My Mom 11

mom 11

การฝืนร่างกายทำงานหนักจนไม่ได้พักอาจจะทำให้ท่านไม่สบายได้!!!

"แค่กๆ!!"

"คุณพ่อไหวมั้ยคะ" หนูน้อยกำลังจะเดินเข้าไปหาคุณพ่อที่เตียงแต่ก็ต้องโดนห้ามทันที

"อย่าเข้ามานะคะ...เดี๋ยวหนูจะติดหวัดจากพ่อ แค่กๆ!!" หนูน้อยทำหน้าเศร้าเมื่อโดนคุณพ่อห้ามไม่ให้เข้าใกล้ หนูน้อยไม่รู้จะทำยังไงเพราะว่าเขาก็ต้องไปโรงเรียนแต่คุณพ่อก็ต้องมาป่วยอีก

“งือ!! แล้วใครจะไปส่งหนูไปโรงเรียนล่ะค่ะ” หนูน้อยน้ำตาคลอ จนกระทั่ง

แกร็ก!!!

“น้องเฌอ!! ครูมาแล้วครับ” กลัฟเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบว่านักเรียนของเขากำลังทำหน้าเศร้าอยู่ สงสัยกลัวว่าไม่มีใครส่งไปโรงเรียนจนกลัฟต้องยิ้มออกมา

“งือ…คุณครู” หนูน้อยเดินเข้ามากอดขากลัฟด้วยความดีใจ

“ไหนๆเด็กดีต้องไม่ร้องไห้นะคะ” หนูน้อยส่ายหน้าไปมาแล้วเงยหน้ามายิ้มให้กลัฟ

“หนูไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย” หนูน้อยรีบพูดเถียงทันที จริงๆก็ร้องไห้แล้วแหละพอคุณครูเข้ามาปุ๊บฮึบไว้เลย

“เดี๋ยวพี่ไบร์ทจะมารับน้องเฌอไปโรงเรียนนะครับ” หนูน้อยกระพริบตาด้วยความสงสัย เขาก็นึกว่าคุณครูของเขาจะพาไปโรงเรียนแต่ไม่ใช่

“อ้าว? แล้วคุณครูไม่ได้พาหนูไปโรงเรียนด้วยเหรอคะ” กลัฟลูบหัวแล้วยิ้มให้หนูน้อย

“วันนี้คุณครูจะอยู่ดูแลคนป่วยแถวนี้ครับ คุณครูก็เลยลาหนึ่งวัน” กลัฟทำนิ้วให้เป็นเลขหนึ่งแล้วยิ้มออกไป

แกร็ก!!!

“ขออนุญาตครับ”

“อ้าวคุณวิน!! สวัสดีครับ” กลัฟมองไปที่ประตูก็พบว่าเป็นวินที่มารับน้องเฌอ

“คุณไบร์ทให้ผมขึ้นมารับน้องเฌอครับ” วินแทบจะทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาเจอกับหลานสาวเพียงคนเดียวใกล้ๆ และเป็นครั้งแรกที่เขาจะได้อยู่ใกล้หลานสาว

“อ่อ…รอแปบนะครับ” กลัฟเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วยื่นให้กับวิน วินรับกระเป๋ามาแล้วก็ยิ้มให้กับหลานสาวตัวเอง

“น้องเฌอครับเดี๋ยวไปโรงเรียนกับพี่เขานะครับ…แล้วก็คุณวินครับ”

“ครับ?”

“เย็นนี้ผมไม่ว่างไปรับน้องเฌอ ผมฝากคุณวินด้วยนะครับ”

“ดะ…ได้ครับไม่มีปัญหาจะให้ผมมารับแล้วไปส่งได้ทุกเมื่อเลยครับ ผมรักเด็ก!” ไอ้คำรักเด็กเป็นเพียงข้ออ้างเขาอยากอยู่ใกล้หลานสาวที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีจนใจจะขาด

“งั้นขอบคุณนะครับ ผมฝากด้วยนะครับ…บายๆครับน้องเฌอ”

“บายๆค่ะ คุณครู” หนูน้อยวิ่งไปที่หน้าประตูห้องของคุณพ่อแล้วบอกลาคุณพ่อของเขา

“คุณพ่อขาหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

“…..” มิวไม่ได้ตอบอะไรเพราะรู้สึกเพลียมาก แล้วหนูน้อยก็วิ่งไปหาวินแล้ววินก็จับมือน้อยๆให้เดินตามเขาไป

“เฮ้อ!! ให้มันได้อย่างงี้สิ” กลัฟเดินไปที่ครัวเพื่อจะทำข้าวต้มให้คนป่วยกิน

กลัฟใช้เวลาไม่นานก็ทำข้าวต้มเสร็จ กลัฟตักข้าวต้มใส่ชามแล้วเอาไปให้มิวที่ห้องพอกลัฟเข้ามาในห้องก็พบว่ามิวยังไม่ตื่น เขาเดินไปเปิดผ้าม้านจนห้องสว่างกลัฟหันมามองคนที่นอนอยู่ขนาดเปิดม้านให้ห้องสว่างก็แล้วก็ยังไม่ตื่น

“จะลุกมากินดีๆ หรือจะให้เอาข้าวต้มราดตัว” พอมิวได้ยินแบบนี้เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที

“รู้ได้ยังไงว่าผมไม่ได้หลับอยู่” กลัฟมองบนเพราะกลัฟรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วเขากำลังทำข้าวต้มก็สัมผัสได้ เหมือนมีใครกำลังแอบมองเขาอยู่ พอหันมองไปที่ประตูห้องมิวประตูก็ค่อยๆปิดอย่างเบามือ

“คนอย่างคุณผมรู้ก็แล้วกัน อ่ะกินข้าวแล้วกินยา” กลัฟยื่นข้าวต้มให้มิวแล้วก็วางยาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

“ผมไม่มีแรกอ่ะ…ป้อนหน่อยสิ” มิวพูดอ้อนเพื่อหวังว่ากลัฟจะใจอ่อนป้อนข้าวให้เขาก็ได้แต่ไม่เลย

“ไม่!!!…แค่เป็นหวัดไม่ได้เป็นง้อยสักหน่อย” โอ๋โหว่ากันขนาดนี้ กินเองก็ได้ครับ

“แล้วใครมารับน้องเฌอครับ” กลัฟเดินมานั่งที่โซฟา

“เลขาของไบร์ท” มิวตักข้าวต้มเข้าปากแล้วมองหน้ากลัฟไป

“ขอโทษนะ” กลัฟหรี่ตาจู่ๆมิวก็พูดขอโทษเขาขึ้นมา

“ขอโทษผมทำไม ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ก็ผมต้องทำให้คุณต้องลางานในวันนี้ไง เห็นน้องเฌอว่าวันนี้ที่โรงเรียนพาไปทัศนศึกษาที่อุโมงปลา”

“ชั่งเถอะ รีบๆกินจะได้เอาชามไปล้าง”

“กลัฟ!!!” จู่ๆมิวก็เรียกกลัฟ

“….” แต่กลัฟก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาก็ได้แต่เงียบ

“เราเปลี่ยนไปมานะรู้มั้ย เมื่อก่อนเรายังร่าเริง ยิ้มเก่ง แต่พอโตขึ้นอะไรๆก็เปลี่ยนไป พี่รู้สึกว่าเราเข้มแข็งขึ้นนะ ถึงตอนนี้เราจะพยายามหลบหน้าพี่ พี่ขอโอกาสแก่ตัวได้มั้ย…พี่ขอโอกาสได้จีบเราอีกครั้งได้มั้ย ยัยน้อง”

*****

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***