บทที่2..> ช่วยอินกับช่วงเวลาที่เป็นแฟนกันหน่อยได้มะ <

คงจะสงสัย ว่าทำไมฉันถึงจมปลักอยู่กับผู้ชายคนนี้ สิบกว่าปีที่แล้ว ตอนนั้นจำได้ฉันอายุแค่แปดขวบ ไม่รู้ว่าทางบ้านของเรารู้จักหรือไปสนิทกันได้ยังไง ฉันก็ไม่อาจจำมันได้ มันนานแล้วนะ ฉันเข้าใจว่าเค้า และครอบครัวของเค้า มันก็ค่อนข้างมีฐานะทางบ้านที่ดี ไม่งั้นจะสุงสิงกับทางบ้านฉันได้ยังไงกัน พ่อกับแม่เลือกคบคนจะตายไป ก็วิถีคนรวยนั่นแหละนะ เหอะ! สังคมแห่งการสวมหน้ากากเข้าหากัน เบื่อจะตาย! เอาเป็นว่าผ่านเรื่องนี้ไปเถอะ

ก็นั่นแหละ ฉันเจอเค้าวันนั้น เพราะทางบ้านของเราสองคนน่าจะมีงานร่วมกันนี่แหละมั้ง ก็คงจะประมาณนั้นที่จำได้ แต่ก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกนะ ฉันเด็กเกินกว่าที่จะมารู้อะไรเรื่องพวกนี้

ด้วยความที่ผู้ใหญ่คุยกันสังสรรค์กัน เด็กๆอย่างเราๆก็แยกตัวออกมาเล่นข้างนอก ซึ่งก็มีฉันและเค้า พี่สาวเค้า และน้องชายเค้า ดูๆแล้วครอบครัวเค้ามีกันหลายคน ฉันก็ไม่ใช่เด็กเกินที่จะจำอะไรไม่ได้ ตอนนั้นก็แปดขวบแล้วหนิ

"โอ้ยยย!"

"ทำอะไรเค้า"  เด็กผู้ชายคนนึงเข้ามาช่วยฉันเอาไว้  ตอนฉันโดนคนที่เป็นน้องชายของเค้าแกล้งฉัน

"ฮ่าๆๆ" คนที่ปาทรายใส่หน้าฉัน ก็เอาแต่ยืนหัวเราะอยู่อย่างนั้น

"โอ้ยย ฮือออ!!" เด็กผู้ชายที่เข้ามาปกป้องฉัน ลุกขึ้นไปผลักร่างคนที่แกล้งฉันให้ล้มลง พอล้มลงเค้าก็ร้องไห้ออกมาทันที

"เกิดอะไรขึ้น" เด็กผู้หญิงคนที่เป็นพี่สาว รีบวิ่งเข้าไปหาน้องชายของเค้าที่ล้มลงและร้องไห้อยู่ตรงนั้น

"ไอ้ที ไอ้ลูกเมียน้อยมันทำผม"

"ที!!" แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากเด็กผู้ชายคนนี้ เค้าดึงฉันให้ลุกออกจากตรงนั้น และพาฉันให้เข้ามาเล่นข้างใน

"ขอบคุณนะคะ"

"อืม"

แต่สุดท้าย คนที่ช่วยฉันกลับถูกลงโทษด้วยการใส่ร้ายของพี่น้องทั้งสองคนนั้น ทำไมมันต้องกลายเป็นแบบนี้ แล้วทำไม สองพี่น้องคู่นั้นถึงได้เอาแต่หัวเราะเยาะตอนเค้าโดนทำโทษ  ทั้งๆที่เค้าช่วยฉันเอาไว้แท้ๆฉันเกลียดสองพี่น้องคู่นั้น

นี่แหละมั้ง ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็แอบชอบเค้า ก็แค่นี้ ที่ฉันไม่ลืมเค้า แค่เค้าปกป้องฉันแค่ครั้งเดียว ฉันก็จำเค้าได้จนถึงทุกวันนี้ และฉันก็พยายามที่จะตามหา รวมถึงถามจากพ่อและแม่เรื่องของเค้า แต่พ่อกับแม่ฉันก็บอกแค่ว่าจำไม่ได้ จนฉันมาเจอ ตอนฉันเข้าเรียนปี1. ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือว่ามันเป็นพรหมลิขิต เราเรียนคณะเดียวกัน เค้าเป็นรุ่นพี่ของฉันหนึ่งปี ฉันเฝ้าดูเค้าตั้งแต่วันนั้น ผู้ชายใส่แว่นแถมยังชอบใส่แมส มาเรียนอยู่บ่อยๆจะได้เห็นหน้าชัดๆก็แค่ตอนเค้ากินข้าวก็แค่นั้น มีแต่คนบอกว่าเค้าเชย ทำตัวเห่ยๆแล้วยังไง เค้าน่ารักสำหรับฉันก็แล้วกัน

...

...

"นิอยากกินชานมไข่มุก" ฉันเดินเข้าไปคล้องแขนเค้า ตอนนี้เรามาเดินเที่ยวห้างกัน ฉันก็แค่อยากใช้เวลาร่วมกับเค้าเยอะๆก็เลยชอบไปไหนมาไหนกับเค้าม๊ากมาก

"จะอ้วนตายอยู่แล้วนิทาน" คำพูดคำจา ฉันเนี้ยนะอ้วน มองยังไงถึงเห็นว่าฉันอ้วนกัน หรือสายตาที่มันผิดปกติของเค้ามองออกมาเป็นแบบนั้น บางทีก็สงสัย ใครกันแน่ที่เป็นนายจ้าง

"พี่นาที!" บางทีก็ไม่อยากทำตัวง้องแง้งหรอกนะ   แค่อยากเรียกร้องความสนใจแค่นั้น

"เฮ้ออ!" และมันก็ได้ผล  ถึงผลมันจะออกมาด้วยการรำคาญฉันมากก็ตาม แล้วยังไง ฉันมีความสุขดี

ฉันนั่งรอชานมไข่มุกอยู่ในร้าน ร้านนั้น ที่ตอนนี้คนไปสั่งให้ก็ยืนสั่งอยู่ตรงนั้น ไม่นานเค้าก็เดินถือแก้วมาทางฉัน

"ขอบคุณค่ะ" รับมาฉันก็ทำการดูดดื่มกับรสชาติที่ฉันชื่นชอบ

"หืมม.. ชื่นใจ" แก้มสองแก้มกักเก็บเม็ดไข่มุกเอาไว้แล้วก็ทำการเคี้ยวมันตุ้ยๆผู้ชายตรงหน้าก็จ้องมองเข้ามาที่ใบหน้าของฉันอย่างสงสัย

"กินป่ะ?" ฉันเลยยื่นแก้วใบนี้ให้เค้า แต่ผลก็ออกมาแค่การส่ายหน้ามาให้

"ช่วยอินกับช่วงเวลาที่เป็นแฟนกันหน่อยได้มะ เวลาไปรับงานก็ทำท่าทางแบบนี้ให้ลูกค้าหรอ เค้าจะอยากจ้างอีกหรือไงแบบนี้"

"อยากรับมากมั้ง" เหมือนเค้าจะบ่นของเค้าแค่นั้น แต่ฉันก็ดันได้ยิน หูดีก็งี้ แต่ทำเป็นไม่ได้ยินดีสุด

"หึ๊?" ก็ได้คำตอบด้วยการส่ายหน้ามาให้เหมือนเคย อะไรของเค้า มันเป็นงานที่เค้าทำประจำอยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน หึ!

"ไปไหนต่อ?" เค้าถามมาอีกครั้ง

"หึ๊? " ส่วนฉัน ก็ทำไม่ได้ยินอีกครั้ง

"หูมีปัญหารึไง" นั่นแหละ ไม่จิกก็โดนกัด ประจำจนชิน

"เวลาพูดก็เอาแมสที่ปิดอยู่ตรงปากออกก่อนมั้ย มันไม่ได้ยิน"

"จะไปไหนต่อ" เค้าดึงแมสลงมานิดนึงแล้วพูดออกมาใหม่อีกครั้ง จริงๆก็ได้ยิน ชัดเจนเลยด้วย ก็อย่างที่บอก แค่ยากเรียกร้องความสนใจ

"อ้อ นั่นสิ พี่อยากไปไหนป่ะ?"

"กลับบ้าน" เราอยู่บ้านด้วยกันนะ เพราะในสัญญาจ้างเค้าต้องอยู่กับฉัน24ชั่วโมง ฉันเลยให้เค้าย้ายมายู่กับฉันที่บ้าน ไม่มีใครกล้าที่จะว่าหรอก ใครจะมาว่าฉันได้ พ่อแม่รู้แล้วไงหล่ะ เรื่องแฟนพวกท่านไม่เคยห้ามฉันหรอก เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน คนในบ้านก็รู้เห็น เค้าก็คงรายงานกันไปหมดแล้ว

"อืม...ซักเย็นๆค่อยกลับนะ"  ฉันก็ตอบคำถามให้แค่นั้น แล้วกลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ในมือต่อ

"ถามเพื่อ?" เค้าเอนตัวกับพนักพิง แล้วจ้องหน้าฉันอยู่เหมือนเดิม ส่วนฉันก็ยิ้มแฉ่งส่งไปให้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***