บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082
ระบบเริ่มตอบโต้...
-------------------------------------------------------------------------------------
บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082
ตอนที่ 2: ระบบเริ่มตอบโต้...
> “ขอแค่รอด… ก็เกินความคาดหวังของเรื่องนี้แล้ว”
— บันทึกส่วนตัวของตัวประกอบ 1082
-------------------------------------------------------------------------------------
ต่อให้ระบบจะ ‘สร้างฉาก’ เตียงและห้องให้นอนได้อย่างเรียบร้อย
แต่ในสมองฉันมันดังก้องไปด้วยคำของเบอร์ 73 วนซ้ำอยู่ไม่หยุด…
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เราทุกคนถูกเขียนให้ตาย”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“แต่ถ้าเราตื่นทันก่อนถึงวันนั้น เราอาจ ‘เขียนบท’ ทับของเดิมได้…”
ฉันยังจำสีหน้าของเขาได้ — เหมือนคนที่รอดมาหลายฉาก
แต่ไม่เคยรู้ว่า ' ตัวเองยังเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ '
เขาคือคนแรกที่ฉันเคยเจอหลังจาก ‘ตื่นรู้’ เขาไม่ตกใจ ไม่สับสน ราวกับคนที่ยอมรับว่าตัวเองเป็นแค่เศษฝุ่นในเรื่องราวนี้มานานแล้ว แต่เขาก็ยังพยายาม
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันเชื่อว่า… ฉันก็พยายามได้เหมือนกัน
---------------------------------------------------------------------
08:00 น.
วันจันทร์ — จุดเริ่มต้นของเรื่องราวในระบบ
ฉันเดินเข้าสู่โรงเรียนตามเวลาที่ระบบกำหนด แต่ทุกก้าวของฉันไม่ได้ไปตามตำแหน่ง “ตัวประกอบเดินผ่านฉาก” อย่างที่เคย
ฉันแกล้งทำเป็นหาน้ำห้องพยาบาล หาห้องชมรม หาห้องน้ำ
เพื่อบิดเบือนเส้นทางที่ถูกเขียนไว้ให้
ฉันไม่อยากเผลอไปร่วมฉากกับพระเอกอีก
เพราะฉันไม่รู้ว่าแค่ "มีอยู่" ใกล้เขา มันจะพาฉันเข้าจุดตายอีกรอบหรือเปล่า
---------------------------------------------------------------------
ฉันกลับมาหาเบอร์ 73 ในห้องสมุดใต้ดิน
ที่นั่นเงียบ และไม่มีใครสนใจเข้ามา
เขาเรียกที่นี่ว่า ' หลุมหลบฉาก '
เบอร์ 73 วางสมุดเล่มหนา ๆ ลงบนโต๊ะพับ หน้าปกเขียนว่า...
“รายชื่อตัวละครกลุ่มเสี่ยง: 21 วันแรกของโลกนิยาย”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“นี่คือรายชื่อคนที่อาจรอดได้ ถ้าเราช่วยทัน”
เขาพูดขณะเปิดหน้าแรกให้ฉันดู
---------------------------------------------------------------------
รายชื่อตัวละครเสี่ยง (จะปรากฏในเรื่องต่อไป)
เบอร์ 905 – หญิงสาวในชมรมวรรณกรรม ผู้มีบท “โดนไฟไหม้ เพราะพระเอกลืมปิดเตา”
เบอร์ 211 – เด็กชายม.ต้นที่ถูกปีศาจจับไปตอนกลางคืน
เบอร์ 004 – หญิงสาวที่เป็น “เพื่อนนางเอก” โดนวางยาพิษเพื่อสร้างดราม่า
เบอร์ 381 – เด็กชายที่ถูกรถชนเพราะผลจากความผิดพลาดของพระรอง
เบอร์ 999 – เด็กชายพิการที่กำลังจะถูก 'รีเซ็ต' ทิ้งเพราะไม่มีบทพูด
> (อีก 5 คนจะปรากฏในตอนถัด ๆ ไป)
---------------------------------------------------------------------
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“พวกเขาอาจยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะตาย”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“บางคนอาจมีแค่สามบรรทัดในบทนิยายนี้ และไม่เคยถูกพูดถึงอีกเลย”
ฉันนิ่งเงียบไปอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะเอ่ยพูดด้วยเสียงเบา
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“นาย... เคยช่วยใครรอดได้ไหม?”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เคยแค่คนเดียว”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“…เบอร์ 215”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“แต่เขา...เลือกกลับไปเข้าบทเอง”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…เพราะอะไร?”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เขาบอกว่า ถ้าไม่ตายตามบท ก็ไม่มีใครจำเขาได้อยู่ดี”
---------------------------------------------------------------------
คำพูดนั้นเหมือนแทงเข้าใจกลางอกฉัน
ใช่…ฉันเคยรู้สึกแบบนั้น แค่ตัวประกอบไร้ชื่อ ถ้าไม่พูดอะไรพีค ๆ ไม่ตายอย่างเท่ ๆ ก็ไม่มีใครจำได้
แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากให้ใครจำฉันแล้ว
ฉันแค่อยาก "ไม่ตาย..."
---------------------------------------------------------------------
ระหว่างที่ฉันกำลังอ่านแฟ้มรายชื่อเหล่านั้น
เสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้นกลางอากาศ
ระบบลอยขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมประกาศเสียงเรียบที่เยือกเย็นจนฉันขนลุก
ระบบนิยายชีวิต...
“ระบบตรวจพบการบิดเบือนบทขั้นต้น ทำการปล่อย ตัวแก้ไขระดับ 1 ลงพื้นที่ : โรงเรียนมัธยมไฮส์การ์ด”
“เพิ่มตัวละครใหม่: ครูแนะแนว เวธูญ”
---------------------------------------------------------------------
ฉันกับเบอร์ 73 เงยหน้ามองกันโดยไม่ต้องพูดเรารู้ทันทีว่า — ระบบเริ่ม "ตอบโต้"
---------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------
[ตัวละครใหม่: เวธูญ]
ชายวัยกลางคน หน้าตาดูใจดีแต่มีบางอย่างในแววตาเหมือนรู้ทุกอย่าง
เป็นตัวแก้ไขที่ได้รับมอบหมายให้ ‘คืนตัวประกอบให้กลับสู่บทเดิม’
คำพูดนุ่มนวล แต่แฝงด้วยคำเตือนที่ฟังแล้วอยากหนี
มีอำนาจควบคุม “ความทรงจำ” และ “การลบเหตุการณ์ที่ไม่อยู่ในเส้นเรื่อง”
---------------------------------------------------------------------
ฉันเดินกลับจากโรงอาหารตอนเที่ยงอย่างระแวดระวัง และนั่นเอง... ฉันก็เจอเขา
ชายคนหนึ่งยืนรออยู่ใต้ต้นพุดหน้าอาคาร A
เขาถือกระเป๋าหนังและยิ้มให้ฉัน เหมือนเขารู้ว่าฉันจะผ่านมาทางนี้แน่นอน
ครูเวธูญ
“สวัสดีครับ... ตัวประกอบ 1082”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…คุณเป็นใคร?”
ครูเวธูญ
“แค่คนที่อยากให้เธอกลับไป ‘เป็นเหมือนเดิม’ เท่านั้นเอง”
ครูเวธูญ
“กลับไปใช้ชีวิตในบทตามที่ควรจะเป็น ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องสงสัย... แล้วมันก็จะจบอย่างสวยงาม”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…ถ้านั่นแปลว่าฉันต้องตาย ฉันไม่กลับไปหรอก”
ครูเวธูญ
“เด็กหลายคนก็พูดแบบนั้นในวันแรก... แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครหนีระบบได้นานหรอก”
---------------------------------------------------------------------
ฉันวิ่งหนีเขามา จนกลับถึงหลุมหลบฉาก
ตัวสั่น หัวใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนใกล้หลุดจากโลกนี้อีกครั้ง
---------------------------------------------------------------------
เบอร์ 73 ไม่ถามอะไร แค่ยื่นน้ำให้หนึ่งขวด
ฉันนั่งลงเงียบ ๆ ก่อนจะพูดว่า…
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…ถ้าพวกเขาจะมาไล่ลบเราแบบนี้ เราต้องเริ่มช่วยคนแรกแล้วล่ะ”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เริ่มที่ 905”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“ชมรมวรรณกรรม?”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“ใช่ — วันนี้พวกเขาจะสาธิตทำขนมในห้องชมรม... และพระเอกจะลืมปิดเตา”
---------------------------------------------------------------------
สิ้นสุดวันที่ 2
ระบบเริ่มส่งตัวแก้ไข
ตัวละคร 1082 และ 73 เริ่มเคลื่อนไหวช่วยเหลือ
รายชื่อกลุ่มเสี่ยง 5 คนถูกเปิดเผย
จุดหมายต่อไป: เบอร์ 905
---------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------
> ตอนที่ 3: ไฟจะไม่เผาฉัน... ถ้าฉันรู้ก่อนว่ามันกำลังจะมา
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
-------------------------------------------------------------------------------------
Comments