ฤดูหนาวกับชายสองคน

กลางฤดูหนาวที่หิมะโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ลมเย็นพัดผ่านถนนสายเงียบสงบของเมืองเล็กๆ ที่ห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ใต้โคมไฟริมถนน แสงสลัวส่องประกายลงมาบนหิมะที่ปกคลุมพื้นราวกับพรมสีขาว

“นายหนาวไหม?” กรณ์เอ่ยถาม ขณะที่เขาเหลือบมองไปยังภัทรที่ยืนกอดตัวเองอยู่

“นิดหน่อย” ภัทรยิ้มบางๆ แม้ริมฝีปากจะแดงเพราะความเย็น กรณ์ไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่ถอดผ้าพันคอของตัวเองออกก่อนจะค่อยๆ พันมันรอบคอของภัทรอย่างแผ่วเบา

“ใช้ของฉันไปก่อน” กรณ์พูดเสียงเบา แต่ภัทรกลับรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นมากกว่าอากาศหนาวรอบตัวเสียอีก

“แล้วนายล่ะ?”

“ฉันไม่เป็นไร แค่เห็นนายไม่หนาวก็ดีแล้ว” กรณ์ยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมของภัทรเบาๆ ราวกับต้องการให้ความอบอุ่น

หิมะยังคงโปรยปรายลงมาเรื่อยๆ แต่สำหรับพวกเขาทั้งคู่ ตอนนี้หัวใจของพวกเขาอุ่นขึ้นมามากกว่าที่เคยเป็น

---

ภัทรยังคงซุกหน้าลงในผ้าพันคอผืนนุ่ม กลิ่นอ่อนๆ ที่ติดอยู่บนเนื้อผ้าเป็นกลิ่นของกรณ์ที่เขาคุ้นเคย อบอุ่นและทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด พวกเขาเดินไปตามถนนสายเงียบสงบ เสียงรองเท้าบูทเหยียบลงบนหิมะดังเบาๆ ไปตามทาง

“คืนนี้ดูเงียบดีเนอะ” ภัทรเอ่ยขึ้นพลางเงยหน้ามองฟ้าที่เต็มไปด้วยเกล็ดหิมะที่ร่วงหล่น

“อืม...เงียบ แต่ก็สวย” กรณ์ตอบเบาๆ แล้วหันไปมองภัทร “ฉันชอบแบบนี้”

ภัทรเหลือบตามองกรณ์ก่อนจะยิ้มบางๆ เขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน มันเป็นความเงียบที่ไม่ได้ทำให้เหงา แต่กลับรู้สึกสบายใจที่ได้มีอีกคนอยู่ข้างๆ

“นายชอบหิมะเหรอ?”

“อืม ชอบมาก” กรณ์เงยหน้ามองฟ้า “มันทำให้ทุกอย่างดูสงบ แล้วก็ดูเหมือนโลกทั้งใบถูกคลุมด้วยสีขาวบริสุทธิ์”

ภัทรมองตามก่อนจะพยักหน้า “เข้าใจละ ทำไมถึงชอบ”

พวกเขาเดินต่อไปอีกหน่อยก่อนจะหยุดลงที่สวนสาธารณะเล็กๆ มีม้านั่งที่ปกคลุมด้วยหิมะบางส่วน กรณ์ปัดหิมะออกก่อนจะนั่งลงพร้อมกับตบที่ว่างข้างๆ เชิญให้ภัทรนั่งตาม

“นั่งสิ”

ภัทรมองก่อนจะนั่งลงข้างๆ ลมหายใจของพวกเขากลายเป็นไอขาวจางๆ ท่ามกลางอากาศหนาว แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“ภัทร” กรณ์เรียกชื่อเขาเบาๆ

“หืม?”

“นายเคยคิดไหม...ว่าหิมะมันก็เหมือนความรู้สึกของคน”

ภัทรขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่ายังไง?”

กรณ์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อยๆ พูด “หิมะน่ะ มันเริ่มต้นจากหยดน้ำเล็กๆ พออากาศเย็นมากพอ มันก็กลายเป็นเกล็ดหิมะที่ร่วงลงมา” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปรับเกล็ดหิมะบางส่วนไว้ในฝ่ามือ “เหมือนความรู้สึกของคน ถ้ามันแข็งแรงพอ มันก็จะก่อตัวขึ้นช้าๆ และในที่สุด...”

เกล็ดหิมะละลายในมือของกรณ์ ภัทรมองมันอย่างเงียบๆ ก่อนจะเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย

“บางที...ฉันก็กลัวนะ” กรณ์พูดต่อ น้ำเสียงเขาเบาลงราวกับกระซิบ “กลัวว่าถ้าปล่อยให้มันก่อตัวขึ้น แล้วสุดท้ายมันจะละลายไป”

ภัทรมองหน้าเขา นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นมาวางบนมือของกรณ์ที่ยังคงเปิดออก “ไม่ต้องกลัวหรอก” เขายิ้มอ่อนโยน “เพราะถ้ามันเป็นของจริง มันจะไม่ละลายง่ายๆ”

กรณ์นิ่งไปก่อนจะยิ้มบางๆ กลับมา ดวงตาของเขาสะท้อนแสงไฟสลัวจากเสาไฟริมถนน และสะท้อนเงาของภัทรอยู่ในนั้น

“ขอบคุณนะ”

พวกเขานั่งอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก ก่อนที่ภัทรจะเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของกรณ์ หัวใจของทั้งสองเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ท่ามกลางความเงียบของฤดูหนาว

อากาศยังคงหนาวเย็น หิมะยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่สำหรับพวกเขา มันไม่หนาวอีกต่อไปแล้ว จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***