ตอนที่3:ย้อนความหลัง: “ครั้งแรกที่หัวใจฉันสั่นเพราะนาย”

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างกระจกในห้องทำงานของคีย์ เมื่อหลายเดือนก่อน

ริวในวันนั้น ยังไม่ใช่คนที่เขายอมให้เข้าใกล้หัวใจ แต่ก็เป็นคนเดียวที่กล้าพูดจาโต้กลับเขาอย่างไม่กลัวตาย

“คุณมันก็แค่มาเฟียที่กลัวจะรู้สึกอะไรไง”

“หุบปากซะ ก่อนที่ฉันจะสั่งให้หายใจไม่ได้อีก”

“ถ้าคุณกล้ารักจริงๆ เหมือนที่กล้าฆ่าคน…คุณคงไม่เหงาขนาดนี้หรอก”

คำพูดวันนั้นทำให้หัวใจเขาเหมือนมีดเล่มบางเฉียบ เฉือนผ่านความเย็นชาที่เขาสร้างขึ้นมาป้องกันตัวเอง

คีย์ไม่เคยลืม...

คืนนั้นหลังจากริวเดินออกจากห้อง เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมา

สร้อยที่มีจี้รูปหัวใจเล็กๆ สีเงิน…

ของขวัญชิ้นเดียวที่เขาเคยเตรียมไว้จะให้ริว แต่ไม่เคยมีโอกาสพอจะยื่นมันให้

“ฉันไม่มีสิทธิ์จะรักใคร...แต่นายทำให้ฉันอยากเป็นคนธรรมดาขึ้นมาเฉยเลย…”

เสียงลมหายใจเงียบงันในห้องนั้นยังจำได้ดี

่

“ของขวัญที่ไม่ได้ให้…กับคนที่ยังรักอยู่เสมอ”

หลังเหตุการณ์ยิงกันในโกดัง ร่างของคีย์ถูกพาตัวส่งโรงพยาบาลในสภาพสาหัส…ริวอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง จนสุดท้าย…เสียงของแพทย์ก็ดังขึ้นว่า “เราทำเต็มที่แล้ว…”

ริวไม่ได้ร้องไห้ทันที เขาแค่นั่งนิ่งๆ มองใบหน้าที่หลับตาแน่นิ่งไป ดวงตานั้นไม่มีเสียงเข้ม ไม่มีรอยยิ้มมุมปาก มีเพียงความเงียบ…ที่ทำให้โลกทั้งใบเย็นเฉียบ

ไม่กี่วันต่อมา ริวกลับมาที่ห้องทำงานของคีย์ เขาเดินช้าๆ อย่างคนหมดแรง ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้

มือของเขาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักโต๊ะตามสัญชาตญาณ

และนั่นเอง…ที่เขาเจอ กล่องเล็กๆ สีดำด้าน วางอยู่อย่างเงียบงันใต้แฟ้มงาน

เมื่อเปิดมันออก…

ข้างในคือ สร้อยคอเส้นเงิน ที่มีจี้รูปหัวใจเล็กๆ เรียบง่าย แต่สวยงามจนน้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้ง

ข้างใต้กล่อง มีกระดาษแผ่นเล็กๆ พับไว้

ลายมือคุ้นตาเขียนเอาไว้ว่า…

> “ถึงนายจะไม่เชื่อว่าคนอย่างฉันจะกล้ารักใคร

แต่นี่คือสิ่งที่ฉันเลือกให้นายตั้งแต่วันแรกที่นายด่าฉันว่า ‘ขี้ขลาด’

ขอโทษที่ไม่ได้ให้มันทันเวลา

– คีย์”

“ไอ้บ้า…” ริวพึมพำเสียงสั่น “ทั้งที่เก็บไว้แบบนี้ แล้วยังจะกล้าผลักไสกันอีกเหรอ…”