ความเป็นจริง

เทวา

ลุกมานั่งปล่อยอารมณ์อยู่ที่ระเบียงคนเดียวหลังเสร็จกิจกามกับแฟนนางแบบสาวแสนสวยที่จัดกันไปอย่างหนักหน่วงเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงไปของตัวเอง

รสสัมผัสที่เขาเคยชอบและคิดว่าจะไม่มีวันเบื่อตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับเขาซะแล้ว

....มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ???....เขาเฝ้าภามตัวเองอยู่อย่างนั้น

ในตอนแรกเขาดีใจและตื่นเต้นมากๆกับการกลับมาของแฟนสาวรีบพากันกลับมาบ้านที่เกาะเพราะอยากทำอะไรเป็นส่วนตัว ต่างคนต่างจัดหนักให้กันและกันชนิดที่เล่นเอาหมดแรงกันไป

สุดท้ายแฟนสาวของเขาก้อหมดแรงหลับคาอกไปส่วนตัวเขากลับต้องมานั่งหลับไม่ลงอยู่คนเดียว กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยการเติมเต็มของเซ็กส์ที่เขาต้องการมันขาดหายไป

ตอนนี้ไม่ว่าจะทำยังไงในหัวของเขาก้อเต็มไปด้วยเรื่องราวของผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล

.....เขาเป็นอะไรกันแน่เนี่ย.....ทำไมถึงได้คิดถึงเธอมากมายขนาดนี้.....

เทวาหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนเขาหนีกลับมานอนบนเรืออย่างไม่รู้สาเหตุ เขาสั่งลูกน้องไม่ให้เก็บห้อง ทุกอย่างยังคงอยู่สภาพเดิม รวมทั้งเสื้อผ้าที่แขวนอยู่เพียงชุดเดียวนั่น

เขาเดินไปหยิบมากอดและนอนลงบนที่นอนที่เธอเคยนอน กอดหมอนหนุนที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กที่เธอใช้ประจำ ไม่นานก้อหลับไป หลังจากที่นั่งตาแข็งอยู่บนบ้านหลายชั่วโมง

หลายวันผ่านไป อาการซึมเศร้าก้อยิ่งชัดเจนขึ้นจนเมลินีอดสงสัยไม่ได้

เมลินี

"เทวาคะ พักนี้คุณเป็นอะไรคะ ลินีว่าคุณแปลกๆไปนะคะ ทำไมไม่ค่อยเอ็นจอยอย่างแต่ก่อนเลย"

เธอถามออกมาหลังจากสังเกตุอาการของคนรักมาหลายวัน

เทวา

"ผมคงเหนื่อยน่ะลินี พักนี้ที่ฟาร์มมีแต่เรื่องยุ่งๆ ตอนนี้งานหนักมากเพราะผมกำลังขยายฟาร์มแล้วยังเรื่อง ขยายสวนปาร์มอีก"

เขาแก้ตัวออกไป ไม่เคยคิดว่าจะต้องโกหกแฟนสาวตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาซื่อสัตย์กับเธอเสมอไม่เคยโกหกกันเลย เพราะเคยให้คำมั่นสัญญากันไว้

เมลินี

"งานอะไรแบบนั้นน่ะ วาปล่อยให้ลูกน้องทำไปเถอะค่ะ ลินีว่าวากลับไปบ้านคุณป๋าแล้วหางานผู้บริหารทำไม่ดีกว่าเหรอคะ"

"กิจการของคุณป๋าออกเยอะแยะ นั่งเป็นผู้บริหารอยู่ในห้องแอร์อย่างพี่ๆสะบายกว่ากันตั้งเยอะ"

เทวา

"แต่วาไม่ชอบอะไรแบบนั้น"

เมลินี

"แต่คุณเรียนบริหารมานะคะ จะเอามาใช้งานไรได้กะฟาร์มกะสวนที่นี่"

เทวา

"ที่นี่คือบ้านของแม่วาลินีก้อรู้ สมบัติชิ้นสุดท้ายของแม่วา วาไม่มีทางทิ้งให้ลูกน้องทำแล้วหนีไปทำงานบนฝั่งหรอก" เขาบอกอย่างมุ่งมั่น

เมลินี

"นี่แสดงว่าวาไม่เคยคิดจะกลับไปทำงานกะคุณป๋าเลยใช่มั๊ยคะ"

ถามออกไปหน้าตาแสดงออกว่าไม่พอใจอย่างชัดเจน

เทวา

"ก้อใช่น่ะสิ วาเคยบอกตั้งหลายครั้งละว่าวารักที่นี่รักงานที่นี่ลินียังไม่เข้าใจเหรอ"

"แล้ววาก้อคิดเอาไว้แล้วว่าต่อไปเราแต่งงานกันวาก้อจะพาลินีมาอยู่ที่นี่ เราจะสร้างครอบครัวกันที่นี่ไงครับ"

พอได้ยินแฟนหนุ่มพูดถึงอนาคตแบบนั้นเมลินีก้อถึงกับหน้าเสียขึ้นมาทันที

....นี่มันอะไรอนาคตบ้าบออะไรกันบนเกาะบ้าๆนี่....เธอครุ่นคิด

เมลินี

"ลินีว่าถ้าเราจะอยู่นี่มันจะไม่ลำบากเหรอคะวา แล้วยิ่งเรื่องถ้าจะอยู่กันยาวๆถึงขนาดสร้างครอบครัวยิ่งแล้วใหญ่"

"ลินีไม่เห็นด้วยค่ะ ลินีว่าคุณเปลี่ยนที่นี่เป็นรีสอร์ตหรูๆแล้วเรากลับขึ้นไปอยู่บนฝั่งกันไม่ดีกว่าเหรอคะ" เธอออกความคิดเห็นมาอีก

เทวา

"ไม่มีทางลินี ที่นี่คือบ้านของแม่วา วาไม่ยอมให้คนนอกมายุ่มย่ามตามอำเภอใจหรอก"

"ลินีก้อรู้ภามไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย วาชอบความเป็นส่วนตัว"

เมลินี

"แต่ที่นี่มีแต่ฟาร์มกับสวนมันจะทำรายได้ให้คุณเท่าไหร่กันเชียวคะ"

"สู้งานของพี่ๆคุณก้อไม่ได้ นั่งสะบายๆอยู่ในห้องแอร์รายได้ก้อดีกว่าที่นี่หลายเท่า"

"ยิ่งเรื่องความเจริญยิ่งไม่ต้องพูดถึง ที่นี่ไม่มีอะไรซักอย่างแม้แต่ไฟฟ้า"

เทวา

"แต่ที่นี่มีเครื่องมือสร้างพลังงานไฟฟ้าเองนะ

แล้วที่นี่ก้อทันสมัยเหมือนบ้านบนฝั่งทุกๆอย่างมีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างลินียังต้องการอะไรอีกล่ะ"

เมลินี

"แล้วที่นี่มีห้าง มีผับ มีสังคมไฮโซของลินีมั๊ยละคะ"

เธอพูดออกมาอย่างคนที่อารมณ์เริ่มคุกรุ่นเต็มที่เพราะขัดใจกับความคิดของแฟนหนุ่ม

เทวา

"ถ้าลินีต้องการอะไรแบบนั้นลินีก้อไปได้หนิเรามีเรือมีเครื่องบินส่วนตัว จะไปไหนตอนไหนก้อได้"

เมลินี

"แต่ลินีต้องการไปผับทุกวันเข้าสังคมทุกวัน ใครมันจะเทียวไปเทียวมาอยู่ละคะ"

"ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ลินีให้เวลาวาคิดนะคะว่าจะขึ้นฝั่งไปกับลินีรึจะอยู่ที่เกาะนี่"

"ถ้าวายังคิดจะปักหลักอยู่ที่นี่ลินีว่า..งานแต่งของเราก้อคงต้องเป็นแค่ความฝันยังงี้แหละค่ะ ลินีไม่ยอมทิ้งงานทิ้งสังคมของลินี มาอยู่ที่นี่หรอกนะคะ" 😤😤

เทวา

"ลินี!!😖😖ทำไมคุณพูดยังงี้ล่ะ คุณจะทิ้งผมไปอีกคนเหรอ" เขาเดินเข้ามากอดแฟนสาวออดอ้อนตามสไตล์ของเขา

เมลินี

"ไม่รู้แหละ วาก้อลองคิดดูเอาเองละกันนะคะว่าจะทำยังไงกับตัวเองดี"

"ถ้าวายังมีความคิดจะทิ้งสังคมแบบนี้ลินีว่าเราอยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆดีกว่านะคะ"

เทวา

"ยังไง" ถามอย่างสงสัยออกไป

เมลินี

"ก้ออยู่แบบอิสระไงคะ ใครอยากทำไรก้อทำไม่ต้องผูกมัดกัน"

เทวา

"ลินีชอบชีวิตแบบนั้นเหรอ ลินีไม่อยากแต่งงานกับวาเหรอครับ"

เมลินี

"การแต่งงานก้อคือการผูกมัดคนสองคนไว้ด้วยกัน ลินีว่าเราสองคนยังมีไรให้ทำกันอีกตั้งเยอะค่ะ"

"ถ้าลินีแต่งงานวาก้อจะอ้างความเป็นสามีผูกมัดลินีไว้ที่นี่ซึ่งลินีไม่อยากอยู่"

"ลินียังสนุกกับงานของลินีอยู่ค่ะ"

เทวา

"แต่ผมอยากสร้างครอบครัวกับลินีนะครับ"

"อยากอยู่กับลินียังงี้ทุกวันๆมีลูกด้วยกันซัก2-3คน"

เขาพูดถึงความฝันของตัวเองออกมา

เมลินี

"ลูกเหรอคะวา ลินีไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ภาระแบบนั้น"

"การมีลูกคือการตกนรกชัดๆ ลินีท้องไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าท้องหุ่นลินีก้อเสียหมดสิคะ"

"แล้วไหนจะต้องมาดูแลเด็กอีก ลินีไม่เอาหรอกค่ะ"

เธอบอกเขาตามตรง

เทวา

"แต่วาอยากมีลูกกับลินีนะครับ" เขาบอกอีก

เมลินี

"วาเลิกคิดไปเลยค่ะเรื่องลูกลินีไม่เอาด้วยหรอกค่ะ จะเอามาทำไมคะ ภาระล้วนๆ "

"จะไปไหนทีก้อต้องมาคอยห่วงหน้าพะวงหลังน่าเบื่อจะตาย แล้วยังต้องอุ้มท้องกันเป็นปีอีกลินีทำไม่ได้หรอกค่ะ"

"ไม่ต้องพูดไรแล้วค่ะ ลินีจะกลับไปทำงานละวันนี้ เดี๋ยวลินีต้องไปเตรียมตัวก่อน"

"เดี๋ยวคุณเซ็นเช็คให้ลินีด้วยนะคะ ลินีอยากได้เครื่องเพชรคอลเล็คชั่นใหม่ของแบรนด์ดังที่พึ่งออกมาน่ะค่ะลินีสั่งจองไว้แล้ว ตอนงานแฟชั่นวีคอาทิตย์ที่แล้วน่ะค่ะ"

พูดพลางเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจใยดีคนที่ยืนทำหน้าเซ็งๆอยู่

เทวา

"เท่าไหร่" เขาได้แต่ถามออกไป

เมลินี

"คราวนี้ชุดเล็กค่ะวา แค่ 15 ล้านกว่าๆเอง" พูดหน้าตาเฉย อาบน้ำอย่างสะบายอารมณ์

เทวา

เดินไปหยิบสมุดเช็คมาเซ็นลงไปอย่างเซ็งๆ

....ทำไมคนสองคนถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้นะ คนนึงก้อเรียกร้องไม่หยุด อีกคนก้อไม่เอาอะไรสักอย่างเลย แม้แต่แหวนวงเล็กๆที่เขาตั้งใจซื้อให้....

เขายืนทอดถอนใจอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้วเดินไปเก็บของใส่กระเป๋า มานั่งรออีกคนอยู่อย่างใจเย็นที่ห้องรับแขก

โหนด

"นายหัวจะไปไหนครับ ถือกระเป๋าด้วย"

เด็กหนุ่มหันมาถามเขามองอย่างแปลกใจเพราะวันนี้เขาสั่งให้โหนดเอาเรือออกแทนที่จะให้เครื่องบินส่วนตัวมารับเหมือนทุกครั้ง

เทวา

"โหนด มึงว่าบ้านเรามันขาดไรไปมั๊ย!!" แทนที่จะตอบเขากลับถามคำถามกลับไป

โหนด

"นายหัวต้องการให้ผมพูดอะไรครับ ที่นี่ยังขาดอะไรครับ มีครบทุกๆอย่างเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ"

เทวา

"ก้อนั่นน่ะสิ ไม่เห็นจะขาดอะไรเลย"

ทำท่าคิดตามยิ้มกริ่ม

โหนด

"ถ้าจะมีสิ่งที่ขาดก้อน่าจะเป็นขาดความมีชีวิตชีวานะครับ"

เทวา

"อะไรของมึง" หันมาถามอย่างสงสัย

โหนด

"ผมว่านายหัวกำลังคิดถึงใครบางคนรึเปล่าครับ"

เขาตัดสินใจพูดออกมาแล้วก้อต้องยิ้มตามนายหัวของเขาที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ ใจลอยไปไกลแสนไกล

เขาตัดสินใจตามมาส่งเมลินีที่คอนโดของเธอหลังจากร่ำลากันแล้วเขาก้อแยกตัวกลับไปคอนโดของเขา

จัดการรื้อค้นอะไรบางสิ่งบางอย่างออกมาแล้วเดินทางไปหาพี่ชาย

ออฟฟิศของอาทิส

อาทิส

"ลมอะไรวะหอบแกมาถึงนี่"

เสียงทักทายของพี่ชายพอเห็นน้องชายตัวดีโผล่หัวเข้ามา

เทวา

"ผมมีเรื่องกลุ้มใจเลยว่าจะมาปรึกษาพี่ทิสหน่อย"

บอกออกมาหลังจากนั่งลงบนโซฟาเรียบร้อย

อาทิส

"เรื่องไรวะ คนอย่างแกเนี่ย มีเรื่องกลุ้มใจคิดไม่ตกด้วยเหรอวะ ไม่ยักรู้ "

มองน้องชายอย่างแปลกใจร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมีเรื่องให้หนักใจอะไรนักหนานอกจากเรื่องความไม่ลงรอยกะป๋า

เทวา

"เรื่องพิชาภา" ตัดสินใจพูดออกมาอย่างยากเย็น

อาทิส

"ทำไมอีกล่ะ ก้อไหนว่ากลับบ้านไปแล้วไม่ใช่เหรอ" ถามแล้ว ทำงานต่ออย่างไม่สนใจอะไร

เทวา

"ครับ กลับบ้านไปแล้ว แล้วก้อบินไปเรียนต่อฝรั่งเศษแล้วด้วย"

อาทิส

"แล้วยังไง"

เทวา

"ผมคิดถึงเค้า" บอกออกมาตามตรง

ทำเอาพี่ชายอึ้งไม่คิดว่าน้องชายจะพูดว่าคิดถึงใครเพราะตลอดเวลาเขาไม่เคยจะสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลยนอกจากเมลินีคนเดียวนอกนั้นผ่านมาแล้วก้อผ่านไป

อาทิส

"คิดถึงก้อไปหาสิ ฝรั่งเศษมันบ้านที่สองของแกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" บอกน้องชายยิ้มๆ

เทวา

"พี่ว่าผมควรตามเค้าไปเหรอครับ"

อาทิส

"เอ๊า!!ก้อแกบอกคิดถึงเค้าก้อต้องตามเค้าไปสิจะรอไรล่ะ"

เทวา

"แล้วเรื่องลินีละครับ" ยังขอความคิดเห็นอีก

อาทิส

"ในเมื่อแกถามพี่เรื่องเมลินีพี่ก้อจะขอพูดตรงๆนะ"

เทวา

"ว่ามาเลยครับ"

อาทิส

"พี่ไม่ใช่คนที่จะไปพูดไรแบบนี้แต่ในเมื่อแกเป็นน้องชายของพี่ พี่ก้อจะพูด"

เสียงถอนหายใจหนักๆก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

"พี่อยากให้แกลองติดตามดูพฤติกรรมของลินีและลองคิดทบทวนเรื่องแต่งงานกับลินีให้ดี"

เทวา

"ทำไมเหรอครับ"

อาทิส

"แกเอาแต่อยู่บนเกาะไม่เคยได้รับรู้เรื่องโลกภายนอกเลย พี่อยู่ในสังคมเดียวกะลินี พี่จึงได้เห็นได้รู้อะไรที่ไม่อยากเห็นไม่อยากรู้"

เทวา

"อะไรครับพี่บอกผมมาตรงๆเหอะ"

อาทิส

หันหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขามาให้น้องชายดู

เทวา เดินมาดูแล้วก้อต้องหน้าบึ้งขบกรามแน่น ภาพหนุ่มสาวเริงรักกันในสถานที่ต่างๆหลายภาพ เขามองดูอย่างโกรธสุดขีดสังเกตุได้จากสันกรามที่เป็นสันนูนขึ้นมาอย่างพยายามสะกดอารมณ์

เทวา

"พี่ไปได้มาจากไหนครับรูปพวกนี้"

อาทิส

"ผู้ชายน่ะเป็นเพื่อนพี่เอง มันก้อแค่อยากอวดของเล่นชิ้นใหม่ของมัน"

"แต่มันบังเอิญเป็นคนของเราน่ะสิ" เขาพูดเรื่อยๆ โดยไม่หันหน้ามองน้องชายเพราะรู้ดีว่าตอนนี้น้องชายอยู่ในอารมณ์ไหน

เทวา

"ลินีทำยังงี้ได้ยังไง ดูตามวันเวลาก้อช่วงที่ผ่านมานี่เอง" เขาสบถออกมาเบาๆอย่างเกินจะทน

อาทิส

"แกดูแล้วก้อคิดเอาเองละกันว่าจะทำอะไรยังไงต่อไป"

เทวา

"ผมโง่เองที่คิดว่าเค้าจะซื่อสัตย์กะผม" พูดออกมาหลังถอยไปนั่งที่เดิม

อาทิส

"ยังงี้แล้วแกคงตัดสินใจได้แล้วนะว่าจะทำยังไงต่อไป"

เทวา

"ครับพี่ทิส ก้อแค่ผู้หญิงคนนึง " 😤😤

อาทิส

"แกไม่เสียใจมั่งเหรอ" หันมาถามอีก

"แกรักเค้ามากไม่ใช่เหรอ"

เทวา อึ้งไปกับคำถามพึ่งนึกออก ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากความโกรธที่โดนหลอก พอนึกได้ยังงั้นเขาก้อตัดสินใจไรได้ทันที

เทวา

"ผมตัดสินใจละ ผมจะไปตามพิชาภา" เขาบอกอย่างมั่นใจในคำพูดของตัวเอง

อาทิส

"อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก้อทำไปเหอะ" บอกน้องชายออกไป ยิ้มให้กำลังใจเขาไปอีก

เทวา

"ขอบคุณนะครับพี่ที่ทำให้ผมทำอะไรได้อย่างชัดเจน เห็นอะไรได้อย่างแจ่มแจ้ง"

อาทิส

"แกเป็นน้องชายพี่นะ พี่ดีใจนะที่วันนี้แกตัดสินใจเข้ามาปรึกษาพี่"

"พี่นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นแกแบบนี้ซะละ พี่รักแกนะไอ้น้องบ้า" พูดยิ้มๆ

เทวา

"งั้นผมไปละ ผมจะรีบไปตามหาความสุขของผม " รีบลุกขึ้นจะออกไป

อาทิส

"แล้วอย่าไปทำแบบเดิมอีกล่ะ"

เทวา

"ก้อผมถนัดแต่แบบนั้นหนิพี่" 🤭🤭

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***