Episode 15

[แก้ม Talk]

-อุ๋ง อุ๋ง-

"พี่อยู่หน้าบ้านแก้มแล้วนะ" ฉันลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่างเห็นมีคนมาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ที่หน้าบ้านอย่างที่พี่บูมบอกจริง ๆ ฉันเลยลงไปดูชั้นล่างว่าลุงคมนอนหรือยัง เสียงทีวียังดังอยู่ แต่ถ้าแอบเข้าทางครัวก็น่าจะได้ ฉันเพิ่งจะงอแงชวนพี่บูมมาหาได้ ไม่ร็วันนี้นึกบ้าอะไรขึ้นมาเหมือนกัน ฉันตัดสินใจกดโทรหาไอ้เอ็กซ์ว่าจะให้พี่บูมไปจอดรถที่บ้านมันได้ไหม

"ฮัลโหลว่า...กูจะนอนแล้วเนี่ย มีอะไรเหงาเหรอ" ทันทีที่มันกดรับสาย ประโยคตอบรับก้พาให้กรอกตามองขึ้นเพดาน

"ในสมองคิดอยู่แต่เรื่องแบบนี้หรือไง"

"กูแค่ถามว่าเหงาเหรอ ใครกันแน่คิดแต่เรื่องแบบนั้น" ฉันไม่อยากจะไปต่อปากต่อคำกับมันเลยเปลี่ยน ๆ เรื่องไป อีกอย่างพี่บูมก็รออยู่ด้วย

"กูจะฝากรถไว้บ้านมึงหน่อยได้ไหม"

"รถ? รถอะไร รถใคร" ทำไมต้องถามด้วยนะ

"รถมอไซค์ รถ...แฟนกู" ฉันคิดว่านี่เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้วในเวลาเร่งรีบแบบนี้

"อื้อหือออ....มึงจะเอาผู้ชายเข้าบ้านเลยเหรอ"

"เออ!! "

"นี่กูพาเพื่อนเสียคนขนาดนี้เลยเหรอวะ"

"แค่มากินก๋วยเตี๋ยว สรุปได้นะ แค่นี้!! " ฉันรำคาญจะคุยกับมันแล้ว เลยกดวางสายหนี แล้วก็ย่องลงไปประตูหลังอ้อมไปหน้าบ้าน พาพี่บูมเอารถไปเก็บบ้านไอ้เอ็กซ์แล้วก็ค่อย ๆ พากันแอบเลาะเข้าบ้านมาทางเดียวกับที่ฉันออกไป

"พี่บูมอยู่หลังแก้มไว้นะ เดินระวังด้วย" ฉันหันไปกระซิบบอกให้พี่บูม พี่แกก็พยักหน้าแถมยังมีหน้ามายิ้มอีก เราสองคนค่อย ๆ ย่องจากในครัวแล้วมาถึงจุดที่เสี่ยงที่สุด มีเวลาแค่ 0.5 วินาทีสำหรับการวิ่งพุ่งขึ้นไปบนห้องนอน

" แก้ม!! แก้มเหรอ? " ฉันชะงักแต่รีบผลักพี่บูมให้ขึ้นไปหลบก่อน แล้วตัวเองก็หันไปคุยกับลุงคม

"คะ...ค่ะแก้มเอง"

ล"ยังไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ" เขาชอบมองฉันด้วยสายตาแบบนี้อยู่เรื่อย

"กำลังจะนอนค่ะ แค่ลงมา...เอ่อ...กินน้ำค่ะ" ฉันแถไปก่อนลุงคมก็พยักหน้าแล้ว หันไปดูทีวีต่อ ฉันถอนหายใจแล้วรีบพาพี่บูมไปไว้บนห้อง ก่อนที่ตัวเองจะกลับมาเอาชามตะเกียบช้อน แล้วย้อนกลับขึ้นไปเตรียมกินก๋วยเตี๋ยว

"อ้าว ทำไมมีแค่ถุงเดียวล่ะ" พอฉันจะแกะก๋วยเตี๋ยวใส่ถุง กลับพบว่าพี่บูมซื้อมาแค่ถุงเดียว

"ก็พี่ซื้อมาให้แก้มไง พี่ไม่กิน"

"ไม่เอากินคนเดียวไม่อร่อย ทำไมพี่ไม่ซื้อของพี่มาด้วย"

"พี่ไม่หิว พี่กินข้าวไปแล้วนี่"

“แทนที่จะซื้อมากินด้วยกัน ซื้อมาให้แก้มคนเดียว แบบนี้แก้มก็อ้วนอยู่คนเดียวสิ พี่นี่มันจริง ๆ เลยนะ” ฉันว่าพี่บูมไป มือก็แกะถุงไป พี่บูมดูก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ ไม่เถียงอะไรสักคำ

"ถ้าไม่กินก็กลับไปเลย"

"อ้าว ก็พี่ไม่หิวนี่ แก้มไม่บอกล่ะว่าจะให้พี่กินด้วย" ฉันยกชามก๋วยเตี๋ยวขยับมานั่งกินที่โต๊ะเขียนหนังสือ ทิ้งพี่บูมนั่งมึนอยู่บนพื้นกลางห้องคนเดียว แกล้งไม่คุยกับเขาซะดีกว่า

"กินก็ได้ แล้วแก้มจะอิ่มไหมล่ะ”

"อิ่มสิ" พอพี่บูมพูดแบบนั้น ฉันเลยยกถ้วยก๋วยเตี๋ยวกลับไปที่เดิม จริง ๆ ก็ไม่ได้หิวอะไรหรอก แค่อยากจะเจอกับพี่เขาเฉย ๆ ไม่คิดว่าจะมาด้วยซ้ำ

"อ้า" ฉันป้อนให้พี่บูมก่อน เขาก็เก้เก้กังกัง เหมือนจะเขิน

"อร่อยไหม" พอก๋วยเตี๋ยวเข้าปากพี่บูมไปแล้ว ฉันก็ตักกินเองคำหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

"อยู่กับแก้ม กินอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ" ก็เขาเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงได้หลงจนยอมทำผิดศีลแบบนี้

"ไม่เชื่อหรอก"

"จริง" ด้วยความเขิน ฉันเลยคีบก๋วยเตี๋ยวใส่ปากให้พี่เขาไป คนเจ้าชู้ก็แบบนี้สินะ รู้ดีว่าพูดอะไรให้ผู้หญิงรู้สึกดี

"อร่อยไหม" ฉันพยักหน้าตอบ

"พี่ก็อร่อย” พูดจบพี่บูมก็ก้มลงดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวส่วนที่ยังห้อยอยู่ เราต่างจ้องตากันและค่อย ๆ ดูเส้นก๋วยเตี๋ยวในปาก หน้าของเราค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหากันทีละนิดจนกระทั่งฉันตัดสินใจกัดเส้นให้ขาดแล้วถอยออกมาก่อน

"พี่ขอโทษ" พอฉันทำแบบนั้น พี่บูมก็หน้าเสีย คงคิดว่าฉันโกรธล่ะสิ

"ไม่เป็นไร แค่...ตกใจ" ฉันยังไม่อยากปล่อยตัวเองกับพี่บูมในตอนนี้ เพราะจากการอ่านเกมแล้วคนเจ้าชู้แบบนี้ อะไรที่ได้มาง่าย ๆ เขาก็จะเบื่อและทิ้งมันไปได้ง่าย ๆ เหมือนกัน แต่อะไรที่ได้มายาก ๆ มันน่าจะทำให้เขารู้สึกว่ามันท้าทาย แล้วมันก็คงจะดูมีค่ามากกว่า เหมือนที่พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า....ถ้ามีแอปเปิ้ลหนึ่งต้น ที่บนต้นมีลูกเต็มไปหมดเปรียบให้ลูกของแอปเปิ้ลนั้นเป็นผู้หญิง หลายคนคงรู้ดีอยู่ ว่าแอปเปิ้ลที่อยู่บนต้นเป็นแอปเปิ้ลสดใหม่ ต่างจากแอปเปิ้ลที่ร่วงอยู่บนพื้น แต่การที่จะปีนขึ้นไปเก็บแอปเปิ้ล ที่มันอยู่บนต้นมันดูยุ่งยากมากกว่า แต่ก็คุ้มหากจะว่าปีนขึ้นไปเก็บ ถ้าระหว่างทางเขาเกิดหิวเขาก็แค่เก็บแอปเปิ้ลที่อยู่บนพื้นขึ้นมากินไปก่อน ที่ทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะแอปเปิ้ลบนพื้นกับแอปเปิ้ลบนต้นมันเหมือนกัน แต่ที่เขาเก็บแอปเปิ้ลบนพื้นกินนั่นก็เพราะว่าเขากำลังหิวแล้วมันง่ายกว่า ที่จะปีนขึ้นไปเก็บลูกบนต้นลงมากิน

"ไม่ต้องตกใจหรอก เราก็เคยจูบกันแล้วนี่" พอฉันพูดแบบนั้น พี่บูมก็แกล้งพูดถึงเรื่องที่บ้านออมขึ้นมา

"ไม่ใช่เรา พี่จูบแก้ม แก้มไม่ได้จูบพี่"

"อยากจูบพี่ไหมล่ะ" พี่บูมพูดแกมหยอก

"แก้มจะไม่ยอมให้พี่จูบแก้มอีกแล้ว"

"ทำไมล่ะ"

"cก้มไม่ใช่ของเล่นของพี่ถ้าพี่ยังไม่โสด ก็อย่าหวังว่าจะได้แก้มง่าย ๆ "

"โอเคงั้นพี่โทรไปบอกเลิกนิ้งเดี๋ยวนี้เลย" พี่บูมพูดพร้อมกับทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"เฮ้ย ๆ ใจเย็น แก้มไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย”

"พี่อยากคบกับแก้มจะขาดใจตายแล้วเนี่ย"

"อยากคบ หรือแค่อยากได้"

"พี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับแก้มเลยนะพี่รักแก้มจริง ๆ "

"แล้วนิ้งล่ะ"

"ก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้คิดจะจริงจังกับนิ้งอยู่แล้ว ยิ่งพี่ได้มาเจอแก้ม พี่รู้สึกเลยว่าคนที่พี่อยากจะรักจริง ๆ คือแก้มนี่แหละ" ฉันไม่อยากจะหลงเชื่อคำพูดพวกนี้เลย แต่ฉันก็เชื่อ

"แค่คำพูดใครก็พูดได้"

"ทำยังไงแก้มถึงจะเชื่อพี่วะ พี่จะเลิกกับนิ้งมาคบกับแก้ม แก้มก็ไม่เอา"

"พี่จะเลิกกับนิ้งก็ได้ แต่ไม่ใช่ไปบอกเลิกมัน แก้มรู้จักมันดี อย่างนิ้งนะถ้าไม่มีบ่อเงินบ่อทองมันก็จะไปหาบ่อใหม่เองนั่นแหละ"

"หมายถึงให้พี่เลิกเปย์มันเหรอ"

"พี่คิดว่าที่มันรักพี่อยู่ทุกวันนี้เพราะแค่พี่หล่องั้นสิ? "

"พี่ว่าพี่ก็หล่อนะ"

"ไอ้หล่อมันก็หล่อ แต่คนหล่อเนี่ยมันก็มีตั้งเยอะนี่ คนที่นิ้งมันจะคบด้วยแล้วทน คือคนที่เงินหนักต่างหาก พี่ลองคิดนะว่าพี่หมดกับมันไปเท่าไหร่แล้ว"

"แต่ก็จริงนะ"

"ถ้าพี่อยากเลิกกับมันจริง ๆ พี่ก็แค่ไม่ให้อะไรกับมันเลย ทีนี้พอมันไม่ได้จากพี่ มันก็จะไปหาคนอื่น พอคนอื่นให้มันได้ เดี๋ยวมันก็ขอเลิกกับพี่เองนั่นแหละ" ฉันกลายเป็นคนชั่วแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ

"ถ้ามันนาน แล้วแก้มจะไม่มีแฟนก่อนหรือไง"

"ไม่มีแก้มจะรอเป็นแฟนพี่คนเดียว"

"พูดแล้วนะ" พี่บูมชูนิ้วก้อยขึ้นมาให้ฉันเกี่ยว เราเกี่ยวก้อยสัญญาต่อกัน โดยมีชามก๋วยเตี๋ยวเป็นสักขีพยาน นี่ฉันจะแย่งเขามาให้ได้จริง ๆ ใช่ไหม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***