เรื่องราวความรักของมนุษย์รักแวมไพร์(ชายxชาย)
นายเป็นสายเลือดแวมไพร์หรือเปล่า!?
คิว(พระเอก)
นี้นายนอนดิ้นมากเลยนะเนี่ย
คิว(พระเอก)
หมอนี่มันนอนดิ้นเกินไปละ
โมจิ(นายเอก)
รู้สึกอบอุ่นจังง
คิว(พระเอก)
โดนเจ้าหมอนี่ตกอีกละ
คิว(พระเอก)
มองผิวเผินก็ดูน่ารักดีนะ
คิว(พระเอก)
แถมแก้มก็เยอะด้วย
โมจิ(นายเอก)
โอ๊ยมันเจ็บนะ~
โมจิ(นายเอก)
ผมเจ็บนะค้าบ~
โมจิ(นายเอก)
เลิกแกล้งผมได้แล้ว
คิว(พระเอก)
(รู้แล้วครับ!)
คิว(พระเอก)
(น่ารักชะมัดเลย!)
คิว(พระเอก)
//จุ๊บแหม่มเลย
คิว(พระเอก)
คิดอะไรดีๆออกแล้ว
คิว(พระเอก)
แกล้งหลับดีกว่า
โมจิ(นายเอก)
นี้นายยังไม่ตื่นอีกหรอ~
โมจิ(นายเอก)
แต่ทำไมรู้สึกเจ็บๆแก้ม
โมจิ(นายเอก)
ขอสักทีหน่อยนะ
คิว(พระเอก)
นายนี่มันน่ารักจริงๆนะ
โมจิ(นายเอก)
//เขินหน้าแดง
โมจิ(นายเอก)
ตอนนี้ผมรู้สึกเริ่มจะไม่ไหวแล้ว
คิว(พระเอก)
เราเอาคืนได้แล้ว
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวเราใช้พลังให้มันลืมดีกว่า
คิว(พระเอก)
//ใช้พลังลืมความทรงจำก่อนหน้านี้
โมจิ(นายเอก)
โอ๊ยปวดหลังจังเลย
คิว(พระเอก)
นี่นายตื่นแล้วหรอ
คิว(พระเอก)
สวัสดีตอนเช้านะ
โมจิ(นายเอก)
สวัสดีตอนเช้าครับ
คิว(พระเอก)
มากินข้าวเช้ามา
คิว(พระเอก)
ฉันทำกับข้าวให้
คิว(พระเอก)
กินให้หมดด้วยนะ
คิว(พระเอก)
กินเยอะๆด้วยจะได้โตไวๆ
โมจิ(นายเอก)
ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ
โมจิ(นายเอก)
จะกินแล้วนะครับบบ
คิว(พระเอก)
(เอ็นดูจังเลยนะ)
โมจิ(นายเอก)
นี่นายทำอาหารอร่อยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
คิว(พระเอก)
ก็ฉันบอกไปแล้วเมื่อวาน
โมจิ(นายเอก)
แต่อร่อยมากเลยนะ
คิว(พระเอก)
ถ้าอร่อยก็กินให้หมด
คิว(พระเอก)
เอางี้เดี๋ยวฉันป้อนให้เอาไหม
โมจิ(นายเอก)
ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ
คิว(พระเอก)
นายพูดคำนี้มารอบที่ 2 แล้วนะ
คิว(พระเอก)
//ป้อนข้าวให้โมจิ
คิว(พระเอก)
(น่ารักจังเลยนะ)
โมจิ(นายเอก)
ฉันมีคำถามหน่อย
โมจิ(นายเอก)
นายยังไม่เคยเล่าเรื่องแวมไพร์ให้ฉันฟังเลยนะ
โมจิ(นายเอก)
ฉันจะมาถามเกี่ยวกับแวมไพร์นี่แหละ
โมจิ(นายเอก)
ฉันอยากรู้อายุจริงๆของนาย
โมจิ(นายเอก)
นายอายุเท่าไหร่กันแน่
คิว(พระเอก)
ไม่ต้องรู้ก็ได้มั้ง
โมจิ(นายเอก)
ทำไมอ่ะฉันอยากรู้
คิว(พระเอก)
แต่มันยาวมากเลยนะ
คิว(พระเอก)
ฉันก็ไม่ค่อยรู้อะไรขนาดนั้นหรอกนะ
คิว(พระเอก)
มีแวมไพร์ผู้หนึ่ง
คิว(พระเอก)
แต่จริงๆมันก็ผ่านมานานแล้วแหละ
คิว(พระเอก)
มาหลายปีแล้วตั้งแต่ฉันยังเป็นทารก
คิว(พระเอก)
ก็มีแวมไพร์ผู้หนึ่งอายุพันกว่าปี
คิว(พระเอก)
พ่อแม่ฉันเล่าให้ฟังว่า
คิว(พระเอก)
แม่ฉันเนี่ยได้ไปรับเลือดจากแวมไพร์มา
คิว(พระเอก)
แล้วก็ให้ฉันเนี่ยกินเลือดแวมไพร์ตั้งแต่ตอนเด็ก
คิว(พระเอก)
แล้วยังไม่พอนะ
คิว(พระเอก)
แม่ฉันได้บริจาคเลือดแวมไพร์มาให้ฉัน
คิว(พระเอก)
ฉันเลยเป็นแวมไพร์
คิว(พระเอก)
แต่ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรขนาดนั้นหรอก
คิว(พระเอก)
ก็เอาแบบสรุปง่ายๆ
คิว(พระเอก)
ฉันสงสัยในตัวนายอย่างหนึ่ง
โมจิ(นายเอก)
เรื่องอะไรหรอ
คิว(พระเอก)
ทำไมตอนที่ฉันดูดเลือดนาย
คิว(พระเอก)
ทำไมนายถึงรู้สึกเขินขนาดนั้น
โมจิ(นายเอก)
ฉันก็ไม่รู้สิ
โมจิ(นายเอก)
แต่ว่าฉันรู้สึกตอนรู้สึกเขินมากเลยแหละ
คิว(พระเอก)
ฉันสงสัยตรงนี้แหละ
โมจิ(นายเอก)
ว่าแต่มันทำไมหรอ
โมจิ(นายเอก)
คือนายจะบอกว่าเวลานายดูดเลือดฉันฉันจะเขินหรอ
คิว(พระเอก)
นายมีเลือดแวมไพร์หรือเปล่า
โมจิ(นายเอก)
ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ!?
คิว(พระเอก)
เพราะว่าการที่ฉันจะดูดเลือดใครแล้วใครเขินเนี่ย
คิว(พระเอก)
คนนั้นต้องมีเลือดแวมไพร์ 20% ขึ้นไป
คิว(พระเอก)
แปลว่านายต้องมีเลือดแวมไพร์แน่นอน
โมจิ(นายเอก)
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันสนใจในเรื่องของฉันยังไงไม่รู้
โมจิ(นายเอก)
แต่ว่าช่างมันเถอะ
โมจิ(นายเอก)
ฉันจะเป็นแวมไพร์ได้ไงล่ะ
โมจิ(นายเอก)
เขี้ยวแหลมๆก็ไม่มี
คิว(พระเอก)
(แต่จริงๆเราก็สงสัยอยู่นะ)
คิว(พระเอก)
(รู้สึกเริ่มสนใจแล้วสิ)
คิว(พระเอก)
(แต่ช่างมันเถอะ)
คิว(พระเอก)
ฉันขอดูดเลือดหน่อย
โมจิ(นายเอก)
แต่รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้เลย
คิว(พระเอก)
(ดูก็รู้เลยว่าเจ้าหมอนี่เขิน)
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวฉันมาแป๊บนึงนะ
คิว(พระเอก)
//ตรวจสอบเลือดของโมจิ
คิว(พระเอก)
เจ้าหมอนี่มีเรื่องของแวมไพร์ 49%!!!
คิว(พระเอก)
ตั้ง 49% เลยนะ
คิว(พระเอก)
งั้นเราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับดีกว่า
คิว(พระเอก)
เราจะไม่บอกโมจิ
คิว(พระเอก)
ถ้ามันฉุกเฉินจริงๆ
Comments