🩸 ตอนที่ 4: ปาร์ตี้แรก… กับรอยยิ้มของปีศาจ
ยูมะยังคงเดินลึกเข้าไปในถ้ำ เส้นทางคดเคี้ยว ความมืดยังคงหนาทึบราวกับจะกลืนกินทุกสิ่ง กลิ่นหินชื้นกับฝุ่นเก่า ๆ ทำให้จมูกชา ทว่าการไล่ล่าสะสมสกิลยังไม่จบ
ทันใดนั้น —
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาแต่หนักแน่นดังขึ้นจากอีกด้านของทางแยก
> “นายน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้ แกเป็นใคร!”
ยูมะหยุดชะงัก หันไปมองต้นเสียง
ตรงหน้าเขา… มีชายสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ ล่ำบึ้กเหมือนนักกล้าม ผิวคล้ำ นัยน์ตาดุดัน
อีกคนผอมสูง สวมแว่น ใบหน้ามีรอยยิ้มประหลาดที่ดูไม่เคยจางหายราวกับติดอยู่ถาวร
> “ตอบมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่งั้นฉันฟันแกแน่!” – ชายร่างยักษ์ขู่เสียงดัง
ยูมะเตรียมตัวจะพุ่งหลบ แต่ชายสวมแว่นรีบยกมือห้ามเพื่อน
> “ใจเย็นก่อนทาเคโอะ ดูเสื้อเขาสิ... ดูเหมือนจะมาจากต่างโลกเหมือนพวกเราเลย”
ทาเคโอะเพ่งมอง แล้วพยักหน้าเบา ๆ
> “จริงด้วยแฮะ ว่าแต่นายชื่ออะไร?”
ยูมะลังเลครู่หนึ่ง
> “ฉันชื่อ... ยูมะ แล้วพวกนายล่ะ?”
> “ฉันชื่อ ทาเคโอะ หมอนี่ชื่อ มาซารุ ยินดีที่ได้รู้จักนะยูมะ!”
ทั้งสามจับมือกันเบา ๆ
ยูมะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเล็ก ๆ จากมนุษย์ร่วมโลกเดิม
> “ว่านายเดินทางคนเดียวเหรอ?”
“ใช่...”
“งั้นมาตั้งปาร์ตี้กันไหม? สามคนดีกว่าคนเดียว ฮ่า ๆ ๆ!” – ทาเคโอะหัวเราะ
ยูมะลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
> “ตกลง... ถ้าช่วยกันได้ก็ดีเหมือนกัน”
ระหว่างออกเดินทาง ยูมะก็สังเกตเห็นทั้งสองมีเกราะและอาวุธครบมือ
> “ว่าแต่... พวกนายไปเอาอุปกรณ์พวกนี้มาจากไหนน่ะ? มีหีบสมบัติแถวนี้เหรอ?”
> “ฮ่า ๆ ๆ! เปล่าเลย เจ้าหมอนี่สร้างมันเอง” – ทาเคโอะตอบพลางตบบ่ามาซารุ
> “ฉันมีสกิลสรรสร้างน่ะ ขอแค่มีวัตถุดิบ ฉันก็สร้างของได้หมด” – มาซารุยิ้ม
“แต่ยังไงก็เถอะ... มันก็แค่อาวุธเกรดต่ำ เพราะสร้างจากหินแถว ๆ นี้ ฮะ ๆ ๆ!”
ยูมะหัวเราะตามเล็กน้อย
> “ก็ดีกว่าไม่มีล่ะนะ…”
> “ไว้เจอหินเยอะ ๆ ฉันจะทำให้ยูมะด้วย!”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเกรงใจ…”
“เอาหน่า! ปาร์ตี้เดียวกันแล้วนี่นา!”
ยูมะยิ้มตอบ แม้ในใจจะยังไม่ไว้ใจเต็มร้อย
> “ว่าแต่นายมีสกิลอะไรเหรอ ยูมะ?” – ทาเคโอะถามขึ้น
ยูมะชะงักเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้ม
> “...ฉันใช้กระบองเก่งนะ”
ทั้งทาเคโอะกับมาซารุมองหน้ากัน ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น
> “อะไรฟะ! ฮ่า ๆ ๆ นี่มันสกิลอะไรวะเนี่ย!”
ยูมะยิ้มแห้ง ๆ พลางคิดในใจ
“ฉันมีสกิลที่โหดกว่านี้... แค่ไม่อยากให้พวกนายเห็นต่างหาก”
---
ระหว่างทางในถ้ำ ปาร์ตี้ทั้งสามร่วมมือกันกำจัดมอนสเตอร์ระดับต่ำหลายชนิด
ยูมะพยายามซ่อนความสามารถที่แท้จริงอย่างที่สุด — เขาไม่ดื่มเลือดแม้แต่นิด ไม่ใช้ใยเหล็ก ไม่เร่งฟื้นตัวใด ๆ เขายอมให้ตัวเองดู “ธรรมดา” ที่สุด
สิ่งที่พวกเขาเผชิญ:
แมงมุมหิน – มีกระดองแข็งคล้ายหินและยิงใยสั้นได้
> ทาเคโอะเป็นคนพุ่งทะลวงเข้าไปฟาดหัวด้วยดาบหิน มาซารุช่วยปั้นโล่ให้ยูมะ
ค้างคาวเงา – เคลื่อนไหวเร็วในที่มืด ส่งเสียงคลื่นรบกวน
> ยูมะใช้กระบองตีตะปบตกลงพื้น แต่ไม่ได้ฆ่า เขาปล่อยให้ทาเคโอะปิดจบแทน
กิ้งก่าหัวเพลิง – พ่นไฟเบา ๆ ได้จากคอ
> พวกเขาใช้แผ่นหินที่มาซารุสร้างเป็นกำแพงกั้นไว้
ทุกครั้งที่ยูมะเผลอเห็นเลือด เขาต้องกัดฟันข่มใจเอาไว้
> “ไม่ได้... อย่าเพิ่งใช้พลัง... อย่าให้ใครรู้...”
---
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนลึกเข้ามาในถ้ำที่มืดยิ่งกว่าเดิม
> “โว้ยยย!! ไอ้ถ้ำบ้านี่จะมีทางออกมั้ยวะ!!” – ทาเคโอะสบถลั่น
เขาทุบผนังหินเสียงดัง
> “ใจเย็นน่า เดี๋ยวก็เจอเองแหละ ฮะ ๆ” – มาซารุหัวเราะแห้ง ๆ
ตุบ!!
เสียงทุบครั้งที่สองดังขึ้น — แล้วก็ เงียบ...
แต่เสียงคำรามต่ำ ๆ ก็ดังขึ้นตามมา
> “กรรรรร…”
ยูมะชะงัก ดวงตาเปลี่ยนเป็นแดงฉานทันที
ประสาทสัมผัสของเผ่าแวมไพร์แจ้งเตือนอันตรายรุนแรง
> “...ข้างหน้า... มีบางอย่างมา”
ดวงตาสีแดงนับ 20 ดวง ปรากฏจากความมืด
> “เงาพวกนั้นมันอะไรมี... เยอะมาก!”
ฝูงเฟนริล กว่า 20 ตัว ย่องเข้ามาอย่างเงียบงัน เสียงหอบหายใจน่าขนลุกแทรกซึมในอากาศ
ยูมะหันไปตะโกน
> “ถอยก่อน!!”
แต่ยังไม่ทันก้าว —
เสียงหัวเราะดังขึ้นข้างหลัง
> “ขอโทษทีนะยูมะ~ พวกเราคงสู้ไม่ไหว ฝากล่อให้ทีละกัน! ฮ่า ๆ ๆ!”
เสียงของมาซารุดังลอดช่องแคบที่เหลือ ก่อนจะปิดสนิทลง
ปึง!!!
กำแพงหินหนาทึบพุ่งขึ้นปิดทางหนี
ยูมะยืนค้าง ราวกับโลกหยุดหมุน
> “เหี้ยเอ๊ย… ไอ้พวกเวร”
เขากำหมัดแน่น เส้นเลือดบนแขนเต้นตุบ ๆ
“พวกเวร... เล่นกันแบบนี้เลยเหรอ…”
เขากัดฟันจนเลือดซึมจากริมฝีปาก
เงาสัตว์ร้ายเข้ามาล้อมรอบ
ดวงตาสีแดงฉาน เริ่มปรากฏขึ้นในม่านความมืด
เล็บแหลมเริ่มยาว
ฟันเขี้ยวขาวโพลนขึ้นจากเหงือก
ยูมะถอนหายใจ แล้วเหยียดยิ้มเย็น ๆ ออกมา
> “ก็ได้… พวกแกเริ่มก่อนเองนะ...” “ถ้าฉันรอดกลับไปได้... ฉันจะลากเลือดพวกแกออกมาทั้งเป็น”
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments