1

คำเตือน

เนื้อหาในเรื่องเป็นแค่เพียงการแต่ง และไดรับแรงบรรดาใจหลายอย่าง อย่าดราม่า แต่งเล่นๆ ไม่มีใครอ่านก็ จะแต่ง!!

(ไรต์ไม่เคยแต่งบรรยายทั้งเรื่อง ด้วยค่ะ อาจไม่ดีลองอ่านให้กำลังใจ หน่อยน้า^^)

จีมินอายุ17ปี เขาถูกส่งไปเรียนที่ อเมริกา เพราะเพื่ออนาคตของเขาพ่อของเขาอยู่เพียงคนเดียวและคนใช้เนื่อง จากแม่ได้เลิกราไปแล้ว ตอนนี้เป็นปิด เทอมใหญ่เขากลับมาที่เกาหลีใต้ แน่ นอนถ้าไม่มีเหตุผลอันใดเลยที่จีมินจะ มา พ่อจะสั่งห้าม

จีมินเป็นลูกคนรวย ชีวิตแสนสุข สบาย เขาลงจากรถหรูและรีบวิ่งเข้าไป ในบ้าน พ่อของจีมินชื่อ อูซอง เขารีบ วิ่งเข้าไปกอดคุณพ่ออย่างคิดถึงมากกก

"คิดถึงแดดดี้นะครับ ฟอดด!!" จีมินหอมแก้มพ่อ พ่อของจีมินรีบลุกขึ้น จึงเท้าเอวถาม

"จีมิน!!! ทำไมลูกถึงกลับมาที่นี่? แล้วมาทำไม"

"ก็ผมคิดถึงคุณพ่ออะครับ อีก อย่างที่อเมริกาก็ปิดเทอมแล้ว แต่... ผมลาออกจากที่นั่นแล้วนะครับ^^"

ทันทีที่อูซองได้ยินก็ต้องตกใจลูก ของตัวเองที่ลาออกมาหาเขาแบบไม่มีปี่ มีขลุ่ย จีมินตอนอยู่อเมริกามันน่าเบื่อโคตรๆ วุ่นวาย ต้องช่วยเหลือดูแลตัว เอง สับสนไปหมด มาอยู่ที่เกาหลีกับคุณพ่อ

เขาแสนสุขสบายจะตาย ใช้เงินซื้อของที่อยากได้ไปวันๆ ได้กอดพ่อจนอุ่น ใจ สรุปที่เกาหลีเป็นที่ที่เขารักมาก ที่สุด!!!

"โธ่เอ๊ย ลูกคนนี้ใช้ไม่ได้จริงๆ! แล้ว--"

"ฮือ คุณพ่อจะดุผมหรอ ผม อุตส่าห์คิดถึงเลยนะครับ ลูกคนนึงจะ คิดถึงพ่อ..ก็ผิด"

เขาโดนระเบิดลูกอ้อนจีมินไปแล้ว เฮ้อ~ อดเอ็นดูไม่ได้

"อืม พ่อขอโทษนะลูก"

"พ่อครับ! เย็นนี้เราไปห้างในเมือง โซลกันเถอะนะผมอยากไปซื้อชุดเสื้อผ้า สวยๆ อาหารอร่อยๆ"

"จ้ะ"

ตกดึกกลับมา จีมินถือขนมเต็มไม้เต็มมือคุณพ่อเดินล้วงกระเป๋าเข้ามา ก่อนจะสั่งให้เเม่บ้านขึ้นไปทำความสะอาดเอาของทุกอย่างที่ไปช็อปปิ้งมาทั้งหมดของลูกชาย จัดการเก็บให้หมด

จีมินยิ้มเเย้มมีความสุขดี พ่อของจีมินเรียกจีมิน

"จีมินลูกมาทางนี้กับพ่อหน่อย"

เจ้าของชื่อหันไปตามคนเรียกเเละก็เดินตามพ่อ พ่ออูซองเดินไปหลังครัว เหมือนจะพูดคุยเรื่องอะไรสักอย่าง เมื่อถึงหยุดยืนพ่อยืนหันหลัง เเละพูดกับลูกด้วยท่าเก็บมือห้อยหลัง

"ลูกสรุปจะเรียนต่อที่นี่ใช่มั้ย?"

"ใช่ครับ"

"มีโรงเรียนนานาชาติอยู่ไกลบ้านเรานิดนึง โรงเรียนนานาชาติฮยอกซา"

"ครับ"

"ดี๋ยวพ่อพาไป สมัครนะลูกอยู่ ม.ปลายใช่มั้ย"

"ครับ ม.5"

ลูกกับพ่อสนทนากันอยู่ เเม่บ้านเดินมาบอกจีมินว่า ห้องจัดการเก็บเสร็จเเล้วจีมินขอตัวคุณพ่อรีบวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องตัวเอง อย่างคิดถึง อูซองส่ายหัวไปมาให้กับความซน จริงเขาเหมือนกระต่ายตื่นตูมตลอดเวลา

จีมินกระโดดลงนอนบนเตียงนุ่มๆ เเละบิดตัวดีใจคิดถึงก่อนจะถอดหายใจหลับไปภายใน8วิ โดยที่ลืมว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำเลย

เช้าถัดมา คุณพ่อพาจีมินไปสมัครเรียนที่โรงเรียนนานาชาติฮยอกซา ซึ่งดังอยู่เหมือนกันมีเเต่นักเรียนดีเด่น จีมินเห็นนักเรียนภายในโรงเรียน รู้สึกตื่นเต้น เเละจะได้กลับมาเรียนเเบบเต็มตัวในเกาหลีสักที ที่อเมริกา เขามักจะโดนเหยียด

เเละรุมเเกล้งบูลลี่ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรขนาดนั้น จีมินตัดสินใจจะเข้าเรียนเลย เพราะว่าเขามาตอนเช้า ทันอยู่แล้ว คุณพ่อกอดจีมินเเละลาลูกชายตัวเอง

จีมินถือกระเป๋าชุดเปลี่ยนเป็นของโรงเรียนเเทน เขาเดินเข้ามาในโรงเรียน ชายร่างบางหันซ้ายหันขวาเดินดู จนกระทั่งชนเข้าให้กับใครบางคน นั่นคือ

"เจโฮป"

เจโฮปเป็นประธานนักเรียน ที่ค่อนข้างเก่ง เเต่เขามักชอบทำหน้ามุ่ย ไม่สบอารมณ์ จีมินเห็นสีหน้าจึงรู้สึกกลัว

"โอ๊ย! ... เธอ?"

"!! เราขอโทษ เราชื่อจีมินนะฮึก"

"อ๋อออ ฮ่าๆๆ เราเจโฮป"

"เธอไม่โกรธเราใช่มั้ย?"

"หึ"

"เห็นหน้าบึ้งมาเเต่ไกล"

"เเค่เหนื่อยกับน้องๆเฉยๆ ต้องมีเรื่องให้เเก้ทุกวันเลย"

"อ๋อออ ไม่เเปลกสินะถึงได้เป็นประธาน"

"นี่จีมิน เธอพึ่งย้ายมาหรอ"

"ใช่"

"เดี๋ยวเราพาไปที่ห้องเอามั้ย"

"เอาๆ ขอบใจนะ^^"

เจโฮปเดินเล่าสิ่งต่างๆในโรงเรียนใหม่ของจีมิน จีมินเดินยิ้มเเละพยักหน้าหงึกๆ มองทั่วรอบกายอย่างรู้สึกตื่นเต้น จนมาถึงห้องเรียน จีมินวางกระเป๋าลงมีเเต่คนมองจีมิน

ด้วยความสงสัยว่าเขาคือเด็กใหม่ จีมินก็ยิ้มเเย้มให้ จีมินเป็นคนดีไม่ได้หยิ่งอะไรเลยน่ารักติดเเค่ ขี้น้อยใจกับซน เหมือนเด็ก8ขวบ

จีมินนั่งห้องหลังสุด ติดหน้าต่างมันก็ดีอยู่เเหละสงบดีเห็นวิวด้วย เขาทดลองนั่งมองไปข้างนอกทดสอบเวลาเรียนจะได้เบื่อๆ หันมองบรรยากาศ เเต่กันเหลือกไปเห็นใครบางคนชุดสีดำผมสีดำ สะพายกระเป๋ากำลัง

เดินลัดสนามอยู่ จีมินรีบชะโงกหน้าไปดูอย่างคุ้นตามากที่สุดเเละรีบหันมามองเจโฮปเเละถาม

"นะ...นั่นๆๆ เห็นมั้ยน่า"

"ห้ะ? ไหนๆ"

"นั่นๆ คนนั้น!"

"ไหนวะ"

"อ๋อๆๆ! เห็นเเล้วๆๆ"

"เขาชื่ออะไรหรอ?"

"จองกุกน่ะ!!"

"เขาชื่อจองกุก.. จริงๆใช่มั้ย!?"

"อื้อ"

"เธออยากรู้จักเขาจริงๆหรอ"

"ใช่!"

จีมินหันไปมองก็เห็นว่า จองกุกกำลังเดินเข้ามาภายในตึก จีมินไม่สนใจรีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องทำให้เพื่อนใหม่มองเขาอย่าง มึนงง เเม้เเต่เจโฮปด้วย

จีมินรีบวิ่งมาหาคนชื่อจองกุก เขาเห็นจองกุกสะพายกระเป๋าข้างเดียว เสื้อผ้าสีดำเเละกำลังขึ้นบันได เขารีบวิ่งเข้าไปหา

"นี่!!! จองกุกจำจีมินได้มั้ย"

"...."

ทุกอย่างเป็นเพียงเเค่ความเงียบงัน ชายคนนั้นหันมองอย่างเฉยชาก่อนจะหันไป จีมินรีบไปยืนขวางทางกางมือออก เเละถามย้ำ

"จองกุกจำจีมินได้มั้ย?"

"หลบ"

"ไม่หลบ! นาย-- อร๊าย!"

จองกุกไม่สนเดินชนไปจีมินล้ม ก้นลงพื้นดังปึก จีมินตาโตปากอ้าด้วยความอึ้งตกใจ เขาคิดว่าจองกุกต้องเเกล้งเขาเเน่ๆ เขามองจองกุกเดินขึ้นบันไดจนหายไปในสายตา ก็เเอบลุกขึ้นเดินสะกดรอยตามไป

จนเขาพึ่งเห็นจองกุกก็อยู่ห้องเดียวกับเขานี่เอง เค้ารีบวิ่งเข้าไป ก็พบว่าจองกุกนั่งกลางห้อง ห่างกับโต๊ะเค้าหลังห้อง เพียงเล็กน้อย ทำไงดีทำไมเขาถึงดูเหมือนไม่สนใจเค้าเลย

จีมินเกาะประตูมองจนเจโฮปยิ้มทักทายพูดเสียงดังปกติ

"ไงจีมิน"

จีมินรีบดึงมือเจโฮปเพื่อนใหม่เข้ามาหลบข้างหลัง เเละบอกให้เขาเงียบ เจโฮปสะดุ้งเงียบตาม

"นี่..ชู่วววว!"

"ทำไม.."

"เธอเราเห็นจองกุก ความจริงจองกุกน่ะ.."

ย้อนกลับไปตอนเด็ก ช่วง10ขวบ

จีมินกับจองกุกอายุเท่ากันเป็นเพื่อนกัน ครอบครัวจองกุกน่ะเป็นคนรู้จักเเละทำงานร่วมกับครอบครัวจีมิน มีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน ปู่ของจองกุกมักเเซว จีมินกับจองกุกตลอด

ว่า จีมินกับจองกุกเเต่งงานกัน ผมได้ยินผมขำก๊ากเลย ไม่ได้เขินจองกุกเช่นกัน ความเป็นเด็กตอนนั้น ก็สนใจเเต่จะเล่น เราสองคนสนิทกันมากกก คู่หูดูโอ้ก็ว่าได้ เหมือนมีวันนึง

ปู่ของจองกุกเสียไปเพราะสุขภาพร่างกายไม่ไหว จึงจากไปตามกาลเวลาจองกุกทำใจอยู่นานมาก ก็เหมือนเด็ก10ขวบที่รักคุณปู่ ผมเองรู้สึกเศร้าเหมือนกันก็พยามปลอบประโลม

เเต่มันมีวันนึงที่ผมต้องไปเรียนที่อเมริกา เพราะพ่อของผมเขาอยากให้ผมฝึกดูเเลตัวเอง ตั้งเเต่เด็กผมมัวเเต่ใช้ชีวิตลูกคุณหนู ทำให้จองกุกกับผมต้องจากกันไป.... บลาๆ

"ห้ะ รู้จักกันนี่"

"ใช่เเล้วเเต่เรางงเราทักเขาเเล้วเขาไม่สนใจเลย"

"งอนรึเปล่าที่ไปอเมริกา5555"

"ไม่รู้สิ"

เมื่อเขามองจองกุกที่กำลังคุยกับใครสักคนนั่นคือ นายอน เหมือนนายอนกำลังเอาขนมยื่นให้จองกุกอย่างเขินอาย จีมินรีบหันไปมองเจโฮปเเล้วถาม

"ใครหรอ?"

"นั่นนายอนน่ะ เป็นคนที่เเอบชอบจองกุกมานานเเล้ว"

"หรอ ..อย่างงี้ต้องเข้าไปเเซวซะเเล้วหึๆ!" จีมินเจ้าเล่ห์ เดินเข้าไป เจโฮปไม่ได้ห้ามเขาเเค่ไม่รู้อะไรขนาดนั้นจึงเเค่รอดู

จีมินเดินเข้าไปนั่งบนโต๊ะจองกุก ในขณะที่จองกุกกำลังนั่งบนเก้าอี้อยู่ ก่อนจะเอ่ยปากเเซว

"เเหมๆ! จองกุกมีคนชอบด้วยหรอ! หื้มม"

"นี่! ยัยนี่ใครย๊ะ เด็กใหม่หรอจีมินป้ะ สนิทกันขนาดนั้นเลยรึไงถึงมานั่งบนโต๊ะเรียนคนอื่นเขา"

"...."

เอาเเล้วไง ผมต้องมีคู่อริเเน่ๆ

"อ่าใช่ เราปาร์คจีมินนะ"

"ชิ! ไปกันเถอะจองยอนจู"

นายอนกับจองยอนจูเป็นเพื่อนกัน เอาง่ายๆคู่ซี้กันเลย เขาเดินออกไป

โดยเหลือเเค่จองกุกเงยหน้ามองจีมิน ด้วยสีหน้าเฉยชา ก่อนจะก้มเล่นโทรศัพท์ จีมินเห็นดังนั้นจึงทุบโต๊ะเรียกสติจองกุก

"จองกุก!.. จำจีมินไม่ได้หรอ"

"..."

"จอง--"

"ฉันไม่ใช่จองกุก!"

"จบนะออกไปจากโต๊ะฉันได้เเล้ว"

จองกุกลุกขึ้นยืนละมือหนายื่นผลักไปที่ไหล่จีมินจนเกือบหงายโต๊ะจีมินตาโต เเละตกใจกับการกระทำของจองกุก เป็นไปไม่ได้หน้าเหมือนกันขนาดนี้ ... เขาโกหก เเต่ถ้าจะบอกว่า ความจำเสื่อมเค้าจะไม่เถียงเลยล่ะ ยกมือสามนิ้วสาบานลูกเสือ

เขาทำจีมินเจ็บไปสองรอบเเล้ว ตอนเดินชนก้นลงพื้นกับผลักเค้าจะตกโต๊ะ

ช่วงเย็น ทุกคนเริ่มทยอยจะกลับบ้านกันหมดเเล้วจีมินยังคงรอคนขับรถมาส่งอยู่ จีมินยืนเล่นโทรศัพท์รออยู่หน้าโรงเรียนอีกใจก็คิดถึงเเต่เรื่องจองกุกทำไมวันนี้เขาดูเเปลกไป เขารอจองกุกออกมาจากตึกเรียน จนเริ่ม

สังเกตุเห็นว่าเหมือนมีชายร่างสูงเสื้อฮู้ดสีดำสะพายกระเป๋ากำลังสวมรองเท้าจะกลับบ้านเเน่นอนจีมินรีบวิ่งเข้าไปหา

เขาดึงรองเท้าข้างนึงจองกุกมา

"เอามา"

"ไม่!! .. เอ๊ะจองกุกตัวสูงกว่าจีมินเเล้วนี่!"

"เอาคืนมา"

"ยังจำได้อยู่เลยนะ~ ว่าจองกุกตอนนั้น สูงเท่าเรา ตอนนี้เราต้องเงยหน้ามองเเล้วหรอ"

"พูดไม่รู้เรื่อง"

จองกุกกระชากรองเท้าตัวเองมาอย่างก้าวร้าวเเปลกๆ จีมินผวาก่อนจะถาม

"ทำไม! ฮือออ นายเป็นอะไรไป นายเมื่อก่อนเป็นคนใจดีมากเลยนะ อีกอย่างไม่เคยตะคอกใส่ด้วย"

"มันก็เเค่อดีต"

"เเล้วยังไง ทำไมถึงเมินเฉยกันเเบบนี้เล่า"

"....."

"จีมิน เธอน่ะมันน่ารำคาญมากเลยรู้มั้ย!" จองกุกพูดเสร็จเดินหันหน้าไปที่โรงจอดจักรยานนักเรียน โดยจีมินพูดตามหลัง

"จองกุกคือจองกุกของจีมินนะ!!! เราเป็นเพื่อนกันไง?"

"...."

เมื่อกลับบ้านไป จีมินรีบวิ่งไปหาคุณพ่ออูซองละเอ่ยถามลุกลน

"พ่อครับ ..ทำไมจองกุกถึงดูเเปลกไป"

"จองกุก? เขาย้ายไปที่ปูซานนี่"

"ไม่นะครับเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับผม"

"หรอ"

"ครับ"

"เขาเป็นไงบ้าง"

"เขา ตะคอกบ่นว่าผม เเละทำเป็นไม่รู้จักผม"

"...."

"เครียดอะไรมั้ง"

พรุ่งนี้เค้าต้องหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมจองกุกถึงเมินกับเค้าเเบบนี้จีมินนอนมองเพดานครุ่นคิดสับสนเกี่ยวกับจองกุก

หลายปีก่อน

"จองกุกกก คุณปู่อยู่ไหนอะ"

"จองกุกเห็นคุณปู่กำลังเเซวพวกเราอีกเเล้ว ^^"

"ปู่เเซวจีมินกับจองกุกว่ายังไงหรอ"

"ว่า เขาจะจับเราสองคนเเต่งงาน''

"ฮ่าๆๆ คุณปู่ก็นะ"

"เเล้วจีมินไม่อยากเเต่งงานกับจองกุกงั้นหรอ @~@"

"..."

"ไม่อะ เพราะเราสองคนน่ะเป็นเพื่อนกันมานาน"

"เเต่จองกุกอยากนะ เพราะจีมินสวย^^"

" o///O"

"จองกุกพูดอะไรเนี่ย"

วันถัดมา จีมินนั่งรถหรูของบ้านตัวเอง เขาสังเกตุเห็นจองกุกนั่งรถส่งนักเรียนอยู่ คาดว่านั่งอยู่หลังสุด คือท้ายรถ เขาเห็นได้ชัด จีมินจึงบอกบอดี้การ์ดให้หยุดรถเพื่อจะขึ้นรถไปนั่งกับจองกุก

"เอางั้นหรอครับ ถ้าเกิดคุณอูซองรู้เข้า--"

"ก็เเค่ไม่ต้องบอก"

"เร็ว! รถจะไปเเล้ว!!!"

จีมินรีบเปิดประตูรถลงเเละสะพายกระเป๋าขึ้นไป จองกุกสะดุ้งมองจีมิน เขาพูดไม่ออกจีมินวิ่งขึ้นรถมานั่งข้างๆเขา ในขณะที่จองกุกนั่งก้มหน้า ภายในรถก็เหมือนจะมีนักเรียนเหมือนกัน แต่เป็นนักเรียนโรงเรียนอื่นซะมากกว่า

ดูยัยนั่น มาจากโรงเรียนไรวะ

จริง อ่อยผู้ชาย

ชะนีตามผู้ชายมากกว่า

นักเรียน ในรถส่งนักเรียนขบขันกับจีมิน จีมินลูกคุณหนูก็ทำไรไม่ถูกจองกุกหลับตาพริ้มก้มหน้าเหมือนจะไม่สนใจ จีมินก็นั่งก้มหน้าตามเเละมือเล็กทั้งสอง ทาบบนตักจิกกันจีมินเหมือนเกร็งกลัว

โรงเรียนเดียวกันนั่นเเหละ ชุดนักเรียนก็เหมือนกัน สงสัยจองกุกใส่ฮู้ดดำอยู่เลยไม่เห็น-_-

เขาค่อยๆ หันไปมองจองกุกที่นั่งท่าเดียวกับเขา เขาไม่รู้ว่าจองกุกอาจโดนพวกนั้นนินทาก่อนเเล้วก็ได้ จนถึงหน้าโรงเรียนนานาชาติหยอกซา จีมินกับจองกุกลงรถมากันเพียงเเค่สองคน

ทำเอานักเรียนภายในรถ ต่างต้องตกใจ เเละรู้สึกอึ้งที่จองกุกกับจีมินคงเป็นลูกคนรวย มันรถรับส่งคันนั้นขับเเล่นออกไปจนลับสายตา จองกุก สี หน้าเย็นชาก็เหมือนเช่นเคย เดินสะพายกระเป๋าข้างเดียว

และเดินเข้าไปในโรงเรียนจีมินจึงรีบทักทายเขา

"จองกุก!!...คือ..มอนิ่งนะ"

"..."

"ทำไมนายถึงนั่งรถส่งนักเรียนรวมล่ะ"

"จักรยานนายไปไหน?"

เสียงหวานถามๆ จองกุกหลับตาพริ้มเเล้วถอดหายใจ

"เเค่ขี้เกียจปั่นมา"

"เเล้วคนของนายล่ะ? ครอบครัวนาย บอดี้การ์ด"

"เขาฝากให้ฉันดูเเลตัวเอง"

จองกุกพูดสั้นๆ จีมินนิ่งสักพักมองจองกุกเดินเข้าไปในโรงเรียน

เป็นไงบ้างคะดีมั้ย เดี๋ยวไว้จะมาอัพนะคะ^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***