ถึงเวลา

: ในป่าลึก

:บู๊~บู๊~~~

:แฮก..แฮก นี้คือความหวังสุดท้าย

:ปจุบัน..

โม: นี้เมื่อไรจะถึงอ่ะ เดินกี่กีโลแล้วเนี้ย? เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว (พูดแล้ว ก็หนังลง)

แต่ง. : อะไรของนายหะ? เป็นผู้ชายสะเปล่า ไหนใครเป็นคนพูด"ถ้าเราหนังรถไปมันจะเรียกว่าลุยป่าได้ไง ลูกผู้ชาย มันต้องปีนเขา ลุยป่าถึงเรียกว่าลูกผู้ชาย" หะ นี้เดินไม่ถึงครึ่งทางเลยนะบ่นแล้ว นายเป็นผู้ชายหรือเปล่าหะ?

โม: อะไรของเธอ?

แต่ง: ทำไมฉันพูดผิดตรงไหน?

โม: เธอว่าฉัน....

...พอๆๆ. พวกเธอ(พูดแทรก:: )

อา : พอทั้ง2คนนั้นแหละ

โม: แต่ว่า. ยายนี้มาหาเรื่องผมนะครับอาจารณ์

แต่ง: ก็นายมันอ่อนแอ่เองนิ ฮาฮา

โม: ว่าไงนะ

อา: บอกให้พอไงพวกนาย เฮอ.. เอาหละ นี้ก็จะใกล้ค่ำแล้ว พักตรงนี้แล้วกัน เตรียมของกันได้แล้ว.

พูดพร้อมกัน: ครับ/ค่ะอาจารณ์

หลังจากเตรียมของพักผ่อน กินข้าวรวมกันอย่างสนุกสนาน เวลาก็ผ่านไป:

มินรู้สึกถึงความประลาดใจอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เข้ามาในป่าก้าวแรกที่เยียบเข้ามา

ถึงจะเหมื่อนเป็นการเดินป่าเพื่อการศึกษาธรรมดาๆ ก็ตาม

มิน:( คิดในใจ) ทำไมรู้สึกแปลกๆชอบกล? ชังเถอะ พักดีกว่า พรุ่งนี้ต้องเดินทางต่อ:

เช้าวันถัดมา:

อา: เอาหละทุกคน อีกสักชั่วโมง คงถึงแล้วหละ เราพักกันแปปหนึ่งแล้วกัน

พูดพร้อมกัน ครับ/ค่า

แต่ง:: ฮึบ เฮอ เหนื่อยเอาเรืองเลยนะ ไงเจ้าปวกเปียก ให้ช่วยแบกไหมจ้ะ?ฮาฮา

โม: ว่าไงนะ เฮอะ..ใครจะสู้เธอได้ แรงควาย คงไม่มีใครเอาเฮอ เฮอ (พูดแล้วยิ้มแยาะเย้ย )

แต่ง: ว่าไงนะหะ?

อา: เฮอ..พวกเธอ2คน คงไม่ญาติดีกันตลอดทริปนี้หรอกนะ?

แต่ง: ถ้าไอ้โมมันไม่ปากเสียใสหนูคะอาจารณ์ ฮึม.

โมทำท่าล้อเลี้ยนแต่งอย่างสะใจ:

บอน: ปล่อยไปเถอะครับอาจารณ์. เขาว่าไม่ทะแลาะ ไม่รักกันนะครับฮาฮา

โม/แต่ง::( พูดพร้อมกัน ):ใครรักใครหะ ห้ะ!?

บอน: เห็นมะอิอิอิ

หัวเราะพร้อมกัน ฮาฮาฮาฮาฮา

ริน: เธอเป็นไรไหมมิน สีหน้าดูไม่ดีเลย?

มิน: อ่ะ ฉันไม่เป็นไร คงจะเหนื่อยไปหน่อย ขอบใจนะ( พูดแล้วยิ้ม)

ริน: มีอะไร ก็บอกนะ เราเป็นเพื่อนกันนิ (ยิ้ม)

มิน: จ้า(ยิ้ม)

ริน: เออนี่ เธอคิดยังไงกับรุ่นพี่โดหรอ?

มิน: ฮึม.. ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรนิ รุ่นพี่ ก็คือรุ่นในมหาลัย. ทำไมรึ หรือเธอ?..

ริน: (ทำท่าเขิลอาย) อะไรละ

เอาหละๆ เดินทางต่อได้ ไปให้ถึงก่อนมืดนะพวกเรา (อาจารณ์พูดขึ้น)

ครับ/ค่ะอาจารณ์ (พูดพร้อมกัน)

และแล้วก็มาถึง สถานที่ ที่มีคำรำลือว่าลึกลับ...ที่หาคำตอบไม่ได้ว่า เกิดขึ้นได้ยังไง

โม: เย้ๆๆ มาถึงแล้ว "น้ำตกไหลย้อน" แต่ว่า น้ำ ก็เป็นน้ำตกธรรมดานีนาฮาฮา

แต่ง: โห...สวยมากๆ (พูดพร้อมตาโตๆ)

โม: เธอชอบของสวยๆ กะเค้าด้วยหรอฮาฮา

แต่ง: อะไรของนาย จะหาเรื่องหรอ?

โม: ฮาฮาฮา

บอน: สุดยอดอ่ะ

บอน: .....

ริน: สวยมากจริงๆ ดูสิค่ะ รุ่นพี่

มิน: ที่นี้ ใช่มั้ยค่ะอาจารณ์?

อา: ใช่แล้ว ที่นี้แหละ

มิน: แต่ทำไมถึงเรียก"น้ำตกไหลย้อน"ค่ะ

อา: เพราะเคยมีนักท่องเที่ยวคนหนึ่ง ตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นน้ำตกไหลย้อนขึ้นข้างบนนะสิ

โม: แต่เขาอาจจะตื่นไม่เต็มตา เลยเข้าใจผิดก็ได้ครับอาจารณ์

อา: เพราะเรื่องนี้แหละ ที่เราต้องมาพิสูตรกัน อีกอย่าง คนที่เห็นนั้น เขาบอกว่า เขายังไม่ได้นอนหลับเลย เพราะเล่นเกมในโทรศัพอยู่

โม: โห...แบบนี้ยิ่งหนักกว่านอนหลับสะอีกครับฮาฮาฮา หลอนจากเกม

แต่ง. : นี้นาย คิดว่าที่เราท้อมาถึงนี้เพราะคน หลอนเกมหรือไง

โม: ใครจะรู้. ฮาฮาฮา

อา: เอาหละพวกเธอ เตรียมอุปกรณ์กันเลย ก่อนฟ้าจะมืด!

ในเวลานั้น มินเริ่มมีความรู้สึกแปลกประลาด กับความคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเป็นสถานที่ ที่เคยเห็นทุกๆวัน

เวลา: 1ทุ่ม 45นาที

ริน: ดูสิ ตรงกลางหลุมน้ำนี้ มีแสงประจันเต็มดวง สาดแสงลงมาด้วย เกิดมาพึ่งเคยเห็นอะไรที่สวยขนาดนี้เป็นครั้งแรกฮาา

โม: จริงๆด้วย สุดยอดจริงๆ ต้องถ่ายรูปเก็บไว้..

แต่ง: เอาด้วยๆ

แกร่ก แกร่ก

โม: เอ๋.. ทำไมกล่องฉันไม่ทำงานอ่ะ แบตหมดหรือ บอน! ของนายยังถ่ายได้ไหม?

บอน: เอ๋ ..ของฉัน ก็ใช้ไม่ได้

แต่ง: หมายความว่ายังไง ของฉันก็ไม่ได้!

ริน: ฉันด้วย!?

และทุกคนก็ได้รู้ว่า ไม่ว่ากล่องไหน ก็ไม่สามารถถ่ายรูปได้เลย

ทั้งอาจารณ์ และทุกคนก็เดินเข้ามา ตรงหลุมน้ำตก พร้อมแสงจันทร์สะว่างสองลงมาตรงน้ำตก

#และในตอนนั้นเอง. ทุกก็ต้องตกใจ เพราะน้ำตกเริ่มไหลย้อนขึ้นข้างบน

แต่งพูดขึ้น ดู.... ดูสิทุกคน!? นะ..นะ...น้ำมัน

และทุกคนก็ได้เห็นสิ้งมหสจรรณ "น้ำตกไหลย้อน"

จบตอนแรก ติดตามตอนต่อนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***