บทที่5

เขาหยิบวัตถุบางอย่างออกมาจากชายเสื้อ ลูกแก้วสีน้ำเงินเข้มที่ด้านในหมุนวนเหมือนสายน้ำ

“นี่จะนำทางเจ้า…เมื่อลมหายใจของคริสตัลกระซิบกับเจ้า จงฟังมัน อย่าต่อต้าน”

ไปเถิด จีอู” เขากล่าวเบา ๆ “ก่อนที่คลื่นลูกหนึ่ง...ซัดเธออย่างจัง จีอูหลับตาลงเพราะแรงปะทะ และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง...เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ริมหาดชายที่เดิม

มือของเธอยังคงกำบางสิ่งแน่น ลูกแก้วสีน้ำเงินเล็ก ๆ สีฟ้าเรืองแสงจาง ๆ ที่ยังอุ่นอยู่ เธอรีบทำเป็นสร้อยคอห้อยไว้

เธอไม่รอช้า รีบเก็บของและออกเดินทางก่อนที่ใครจะมาเห็น เธอเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่า ส่วนแสงจากลูกแก้วสีน้ำเงินวูบไหวราวกับมีชีวิต มันนำทางจีอูไปตามเส้นทางที่ไม่มีใครเคยเหยียบ ผ่านแนวโขดหินและพื้นทรายเปียกชื้น จนเข้าสู่แนวป่าไม้ทึบที่เริ่มแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

เสียงฝีเท้าของเธอเบากว่าเดิม และทุกอย่างรอบข้างก็ดูจะฟังอยู่เงียบ ๆ

เถาวัลย์แปลกตาเลื้อยพันไปตามลำต้นไม้ และบางส่วนก็เคลื่อนไหวช้า ๆ ราวกับมีชีวิต มันพยายามหาจังหวะจู่โจมเธอทุกเมื่อ หากเธอเผลอคงโดนพวกมันเล่นนงานแน่ๆ

เสียงน้ำหยดแว่วดังจากที่ลึกเข้าไปในป่า ลูกแก้วในมือจีอูส่องแสงสว่างจ้าขึ้นเล็กน้อย เธอก้าวต่อไปอย่างระมัดระวัง โดยไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งบางอย่าง...จับตามองอยู่จากเงามืดเบื้องหลัง

ขณะที่จีอูเดินลึกเข้าไปในป่า เสียงใบไม้ไหวกระทบกันเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านข้าง ราวกับมีใคร อะไรเดินสวนทางมา เธอชะงักมือที่ถือคริสตัล ลูกแก้วสั่นเล็กน้อยในฝ่ามือของเธอ ราวกับเตือน

แล้วเธอก็เห็นมัน

สิ่งมีชีวิตขนาดพอ ๆ กับแมวตัวใหญ่ มีขนสีเทาหม่นปกคลุมทั้งตัว

“เจ้ามาช้า” มันเอ่ยเสียงนุ่ม

จีอูเบิกตากว้าง ถอยหลังเล็กน้อย “เจ้า...พูดได้?”

“แน่นอน” มันพยักหน้าเบา ๆ แล้วก้าวออกมา ใกล้ขึ้น “เราเป็นผู้ที่เหลือรอดอยู่...มันฆ่าครอบครัวข้าไปหมด "

เสียงของมันแผ่วเบา แต่แฝงความสั่นสะเทือนลึกในใจ

จีอูนิ่งงัน เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี ดวงตาสีฟ้าของมันทอดมองไปยังลูกแก้วที่เธอสวมไว้ที่คอ

“สิ่งที่เจ้าตามหา...มันไม่ใช่เพียงคริสตัล แต่มันคือคำตอบว่าทำไมทุกสิ่งถึงพังทลาย”

“ใครคือมันที่เจ้าหมายถึง?” จีอูถาม

“ผู้ถือครองคริสตัลชิ้นสุดท้าย มนุษย์ที่หายใจใต้น้ำได้ ผู้ที่โลกใต้น้ำยอมรับ แต่เขา...หักหลัง”

มันคำรามเบา ๆ

"มันต้องการควบคุมทุกอย่าง ตอนนี้มันซ่อนตัวเพื่อฝึกให้เเข็งแกร่งมากขึ้น"