พรหมใครลิขิต? ต้องการ

เมลเงยหน้าขึ้นมองไปที่คนคนนั้น

เดียร์

หืม?

นั่นคือเดียร์

เมล.

(อีกแล้ว)

เมล.

(เอาไงดีวะกู)

เมล.

(งั้นหนีดีกว่า)

เมลไม่ได้พูดอะไรและกำลังจะเดินออกจากลิฟต์

เดียร์

เดี๋ยวสิ

เมลหยุดชะงัก

เมล.

(ชิบหายละ)

เดียร์

เธอก็จะขึ้นไปด้วยไม่ใช่หรอ

เดียร์

จะไปไหน

เมลหันมาช้าๆและทำหน้าไร้ความรู้สึก

เมล.

ก็ตอนแรกคิดว่าจะลองขึ้นไปน่ะ

เมล.

...

เมล.

ค่ะ

เดียร์ยิ้มเบาๆ

เดียร์

หรอ

เดียร์

แล้วทำไมถึงจะออกไปล่ะ

เมล.

เอ่อ

เมล.

คิดอีกที

เมล.

อาจจะไม่ใช่ที่นี่น่ะค่ะ

เดียร์

จริงหรอ

เดียร์

ไหนขอดูหน่อยสิ

เดียร์ยื่นมือมาและแบมือออก

เมลลังเลนิดหน่อย

แต่ก็ตัดสินใจไม่ให้และเปลี่ยนเป็นพูดแทน

เมล.

เอ่อ...

เมล.

ไม่ต้องดูก็ได้

เมล.

ค่ะ

เมลฝืนยิ้มและคิดคำที่จะพูดในขณะที่เดียร์ไม่พูดอะไรแต่กดปิดลิฟต์และกดไปที่ชั้นบนสุด

เดียร์

ถ้างั้นบอกมาสิ

เดียร์

ว่าเอาเอกสารมาให้ใคร

เมล.

ก็

เมล.

รุ่นพี่คนนึง

เมล.

ค่ะ

เมล.

บอกมาว่าให้เอาเอกสารพวกนี้มาให้แผนกบริหาร

เมล.

...

เมล.

ค่ะ

นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย???

พูดดีๆสิ

เดียร์

อ่อ

เดียร์

หรอ

เดียร์

ถ้างั้นเธอก็โชคดีแล้วล่ะ

เดียร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน

ติ้ง!

เสียงลิฟต์ดัง

และประตูลิฟต์ก็เปิดออกช้าๆ

เดียร์เดินออกไปและหันมาหาเมลยิ้มให้

เมลยืนมองเดียร์แบบงงๆ

เดียร์

เอ้า

เดียร์

มาสิ

เดียร์

เดี๋ยวจะพาไปแผนก"บริหาร"

เดียร์เน้นคำว่าบริหาร

เมลลังเลแต่สุดท้ายก็เดินออกไป

เมล.

จริงๆ

เมล.

จะบอกแค่ทางไปก็ได้นะ

เมล.

คะ

เมล.

...

เดียร์หันมาและยิ้ม

เมล.

...?

เดียร์

อืม

เดียร์

คงไม่ได้หรอก

เดียร์

เพราะ

เดียร์

เดี๋ยวเธอจะหลงน่ะสิ

เมล.

หลง?

เมลทำหน้าสงสัยและเอียงคอเล็กน้อยมองไปที่เดียร์

เดียร์ส่งยิ้มให้

เดียร์

ก็

เดียร์

ที่นี่อาจจะดูไม่น่ามีคนหลงทาง

เดียร์

แต่ว่าส่วนมากพนักงานใหม่ๆน่ะไม่ค่อยได้มาอาคารนี้หรอก

เดียร์

ถึงจะมาแต่ก็ไม่ค่อยมีใครขึ้นมาชั้นบนสุด

เมล.

อ๋อ

เมลพยายามเข้าใจ

เมล.

เข้าใจแล้ว

เมล.

ค่ะ

เดียร์หัวเราะเบาๆ

เดียร์

ไม่จำเป็นต้องมีหางเสียงหรอกนะ

เดียร์

ทำตัวปกติ

เมล.

เอ่อ...แต่-

เมล.

(ช่างเถอะ)

เดียร์เดินนำหน้าเมลไปและเมื่อเมลมองไปก็พบกับประตูสีเทาเข้มบานใหญ่

เมล.

(แต่ต้องทำตัวให้เป็น ธ ร ร ม ช า ติ !!!)

เมลยิ้มแบบเสแสร้งและพยายามพูดแบบปกติ

เมล.

ที่นี่หรอคะ

เมล.

แผนกบริหาร

เมล.

เดียร์

อืม...

เดียร์

จะว่าแบบนั้นก็ได้

เดียร์เปิดประตูเข้าไปข้างในห้องนั้นและหันมาหาเมล

เดียร์ยิ้มอย่างเป็นมิตร(?)และเชิญชวนให้เมลเข้ามา

เดียร์

เข้ามาสิ

เดียร์

ที่นี่แหละ

เดียร์

แผนกบริหาร

เมล.

ค่ะ

แปลกๆแฮะ

เมลเดินเข้ามาด้วยความลังเลก่อนที่จะส่งสายตาไม่ไว้ใจให้อีกฝ่าย

โดยที่ในมือยังถือเอกสายมากมายอยู่

เมล.

(ที่นี่หรอแผนกบริหาร)

เมล.

(นี่มันห้องทำงานของCEOชัดๆ)

เมลมองหาที่วางเอกสาร

เดียร์ปิดประตูและเดินเข้ามาใกล้เมล

เดียร์

มองหาอะไรหรอ

เมล.

เอ่อ

เมลยื่นเอกสารให้กับเดียร์อย่างระมัดระวัง

เดียร์

อ่อ

เดียร์

เกือบลืมเลย

เดียร์ยิ้มให้เมล

เมล.

(เกือบลืม!???)

เดียร์รับเอกสารมาและวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ

หันมามองเมลและยิ้ม

เดียร์เดินไปที่ตู้ใกล้ๆและกำลังหาอะไรบางอย่าง

เมล.

(ยิ้มเยอะเกินไปละนะ)

เมล.

(ยิ้มแบบเป็นมิตรหรือเป็นมิจวะ)

เมล.

(เอาไงดี)

เมล.

(งั้นหนีสิรอไรล่ะ)

เมล.

เอ่อ

เมล.

ถ้าไม่มีอะไรแล้ว

เมล.

ฉัน

เมล.

เอ่อ

เมล.

ไม่สิ

เมล.

เอ้อ

เมล.

ฉัน

เมล.

ขอตัวนะคะ

เมลพูดเสร็จก็รีบตรงไปที่ประตู

เดียร์

เดี๋ยวสิ

เดียร์

จะไปไหน

เดียร์

รอก่อน

เมล.

อะไรคะ

เมลหันกลับมา

เดียร์

เจอแล้ว!

เดียร์หยิบเอกสารอีกชุดนึงออกมาจากตู้นั้นและเดินตรงมาหาเมลพร้อมรอยยิ้ม

เมล.

เอกสารหรอคะ

เดียร์

เธอเป็นเด็กส่งเอกสารสินะ

เมลยิ้มและพยักหน้าเบาๆ

เดียร์

งานยากนะเนี่ย~

เดียร์

ไหวหรอ

เดียร์เดินเข้ามาใกล้ๆเมลจนแทบจะแนบชิดกัน

เมล.

จะทำอะไร คะ

เมลมีสีหน้าระแวง

และค่อยๆเดินถอยหลังไปช้าๆ

ปึก!

เมล.

อะ!

เมลเดินถอยหลังจนสุดแล้ว

ตอนนี้หลังของเมลแนบกับประตูอยู่

เดียร์

นี่

เดียร์

เธอชื่ออะไรนะ

เดียร์

อืม

เมล.

...

เดียร์

เมลสินะ

ปึก!

เสียงจากมือของเดียร์ที่กระทบกับประตู

เมล.

(เฮ้ยใจเย็นนะพี่)

เมล.

(เอาไงดีวะๆๆๆๆๆ)

เดียร์

ชื่อเธอคุ้นๆจัง

เดียร์

ใช่แฟนเก่าของฉันหรือเปล่า

เดียร์

หืม~?

เมล.

ต้องการอะไร

เมลก้มหน้าเล็กน้อยและมองไปทางอื่น

เดียร์

ก็แค่...

เมล.

เมื่อเมลไม่ทันตั้งตัวก็มีมือมาจับที่คางของเมล

นั่นก็คือมือของเดียร์นั่นแหละ

เดียร์ใช้มือของเขาบังคับให้เมลมองมาที่เดียร์

เดียร์ยิ้มเจ้าเล่ห์

เมล.

อึก

เมล.

(ไอ้เหี้*แรงเยอะจังวะ!!?)

เมล.

บอกมาเร็วๆสิ

เดียร์

บอกสิ่งที่ต้องการหรอ

เมล.

ใช่

เมล.

เงิน?

เมล.

สิ่งของ?

เมล.

หรืออะไรล่ะ?

เมลขมวดคิ้วและเอามือมาจับที่ข้อมือของเดียร์

พยายามเอาออกไป

แต่ก็ไร้ผล

เดียร์

ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหละ

เดียร์

ทุกอย่างที่เธอพูด

เดียร์

แต่ว่า

เดียร์

ฉัน

เดียร์เข้ามากระซิบที่ข้างหูของเมลเบาๆ

จนทำเอาเมลขนลุกทันที

เดียร์

อยากได้...

"ร่างกาย"

เมื่อเมลได้ยินเธอก็เริ่มแก้มแดงและมีสีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์สับสนในทันที

และรีบหาจังหวะผลักเดียร์ออก

เมล.

บ้ารึไง!!!!

เมลรีบเปิดประตูวิ่งหนีออกไป

ทิ้งเดียร์ไว้ให้ยืนอยู่ตรงนั้น

เดียร์

กะแล้วเชียว...

เดียร์

รู้งี้น่าจะล๊อคประตูไว้ด้วย...

"ทิ้งกันแบบนี้อีกแล้วสินะ"

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ