Episode 17

องค์ชายรอง...ไยท่านจึงโหดร้ายนัก! หยางจินจวี๋รู้สึกผิดหวังในตัวจู่เสียนหลาง

แต่ก็...เล็กน้อยเท่านั้น!!!

“ย่อมต้องเป็นแผนช่องว่างหรือแผนไส้ศึกขอรับ

ครั้งหนึ่งซุนวูได้ใช้สายสืบให้ไปอยู่ข้างกายแม่ทัพของแคว้นฉู่

เพื่อให้แม่ทัพคนนั้นไว้วางใจสายสืบผู้นี้

สายสืบผู้นี้จำต้องตัดแขนข้างหนึ่งแล้วยอมให้ทหารของอู๋อ๋องสังหารภรรยาของตน

เมื่อมาอยู่ในกองทัพแคว้นฉู่ก็โกหกแม่ทัพแคว้นฉู่ว่าตนมีเรื่องบาดหมางกับคนของอู๋อ๋อง

จึงถูกเนรเทศออกจากแคว้น

เพราะอู๋อ๋องเห็นว่าคนที่หลงเมียไม่สามารถทำงานใหญ่รับใช้ประเทศได้

ทั้งที่ตนเป็นช่างตีเหล็ก ผลิตอาวุธให้กองทัพมานาน

หลังจากสายสืบคนนี้ทำการสังหารแม่ทัพแคว้นฉู่สำเร็จก็กลับมาหาซุนวูและฆ่าตัวตายต่อหน้าเขา

ผู้น้อยขอวิเคราะห์ว่าการที่สั่งให้คนบริสุทธ์ผู้หนึ่งรวมถึงคนในครอบครัวต้องยอมสละชีวิตเพื่อตอบสนองความมักใหญ่ใฝ่สูงของคนคนเดียวนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่อยุติธรรมยิ่ง

เหตุการณ์นี้ต่างหากที่สร้างความเจ็บปวดใจให้ซุนวูมากจนถึงกับคิดตำราพิชัยยุทธขึ้นใหม่”

พูดจบ นางก็ฉีกยิ้มหวานแอร่ม

จู่เสียนหลางกระแอมเล็กน้อย

“นั่งลงได้”

หยางจินจวี๋นั่งลง

ก่อนจะรับกระดาษแผ่นเล็กที่ส่งต่อๆกันมาจากศิษย์พี่ทั้งสี่ที่เขียนเยินยอนาง

จากนั้นจู่เสียนหลางซื่อเยี่ยก็อธิบายเพิ่มเติมถึงเหตุผลที่ซุนวูคิดตำราพิชัยยุทธขึ้นใหม่

โดยยอมรับความคิดเห็นของเซียวหลางเซิงกับหยางจินจวี๋ว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ซุนวูตัดสินใจลาออกจากการเป็นแม่ทัพของแคว้นอู๋

เสียงระฆังดังสามครั้ง

บอกให้รู้ว่าถึงเวลาทานข้าวเที่ยง ทุกคนจึงพากันไปยังโรงอาหาร

เซียวหลางเซิงกับพรรคพวกเดินไปถึงโรงอาหารและต่อแถวรับชามอาหารก่อน พอหยางจินจวี๋กับเสี่ยวจูและศิษย์พี่แห่งสำนักหลงเหวินมาถึง

พวกเขาก็พบว่าอาหารเที่ยงที่จัดเตรียมไว้เกือบจะหมดหม้อแล้ว