เด็กน้อยของพี่ [พ.อเลว] บทที่ 1.

เวลา 18:28

ภักษ์

ยาหยี ไม่เอาน่า กลับเถอะนะพี่ขอล่ะ *(โอบแขนรอบเอวของยาหยีแน่น)*

ยาหยี

ไม่เอาาา พี่ใจร้ายจะตาย หนูจะไปอยู่กับเพื่อนปล่อยย! *(ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของภักษ์)* ปล่อย!!

ภักษ์

ไม่

ภักษ์

พี่ไม่ปล่อย

ภักษ์

ถ้าหนูดื้อพี่จะตีก้นหนูแน่ กลับบ้านกับพี่ได้แล้ว *(พูดด้วยน้ำเสียงที่หึงหวง และกอดเอวยาหยีแน่น)* พี่บอกให้กลับก็ต้องกลับไม่ต้องมาพูด! *(ตะคอก)*

ยาหยี

*(สะดุ้งโหยง)* จ-ใจร้าย... *(สะอื้นก่อนที่ภักษ์จะอุ้มคุณขึ้นและพาไปที่รถ ลีมูซีนที่จอดอยู่หน้าบ้านของเพื่อนคุณ)*

ไม่ถึง5นาที รถลีมูซีนก็ขับออกไปทันที

บุอี๊

....

บุอี๊

น่ากลัวว่ะ *(ขนลุก)* ทำไม ยาหยีต้องเอาคนแบบมันด้วยน่ะ *(ถอนหายใจ)*

ควอซอง

แหม่....มึงไม่ต้องมาพูดเลย ยาหยีต้องการมันซ่ะที่ไหน *(ถอนหายใจ)*

เลซ

เอาจริงดิ๊~ นี้กู เตรียมอาหารที่เยอะขนาดนี้เพื่อมันเลยน่ะเว้ย! *(ท้อกันชีวิต)* กุกินไม่หมดหรอกเยอะขนาดนี้ พวกมึงล่ะ? *(หันไปมอง บุอี๊ กับ ควอซอง)*

ควอซอง

ไม่หมด

บุอี๊

*(ถอนหายใจ)* ปกติ ยาหยีมันก็กินให้พวกเราตลอดอ่ะ เอาเถอะ ถ้ากินไม่หมดก็เก็บไว้ในตู้เย็นก่อน เดียวถ้ายาหยีมาพรุ่งนี้จะได้เอาให้มันกิน ร่วมเป็นอาหารคํ่าพวกเราเลยก็ได้ *(ยิ้มเจื่อนๆ)*

ควอซอง

กุก็ว่างั้น *(เห็นด้วยสุดๆ)*

เลซ

เคเค

. .

ยาหยี

ไม่เอาแล้วอ่ะ!

ยาหยี

ทำไมพี่ชอบทำให้เวลาที่หนูอยู่กับเพื่อนเป็นเวลาที่เลวร้ายที่สุดด้วย

ภักษ์

*(ยิ้ม)* ยาหยี พี่ทำเพราะหนูเลยนะ ไม่ร้องๆ ก็พี่ต้องการให้ชีวิตของหนูสุขสบายนิหน่า

ภักษ์