ตายอย่างงๆ เกิดใหม่ในยุคโจรสลัดเฉยเลย
-5
(*)=คิดในใจ+บรรยายเล็กน้อย
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก
นี่ก็เข้าวันที่3แล้วที่บลูฟาถูกทิ้งไว้ที่เกาะร้าง
ไร้วี่แว่วปู่ของเขา ปู่ของเขาไม่เคยมาอเยี่ยมเลย
ขณะบลูฟากำลังเดินเล่นในป่า ใช่แล้วตลอด3วันมานี้เธอได้สำรวจเกาะอย่างละเอียดหมดแล้วไม่รู้เป็นเพราะอะไรกันแน่แต่เธอจำรายละเอียดของเกาะได้ไวมาก ไวจนเธอในชาติก่อนก็ยังมีอึ้ง
บลูฟา(วัยกำลังซน)
.เดินเก็บผลไม้ป่า
บลูฟาทำได้แค่หาของผลไม้ป่ากิน ถึงแม้ในเกาะนี้จะมีสัตว์ที่สามารถล่าได้แต่เธอไม่มีทักษะพวกนั้นเลยทำได้แค่กินผลไม้ป่า
บลูฟา(วัยกำลังซน)
(*ท้องของฉันร้องจ๊อกๆ)*
บลูฟา(วัยกำลังซน)
อ๊ะหิวแล้ว
บลูฟา(วัยกำลังซน)
กลับที่พักดีกว่า.เธอเดินกลับที่พักพร้อมกับผลไม้ป่าที่กินได้หลายชนิด
บลูฟา(วัยกำลังซน)
เอ๊ะทำไมมีปลาที่บ้านฉันละ
บลูฟา(วัยกำลังซน)
ฉันสาบานว่าไม่เคยจับนะ
บลูฟา(วัยกำลังซน)
(*แปลกจริงๆตั้งแต่การจำเกาะได้ภายในไม่กี่วันแล้ว)*
บลูฟา(วัยกำลังซน)
(*แล้วปลาพวกนี้มาจากไหนเนี่ย)*
บลูฟา(วัยกำลังซน)
(*ไหนๆก็มาแล้วไม่เกรงใจแล้วนะ)*
บลูฟา(วัยกำลังซน)
.ฉันค่อยๆก่อกองไฟแบบยุคหินเก่า(*โดยการที่เอาหินถูๆกัน)*
เมื่อไฟติดบลูฟาก็หยิบปลาแต่ละตัวมาเสียบไม้ทั้งหมดและเอามาย่างบนกองไฟ
มีสายตาคู่นึงแอบมองบลูฟาจากระยะไกลและและแอบยิ้มเบาๆ
สัตว์ทะเลมองบลูฟาจากระยะไกลและพูดเบาๆ
เมเรีย
หวังว่าปลาเหล่านี้จะทำให้เจ้าอิ่มท้องนะหนูน้อย.ยิ้มเล็กน้อย
Comments