หิมะพันธนาการใจ 2

จากนั้น… ความมืดก็โอบล้อม เงียบ ว่างเปล่า ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหัวใจตนเอง แต่แล้ว… เสียงบางอย่างดังแผ่ว—เสียงเครื่องสายอ่อนหวาน เสียงขันน้ำ เสียงคนรับใช้กระซิบกันเบา ๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้าจมูก สัมผัสของผ้านุ่มลื่นใต้แผ่นหลังทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตา

อืม

ตปก.หญิง

องค์หญิงรองฟื้นแล้วเพคะ!!! รีบตามหมอหลวงมา!!!

เสียงหวีดร้องของสาวใช้ดังขึ้นทันที ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกพร้อมเสียงฝีเท้ารัวของเหล่านางใน กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งเข้าจมูก ใบหน้าหลายคนรายล้อมเธอด้วยความตื่นตระหนกและดีใจระคนกัน แต่ไป๋อวิ๋นชิงกลับขมวดคิ้ว เธอไม่ได้พูด เพียงแค่กวาดตามองรอบห้องอย่างช้า ๆ เพดานสูงตกแต่งด้วยลายทอง ม่านสีขาวบางสะอาดสะอ้าน เครื่องประดับอ่อนหวาน ไม่ใช่ค่ายทหาร ไม่ใช่เต็นท์สนามรบ ไม่ใช่ที่ของเธอ ดวงตาคู่คมที่เคยเปื้อนเลือด กลับสะท้อนความงุนงงชัดเจน เธอยกมือขึ้นแตะหน้าผาก…ใบหน้าที่สัมผัสนั้นเรียบเนียนและไร้แผลเป็นจากศึกใด ๆ

นี่มัน…ร่างใคร?

ตปก.หญิง

องค์หญิงเพคะ อย่าทรงตกพระทัย…

ตปก.หญิง

ท่านเพิ่งตกจากรถม้าเมื่อสองวันก่อนเพคะ!

รถม้า…? เธอสั่นสะท้านในอก ไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยิน ความทรงจำสุดท้ายยังคงเป็นสนามรบ กลิ่นคาวเลือด และชื่อของเวิ้นอี้หลางที่ก้องในหัว…

เสียงแตกตื่นดังขึ้นรอบห้อง ประตูเปิดอีกครั้งเมื่อหมอหลวงในวัยชราก้าวเข้ามา เขายกมือไหว้อย่างสุภาพ ก่อนจะเข้าไปตรวจชีพจรเธออย่างรวดเร็วและละเอียดถี่ถ้วน หมอหลวงขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มีแวววิตกแฝงอยู่

หมอ

ดูเหมือนองค์หญิง หลิวเหยียนอวี้

หมอ

จะได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ตกจากรถม้า

หมอ

เมื่อสามวันก่อนกระหม่อมคาดว่า…องค์หญิงอาจช็อกและสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป

เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้อง สาวใช้คนหนึ่งถึงกับหลุดเสียงสะอื้น อีกคนรีบพยุงแขนเธอด้วยความตกใจ

หมอ

แต่

หมอ

ในบางกรณี การลืมเรื่องราวเก่า ๆ…อาจเป็นผลดีต่อใจขององค์หญิงก็เป็นได้

หมอ

หากฟ้าจะให้ท่านเริ่มต้นใหม่—ก็จงใช้โอกาสนี้อย่างดีที่สุดเถิด

พูดจบ เขาค้อมศีรษะลาลง

หมอ

กระหม่อมขอตัวลาเพคะ

บรรยากาศในห้องค่อย ๆ เงียบลง ไป๋อวิ๋นชิง—หรือหลิวเหยียนอวี้—นั่งนิ่งอยู่กลางเตียง แววตายังคงสับสน แต่ในใจเริ่มค่อย ๆ เต้นแรง หลิวเหยียนอวี้…องค์หญิง…? ไม่ใช่สิ ข้า…คือแม่ทัพไป๋อวิ๋นชิง

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ความรู้สึกบางอย่างเริ่มซึมลึกเข้าสู่หัวใจของเธอ ภาพฝัน ภาพหลอน หรือบางที—อาจเป็นความทรงจำที่ถูกทิ้งไว้ในร่างนี้ มันไหลเข้ามาอย่างช้า ๆ ชัดเจนขึ้นทุกวินาที เธอเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งในชุดแพรหรูหรา ยืนอยู่กลางตำหนักกว้างใหญ่ แต่มองไม่เห็นแม้แต่เงาของความอบอุ่น องค์หญิงหลิวเหยียนอวี้—นั่นคือชื่อของร่างนี้ องค์หญิงรองแห่งแคว้นตะวันออก เกิดมาในรั้วในวัง มีทุกอย่างที่คนธรรมดาไม่มี…ยกเว้นเพียงสิ่งเดียว—“หัวใจที่มีคนยอมรับ” เธอชอบเอาแต่ใจ หยิ่งยโส อารมณ์ร้อน เธอข่มผู้อื่นเพื่อปกป้องตัวเอง แต่ลึกลงไป…เธอแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยได้รับความรักอย่างแท้จริง แม้แต่จักรพรรดิ—บิดาผู้เป็นเจ้าของเลือดเนื้อเดียวกัน—ยังมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “มีเงินแล้วอย่างไร…ถ้าไม่มีใครอยู่ข้างกาย” ไป๋อวิ๋นชิง—แม่ทัพหญิงที่ผ่านสนามรบมาแล้วนับไม่ถ้วน เธอพึมพำในใจเบา ๆ พลางจ้องมองเงาของตัวเองในกระจกฝ้า “ข้ารู้จักองค์หญิงคนนี้…” เธอหลุบตาลง “…เธอคือชื่อในตำราเรียน องค์หญิงเล็กแห่งแคว้นตะวันออก จบชีวิตลงอย่างเงียบงัน…ไม่มีแม้แต่ใครไว้อาลัย” ในตอนนั้นเธอเคยคิดว่า องค์หญิงคนนั้นคือคนอ่อนแอที่ไร้ค่า แต่บัดนี้ เมื่ออยู่ในร่างของนาง เมื่อได้ลิ้มรสความโดดเดี่ยวที่ปกคลุมอยู่ในทุกลมหายใจ… เธอกลับเริ่มเข้าใจ วังหลวงงดงาม—แต่มันคือพิษร้าย

เธอยังคงจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ใบหน้าที่งดงาม แต่งแต้มด้วยความเศร้าและความสับสน ใบหน้าของ “หลิวเหยียนอวี้” ไม่ใช่ใบหน้าของแม่ทัพ ไม่ใช่ของคนที่เคยจับดาบและฟันศัตรูนับพัน แต่นี่คือใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เคยถูกคนทั้งวังตราหน้าว่าเอาแต่ใจ แต่ในดวงตาคู่นั้น…ตอนนี้เธอเห็นมันชัดเจน

หลิวเหยียนอวี้/นางเอก

หากทำเพื่อปกป้องตัวเอง…เช่นนั้นเจ้าจะผิดอะไร?

เสียงในใจดังก้อง ไป๋อวิ๋นชิงไม่ได้พูดมันออกมา แต่เธอรู้สึกเหมือนอีกเสียงหนึ่ง…จากก้นบึ้งของหัวใจ กำลังร้องตอบเธอเบา ๆ ไม่ผิดหรอก…เพียงแค่วิธีที่ใช้ อาจผิดที่ไม่มีใครเคยสอนให้เธอรู้จักความรัก

หลิวเหยียนอวี้/นางเอก

งั้นข้าก็จะยืนแทนเจ้าเอง

เธอพึมพำออกมาเบา ๆ ไม่ใช่คำสัญญากับใครอื่น แต่เป็นคำสัญญากับดวงวิญญาณที่หลับใหลในร่างนี้ กับเด็กหญิงผู้โหยหาความรักจากโลกอันเย็นชา เธอจะไม่เป็นเพียง “องค์หญิงผู้ตกอับ” ไม่ใช่สตรีในวังที่รอวันถูกลืมเลือน ไป๋อวิ๋นชิงในร่างของหลิวเหยียนอวี้ จะยืนหยัดเพื่อปกป้อง… ทั้งตัวเอง และชื่อของ “องค์หญิงเล็ก” ที่เคยถูกมองข้าม ครั้งนี้—เธอจะไม่พ่ายให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นศัตรูในสนามรบ หรือพิษจากวังหลวง

เสียงฝีเท้าดังแผ่วเบา ก่อนม่านผ้าจะขยับ สาวใช้คนสนิทนามว่า ซูจิ่น ก้าวเข้ามาพร้อมชามทองคำในมือ ใบหน้าเรียบร้อย แต่แววตายังเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น—เป็นนิสัยที่ติดมาจากการรับใช้องค์หญิงที่อารมณ์แปรปรวนในอดีต

เสี่ยวถิง/สาวใช้สนิทนางเอก

องค์หญิงเล็กเพคะ ข้าได้เตรียมน้ำอุ่นไว้แล้วเจ้าค่ะ เสด็จไปอาบน้ำเถิด

หลิวเหยียนอวี้/นางเอก

เจ้าชื่อเสี่ยวถิงใช่หรือไม่?

เสี่ยวถิงเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ไม่คิดว่าองค์หญิงจะจำชื่อได้ ยิ่งกว่านั้น…น้ำเสียงก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนเคย

เสี่ยวถิง/สาวใช้สนิทนางเอก

พะ…เพคะ องค์หญิง

หลิวเหยียนอวี้/นางเอก

ข้าเหนื่อยนัก ช่วยข้าแกะปิ่นผมที

ซูจิ่นตะลึง องค์หญิงเล็ก…ที่เคยไม่ยอมให้ใครแตะต้องตัว ที่เคยสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว กลับพูดด้วยความอ่อนโยนแบบนี้? เธอกลืนน้ำลาย…มือสั่นเล็กน้อยขณะรับปิ่นมา พลางรู้สึกบางอย่างเปลี่ยนไป บางสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในตัวองค์หญิงเล็ก

ทำความเข้าใจก่อนตั้งแต่ตอนนี้ ไป๋อวิ๋นชิงคือหลิวเหยียนอวี้ หรือองค์หญิงเล็กแล้ว

เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ ขณะร่างขององค์หญิงเล็กจมลงในอ่างหินขนาดใหญ่ ไอน้ำอุ่นลอยคลุ้งไปทั่วห้อง กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ คลอเคลียปลายจมูก หลิวเหยียนอวี้เอนตัวพิงขอบอ่าง ปล่อยให้เส้นผมยาวสลวยไหลไปตามกระแสน้ำ สี่สาวใช้ในห้องรีบเข้ามาทำหน้าที่อย่างคล่องแคล่ว คนหนึ่งเทน้ำอุ่นลงบนศีรษะเธอ อีกคนถูหลังด้วยฟองหอมอ่อน อีกคนคอยลูบแขนอย่างอ่อนโยน ส่วนคนสุดท้ายกำลังเตรียมชุดใหม่ให้เธอ

ตปก.หญิง

องค์หญิงเล็กเพคะ ร้อนเกินไปหรือไม่?

เธอไม่ตอบทันที ดวงตาจับจ้องไอหมอกเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนเอ่ยออกมาเบา ๆ

หลิวเหยียนอวี้/นางเอก

ไม่เป็นไร…พอดีแล้ว

สาวใช้ทั้งสี่ถึงกับชะงักเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พวกเธอเห็นองค์หญิงเล็กไม่แหวกว่ายน้ำร้อน ไม่ร้องสั่งให้เปลี่ยนใหม่สิบรอบ ไม่ผลักใครตกน้ำด้วยอารมณ์หงุดหงิด มีเพียงหญิงสาวในอ่าง ที่แววตานิ่งดุจห้วงน้ำ…ลึกซึ้งจนอ่านไม่ออก หลิวเหยียนอวี้ในยามนี้ ไม่ได้เป็นไป๋อวิ๋นชิงอีกต่อไป แต่เป็นสตรีผู้แบกอดีตไว้ในใจ และกำลังเริ่มต้นชีวิตในชื่อใหม่— ด้วยสติ ปัญญา และไฟในดวงตาที่ไม่มีวันดับ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ