เรื่องราวที่พังทลาย ที่พักกาย

ฉันกรีดร้องฉันก้มหน้าหลับตาแน่นเนี่ยปวดร้าวไม่ต้องการจะนึกถึงภาพนั้นอีกแต่สมองกับจดจำภาพความเลวร้ายนั้นไว้อย่างแม่นยำเหลือเกินพ่อจับรากของฉันกดลงกับโซฟาซุกไซซ์ใบหน้าลงบนลำคอฉันเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจะหาย

หยดน้ำรสชาติขื่นคอลินไหลลงมาจากตาเมื่อเห็นภาพตัวเองร้องไห้แตกตื่นมือเท้าก็พยายามดิ้นรนเพื่อต่อสู้ให้ร่างกายหลุดพ้นจากแรงที่กดทับฉันจำได้ว่าพ่อพยายามเผือกเชื่อของฉันขึ้นไปให้พ้นตัวแต่มันติดที่แขนสมมุติหน้าลงไปที่หน้าอกฉันอย่างเมามันมือก็ทำท่าจะกระชากกางเกงยีน

ฉันฮิตยันเท้าที่ยังคำแรกของพ่ออยู่ออกไปเต็มแรงพ่อเสียถอยหลังไป 2-3 ก้าวอาศัยจังหวะนั้นฉันรีบล้มลุกคลุกคลานออกมาจากที่นั่นแต่พ่อก็จับข้อเท้าฉันเอาไว้พยายามลากกลับเข้าไปฉันกรีดร้องเหมือนคนบ้าน้ำตาไหลพรากเสียงพูดจาไม่เป็นภาษาข้อขาก็สะบัดให้พ่อปล่อยพ่อบีบข้อมือแน่นจนฉันปวดกระดูกเขากระชากเต็มแรงร่างชั้นแทบลอยคว้างไปข้างหลังตามแรงฉุด

พอร่างกายกลับไปอยู่ในการควบคุมของพ่ออีกครั้งพ่อก็เอามือหนึ่งอุดปากฉันใช้เข่ากดร่างกายส่วนที่เหลือเอาไว้และร่วมมือเข้าไปใต้กางเกงจะฉี่กระชากมันออกมาปากของฉันถูกในมือกดจนแตกรู้สึกถึงรสชาติเค็มเค็มที่ละลายลงสู่ลิ้นดวงตาเบิกโพนมองหน้าเขาอย่างหวัดๆก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นไปมากกว่านั้นร่างกายของฉันต่อสู้ไปตามสัญชาตญาณฉันกัดนิ้วมือของเขาเป็นแหล่งข้อตกใจลองสั่นมือค่าที่กำลังกระชากเกร็งฉันกลับมากรุงเทพฯโดยอัตโนมัติฉันทิกออกจากเขาเขาทั้งที่มันกดทับอยู่อวัยวะภายในกระทบกันจนปวดร้าวไปทั้งหน้าท้องชั้นไม่รอให้พ่อจับตัวฉันได้ฉันรีบวิ่งออกจากประตูบ้านด้วยสารรูปราวกับถูกรถชนใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยเลยเลือกจากปากตัวเองคราบน้ำตาที่ยังไม่ทันแห้งผมเท่ากระแซะกระเซิงและเสื้อผ้าที่เหยียบยู่ยี่ฉันวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดชีวิตไม่มีเวลาแม้แต่ให้ใส่รองเท้าขอให้ไปไปจากบ้านที่สุดไม่หันหลังกลับไปมองแล้วไม่มีวันจะกลับไป

ความทรงจำยุติลงเท่านั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดึงฉันจากห่วงความฝันที่เลวร้ายกลับมาสู่โลกความเป็นจริงครั้งฉันสะดุ้งตกใจสายตาที่เหม่อลอยมองเห็นภาพทับเลยเปล่าขะมุกขมอมทั้งคู่เด่นชัดขึ้นเป็นสิ่ง

ฉันได้สติรีบปาดน้ำตาออกจากบริเวณหน้าที่ยังเจ็บระบมลุกลี้ลุกโดนหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมาอย่างกลัวๆว่าเป็นเบอร์ของใครก่อนที่จะกดรับสายมือด้วยไม้ที่สั่นเทา