แผลเก่าในสายฝน

กรุงเทพฯ – 01:14 น.

ตึกเก่าริมแม่น้ำที่เคยเป็นโกดังสินค้าในยุคสงคราม ถูกปรับเปลี่ยนเป็น "Safehouse" สำหรับภารกิจเสี่ยงตาย คืนนี้มันคือที่ซ่อนสุดท้ายของ “เคน” และ “เรน” หลังจากภารกิจฆ่าร้อยโทประเวศจบลงในเปลวเพลิง

ภายในโกดังเปลือยโล่ง มีเพียงแสงจากหลอดนีออนกระพริบ และไอฝนเย็นเฉียบที่เล็ดลอดเข้ามาทางช่องลมผุพัง

เคนนั่งก้มหน้า ถอดเสื้อสูทโชกเลือดออก เผยให้เห็นบาดแผลเฉียดซี่โครงจากการปะทะเมื่อชั่วโมงก่อน

เขาไม่ได้ร้องแม้แต่เสียงเดียว มีเพียงลมหายใจหนัก ๆ และแววตาว่างเปล่า

เรนโยนกระเป๋าแพทย์สนามลงตรงหน้าเขา ก่อนลุกขึ้นเดินไปกดปิดเสียงวิทยุสื่อสาร

ข่าวจากสื่อกระแสหลักเริ่มแพร่ภาพสโมสรลับถูกไฟไหม้ ตำรวจปิดพื้นที่

…แต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นการ “เก็บงาน” ขององค์กรลับระดับโลก

“ยังไม่ตายก็แปลว่ายังไม่ล้มเหลว” – เรนเอ่ยขณะนั่งลงตรงข้าม

เคนไม่ตอบ

เขาจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์… แต่ลึกลงไปคือรอยแผลในใจ

“ใครแจ้งพิกัด?” เขาถามเสียงเย็น

“ไม่ใช่ฉัน” – เรนตอบทันควัน

“แล้วก็ไม่ใช่พวกมันด้วย… เพราะพวกมันควรจะมาถึงอีกสิบนาทีหลังจากฉันยิง”

เคนเช็ดเลือดจากแผล หยิบขวดแอลกอฮอล์ขึ้นเทใส่โดยไม่สะทกสะท้าน

กลิ่นแอลกอฮอล์ปะปนกับกลิ่นเขม่าปืนยังติดบนตัวทั้งคู่

“งั้นเหลือไม่กี่คนที่รู้พิกัดนี้…” เขาเอ่ย

“รวมถึงคนที่เคยฝึกเราด้วย”

เงียบ

เรนก้มหน้าชั่วขณะ — ชื่อหนึ่งแวบเข้ามาในความคิดของทั้งคู่…

“อาจารย์เกริก”

ผู้ชายคนนั้นฝึกพวกเขามาตั้งแต่ยังเป็นนักฆ่าหน้าใหม่

เขาคือคนที่มองเด็กกำพร้าในค่ายฝึกเป็นแค่ “เครื่องมือสังหาร”

และเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเรนกับเคน... เคยเป็น “บางอย่าง” มากกว่าแค่เพื่อนร่วมทีม

“แกขายพวกเรา” – เคนกัดฟัน

เรนมองเขา ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“หรือบางที… แกอาจถูกซื้อก่อนเราจะรู้ตัวด้วยซ้ำ”

ไฟนีออนกระพริบถี่เหมือนจะดับ เสียงฝนยังคงกระหน่ำรัวบนหลังคาสังกะสี

ในความเงียบนั้น สายตาของเรนกับเคนประสานกัน

มันไม่ใช่ความรัก

…แต่มันคือบาดแผลเก่าที่ยังเปิดอยู่

“แกหักหลังฉันเมื่อห้าปีก่อน” – เคนพูดนิ่ง ๆ

“ฉัน ‘เลือก’ งานนั้น เพราะไม่อยากให้พวกมันสั่งให้ฉันฆ่านาย” – เรนสวนทันที

“แต่สุดท้ายคนที่หนีไปโดยไม่บอกอะไรเลยคือใคร?”

เคนเงียบ

เธอจ้องเขาด้วยแววตาเจ็บลึก

“นายหายไป… ทั้งที่ฉันนอนเลือดอาบอยู่กลางสนามฝึก”

“…เพราะฉันไม่ยอมยิงนายตามคำสั่ง”

ความเงียบอึดอัดราวกับอากาศในห้องถูกดูดออก

ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีคำอธิบาย

มีเพียงรอยแผลในอดีต และพันธะของความตายที่ยังตามหลอกหลอน

ทันใดนั้น...

“ติ๊ด ติ๊ด” – เสียงจากเครื่องสื่อสารดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงหนึ่งลอดเข้ามา – ทุ้ม ต่ำ และเย็นชา

“รอดมาได้สินะ เคน… เรน… ยินดีด้วย”

“แต่งานยังไม่จบ”

ทั้งสองชะงัก หันไปมองอุปกรณ์สื่อสารแทบจะพร้อมกัน

“ภารกิจต่อไป... ฆ่า ‘อาจารย์เกริก’ ภายใน 48 ชั่วโมง”

เสียงขาดหายไป

ทิ้งไว้เพียงความเงียบ... และคำสั่งฆ่าอาจารย์ที่สร้างพวกเขามา

เคนกับเรนสบตากันอีกครั้ง

ครั้งนี้ไม่มีคำพูด

มีเพียงการพยักหน้าเล็ก ๆ

ตกลงกัน… ว่าคืนนี้ไม่มีอดีต

มีเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้น

เป้าหมาย: ผู้ชายที่พวกเขาเคยเรียกว่า “พ่อ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***