หวนคืนสู่ป่าไผ่(ตัวร้ายอย่างข้าฯ)
บทนำ.เศษสวะ
เสียงแก้วชาตกลงไปบนพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่ข้างเด็กน้อยที่หัวเปียกชุ่มด้วยน้ำชาอันร้อนพราว รอบข้างยังมีเสียงกระซิบกระซากของศิษย์คนอื่นๆ
ดวงตาของเด็กตัวน้อยสั่นไหวด้วยความไม่เข้าใจว่าตนทำอะไรผิดต่อคนตรงหน้า สิ่งที่สัมผัสได้มีเพียงความร้อนจากชาและสายตาเกลียดชังของผู้สูงส่งตรงหน้าเท่านั้น
'แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่อดีต'
ว่ากันว่าในวังใต้ของราชามารแห่งยุค มีห้องขังเพียงห้องเดียวที่กักขังคนผู้หนึ่งเอาไว้
？？？
//เดินลงไปในชั้นใต้ดิน
？？？
//มาหยุดอยู่ที่ห้องห้องนึงใช้กุญแจไขเข้าไปในห้อง
？？？
ยังไม่ตายหรอ?เสิ่นชิงชิว//แสยะยิ้มบนใบหน้า
เสิ่น ชิงชิว
//มองอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่าและเกลียดชัง
เลือนร่างของชายคนหนึ่งที่บัดนี้ใครก็จำเขาไม่ได้อดีต'เจ้ายอดเขาชิงจิ้งเฟิง'ตอนนี้เหลือเพียงแค่ลำตัวและหัว ทั้งแขนขาทั้งสองข้างถูกตัดออกไป
ผู้อื่นมาเห็นของเวทนาสงสารแต่มันกลับน่าสมเพชสำหรับ'ลั่วปิงเหอ'
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
โอ้!ลืมไปเจ้าตอบไม่ได้นี่?สุนัขประตูของข้าชอบกินลิ้นเจ้ามากเลยนะ//แสยะยิ้ม
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
ถ้ามันงอกออกมาได้อีกข้าคงตัดไปให้สุนัขกินอีก
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
ดูเจ้าตอนนี้สิคิดว่าข้าดูไม่ออกหรอว่าเจ้ากำลังด่าข้า?
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
//กระชากผม
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
ดูสิถ้ามีของขวัญมาให้เจ้าด้วย?
'เสวียนซู่'ถูกหยิบขึ้นมาในมือของราชามาร กระบี่ที่เป็นกระบี่ข้างกายของเจ้าสำนักฉางขยงซาน เมื่อกระบี่แตกสลายผู้ครอบครองก็จะแตกสลายไปด้วย
ทำให้เสิ่นชิงชิวเดาได้ไม่ยากนัก
เสิ่น ชิงชิว
//เบิกตากว้าง
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
//มอง
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
//ขมวดคิ้ว
ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจริมฝีปากแห้งพรากสั่นระริกเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเป็นสิ่งที่ลั่วปิงเหอไม่เคยเห็นจากคนผู้นี้เลย
สิ่งที่เขาเห็นตลอดมามีเพียงความเย็นชาหยิ่งยโสและทะนงตัว แต่วันนี้เขาได้เห็นความเสียใจในดวงตาผู้นั้นหรือ?
เสิ่น ชิงชิว
(เป็นไปไม่ได้!?.…........ทำไมถึงทำขนาดนี้?ทำไมถึงได้พยายามขนาดนี้!)
เสิ่น ชิงชิว
(ทั้งที่รู้...ทั้งที่รู้ว่าข้าเกียจเจ้ามากแค่ไหน..)
เพียงคิดเช่นนั้นกลับไม่ได้รู้ว่าหยอดน้ำตาไหลออกมาแล้ว
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
.....
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
(ฮ่าๆข้าคงไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะเป็นแบบนี้....)
ลั่ว ปิงเหอ(ราชามารแห่งยุค)
!?
ทันทีที่คิดกับตัวเองครู่นึงก็สัมผัสได้ถึง...ลมหายใจที่หมดลงไปของคนตรงหน้า
แค่คนผู้นั้น?แค่เจ้าสำนักคนนั้นตายก็ทำให้เจ้าคนน่าเกลียดนี่ตายได้ไม่ยาก? ไม่ใช่ว่าเกลียดนักเกลียดหนาหรือไง? แสดงว่าทรมานมาทั้งหมดสูญเปล่าหรอ?
ตายง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงกัน!!?ไม่ยุติธรรม!!ไม่ได้เด็ดขาด!!!
ถึงเจ้าจะอยู่ในนรกขุมไหน!!!!ข้าก็จะลากก็ขึ้นมาทรมาน!!?ถ้าเจ้าอยากตายข้าก็จะไม่อนุญาตให้เจ้าตาย!!
และชดใช้ทั้งหมดที่เจ้าทำกับข้า'ชิงชิว'!!!!!
Comments