ตอนที่ 10 : ใจร้าย

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 10

______________________________

"ฮึก ฮือออ" เสียงร่ำไห้ของศรัณถ้าใครได้มาเห็นและได้ยินคงจะพูดได้เหมือนกันว่าหดหู่

Rrrrrrrrrrrr

ไม่รู้ว่ามือถือดังขึ้นรอบที่เท่าไหร่

เสียงเรียกเข้าเดิมๆของพลกร เขากดตัดสายไปทุกครั้ง

"ดีใจนะที่เธอดูมีความสุข.." พลกรบอกตอนที่เจานอนก่ายกันอยู่บนเตียง มือเรียวเล่นอยู่กับนิ้วของคนตัวใหญ่กว่า

"ปลื้ม..."

"หืม?"

"เราจะยังเหมือนเดิมมั้ย?" พลกรถามเขาแบบนี้อีกแล้ว

"พูดอะไรของเธอ เราไม่เคยลืมทุกอย่างที่เธอมีให้เรา ไม่งั้นไม่รู้ว่าเราจะมีวันนี้มั้ย" ตอบไปจากใจจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นพลกรก็คือคนที่เปลี่ยนชีวิตเขาจากไร้หนทาง วันนี้เขามีรถขับ มีบ้านให้ซุกหัวนอน มีกุ่นเป็นเหมือนพ่ออีกคนและมีพลกรที่กอดกันอยู่ตอนนี้

"ที่นี่ยังเป็นบ้านและพ่อยังเป็นพ่อของเธอนะ.." พลกรบอก ทำให้เขาพลิกตัวปล่อยมือจากแขนที่หนุนอยู่หันไปมอง

"เธอกำลังจะบอกอะไรเราใช่มั้ย?" พลกรหลบตาเขา ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...

"เราจะตกลงคบกับน้องเขา.."

แค่เท่านั้นก็พูดอะไรไม่ออกอีก ทั้งที่เราเพิ่งจะร่วมรักกันไปจนหมดเรี่ยวแรง ทั้งที่นอนก่ายกันอยู่ ทั้งที่คราบคาวยังเปื้อนบนตัว

ไร้คำใดจะเอ่ยออกมา พลกรไม่ได้คิดถึงใจเขาเลย...ไม่เลย ไม่สักนิด

"เธอโคตรใจร้ายเลยว่ะ.." บอกเท่านั้นน้ำตามันก็มาจากไหนไม่รู้เอ่อท่วมไปหมด อีกคนกอดศรัณไว้แนบอกจนหลับไป

จำได้ว่าตื่นมาก่อนฟ้าจะสว่าง ลุกกลับไปอีกห้องเงียบๆ เมลไปลางานกับพี่ปิงเพราะไม่ไหวจริงๆ พลกรมาเคาะเรียกเขาแต่ไม่ได้ตอบอะไรไปจึงให้พ่อมาเรียกและตอบไปแค่..ไม่สบาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ปลื้ม... ปลื้มลูก พ่อขอเข้าไปนะ.." เสียงนั้นทำเอาตาบวมแดงเปิดขึ้นให้สู้แสงกว่าเดิม เช็ดหน้าลวกๆ

"ครับพ่อ.." ตอบรับและลุกไปล้างหน้าในห้องน้ำเสียหน่อย ออกมาก็เจอกุ่ยนั่งรออยู่ปลายเตียง

"ปลื้ม.. ลูกไหวนะ.." กุ่ยถามเพราะสภาพตอนนี้คนที่เปรียบเหมือนลูกชายอีกคนดูไม่ได้เอาเสียเลย ศรัณทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

"ไม่ครับ... ฮึก ปลื้มไม่ไหวเลยพ่อ ไม่ไหว.." ร้องจนตัวโยนอีกรอบ จนกุ่ยต้องคว้าเอาตัวมากอดไว้แน่น

"พอแล้วปลื้มเอ้ย.. พอแล้วนะ" คำๆนี้มันอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งใจ

"ปลื้มจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่างนะ...มีคนมาหา เขาเอาของมาเยี่ยม เราจะได้ไปกินข้าวด้วย" คำอธิบายทำเอาศรัณทำหน้างง

"ใครครับ .. "

"เขาบอกว่าเป็นรุ่นพี่น่ะ เคยมาส่งปลื้มที่นี่ได้ข่าวว่าไม่สบายเลยมาหา.."

พี่แม็กซ์..

"พ่อไปรอด้านล่างนะ.." กุ่ยโยกหัวเบาๆ ก่อนจะเดินนำลงไปก่อน

"ปลื้ม" แม็กซ์ที่นั่งคุยอยู่กับกุ่ยเรียกคนที่เดินลงมา ศรัณดูโทรมไปถนัดตา

"คุยกันแล้วกันนะ พ่อไปดูต้นไม้.." คนสูงวัยรู้บทบาทตัวเองดีจึงปลีกตัวออกไป

"สวัสดีครับ รู้ได้ไงว่าปลื้มป่วนเนี่ย.." พยายามเป็นปกติที่สุด

"พี่ไปหาพี่ปิงมา เขาบอกปลื้มไม่เคยลาป่วยกระทันหันเลยไม่มีอาการก่อนหน้าด้วย.. พี่เลยอยากมาเยี่ยม..ซื้อน้ำผลไม้มาฝากด้วย" แม็กซ์พยายามสบตาคนที่หลบสายตาเขา

"ขอบคุณนะครับ.." มองไปยังถุงของกินมากมายแล้วก็ซาบซึ้ง แม็กซ์ดีกับเขามากจริงๆ

"ปลื้ม...ไหวมั้ย?" แค่คำง่ายๆก็ทำเอาไหล่ตก น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกรอบ

"บอกพี่ได้นะ.. บอกได้ทุกเรื่องเลย ไม่ไหวก็พูดออกมา.." แม็กซ์ว่าวางมือลงบนไหล่ที่ตอนนี้สั่นเทาแล้ว

"ไม่ไหวครับ ไม่ไหวเลย...ปลื้ม ฮึก ไม่ไหวแล้วพี่แม็กซ์" เท่านั้นเขาก็ปล่อยโฮออกมา ศรัณตัวสั่นเทิ้มร้องไห้บนไหล่ของอีกคน

กุ่ยที่แอบดูอยู่ไม่ไกลส่ายหน้า สงสารเด็กน้อยจับใจ เขาไม่เข้าใจลูกชายเอาเสียเลย ไม่เข้าใจแม้จะพูดคุยกันกี่ครั้งก็ยังไม่เข้าใจ

"ปลื้ม... เขาทำขนาดนี้แล้ว พอมั้ย? เขาใจร้ายขนาดนี้แล้วนะปลื้ม.." แม็กซ์ถามคนที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โซฟาด้วยกัน ศรัณเล่าเรื่องให้เขาฟังแล้วก็เจ็บแทน น้องยังทนอยู่ทำไมกัน

"ปลื้มไม่มีที่ไป... ปลื้มมีแต่เขามาตลอด วันนี้เขาไม่ใช่และไม่มีหวังที่จะเป็นของปลื้มแล้ว.." ศรัณบอก ไม่มีน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว น้องคงหมดไม่เหลือให้เสียใจอีกแล้ว จนแม็กซ์กลัวว่าถ้าแตะที่ตัวคนตรงหน้าไปแล้วจะแตกออกเหมือนแก้วที่เปราะบางที่ร้าวพร้อมจะสลาย

"พอแล้วปลื้ม... คิดถึงตัวเองเยอะๆสิ คิดถึงใจตัวเองบ้าง" รู้ว่าน้องยังห่วงและรักแค่ไหน เวลาตั้ง3ปี ดึงคนไม่มีหนทางขึ้นมา คงจะรักมากๆจนหมดใจ

"ไม่รู้เลยพี่แม็กซ์ ไม่รู้ว่าปลื้มควรเริ่มตรงไหน..ไปทางไหน.. ชีวิตที่เขานำทางมา มันเหมือนเข็มทิศปลื้มพัง" ศรัณว่าตาละห้อย

"ไปอยู่กับพี่มั้ยปลื้ม.."

"..." ศรัณมองหน้าเขาด้วยความงุนงง

"พี่มีคอนโดปล่อยเช่าอยู่ ตอนนี้มันว่าง .. เราไปอยู่ที่นั่นก่อนแล้วค่อยว่ากัน.."

"มันจะรบกวนมั้ยครับ ปลื้มไม่อยากยืนได้เพราะใครอีกแล้ว.." ศรัณจำมันเป็นปมในใจอีกแล้ว เรื่องกำลังจะเหมือนกับเดจาวู..ถ้าแม็กซ์เป็นแขนขาให้เขา มันจะเหมือนที่พลกรทำ

"หึๆ เราก็ไม่ได้พักฟรีๆนี่ พี่คิดปลื้มแค่ครึ่งราคาพอ ถือว่าเป็นราคาคนรู้จักกัน ยังไงที่นั่นก็ทิ้งไว้เฉยๆอยู่แล้ว แบบนี้โอเคมั้ย?" แม็กซ์ถาม ซึ่งคนน้องก็ยิ้มออก

"ไปเถอะปลื้ม.." กุ่ยเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับจานขนม

"พ่อ.." ศรัณเรียกเสียงเบา

"ไม่ต้องห่วงพ่อนะ .. พ่ออยู่ได้ อยากให้ปลื้มมีความสุขยิ้มเยอะๆนะ ลูกชายพ่อมันทำไว้แสบใช่มั้ย" กุ่ยว่าตีที่หน้าขาเบาๆให้กำลังใจ

"พ่อครับ ปลื้มไม่ได้อยากไปไหนเลยนะครับ อยากจะอยู่ดูแลคนที่มีพระคุณกับปลื้ม อยากดูแลเขา.. แต่เขาเลือกคนอื่นมายืนแล้ว มันไม่เหลือที่ให้ปลื้มยืน.." ศรัณว่าดวงตาพาลจะน้ำตาคลออีกรอบ

"ไม่เอาสิห้ามร้อง คิดถึงพ่อเมื่อไหร่พ่อก็อยู่ที่นี่แหละ .. ไปเถอะลูก มีความสุขและใช้ชีวิตแบบที่ปลื้มคิดเอาไว้ อย่ามาจมกับคนโง่อย่างก้องเลย" โง่ โง่อย่างที่เขาว่าจริงๆ ลูกชายของเขาโง่ที่ปล่อยศรัณหลุดมือ มันคงจะสำนึกได้สักทีหลังจากนี้

"ปลื้มพร้อมเมื่อไหร่ดี เร็วได้เท่าที่ปลื้มต้องการเลยนะ ที่นั่นมันมีคนดูแลตลอดอยู่แล้ว" แม็กซ์บอกยกยิ้ม

"วันนี้เลยได้มั้ยครับ.." คำตอบทำเอาแม็กซ์และกุ่ยมองหน้ากัน

"ได้สิ...พี่จะจัดการให้นะ" เขาลุกออกไปกดมือถือ ส่วนศรัณหันมองหน้าคนที่เปรียบเหมือนพ่อ

"ปลื้มลานะครับ .. จะไม่ลืมเลยที่พ่อชุบชีวิตเด็กคนนี้ขึ้นมาจากวันที่ปลื้มไม่มีที่ไป" ศรัณกราบที่อก

"อย่าพูดอย่างนั้นเลยลูก แล้วที่ปลื้มให้พ่อละ...ดูแลบ้าน ดูแลพ่อ ดูแลก้อง.. ไปเถอะลูก ปลื้มก็ทำเพื่อเราเหมือนกัน" กุ่ยลูบที่มบหน้าเนียนเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ฮึบเอาไว้

รู้สึกเหมือนลูกแท้ๆมาร่ำลาออกไปไกลแสนไกล

ศรัณขึ้นมาเก็บของทั้งน้ำตา เขาเอาไปแต่ของที่จำเป็นได้เต็มกระเป๋าสองใบใหญ่ ที่เหลือก็ขอฝากเอาไว้ก่อนแล้วกัน ค่อยวนกลับมาเอาเมื่ออะไรมันเข้าที่เข้าทาง

ตอนที่กำลังหันมองรอบห้องก็ได้ยินเสียงโวยวายจากข้างล่างเลยรีบวิ่งลงไปดูที่บันได เห็นพลกรและแม็กซ์ยืนประจันหน้ากัน

"มาทำอะไรที่นี่วะ นี่นัดกันมาถึงบ้านเลยหรอ?" พลกรตะคอกเสียงดัง ได้ยินดังนั้นศรัณก็ย้อนกลับไปเอากระเป๋าทันที

"ไร้มารยาทน่ะก้อง!! คุณแม็กซ์เขามาเยี่ยมปลื้มเพราะปลื้มป่วย..." กุ่ยเอ็ดลูกชาย

"งั้นข้าวนี่ก็ไม่จำเป็นแล้วมั้ง ไอ้เราก็อุส่าลางานมา เลิกไวเพราะเป็นห่วง.." พลกรวางถุงกับข้าวลงบนโต๊ะอย่างแรง

"อุส่าหรอ ดูต้องเหน็ดเหนื่อยที่จะทำจังเลยนะครับ..ปลื้มมาพอดีเลย พี่เตรียมห้องไว้แล้วนะครับ" แม็กซ์ยกยิ้มมองคนที่ลงบันไดมา

"มาปลื้ม พ่อช่วย" กุ่ยไปหอบกระเป๋าช่วยลงมาถึงพื้น

"นี่มันอะไร มึงจะไปไหน?" สรรพนามเดิมถามคนที่เก็บของออกจากบ้าน

"เราได้ที่อยู่ใหม่แล้ว เธอกลับมาก็ดีเลย.. เราลาเธอเลยแล้วกัน" ศรัณบอกไม่มีน้ำตาไหลลงมาสักหยด

"งั้นพี่เอาไปใส่รถปลื้มให้นะครับ..คุยกันไปก่อนนะ" แม็กซ์ตั้งใจพูดยั่วโมโห ก่อนจะลากกระเป๋าสองใบออกไป

"เป็นบ้าอะไรปลื้ม! เธอทำแบบนี้ทำไม? จะประชดกูเรื่องบุ๊คใช่มั้ย?"

"เธอนั่นแหละเป็นบ้าอะไร! จะมาหัวเสียอะไรกับอีแค่เฮ้าส์เมทไปมีที่อยู่ใหม่ ก็ดีแล้วไง... เราถอยขนาดนี้แล้วเธอจะเอาอะไรอีกวะ!!" ศรัณตะคอกกลับ

"แล้วจะย้ายไปไหนทำไม อยู่ด้วยกันที่นี่ไปดิ.. แล้วเธอจะมีใครก็จะไม่ยุ่งกันไง ทำไมต้องหอบผ้าไปแบบนี้ด้วย?"

"ให้อยู่ทำไมวะก้อง! เธอก็รู้ว่าเรารักเธอ รักมาตลอด! แล้ววันนึงเธอมีเมียแล้วจะให้เราอยู่เป็นตัวอะไรที่นี่อะ.." พูดจบศรัณก็โดนดึงอขนเอาไว้อย่างแรง

"ปล่อย! ก้องปล่อย! เราเจ็บ!!"

"ก้องปล่อย!!" กุ่ยตะคอก

"พ่อ.. นี่พ่อเห็นด้วยให้มันไปหรอ?" พลกรครวญ ยอมคลายแรงออกจนศรัณสะบัดแขนหลุดจากการรั้ง

"ใช่! พ่อให้ปลื้มไปเอง.. แกเลิกเป็นหมาบ้าได้แล้ว! ไปเถอะปลื้ม.. เดี๋ยวแม็กซ์เขารอ" กุ่ยบอกเดินไปส่งศรัณถึงรถ ปล่อยให้พลกรยืนโวยวายเตะเก้าอี้ในบ้านไปคนเดียว

"ขับไหวนะคนเก่ง.." แม็กซ์ถามหลังจากศรัณขึ้นนั่งบนฝั่งคนขับของรถตัวเอง เขาขับรถสปอร์ตมา แน่นอนว่าเลิกคิดเรื่องช่วยขนของและดีที่น้องมีคนรถคันโตพอจะย้ายของเป็นกระเป๋าลากใบโตสองใบ

"ไหวครับ..." ศรัณตอนนี่เข้มแข็งจนเดาใจไม่ออก ไม่มีแม้แต่น้ำตาที่คลอหน่วย

"งั้นขับตาม GPS ไปนะ.. เราเจอกันที่โน่น.." แม็กซ์โยกหัวเบาๆ ก่อนจะหันไปลากุ่ยขึ้นรถตัวเองไป

"โชคดีนะปลื้ม.. ว่างๆก็มาหาพ่อบ้างนะ หรือนัดเจอข้างนอกก็ได้พ่อนั่งรถไปหา จะได้ไปเที่ยวบ้าง" กุ่ยบอกติดจะขำๆให้บรรยากาศไม่ดราม่า

"ได้สิครับ ปลื้มมารับพ่อไปกินของอร่อยกันนะครับ พ่อดูแลตัวเองนะ มีอะไรพ่อโทรหาปลื้มได้ตลอดเลย.." ศรัณบอกเสียงอ่อนเสียงหวาน

"ไปเถอะลูกไป.. เดี๋ยวหมาบ้ามันจะออกมาอีก" กุ่ยว่าก่อนจะช่วยประตูให้ ศรัณเปิดกระจกโบกมือลา กว่าที่เขาจะขับออกมาหางตาก็มองกระจกหลังตลอดทาง

ภาพที่กุ่ยยืนลาเขามันบีบหัวใจมากจริงๆ มันเหมือนตอนเขาลาแม่และน้องออกมาจากบ้านของพ่อเลี้ยง ภาพวันที่เข้ามาอยู่ที่นี่ ..วันที่ไม่มีอะไรเลย ย้อนกลับมาทุกอย่าง

ศรัณจะต้องเข้มแข็งให้ได้เหมือนที่เคยเป็น

31.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***