเสด็จมาพร้อมฮองเฮาและพระสนมทั้งหลาย

เมื่อเป็นเช่นนั้น ทุกคนจึงเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง โดยแต่ละตระกูลนั่งด้วย โดยเหม่ยอิงนั่งข้างๆหวังเหวินชวน เหม่ยอิงสะกิด ถาม "พี่เหวินชวน พอเปิดงานแล้ว หลังจากฮ่องเต้เสด็จกลับ เราก็กลับเลยได้ไหม ข้าไม่ชอบคนพวกนี้เลย" ไม่ว่าเปล่าทำปากยื่นนิดๆ เหวินชวนมองและสำลักหัวเราะ เะราะจะเสียงดังก็ไม่ได้ ไม่หัวเราก็อดไม่ได้เช่นกัน

แต่อีกฝั่ง หลินหลงนั้น แทบอยากลุกขึ้นไปบีบคอเหวินชวนให้ตกตายเสียตรงนั้น มือถือจอกสุราแน่น มองตาแทบไม่กระพริบ

การกระทำของบุตรชายมีรึที่องค์ฮ่องเต้จะไม่เห็น จึงมองตามสายตาไป ก็พบกับเด็กสาวอายุ 14-15 ปีได้ หน้าตางดงามยิ่งนักถ้าโตมาคงจะงดล่มเมืองเลยก็ว่าได้ทีเดียว

ในช่วงที่ไม่มีคนสนใจการแสดงบนเวที องค์หญิงเหม่ยฮวาก็เอ่ยแนะนำให้ไป๋เสวี่ยหมิงไปแสดงบนเวที "ข้าว่าลูกสาวคนโตของเสนาบดีไป๋ มีความโดดเด่นเรื่องฉิน เล่มให้ข้าชมสักหน่อยได้หรือไม่"

เหม่ยอิงคิดในใจ ตามที่อ่านนิยายมาเยอะ สุดท้ายต้องมาลงที่นางแน่ๆ ต้องคิดหาหนทางไว้ก่อน ตอนที่ข้ามมิติมาก็ได้ทำความรู้จักร่างนี้นางค่อนข้างมีความสามารถหลายอย่างไม่น่าจะใช่คนบ้านๆ ธรรมดา ออกไปทางคุณหนูด้วยซ้ำ แถมสามีภรรยาฟาง ไม่น่าจะเป็นคนบ้านๆ เช่นกันเพียงแต่นางยังไม่อยากสนใจมากจึงเก็บไว้ในใจก่อน รอเมื่อนางแข็งแกร่งพอ เมื่อนั้นนางจะต้องสืบหาที่ไปที่มาของเจ้าของร่างนี้เพื่อเป็นการตอบแทนที่ให้ใช้ร่างให้ได้

เหม่ยอิงติดอยู่ในความคิดจึงไม่รู้ว่ามีสายตาใครส่งมาบ้างทั้งอิจฉา ทั้งเย้ยหยัน ทั้งหวง ทั้งมีความคิดอกุศล แต่นางกลับนั่งเหม่อลอย จนได้ยินใครบ้างคนเอ่ยถึงนาง

" ข้าได้ยินมาว่าตระกูลหวัง ของอดีตรองแม่ทัพก็มาร่วมงานด้วย มีคุณชายเหวินชวนและมีหลานสาวฝั่งฮูหยินตามมาด้วยจึงอยากได้คำติชมสักนิดได้หรือไม่" ไป๋เสวี่ยหมิงเอ่ยขึ้นพร้อมแอบสบตากับองค์หญิงเหม่ยฮวา

เหม่ยอิงได้ยินแบบนั้นก็คิดในใจ "ว่าแล้ววววว" ทุกคนจึงหันซ้ายแลขวาเพื่อหาคน

หวังเหวินชวนจึงลุกขึ้นคำนับฮ่องเต้แล้วกล่าวว่า "น้องสาวของข้าคนนี้มาจากต่างเมืองพะยะค่ะ ท่านแม่เสียใจอย่างหนักทำให้ป่วยมานานปี ตัวกระหม่อมก็อยู่ในค่ายทหารไม่ได้มีเวลาให้ท่าน พอมีนางมาอยู่ด้วยท่านแม่ก็ดีขึ้นทั้งใจทั้งกาย พะยะค่ะ"

ฮ่องเต้ทรงตรัสว่า "นั้นสินะ ฮูหยินหวังเสียทั้งสามีและลูกนี่น่าย่อมต้องเสียใจมากมายนัก หลังจากเลิกงานนี้ให้นำผ้าไหมชั้นดี 5 พับ ทองคำ 3 หีบ และเงินอีก 3 หีบส่งไปปลอบใจนาง"

"ขอบพระทัยพะยะค่ะ"

"ส่วนน้องสาวเจ้าให้นางออกมาทำการแสดงสักอย่างเถิดเราอยากเห็น รางวัลนั้นไม่ร่วมก่อนหน้านี้"

เหวินชวนหันกลับไปมองเหม่ยอิง เหม่ยอิงพยักหน้าให้ เหวินชวนจึงนั่งลงประจำที่ตนเอง

"หม่อมฉัน มีนามว่า ฟางเหม่ยอิง เพคะ หม่อมฉันมาจากนอกเมืองจึงไม่ได้ร่ำเรียนสิ่งใดมากมายที่พอจะได้ก็คงเป็นเสียงเพลงเพคะ" จากนั้นนางก็เดินไปทางนักดนตรีกล่าวบางอย่างแล้วเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อร้องเพลง

เพลงที่นางเลือกร้องนั้น คือ เพลงเมามายฝันหวานถึง จากซีรี่ย์จีนเรื่องปารมาจารย์ลัทธิมาร นั้นเอง ซึ่งที่นี่หามีคนรู้จักไม่ "เหวิน ตีเซิงตู๋โฉวช่าง อวิ้นเซินเยว่ เว่ยยาง 🎼🎵🎶" เมื่อร้องจบทุกคนเงียบกริบแทบไม่มีแม้เสียงหายใจ นางหน้าหงอย นี้ฉันร้องเพลงไม่ได้เรื่องรึ เฮ้อ! จบกันๆ กะว่าจะดังกลับดับสะได้ยัยแววดาวเอ้ย

เมื่อนางเริ่มร้องเพลงทุกคนก็ตะลึงงัน เสียงที่เปล่งออกมาช่างไพเราะเหลือเกิน อีกทั้งเพลงที่ขับร้องนั้นไม่เคยมีใครเคยได้ยินมาก่อน เป็นองค์ฮ่องเต้ที่ได้สติก่อน จึงทำการปรมมือเสียงดังพลางกล่าวว่า "ดี ดี ดียิ่ง ไพเราะยิ่งนัก ใช่หรือไม่ฮองเฮา" "เพคะ ไม่เคยได้ยินเสียงใครที่ไพเราะเยี่ยงนี้มาก่อนเลยเพคะ"ฮองเฮาเอ่ยปากชมและแย้มพระสรวจอย่างเอ็นดูและชื่นชม

ทำให้ทุกคนได้สติและปรบมือตามจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งงาน

หลินหลงนั้นยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้พร้อมมองไปทางนาง ช่างเป็นแมวน้อยแสนซน ในใจคิดเช่นนั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ทุกการกระทำของหลินหลงนั้นอยู่ในสายตา ไม่ว่า ฮ่องเต้ องค์หญิงเจ็ด ไป๋เสวี่ยหมิง องค์ชายห้า องค์ชายแปดและหลีจิ้งที่รู้นานแล้ว ส่วนคนอื่นๆเข้าใจตรงกันทันทีว่า หลินหลงพึงใจ แม่นางฟางเหม่ยอิง เข้าแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***