แสงเช้าอ่อน ๆ ส่องผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องนอน ธีร์นั่งอยู่ริมเตียง มือข้างหนึ่งจับไม้เท้าอย่างแน่นหนา เหมือนเกาะกุมความมั่นคงในโลกที่มืดมิดนี้ไว้
เสียงเปิดประตูเบา ๆ ทำให้ธีร์เผลอหลับตาลงก่อนจะถอนหายใจยาว
“ธีร์ครับ วันนี้ผมจะช่วยคุณฝึกกายภาพบำบัดนะ” นัทพูดเสียงนุ่ม แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับ
ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร ยังคงนิ่งเหมือนไม่สนใจนัท
นัทยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก เขารู้ว่าไม่ควรเร่งรีบ
---
ช่วงเย็น ขณะที่ธีร์นั่งอยู่ริมระเบียง มองไม่เห็นวิวอะไรนอกจากความมืดที่บดบังสายตา
“คุณจะไปไหนก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องรอผมหรอก” ธีร์พูดขึ้นมาแบบเย็นชาตามนิสัย
นัทหันมามอง “คุณคิดแบบนั้นเหรอ?”
“แล้วทำไมไม่ล่ะ?” ธีร์ย้อน “ผมไม่อยากให้ใครมาผูกมัดผม”
นัทเดินมานั่งใกล้ ๆ “บางที...คนที่ผูกมัดเรา อาจเป็นคนเดียวที่ช่วยให้เราไม่หลงทางก็ได้”
ธีร์สบตานัทครู่หนึ่ง น้ำเสียงยังคงเย็นชา “ผมไม่ต้องการใครมาทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอ”
“ไม่ใช่ความอ่อนแอ แต่มันคือความเชื่อใจ” นัทพูด “และผมอยากให้คุณเชื่อใจผมสักครั้ง”
ธีร์เงียบไป สัมผัสเย็น ๆ จากคำพูดของนัทค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในใจที่เคยแข็งกระด้าง
---
วันต่อมา แม่ของธีร์โทรมาถามข่าว
“ธีร์เป็นยังไงบ้าง?” เธอถามด้วยเสียงห่วงใย
“ผมไม่ต้องการให้แม่ห่วง” ธีร์ตอบสั้น ๆ น้ำเสียงเย็นเฉียบ
“แม่แค่เป็นห่วงลูกนะ” แม่พูด “นัทเขาพยายามช่วยลูกจริง ๆ นะ อยากให้ลูกเปิดใจบ้าง”
ธีร์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบ “...ผมจะพยายาม”
---
คืนหนึ่ง ธีร์นั่งอยู่คนเดียวในห้อง นัทเดินเข้ามาแล้วนั่งข้าง ๆ
“ถ้าคุณอยากพูด ผมจะฟัง” นัทพูดเสียงจริงจัง
ธีร์หลุบตาลง “มันยาก...ยากที่จะเล่าเรื่องทั้งหมด”
“แต่ผมเชื่อว่าการเล่า จะช่วยให้แผลในใจค่อย ๆ หายได้”
ธีร์ถอนหายใจยาว แล้วเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนั้น
“ผมเห็น...รถคันนั้นกำลังจะชน...ผมพยายามจะหลบ แต่ไม่ทัน...แล้วทุกอย่างก็มืดลง”
น้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงความเศร้าลึก ๆ
“ไม่มีใครรู้ว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน” ธีร์พูดเสียงเบา “ไม่มีใครแม้แต่จะถาม”
นัทจับมือธีร์เบา ๆ “ผมจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนนะ”
ธีร์มองมือที่ถูกจับไว้...หัวใจที่ปิดตายเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments