Begin....

ของตาย โดย ศศิศิลป์

Begin.........

____________________________

"บริษัทยินดีต้อนรับนะครับคุณศรัณ.." เจ้านายคนใหม่ของ ปลื้ม ศรัณ กล่าวกับเขา ก่อนที่จะยกมือยื่นไปข้างหน้าเพื่อจับมือตามธรรมเนียมสากล

"ขอบคุณมากครับ.." ปลื้มบอกออกไปด้วยความดีใจ

เขาหางานมาหลายเดือนแล้ว หลังจากที่ย้ายมาจากอีกจังหวัดเพราะทะเลาะกับพ่อเลี้ยง มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เขารู้มาเสมอว่าพ่อเลี้ยงมองเขาเหมือนภาระคนนึงในครอบครัว

ทำงานเป็นพนักงานขายของในห้างตั้งแต่เรียนจบ แต่ต้องระหกระเหินมาที่นี่ ไม่มีอะไรติดตัวมานอกจากความสู้

จนได้นำวุฒิปริญญามาสมัครงานเป็นแผนกสโตร์ของบริษัทผลิตโฆษณาแห่งหนึ่ง หน้าที่ของเขาคือรับผิดชอบของที่ออกไปแล้วกลับมาเก็บ คอยเช็ค สั่งซื้อสั่งเบิก ดีที่เจ้านายใหม่ใจดีรับทำงาน

"ฮัลโหลแม่ .." รับสายจากมารดาระหว่างที่มานั่งข้างล่างบริษัท ออฟฟิศเป็นตึกรวมที่ไม่ได้มีแค่บริษัทที่เขาจะทำ มันกินพื้นที่แค่ชั้น3และ4เท่านั้น

"เป็นไงบ้างลูก ทำงานเหนื่อยมั้ย.." แม่ถามด้วยเป็นห่วง เธอลำบากใจ แต่เขาลำบากใจมากกว่าเพราะแม่มีน้องคนเล็กกับพ่อเลี้ยง เธอยังอยู่แค่ชั้นประถม เขาไม่อยากรบกวนชีวิตใหม่แม่

ที่สำคัญแม่นึกว่าเขามาอยู่สุขสบายดี แต่เปล่าเลย นิ้วเรียวๆยกขึ้นมาไขว้กันที่ต้องพูดโกหก

"ครับแม่...อ๋อ ไม่เหนื่อยเลย เนี่ยสบายมากก เจ้านายใจดี๊ดี ไว้ถ้ามีเงินเก็บเยอะๆนะจะส่งไปให้แม่ใช้นะ.." ปลื้มโกหกออกไป ส่งไปได้อย่างไร ลำพังเงินเก็บที่ติดตัวมาก็จะไม่เหลือแล้ว ค่าเช่าห้องยังไม่ได้จ่ายเลย

"ไม่ต้องหรอกลูก มีกินมีใช้ก็พอแล้ว.." เธอว่า ก่อนจะคุยอีกสองสามคำแล้วขอวางสายไป

สายตาคมของคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ได้ฟังบทสนทนาทะแม่งๆของว่าที่เด็กใหม่ของบริษัทก็ขำ ฟังแล้วยังไงก็ไม่น่าจะจริง เพิ่งมาสมัครงานวันนี้เจ้านายใจดีเงินเดือนดีที่ไหนกัน

ก้อง พลกร ครีเอทีฟหนุ่มส่ายหน้าไปมา ดูดอีกสองสามทีก็คงจะหมดระหว่างมาผ่อนคลายสมองล่างตึกที่มุมที่จัดไว้สำหรับนักสูบ เสียมารยาทไม่แสดงตัวออกไปแอบฟังคนที่ยกยิ้มแต่ก็เต็มไปด้วยความกังวลเหมือนแบกความรู้สึกและโลกทั้งใบไว้

"ฮัลโหล...คะ ครับ.." จู่ๆเสียงเดิมที่ได้ยินก็เปลี่ยนเป็นเสียงอึกอักท่าทางเลิกลัก

"ขอโทษครับเจ้ ผมขอเวลาหน่อยนะครับ ตอนนี้ผมได้งานแล้ว แล้วจะรีบหาเงินมาจ่าย.." เสียงนั้นบอกปลายสาย ก้องฟังอย่างสนใจ

"ขอเวลาให้หน่อยนะครับเจ้ ขอเวลาผมหน่อย.. อาทิตย์นึงหรอครับ เอ่อ .. ได้ครับ ได้ๆอาทิตย์นึง.." เสียงตกใจและกังวลกลัวนั้นใครผ่านมาได้ยินก็คงเวทนา

วางสายไปพร้อมกับตัวสั่นๆ คนๆนั้นร้องไห้สักพัก ก็ปัดน้ำตาแล้วหันมองซ้ายขวามาเจอเขาเข้า ก้องรีบเขี่ยแท่งในมือทิ้งก่อนจะเดินกลับเข้าตึกไป

เด็กใหม่ของบริษัทดูจะเงียบๆแต่ก็เข้ากับทุกคนได้ดี เป็นที่ถูกใจของเหล่าพร๊อบเป็นอย่างมาก เพราะคอยช่วยเขาไปเรื่อย บางครั้งก็ได้ออกกองไปด้วยตอนคนไม่พอ

ปลื้มเรียนรู้งานไว และเออออห่อหมกไปหมด ติดจะโดนเอาเปรียบอย่างเห็นได้ชัดแม้แค่ในไม่กี่วัน ดีที่เจ้าของบริษัทอย่างปิง และพาร์ทเนอร์บริษัทอย่างจีนคอยจับตาดูอยู่

"พี่แมวครับ พอจะทราบมั้ยครับว่าแถวนี้มีที่พักถูกๆตรงไหนบ้าง.." ปลื้มถามแม่บ้านออกไป เธอเป็นสาวใหญ่ที่มาจากต่างจังหวัดเช่นกัน

"พี่ไม่ค่อยรู้หรอกน้องเอ้ย ต้องลองถามคนอื่นๆดู ลองไปถามก้องดูมั้ย หรือไม่ก็พวกแทน แหม่มพวกนั้นน่ะ.." เธอว่าก่อนจะกลับไปสนใจงานต่อคือการทำความสะอาดครัวในยามเที่ยง

"ผมไม่ค่อยสนิทด้วยสิ.." ปลื้มงึมงำ ในรายชื่อนั้นพี่แหม่มเป็นฝ่าย AE ติดต่อลูกค้า ส่วนอีกสองคนเป็นครีเอทีฟ ก้องเขาเคยพบวันแรกแต่ก็เคยคุยเพียงผ่านๆ

ตอนนี้กลายเป็นปลื้มมานั่งเหงาอยู่ที่โต๊ะตนเองที่ติดกับห้องเก็บของ โซนนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านมา อยู่ติดกับฝ่ายพร๊อบและสมาชิกที่ต้องออกไปข้างนอกบ่อยๆทั้งนั้น

"ไงปลื้ม มีอะไรจะปรึกษาหรือเปล่า.." จู่ๆก้องก็เดินมาทักทาย ทำเอาปลื้มสะดุ้งตัวโยน

"เอ่อ .." อึกอักเพราะงง คนเดินมาทักไม่ใช่หรือที่ต้องมีเรื่องจะพูดด้วย

"เห็นพี่แมวมาเล่าให้ฟังน่ะ หาที่อยู่ใหม่หรอ..." ก้องถามใบหน้านิ่งๆ ปากไม่ได้ยิ้มแต่หน้าไม่ได้ดูดุใดๆ

"ครับ พอดีอยากได้ที่พักใหม่ราคาสู้ไหว ที่เดิมค่อนข้างจะหนักอยู่และไกลด้วยครับ.." เขาบอกไปตามตรง

"พูดธรรมดาก็ได้ ห่างกันปีสองปีเองมั้ง.." ก้องว่า

"เฮ้ย มาแกล้งอะไรน้องใหม่วะ.." คนที่จำได้ว่าชื่อแทนเข้ามาสมทบอีกคน

"บ้าหรอมึง กูเจอพี่แมว แกเลยบอกว่าพอดีปลื้มหาที่อยู่ใหม่อยู่ เลยให้กูมาช่วยแนะนำ.." เสียงทุ้มอธิบาย

"ยากเลยว่ะปลื้ม แถวนี้ห้องไม่ค่อยว่างเลยแฮะ มีก็แพง นี่ดีมีรถนะ..แต่ขับมาก็ตื่นอย่างเช้าอะ.." แทนบ่น

"ตอนนี้พักแถวไหนอะ.." ก้องถาม เผื่อมีรายละเอียดเพิ่มเขาอาจจะพอช่วยได้

"แถวร้านเนื้อ ** น่ะ.." บอกพิกัดเด่นไป

"เฮ้ยก็ไม่ไกลมากนะ แถวนั้นแถวบ้านไอ้ก้องเลย" แทนว่า

"พอดีเราไม่มีรถอะ มันหลายต่อหน่อย.." ปลื้มว่า เขาดูไม่มีอะไรพร้อมเลย

"เฮ้ยโทษ... เอ่อ งั้นไปทำงานก่อนนะ.." แทนรู้สึกผิด รีบกล่าวขอโทษและเดินตัวลีบออกไป

"เอางี้ ช่วงนี้ก็มาทำงานด้วยกันก็ได้ จะได้ง่ายขี้น.." ก้องว่ายกยิ้มน้อยๆ

"เฮ้ย ไม่เป็นไร ลำบากก้องแย่เลย อีกอย่างเราเพิ่งมาทำได้ไม่กี่วัน..ยังไม่รู้จักกันดีเลย.." ปลื้มว่า จะบ้าหรือไง เขามาทำไม่กี่วันจะไปรบกวนคนอื่นเสียแล้ว

"คิดมากนา นี่ไงจะได้ทำความรู้จักกัน ไหน เอาเบอร์มาหน่อย.." พูดไม่พอหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อมรอ

หลังจากวันนั้นก้องก็รับเขามาทำงานด้วยทุกวันจริงๆ ปลื้มรู้สึกเกรงใจ แต่เพราะเหตุผลจากเจ้าของรถที่ว่าให้ช่วยภาวะโลกร้อนและถือว่านั่งเป็นเพื่อนมาทำงานก็ทำเอาเขาต้องยอมลูกบังคับ ดีเสียอีก เขาลดเงินที่มีน้อยนิดประหยัดการเดินทางไปได้เยอะ

วันนี้วันหยุดก้องตื่นแต่เช้าเพื่อพาพ่อออกไปหาหมอที่โรงพยาบาล ระหว่างทางกลับนั้นเองก็ผ่านคนคุ้นหน้าเดินถือกระเป๋าเช็ดน้ำตาออกมาจากห้องเช่าที่เขามารับทุกวันได้เกือบอาทิตย์

ปริ๊นนนๆๆ

บีบแตรเรียกจนคนเป็นพ่อตกใจ และคนที่เดินร้องไห้อยู่ก็สะดุ้งด้วย

"อะไรก้อง รู้จักหรือ..." นายกุ่ยถามลูกชายคนเดียวของเขา

"ครับ แปปนะพ่อเดี๋ยวผมมา.." บอกก่อนจะเปิดประตูลงไป

"ปลื้ม เป็นอะไร.." ถามเพื่อนร่วมงานที่ตอนนี้สภาพดูไม่ค่อยจะได้

"คือ .. คือเราไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า.. เลยโดนไล่ออกมา.." ไม่รู้จะโกหกทำไม ปลื้มเลยเผยมันออกมาหมด

"เฮ้ย เอาไงดีวะ.. งั้นเอางี้ไปที่บ้านก่อนนะ ไปๆขึ้นรถ.." พึมพำกับตัวเองก่อนจะเชื้อเชิญคนที่งงเป็นไก่ตาแตก

"หืม เอ่อ ก้อง ไม่เป็นไรเราเกรงใจ.." บอกปัด

"เกรงใจอะไรไม่ใช่เวลามั้ยปลื้ม ไปเถอะ ... อย่างน้อยไปนั่งพัก นั่งคิดอะไรสักหน่อยแล้วค่อยหาทาง..." อธิบายให้คนขี้เกรงใจฟัง

"เออใช่สิ แล้วค้างเขาอยู่เท่าไหร่.." ก้องถาม

"ห้ะ? ..." คนโดนถามงงหนักกว่าเดิม

"เอางี้ไปรอบนรถกับพ่อก่อนนะ เดี๋ยวมา.." ทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในออฟฟิศของที่พักด้านล่าง เขาถามหาคนดูแลก่อนจะเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ปลื้มจนหมด มันคือเวลา2เดือนเท่านั้น แอบมองว่าเจ้คนนี้แอบหน้าเลือดไม่สงสารคนแต่เขาก็เข้าใจได้

ออกมาเห็นพ่อยืนคุยอยู่กับปลื้มที่ทำหน้างง

"รู้จักกันแล้วใช่มั้ย ปลื้ม ... เคลียร์เงินให้หมดแล้วนะ ไม่มีอะไรติดค้างกับเขาแล้วนะ" ไขความกระจ่าง

"เฮ้ย ทำไมทำอย่างนั้นละก้อง เราไม่มีคืนก้องตอนนี้นะ.." ปลื้มบอกเสียงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"เอาเถอะสองหนุ่ม พ่อว่ากลับไปที่บ้านก่อนแล้วเราคุยกัน.." พ่อเขาว่า ซึ่งก้องเห็นด้วย เหมือนว่าปลื้มจะเกรงใจ จึงเดินตามขึ้นรถมาอย่างงๆ ข้าวของติดตัวน้อยนิดจนเขานึกภาพไม่ออกว่าที่ผ่านมาอีกคนใช้ชีวิตยังไง

ตอนนี้ปลื้มนั่งอยู่ในบ้านหลังน้อยในหมู่บ้านของครีเอทีฟหนุ่มของบริษัท ที่ตอนนี้มีคุณพ่อกุ่ยนั่งยิ้มให้เขาอยู่

"ก้องช่วยเราขนาดนี้เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงหมดหรอกนะ.. ที่ไปตอนนี้เรายังไม่มีเลย.." ปลื้มบอกออกมา หลังจากอีกคนเอาน้ำเดินมาตั้งให้เขาและพ่อตัวเอง

"ที่มาที่ไปเป็นยังไงเล่าให้พ่อฟังได้มั้ย.." ผู้ใหญ่สุดในวงสนทนาแทนตัวเองอย่างเป็นกันเอง

"ผมมาจากต่างจังหวัดครับ มีปัญหาในครอบครัวกับพ่อเลี้ยง...เอ่อ เล็กๆน้อยๆแต่มันสะสมน่ะครับ.." เล่าเสริมเพราะตอนแรกสองคนทำท่าตกใจ

"ผมมาที่นี่หางานทำก็ไม่มีที่ไหนรับ เมื่อก่อนผมเป็นเซลล์ในห้าง ก็พอจะหาอะไรทำถูๆไถๆไม่พอค่าครองชีพ จนมาได้งานที่เดียวกับก้อง กำลังจะดีก็มาเจอเจ้เจ้าของห้องเช่าไล่เพราะค้างเขานี่แหละครับ" เปิดเผยทุกอย่างออกมารวบรัดเท่าที่จะทำได้

"เฮ้อออ ลำบากมากเลยล่ะสิ" กุ่ยถอนใจสงสาร เด็กหนุ่มก้มหน้างุด

"ยังไงขอบคุณอีกครั้งนะครับพ่อ ขอบคุณนะก้อง ถ้าเราหาที่อยู่ได้ ตั้งตัวได้แล้วจะใช้คืน.." ปลื้มขอบคุณอีกครั้ง

"แล้วรู้แล้วหรือจะไปอยู่ไหน .. เงินติดตัวมีหรือเปล่า.." พ่อของก้องถามอีกรอบแต่คำตอบคือการส่ายหน้าน้อยๆ

"ก็ไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่มันที่นี่แหละ.." ก้องบอก ทำเอาปลื้มตาโตตกใจ ถ้าสิ้นสติได้เขาก็คงทำ

"พ่อโอเคมั้ย ยังไงบ้านเราก็มีห้องว่างอีกห้อง ถ้าจะให้ปลื้มเขาอยู่ไปก่อน.." ก้องว่า

"อืมดีสิ อยู่นี่ไปก่อนนะ ตั้งตัวได้ค่อยว่ากันก็ได้.." กุ่ยบอก ด้วยอุปนิสัยใจดีที่ถ่ายทอดผ่านกัน ปลื้มมองเห็นมันได้ชัดเลย

"แต่...มันมากไป..." ปลื้มบอก สำหรับคนหน้าใหม่อย่างพวกเขา แค่นี้ก็มากพอแล้ว

"มากไปอะไร นี่อย่าลืมนะว่าเป็นหนี้อยู่น่ะ ขืนปล่อยไปอยู่ไกลๆคิดหนีจะทำไง" ก้องพูดพร้อมทำท่าพินิจ

"ไม่นะๆ เราไม่หนี เราจะหามาคืน จะหางานเสริมด้วยจะได้มาใช้ไวๆ... " ปลื้มบอกอย่างรวดเร็วจนอีกสองคนขำพรืด

"ฮ่าๆ ไปแกล้งเพื่อนทำไมไอ้ก้อง.." คนแก่ว่า

"ก็วุ่นวายนักนี่พ่อ แล้วไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่นี่แหละ.. ถือว่าอยู่ไปก่อน ค่าน้ำค่าไปก็ตอบแทนเป็นการดูแลบ้านและพ่อไปก็ได้นะถ้าคิดมาก.." ก้องว่า

"ทำไมถึงช่วยเรา.." คำถามในใจเขาถึงเวลาต้องเปล่งออกไป

"อย่างแรกคือเราสงสาร ไม่ควรมีใครต้องเจอแบบนี้ อีกอย่างคือปลื้มดูไม่มีพิษมีภัย ถึงมีก็ดูสิ.. บ้านสองชั้นง่ายๆ มีแต่สวน อยู่กันสองคนไม่มีอะไรให้ปล้นหรอก.. " ก้องว่าติดตลก

จริงอยู่ที่บ้านหลังนี้กระทัดรัดธรรมดา แต่การดูแลสะอาดสะอ้านมากๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ามีแค่ผู้ชายอยู่สองคนเป็นคนหนุ่มทำงานหนักกับคนมีอายุ เขาหันมองรอบๆ

"อีกอย่างถ้าได้ช่วยใครสักคนแล้วได้เรื่องแย่ตอบแทนก็แค่เก็บเป็นบทเรียน ชีวิตมีแค่นี้อย่าไปซีเรียสเนอะ.." ก้องว่า ส่วนพ่อของเขายกยิ้มตบหลังเปาะฟเหมือนชื่นชมลูกชาย

"ขอบคุณนะก้อง ขอบคุณนะครับ.." ยกมือไหว้

"เฺฮ้ยพอแล้วว ขอบคุณรอยรอบแล้วมั้งไปๆ เอาของไปเก็บแล้วไปพักผ่อนเถอะ ดูไม่ได้เลย..." ก้องว่า

ปลื้มใจเต้นแรงรัวกับท่าทางสบายๆและความใจดีของเจ้าของบ้าน แค่ตอนก้องมารับมาส่งความจิตใจดีนั้นก็ว่าแย่แล้ว ไหนจะความเก่ง และสมาร์ทตอนทำงาน มามองแบบนี่ทัศนคติแบบนี่ทำเอาปลื้มตกหลุมรักแบบไม่ต้องคิดอีกแล้ว

จุดเริ่มต้นของเรื่องราวเกิดขึ้นจากตรงนี้ อาจจะมีทั้งความสงสารและความดีตั้งต้น แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นเรื่องราวจะเปลี่ยนไป จากเพื่อนร่วมงานกลายเป็นอื่น และรับสถานะเป็น...ของตายอย่างเต็มใจ

25.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***