ไดอารี่แห่งความรู้สึก จุดเริ่มต้นแห่งความหายนะ

วันที่ 5 เดือน 8 ค.ศ. 2003 (เป็นการคิดวันเดือนปีเอง)

มีครอบครัวหนึ่งที่อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข โดยมีพ่อ แม่ ปู่ ย่า น้องสาว และ ฉัน เป็นครอบครัวที่มีสถานะทางการเงินระดับปานกลาง แล้วจู่ๆวันหนึ่ง ย่าก็เกิดล้มป่วยขึ้นมา และได้ไปตรวจพบว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ตอนนั้นคนในบ้านพากันตกใจ แล้วจึงเริ่มน้ำตาไหลออกมากัน ย่าจึงพยายามปลอบใจว่าเดี๋ยวมันก็หายหนะ หยุดร้องไห้กันได้แล้ว พอย่าพูดอย่างนั้นทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม มันรักษายากจะตาย ทำไมย่าที่เป็นคนป่วยต้องมาปลอบด้วย ฉันควรปลอบย่าต่างหาก บางทีเขาอาจจะตกใจกว่าฉันอีก ฉันจึงพยายามหยุดร้องไห้ และนั่งเงียบๆอยู่ข้างย่า ฉันมันไม่มีความกล้าพอที่จะนั่งคุยกับย่า แล้วดูแลความรู้สึกย่าเลยแหละ

หลังจากวันนั้นย่าก็ได้รับการดูแลจากพยาบาลและหมอ โดยที่มีคนในครอบครัวไปเยี่ยมเป็นบ่อยครั้ง จนในที่สุดสามารถกลับไปรักษาที่บ้านต่อเองได้ ตอนนั้นฉันรู้สึกดีใจมากที่ย่าได้กลับบ้านมา แล้วฉันก็ได้ดูแลย่าที่อาการเหมือนจะสดใสขึ้นเรื่อยๆ จนผ่านไป 3 เดือนจู่ๆย่าก็มีอาการหนักขึ้น ขยับตัวไปไหนเองไม่ได้ แขนขาไม่มีแรง ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ท้องป่อง แถมง่วงบ่อยอีก จนฉันเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจะเกิดขึ้นจริงๆใช่ไหม คำตอบก็คือใช่ หลังจากวันนั้นอีก 1 เดือนครึ่ง ย่าก็ได้จากเราไปภายในบ้าน ที่มีญาติมาเยี่ยมและครอบครัวที่ดูแลอยู่อย่างสงบ

เราได้จัดงานศพให้ย่า และเริ่มต้นใช้ชีวิตกันอีกครั้งหลังจากที่เราร้องกันอย่างหนักโดยที่ไม่มีย่า ในวันแรกหลังจากย่าจากไป ปู่ของฉันนั้นเอาแต่นั่งเศร้าแล้วก็กินเหล้า ไปประมาณ 2-3 วัน แล้วเริ่มจึงดีขึ้น ฉันได้แต่หวังว่าน่าจะได้ใช้ชีวิตใหม่ในที่ๆดีขึ้น

............

เห้ออออออ /น้ำตาไหล

หลังจากที่ฉันพยายามเขียนไดอารี่ที่อยากเก็บเป็นความจำทรงจำต่างๆ ถึงแม้มันจะเศร้าก็ตามเสร็จ ฉันก็ได้นอนอยู่บนเตียงตัวเองแล้วเริ่มร้องไห้ คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา

............

หนูคิดย่านะ ปู่ก็คิดถึงว่าเหมือนกัน /นอนกอดหมอนข้างแล้วร้องไห้

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ