แสงสุดท้ายของวัน จุดเริ่มต้น

:ถ้าแม่จะพูดมาเพื่อให้วาฬรู้สึกผิด..

:ก็ไม่ต้องหรอกค่ะ วาฬชินแล้ว!!

เสียงของ ปลาวาฬ แข็งกระด้าง ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเรียวยกขึ้นสบสายตากับหญิงวัยกลางคนที่นั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะอาหารหรู

อันดา ไม่ได้ตอบในทันที เธอยกแก้วชาขึ้นจิบอย่างสงบ ท่าทางสง่างามของนักการเมืองหญิงที่คุ้นชินกับการเจรจาบนเวทีระดับประเทศยังคงเหมือนเดิม ไม่มีรอยแสดงความรู้สึกใด ๆ ให้เห็นเลย

ANDA

แม่ไม่ได้จะให้วาฬรู้สึกผิด แค่จะให้วาฬเข้าใจ

เสียงของอันดานิ่ง เรียบ แต่หนักแน่น

ปลาวาฬหัวเราะเบา ๆ — เสียงหัวเราะที่ไม่มีแม้แต่ความขบขัน

PLAWHALE

เข้าใจ? เข้าใจว่าแม่ทิ้งพ่อไปแต่งงานใหม่?

PLAWHALE

เพื่อที่ตัวเองจะได้สบายเพื่อที่แม่จะได้มีอำนาจมากขึ้น

PLAWHALE

เข้าใจว่าแม่ลากวาฬออกมาจากอ้อมกอดพ่อในวันที่พ่อร้องไห้จนหัวใจแทบขาด?

PLAWHALE

หรือเข้าใจว่าแม่ให้ชีวิตที่ดีขึ้นกับดาวแต่ไม่เคยสนใจว่าวาฬจะรู้สึกยังไง?

ANDA

แล้วชีวิตที่ดีขึ้นที่แม่ให้วาฬมันไม่ดีพอสำหรับลูกเลยหรอปลาวาฬ?

ANDA

แม่แค่อยากให้ลูกมีโอกาส มีอนาคต ไม่ต้องโตมาในบ้านไม้โทรม ๆ

ANDA

ที่นั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากความอบอุ่นที่มันไม่พอใช้ในโลกใบนี้

PLAWHALE

แล้วแม่คิดว่าวาฬต้องการมันมากหรอคะ? ไอ้อนาคตที่ดีบ้าบออะไรเนี่ย?

PLAWHALE

วาฬต้องการพ่อทนิล แม่อันดาเหมือนเดิมที่ชอบความธรรมดา...

PLAWHALE

แต่แม่ไม่ได้เข้าใจเลย แม่ไม่เคยฟัง...

PLAWHALE

ในตอนนั้นวาฬแค่เด็กสิบสามคนหนึ่งที่อยากอยู่กับคนที่รักวาฬที่สุด...

PLAWHALE

แต่แม่ก็พรากวาฬไปจากเขา...

PLAWHALE

แม้แต่งานศพพ่อแม่ก็ไม่ให้วาฬไปเหยียบ....

คราวนี้น้ำเสียงของปลาวาฬสั่น น้ำตาที่เธอเกลียดที่สุดไหลอาบแก้มโดยไม่ทันห้าม

อันดาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนพูดเสียงเบา

ANDA

แม่เสียใจนะ...ที่วันนั้นแม่ทำร้ายวาฬโดยไม่ได้ตั้งใจ..

PLAWHALE

แม่ไม่มีสิทธิ์มาพูดคำว่า เสียใจ กับวาฬ...

PLAWHALE

เพราะแม่ไม่เสียใจเลยที่เลือกเขา

PLAWHALE

แม่เสียใจแค่ที่วาฬไม่ใช่ลูกในแบบที่แม่ต้องการ

หญิงสาวก้าวออกจากโต๊ะอาหารไปโดยไม่หันหลังกลับ ทิ้งให้เสียงหัวใจที่แหลกของทั้งคู่ลอยค้างอยู่ในอากาศ

เหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกัน... ไม่มีใครชนะ มีแค่ความเจ็บปวดที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ

เอ่อ...จะว่าไงดีล่ะคะ..เปิดมาก็ทะเลาะกับนักการเมืองคนใหญ่คนโตเลย

ฉันชื่อปลาวาฬ เป็นลูกสาวคนโตของนักการเมืองที่ชื่ออันดาแม่ฉันเองค่ะ และเป็นลูกสาวของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่รักครอบครัวเอามากๆ

ฉันจำได้ว่าตอนฉันอายุสิบสามปี ฉันร้องไห้จนหมดแรงอยู่ตรงประตูบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ขณะที่แม่ของฉัน — คนที่ฉันไม่เคยเรียกว่า “แม่” ได้เต็มใจลากฉันไปจากผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ชื่อว่า ทนิล

เขาเป็นพ่อของฉัน พ่อที่รักฉันที่สุดเท่าที่ใครคนหนึ่งจะรักใครได้

ฉันยังจำได้ดี... มือของพ่อที่สั่นเทาขณะที่กอดขาฉันแน่น ร้องขอให้อันดาอย่าพาลูกไป สีหน้าเจ็บปวดตรงนั้นยังตามมาหลอกหลอนฉันจนถึงทุกวันนี้

แม่ไม่ได้มองหน้าพ่อเลย ไม่แม้แต่จะหยุดฟังเสียงลูกที่ร้องไห้แทบขาดใจ

และตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ไม่เคยเรียกเธอว่า “แม่” ได้เต็มปากอีกเลย

เอ่อ...ฉันมีน้องสาวคนหนึ่งค่ะเกิดมาด้วยความรักของแม่และผู้ชายคนใหม่ของแม่ เธอชื่อว่าปลาดาวเป็นคนที่มีนิสันซุกซน ยิ้มเก่ง ร่าเริง น่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็ต่างมีความสุขไปด้วย

ปัจจุบัน ฉันอายุ26ปีแล้ว ทำงานเป็นปลัดอำเภอกระทรวงที่ทุกคนคิดว่าน่าภูมิใจ

ฉันรู้ดีว่า ชีวิตของฉันมันน่าภูมิใจมากๆมีแม่เป็นถึงนักการเมืองระดับใหญ่โต มีพ่อเลี้ยงเป็นนายตำรวจยศใหญ่ มีบ้านหลังใหญ่ มีรถให้ขับไม่ซํ้าวัน มีเงินให้ใช้โดยที่ไม่ต้องคิดมาก แต่ฉันไม่เคยชอบชีวิตแบบนี้เลย...

ฉันเป็นคนพูดน้อย เข้าถึงยาก ทำงานเงียบ ๆ ไม่ค่อยคบหาใคร ทุกคนบอกว่าฉัน “เก่ง” ฉลาด สงบ สุภาพเรียบร้อย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่า ในหัวของฉันมันเสียงดังแค่ไหน... มันเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ

โดยเฉพาะคำถามที่ว่า…

ถ้าฉันไม่เก่งพอจะเป็นลูกที่แม่ภูมิใจได้… แล้วฉันเกิดมาเพื่ออะไร?

...

วันนี้คุณแม่จะมางานเลี้ยงของกระทรวงไหมปลาวาฬ?” เสียงเพื่อนร่วมงานถามพร้อมรอยยิ้ม

ฉันเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร “...ไม่มาหรอก ท่านยุ่ง”

แค่นั้นเองที่บอกใครได้ — เพราะไม่มีใครรู้ว่าทุกครั้งที่ฉันเห็นอันดายิ้มให้ปลาดาว ราวกับโลกนี้มีแค่ลูกคนนั้นคนเดียว… ฉันก็แทบลืมหายใจ

และไม่มีใครรู้ว่า เวลาที่ฉันเดินผ่านอะควาเรียมเล็ก ๆ ใกล้บ้าน ฉันมักจะแวะเข้าไปนั่งมองปลาว่ายน้ำอยู่เงียบ ๆ อยู่เป็นชั่วโมง

เพราะในน้ำ...ไม่มีเสียง ไม่มีคำพูด ไม่มีคำตัดสิน

มีแค่ความเงียบ...ที่ไม่เคยทำร้ายฉันเลยสักครั้งเดียว

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ