......

ข้อความเพิ่มเติมในกระดาษชิ้นนี้ ทำให้ลิลลี่นั้งย้อยนึกถึงสิ่งที่ได้ยอนในห้องนั่งเล่น พลางยังไหล่อย่างไม่เข้าใจ

"นี้อย่าลอกนะว่าพวกแม่หัวเสียเรื่องพวกนี้กันอยู่? เรื่องรายได้ละเอียดเท่าขี้ผงที่ยังคิดไม่ออกเนี่ยนะ? ไม่อยากจะเชื่อเลย ชุดพวกนี้มันไม่มีทางออกมาแย่อย่างที่พูดกันซะหน่อย! จะกังวลอะไรกันหนักหนา?"

ลิลลี่มั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่า ชุดที่เเม่กับป้าคลอเดียต์เป็นคนตัดนั้น ไม่มีชุดไฟนออกมาได้สวยเเน่นอน กว่าพวกเเม่จะลงมือสร้างสรรค์ชุดสุดเลิศจะออกมาได้แต่ชุดนั้น พวกแม่ต้องใช้จินตนาการการวาดมันขึ้นมาก่อน แล้วค่อยบรรจงเขียนแบบ จากนั้นก็ลงมือตัดเย็บชุดเก็ยรายละเอียดยิบย่อยอย่างอดทนอดกลั้น...ซึ่งความเหน็ดเหนื่อยและการทุ่มเทให้คนรอบครัวไปพร้อมๆ กันนี่แหละคือ ***ความฝันของลิลลี่***

บนโต๊ะเขียนแบบยังมีกองนิตยสารแฟชั่นมัดรวมกัน ภาพถ่ายภาพร่าง และแผ่นกระดาษกระจายอยู่ทั่วโต๊ะ รวมทั้งแฟ้มที่อัดเเน่นไปด้วยข้อมูลจนปูดบวม ที่กำแพงด้านหนึ่งมีกระดาษโน๊ตไอเดียต่างๆ ของลิลลี่แปะเรื่องรายเต็มไปหมด

เธอผละจากโต๊ะเขียนแบบ เดินลึกเข้าไปในห้อง ตรงที่ใีตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ทั้งหมดสามตู้...

ตู้เเรกเป็นตู้สีดำอัดแน่นไปด้วยกางเกงขายาวเสื้อกันหนาวแบบสวมทางหัว เสื้อเชิ้ตและเสื้อกั๊กสำหรับผู้ชายซึ่งทุกตัวยังเย้บไม่เสร็จเรียบร้อยดี...

ตู้ถัดไปใช้เก็บกระโปรงสั้นชุดเดรส เสื้อเจ็กเกตรวมถึงเศษผ้าเหลือทิ่งจากการตัด...ตู้ที่สามเป็นตู้ว่างและตู้ที่สี่......

"เอ๊ะ! มีสี่ตู้เหรอ?" ลิลลี่อุทานออกมาอย่างสงสัย

ตู้เสื้อผ้าใบที่สี่ว่านี้เป็นตู้ไม้ สลักลวดลายตรงขอบคล้ายเถาวัลย์ ที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นช่องเสียบกุญแจรูปผีเสื้อซึ่งทำขึ้นอย่างประณีต

"แปลงจัง?" ลิลลี่ไม่เคยสังเกตเห็นตู้ใบนี้มาก่อน อย่างกับว่ามันเล่นซ่อนแอบกับเธอมาตลอด จนกระทั่งถึงตอนนี้

"จะบ้าเหรอ!!" ตู้เสื้อผ้าจะเล่นซ่อนแอบได้อย่างไงกัน" ลิลลี่เดินเข้าไปเปิดตูตู้ เเต่ประตูกลับเปิดไม่ออก เธอกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด

**พวกเเม่เอาตู้เข้ามาไว้ในห้องตั้งเเต่เมื่อไหร่กันนะ? แล้วทำไมต้องล็อกด้วยล่ะ**?

เด็กหญิงอยากจะรู้จริงๆ ว่ามีอะไรอยู่ในนั้นเเต่ว่าจะถามใครได้ล่ะ? ในเมื่อเธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอแอบเข้ามาอยู่ในห้องนี้...

ขณะกำลังนึกหาวิธีเปิดตู้อยู่นั้นเอง สายตาของลิลลี่ก็ไปสะดุดเข้ากับป่ายร้านเก่าขแงร้านที่แขวนอยู่เหนือหน้าต่าง ลิลลี่เป็นคนเอามาเก็บไว้ตอนที่พวกแม่ได้ป้ายร้านใหม่มาใช่

"**เลซ แฟชั่นเฮาส์**" เธออ่านป้ายนั้นด้วยเสียงแผ่วเบา ทันใดนั้นเอง ลิลลี่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาถูกตัวจนทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั่ว เด็กหญิงรีลหันมองไปรอบไป

"พินเเคต? แกใช่มั้ย?"

แต่ว่าไม่มีทั้งพินเเคตฟรือใครอยู่เลย ในห้องมีเพียงชั้นวางของโต๊ะ ราวเเขวนเสื้อ กับตู้เสื้อผ้าที่ถูกล็อกไว้เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ

"บอกไว้ก่อนนะ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยเหรอ!" ลิลลี่แยกเขี้ยวขู่อะไรสักอย่างที่ดันทำให้เธอรู้สึกแปลกจนอธิบายไท่ได้ตอนนี้เด็กหญิงรู้สึกว่าท้องของเธอกำลังปั่นป่วน และเหมือนกับมีอะไรเสียดแทงเข้าไปในแก้วหู ขณะที่เธอพยายามฟังเสียงแปลกไป ที่ดังขึ้นเบา แอ๊ดดดดด

เสียงเหมืนแผ่นไม้ลั่นดังออกมาจากตู้เสื้อผ้าปริศนา ลิลลี่พยายามระงับอารมณ์ฟุ้งซ่านโดยการจ้องมองไปยังป้ายร้านแผ่นเก่า และนึกถึงช่วงเวลาที่ 'เลซ แฟชั่นเฮาส์' ลิลลี่ลองทวนคำด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมและความรู้สึกเสียวสันหลังก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้อะไรสักอย่างในตู้นั้นส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆๆ.... แอ๊ดดูดดดดดดดดดดดด!!!

ลิลลี่วิ่งถลาออกจากห้องใต้หลังคาสุดชีวิต ปากตะโกนเรียกหาเจ้าเหมียวพินเเคตของเธอเพื่อกลบความกลัว

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***