...ตอนที่ 2: คืนแรกใต้แสงจันทร์...
...คืนนั้น...ดารินนอนไม่หลับ...
...แม้จะเหนื่อยจากการเดินทางและจัดบ้านทั้งวัน แต่บางอย่างในใจกลับไหลวนไม่หยุด ภาพของธาม ชายหนุ่มข้างบ้านที่จู่ๆก็กลับมาอยู่ในชีวิต และรูปถ่ายลึกลับบนหิ้งไม้ ต่างก็วนเวียนในหัวเธอราวกับบทเพลงเก่าที่เคยฟังบ่อยครั้งแต่จำเนื้อร้องไม่ได้...
...เสียงนาฬิกาแขวนดังไม่หยุด สะท้อนกับความเงียบของหมู่บ้านยามค่ำคืน ดารินลุกขึ้นจากฟูกบางๆเดินไปเปิดหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดสนิท แต่ดาวกลับส่องแสงระยิบระยับเหมือนตั้งใจจะเล่าเรื่องอะไรบางอย่างให้ฟัง...
...เธอหยิบภาพถ่ายในกระเป๋าเสื้อที่ยังไม่ได้แขวนเก็บออกมาดูอีกครั้ง ชายในภาพมีรอยยิ้มอบอุ่นยามจ้องมองแม่ของเธอ สายตาคู่นั้นเหมือนบอกความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งเกินคำพูด...
...“ใต้แสงจันทร์ ไม่มีความลับใดซ่อนอยู่ได้”...
...คำพูดประหลาดที่เขียนไว้ด้านหลัง ยังดังก้องในหัว...
...ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงบางอย่างดังแผ่วๆจากนอกหน้าต่าง ไม่ใช่เสียงสัตว์ หรือสายลม แต่มันเหมือนเสียงกล้องหมุน หรือไม่ก็เสียงขาตั้งกล้องเคลื่อน...
...ดารินหรี่ตาลง สายตามองลอดม่านไปยังลานกว้างหน้าบ้าน ที่นั่นมีเงาหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่ภายใต้แสงจันทร์ และใช่มันคือเขา...
...ธามนั่งอยู่กับกล้องโทรทรรศน์ตัวเดิม เขากำลังจดอะไรลงสมุดเล่มเดิม เสียงจิ้มปากกาลงกระดาษดังสม่ำเสมอ ราวกับเขากำลังถอดรหัสของจักรวาล...
...ด้วยความอยากรู้ ดารินหยิบเสื้อคลุมมาสวม แล้วตัดสินใจเดินออกไปหาเขา...
...“คุณดูดาวทุกคืนเลยเหรอ?” เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ...
...ธามเงยหน้าขึ้น สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเธออยู่ข้างๆ “อ่า ขอโทษครับ ทำเสียงดังไปรึเปล่า?”...
...“ไม่หรอกค่ะ ฉันนอนไม่หลับ เลยออกมาสูดอากาศ”...
...เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเขาจะยื่นมือไปเชิญเธอนั่งลงข้างๆ...
...“คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ลองดูสิครับ” เขาขยับกล้องโทรทรรศน์ให้ เธอลองมองเข้าไป...
...ภายในเลนส์ กลางท้องฟ้ากว้างคือพระจันทร์กลมโต มองเห็นหลุมเล็กๆและผิวขรุขระของมันอย่างชัดเจน ความนิ่งและเงียบของดวงจันทร์ทำให้ใจเธออ่อนโยนลงอย่างน่าประหลาด...
...“เคยคิดไหมว่าเวลาที่เราเศร้า ท้องฟ้ามักจะยังเหมือนเดิม?” เธอถามขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
...ธามหันมามอง ก่อนตอบเสียงนุ่ม “เพราะมันคือสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับเรา ท้องฟ้าก็ยังอยู่ตรงนั้นเสมอ”...
...เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล...
...“ธาม คุณจำแม่ฉันได้ไหม?”...
...เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง “นิดหน่อยครับ แม่คุณใจดีมาก ผมจำได้ว่าเธอชอบดอกไม้ และชอบอ่านหนังสือเสียงดังๆข้างบ้าน”...
...“คุณรู้จักผู้ชายในรูปนี้ไหม?” ดารินยื่นภาพให้...
...ธามรับรูปไปดู ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย “ไม่แน่ใจครับ แต่เหมือนเคยเห็นที่ห้องสมุดเก่าในหมู่บ้านเมื่อหลายปีก่อน”...
...“ห้องสมุด?” ดารินทวนคำ...
...“ใช่ครับ มีรูปเก่าๆหลายใบติดอยู่ที่นั่น รวมถึงรูปของคุณแม่คุณด้วย”...
...ดารินเบิกตากว้าง “พาฉันไปที่นั่นได้ไหม?”...
...ธามพยักหน้า “ได้สิ พรุ่งนี้เช้า ผมจะพาไป”...
...สายลมเย็นพัดผ่านอย่างแผ่วเบา ใบไม้ไหวเหมือนกระซิบคำลับที่ไม่มีใครได้ยิน...
...“ขอบคุณนะธาม” ดารินเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะยิ้มให้เขา...
...ธามยิ้มตอบ แต่ดวงตากลับซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เงียบ และลึกล้ำราวกับเขาก็มีเรื่องราวของตัวเอง ที่รอเวลาถูกเปิดเผยเหมือนกัน...
...ใต้แสงจันทร์ในคืนนั้นแม้จะดูเหมือนเงียบสงบ แต่บางอย่างกำลังค่อยๆถูกเปิดออกทีละชั้น เหมือนม่านที่คลี่ออกช้าๆ...
...และนั่น คือจุดเริ่มต้นของความจริงที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของดารินไปตลอดกาล...
...จบ EP ที่ 2...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments