แค้นรักมาเฟีย พ่อของลูกคือแฟนเก่า
กลับมาอีกครั้งในเมืองเดิม
> “เมืองนี้ยังเหมือนเดิม…แต่คนบางคนในเมืองนี้ ฉันไม่อยากเจออีกเลย”
เสียงลมหายใจของ ภีม กลืนไปกับกลิ่นฝนจางๆ ของเช้าวันอังคารที่ครึ้มฟ้า
เขาอุ้มเด็กชายวัยเกือบสามขวบไว้ในอ้อมแขน แนบใบหน้าของลูกกับอกเพื่อกันลมเย็นที่พัดมากะทันหัน
ภีม (นายเอก
)
(พูดเบาๆ) “ลูกไม่หนาวใช่ไหมครับน้องภัทร์?”
น้องภัทร์( ลูกชาย
)
(พึมพำงัวเงีย) “อุ่นครับ…ปะป๊า…”
หัวใจของภีมสะดุดกับคำเรียกนั้น
เขาไม่เคยบอกลูกว่า "พ่อ" คือใคร ไม่เคยให้เห็นรูปของคนที่ทำให้เขาท้อง และไม่เคยกลับมาเหยียบเมืองนี้…ตั้งแต่เลิกกัน
ภีม (นายเอก
)
(คิดในใจ):
“คีย์…นายจะรู้ไหม ว่ามีอีกชีวิตที่เกิดจากเรา อยู่ในอ้อมแขนฉันมาสามปี…”
แม้เวลาจะผ่านไป แต่ทุกซอกมุมของเมืองนี้ยังสะกิดความทรงจำอยู่เสมอ
โดยเฉพาะถนนหน้า "โรงแรมเซนต์กราเวียร์" ที่ถูกซื้อโดยใครบางคนเมื่อปีก่อน—และชื่อเจ้าของ ก็คือคนที่เขาอยากลืมมากที่สุด
ภีมเดินเข้าที่พักชั่วคราวย่านชานเมือง ห้องเช่าเล็กๆ พอเหมาะกับแม่ลูกคู่หนึ่ง
เขาวางกระเป๋าเงียบๆ ขณะที่ ปาล์ม เพื่อนสนิทสมัยเรียนแพทย์ เปิดประตูเข้ามาพอดี
ปาล์ม( เพื่อนสนิทนายเอก)
แกกลับมาแล้วจริงดิภีม!? ฮือออ ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
ภีม (นายเอก
)
(ยิ้มจางๆ) “ก็คิดว่ายังมีอะไรต้องเคลียร์…โดยเฉพาะอนาคตของลูก”
ปาล์ม( เพื่อนสนิทนายเอก)
หมายถึง…จะกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลเก่า?
ภีม (นายเอก
)
อืม กำลังยื่นสมัครเข้าฝึกงานที่โรงพยาบาลรัฐใกล้บ้าน แล้วก็จะเลี้ยงลูกไปด้วย
ปาล์ม( เพื่อนสนิทนายเอก)
แต่เมืองนี้…มันมี 'เขา' อยู่นะ แกจะโอเคเหรอ?
คำว่า ‘เขา’ ที่ปาล์มไม่เอ่ยชื่อ ทำให้หัวใจภีมบีบรัด
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับด้วยแววตานิ่งลึก
ภีม (นายเอก
)
คีย์จะไม่มีทางรู้เรื่องลูก... ถ้าฉันไม่อยากให้เขารู้
วันเดียวกันนั้น
ณ ตึกกระจกสูงกลางเมือง... "เซนต์กราเวียร์ คอร์ปอเรท กรุ๊ป"
คีย์ (พระเอก)
วันนี้มีนัดใคร?
ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้ม ใส่สูทสีดำเรียบหรู เหลือบมองหน้าผู้ช่วยส่วนตัวอย่างไม่ใส่ใจ
เขาเพิ่งกลับจากดูงานต่างประเทศ และเหนื่อยล้าเต็มที
ธาม (เพื่อนสนิทพระเอก)
ไม่มีนัดสำคัญ แต่ฉันมีข่าวน่าสนใจ...คนๆ หนึ่งกลับมาแล้ว
คีย์ (พระเอก)
(เลิกคิ้ว) ใคร?
ธาม (เพื่อนสนิทพระเอก)
หมอภีม กลับมา พร้อมเด็กชายตัวเล็กๆ ที่หน้าตา...เหมือนแกชิบหาย
คีย์ชะงัก
ปากยังคงนิ่ง แต่มือที่วางบนโต๊ะกระจกแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
คีย์ (พระเอก)
ฉันไม่สนเรื่องเขาแล้ว
ธาม (เพื่อนสนิทพระเอก)
แน่ใจ? เพราะถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกแกจริงๆ…ทุกอย่างที่แกพยายามลืม อาจย้อนกลับมาทั้งหมด
คีย์ ลุกจากเก้าอี้ เดินไปที่กระจกมองลงมาเห็นเส้นถนนที่ทอดยาวผ่านหน้าโรงพยาบาล
ใจเขาเริ่มไม่มั่นคงอย่างที่ปากว่า
คีย์ (พระเอก)
(คิดในใจ)
“ภีม...นายกลับมาทำไม...ในเมืองที่เราจบกันไปแล้ว…”
ภีม ที่อีกมุมเมือง มองนาฬิกาเก่าเรือนเดิมที่เคยแขวนในห้องคีย์
เขาเก็บมันมาหลังจากวันเลิกลาครั้งนั้น
ทุกเสียงในความทรงจำยังชัดเจน...รวมถึงคำพูดสุดท้าย
คีย์ (พระเอก)
(ในความทรงจำ)
“ฉันรักนาย...แต่นายไม่มีที่ในโลกของฉันหรอก ภีม”
ภีม (นายเอก
)
(พึมพำกับตัวเอง)
“แล้วลูกในท้องตอนนั้น...นายยังคิดว่าไม่มีที่เหรอ คีย์…”
เสียงร้องเล็กๆ ของน้องภัทร์เรียกภีมกลับมาสู่ปัจจุบัน
ภีมเดินไปอุ้มลูก หอมหน้าผากเด็กน้อยเบาๆ
> ภีม “ไม่ต้องกลัวนะลูก…ไม่ว่าใครจะรู้หรือไม่รู้ว่าหนูเป็นลูกใคร ปะป๊าจะไม่ให้ใครแยกเราออกจากกันเด็ดขาด”
Comments