ตอนที่ 3 สกิลสุดกาวกับการล่าไร้จุดหมาย

ตอนที่ 3: สกิลสุดกาวจากการล่าไร้จุดหมาย

กลิ่นอับชื้นของหินเปียกและกลิ่นเลือดแห้ง ๆ ยังคละคลุ้งไปทั่วอากาศภายในถ้ำ ยูมะเดินต่อไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง — ความตื่นเต้นจากการได้รับ “ใยเหล็ก” จากแมงมุมยักษ์เมื่อครู่ ยังสะกดใจเขาไม่คลาย

> “สกิลนี้มัน... โคตรน่าสนุก”

เขายกมือขึ้นพ่นเส้นใยเหล็กออกจากปลายนิ้วอีกครั้ง มันพุ่งปักเข้าไปบนผนังหินอย่างแม่นยำและแน่นหนา ราวกับเชือกเหล็กที่ใช้จับสัตว์ประหลาดในนิยาย

ยูมะยิ้มมุมปาก — แววตาเป็นประกาย เขาเริ่มเข้าใจศักยภาพของเผ่าครึ่งแวมไพร์ที่ได้รับมา

> “ถ้าทุกครั้งที่ฉันกินเลือดมอนสเตอร์แล้วสุ่มสกิลได้… งั้นฉันก็ต้องกินให้เยอะที่สุดเท่าที่จะหาได้!”

░ มอนสเตอร์ตัวแรก: ก๊อบลินหัวขโมย

เสียงฝีเท้าจากด้านหลังดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

ยูมะเบี่ยงตัวทัน — เงาเล็ก ๆ ที่คลานมาในความมืดคือ ก๊อบลินหัวขโมย สูงแค่เอว ใบหน้าเหี้ยมเกรียม มือหนึ่งถือมีดสนิม อีกมือถือถุงหนังป่อง ๆ เต็มไปด้วยเหรียญเก่า ๆ

> “เคลื่อนไหวช้ากว่าที่คิดแฮะ…”

ยูมะพ่นใยเหล็กใส่มันทันที เส้นใยเกี่ยวรัดขาทั้งสองข้างก่อนจะดึงให้มันล้มลงกับพื้น

ก๊อบลินกรีดร้อง เขาพุ่งเข้าไป กรีดด้วยกงเล็บที่ยืดออกมาได้ด้วยพลังเลือด

เลือดสาดกระเซ็นบนพื้นหิน

เขาก้มลง ดื่มเลือดทันที — กลิ่นเหม็นเน่าทำให้แทบอาเจียน แต่ระบบกลับแจ้งขึ้นมาอย่างชัดเจนในหัว

> [ระบบ]: คุณได้รับสกิล: “ฉันใช้กระบองเป็นนะ!”

ยูมะชะงัก

> “...หาาาาาาา ใครเขาใช้กระบองในถ้ำวะ!”

░ มอนสเตอร์ตัวถัดไป: หนูหินเกราะ

ลึกเข้าไปในถ้ำ เสียงกรอบแกรบบนพื้นดังขึ้นต่อเนื่อง — หนูหินเกราะ มันมีเกล็ดหินหนาหุ้มทั่วลำตัว ตาเล็ก ๆ ส่องแสงในความมืดอย่างเย็นชา

ยูมะลองใช้ใยเหล็กพันไปที่ขาหลังของมัน มันสะดุ้งพุ่งหนีแต่ถูกเส้นใยรั้งกลับมา

เขาตามเข้าไป กระแทกหัวมันกับหินจนนิ่งไป

> “ขอโทษนะหนู ฉันต้องเอาเลือดนาย”

เขาดื่มเลือดมันทันที แล้วระบบก็แจ้ง

> [ระบบ]: คุณได้รับสกิล: “ขุดรูได้เร็วขึ้น!”

ยูมะนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะหลุดหัวเราะแบบปลงชีวิต

> “ฉันจะไปเป็นตัวตุ่นหรือยังไงเนี่ย...”

░ มอนสเตอร์ต่อเนื่อง: แมงป่องไฟ, นกถ้ำ, ปลิงถ้ำ, ค้างคาวแก่

เขาเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ

แมงป่องไฟ — พ่นพิษเป็นไอสีแดง

นกถ้ำ — วิ่งเป็นวงกลมเร็วจี๋เพื่อหลอกศัตรู

ปลิงถ้ำ — แบนยาวเกาะผนัง

ค้างคาวแก่ — บินโฉบหัวพร้อมเสียงร้องสุดน่ารำคาญ

ยูมะจัดการมันทั้งหมด ใช้ใยเหล็กดึง ฟาด กระชาก ปาใส่หิน — ความคล่องแคล่วของเขาเริ่มพัฒนาขึ้น

แต่...

> “คุณได้รับสกิล: ฉันเรืองแสงได้นิดหน่อย!”

“คุณได้รับสกิล: วิ่งวนเป็นวงกลมได้เร็วขึ้น!”

“คุณได้รับสกิล: กลั้นหายใจในถ้ำได้นานขึ้น!”

“คุณได้รับสกิล: หัวไม่ล้านง่าย!”

ยูมะทรุดตัวลงพิงผนังถ้ำ หอบเหนื่อย

> “นี่ฉันจะเป็นแวมไพร์ที่ใช้ได้แค่ไฟฉายกับวิ่งตีลังกาเหรอวะ…”

เขากำลังจะลุกขึ้น แต่แล้ว —

เสียงคำรามต่ำแว่วขึ้นในเงามืดของถ้ำ

> “กรร…”

กล้ามเนื้อของเขากระตุกตามสัญชาตญาณ แรงกดดันมหาศาลกดทับหัวใจจนหายใจไม่ออก

ร่างยักษ์ปรากฏจากเงาหิน — มันสูงเท่าเสือโคร่ง หัวคล้ายหมาป่า ขนสีเทาดำ และมีลายแถบแดงเรืองแสงจาง ๆ พาดตามแนวหลัง

> “...นั่นมันตัวอะไรกันแน่…”

🛑 มอนสเตอร์ปรากฏ: “เฟนริล (Fenril)”

มอนสเตอร์ระดับกลาง

สายสปีดล้วน

สกิลประจำ: Wind Lunge

> พุ่งเสยเป้าหมายด้วยความเร็วสูงสุด ผสานแรงปะทะระดับทำลายเกราะโลหะ

ฟุบ!!

มันพุ่งเข้าใส่ยูมะด้วยความเร็วเหนือความคาดหมาย — แค่แสงสะท้อนบนดวงตาก็ลางไปแล้ว

> “เร็ว... เกินไป!”

ฉัวะ!!

เลือดพุ่งกระเซ็น — แขนขวาของยูมะ หลุดขาด กลางอากาศ ความเจ็บแทรกขึ้นสมองราวกับมีมีดเสียบเข้าเนื้อสด

เขาทรุดลงคุกเข่าทันที แต่ยังไม่เสียสมาธิ

> “...แค่ความเร็ว มันก็มีจุดอ่อน”

มือซ้ายที่เหลืออยู่ พ่นใยเหล็กออกไปอย่างบ้าคลั่ง — มัดผนัง เส้นใยโยงขวางทั่วบริเวณราวกับกับดักแมงมุมบ้าเลือด

เฟนริลคำรามต่ำ มันชะงักไปหนึ่งจังหวะก่อนจะวิ่งอีกครั้ง — พุ่งหลบใยทั้งหมดได้อย่างเหลือเชื่อ

แต่...

> “จบแล้วล่ะ เจ้าหมาน้อย”

ยูมะขยับนิ้วเบา ๆ — เสียง “แกร๊ก...” ดังขึ้น

เส้นใยบางเฉียบที่ถูกซ่อนไว้ชั้นใน — ไม่ใช่กับดัก แต่เป็น เส้นตัด

ฉัวะ!!!

ร่างของเฟนริลชะงัก

ขาทั้งสี่ หน้าท้อง ลำคอ ถูกหั่นด้วยความแม่นยำ

เลือดสีแดงคล้ำพุ่งออกทุกทิศก่อนมันจะล้มลงทั้งร่าง — สิ้นใจในพริบตา

ยูมะเซถอย หอบหายใจอย่างหนัก — เหงื่อไหลเต็มใบหน้า เลือดหยดจากปลายนิ้ว

เขาคุกเข่าลง ก้มหน้าแนบศพของเฟนริล

> “กินได้สินะ...”

เขาดื่มเลือดมันเข้าไป —

ความร้อนแผ่ซ่านราวกับมีพายุพัดในร่าง

[ระบบ]: ท่านได้รับสกิล “ทะลวงพุ่งวายุ (Wind Lunge)”

[ระบบ]: ฟื้นฟูเร่งพิเศษสำหรับเผ่าครึ่งแวมไพร์ – อวัยวะสูญเสีย กำลังฟื้นฟู...

ยูมะเบิกตากว้าง — แขนขวาที่ขาดไปเมื่อครู่ กำลังค่อย ๆ งอกกลับขึ้นมา

> “...โคตรโกงเลยแฮะ”

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองศพของเฟนริล แล้วเหยียดยิ้ม

> “แต่มันยังน้อยเกินไป... ฉันจะกินให้มากกว่านี้”

ในดวงตาของเขา — แสงสะท้อนสีเลือดสว่างวาบขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***