หวง

ยามเช้า

แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาที่ใบหน้าสวย ของสาวน้อยที่นอนหลับไหลอยู่อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

พิชาภาค่อยๆลุกจากที่นอนมานั่งจุมปุกอยู่ที่ข้างเตียงเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับจากคนบนเตียงเมื่อคืน ทำเอาเธอเข่าอ่อน พอก้าวลงจากที่นอน น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินลงมา

เธอไม่คิดเลย ว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้

...นี่เธอคิดถูกรึคิดผิด.... พิชาภาเฝ้าถามตัวเอง ตัดสินใจหยัดตัวขึ้นขบริมฝีปากไว้แน่น เพื่อข่มความเจ็บปวดที่แทรกอยู่ทุกอณู ตามร่างกาย

แค่3วันก้อจะตายให้ได้ละ เธอจะทนถึง 1 ปีได้ยังไง

เฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้น

พอเข้าไปในห้องน้ำ ก้อรีบจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดค่อยๆหายไปเมื่อได้แช่น้ำอุ่นๆ พิชาภานอนแช่น้ำอุ่นอย่างสะบายใจจนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก้อถูกช้อนอุ้มขึ้นจากน้ำ พาไปวางบนเตียงอย่างรวดเร็ว

เทวา

"เธอทำไรของเธอ อยากตายมากนักเหรอ" เขาตวาดออกมาอย่างหัวเสีย

"ไหนเมื่อคืนปากดี บอกแค่นี้ทนไหวไง"

"แล้วทำไมวันนี้ถึงคิดฆ่าตัวตายซะล่ะ" เขาจะคอกพร้อมทั้งจับเธอโยกไปมาหัวสั่นหัวคลอน

พิชาภา

"โอ๊ย!!"

"ใครจะฆ่าตัวตาย ชั้นเหรอ" ถามงงๆ

เทวา

"อยู่กัน 2 คน จะมีใครอีกล่ะ" 😤😤😤

"ชั้นไม่นึกเลยนะ ว่าคนปากเก่งอย่างเธอ จะคิดเรื่องแบบนี้ได้" เขาทำท่าฟึดฟัด ไม่สบอารมณ์อย่างหนัก

พิชาภา

"ชั้นไม่ได้ฆ่าตัวตาย"

"ชั้นแค่นอนแช่น้ำ. และคงเผลอหลับไป" พูดออกมาอายๆ

"คนอย่างชั้นไม่คิดฆ่าตัวตายหรอก"

"ถ้าชั้นจะฆ่าตัวตายชั้นจะไปตายไกลๆคุณ"

"ไม่ให้คุณหาศพเจอ "

"คุณจะได้ไม่เดือดร้อน ต้องมาทำศพให้ชั้นอีก" 😤

เทวาเดินไปจะเข้าห้องน้ำ พอหันไปเห็นพิชาภานอนนิ่งอยู่ในอ่าง จมูกกะลังจะจมน้ำที่เปิดทิ้งไว้จนเต็มอ่าง ก้อตกใจตาเหลือกรีบอุ้มขึ้นจากน้ำทันที

....ถ้าเขาไม่เข้าไปเห็น.... จะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดกล้ามเนื้อหัวใจก้อบีบตัวอย่างแรงโดยไม่รู้สาเหตุ

เทวา

"ก้อดี ถ้าคิดได้ยังงั้น" เขาถอนหายใจแรงๆ เดินเข้าห้องน้ำไป

พิชาภารีบเดินไปหาเสื้อผ้ามาใส่ แล้วออกมาข้างนอก เดินเขย่งๆอย่างยากลำบาก เพราะผลจากการที่เดินเท้าเปล่าบนทรายร้อนๆเมื่อวานนั่นเอง

กว่าจะมาถึงครัวได้เหมือนเดินอยู่ในสนามรบยังไงยังงั้น จัดการทำอาหาร ซึ่งก้อคือไข่อีกเช่นเคย

เพราะดูเหมือนจะไม่มีอย่างอื่นอีกเลยในตู้เย็นเล็กๆนั่น

คราวนี้เป็นไข่ม้วน ที่ตกแต่งอย่างสวยงาม เกินกว่าจะเป็นของกิน

พอยกมาให้โหนด เด็กน้อยถึงกับตาโต ชมแล้วชมอีก ไม่กล้ากิน แต่แล้วก้อลงมือกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยเพราะความหิว

โหนด

"วันนี้พี่พีชทำของอร่อยอีกละ เมนูไข่ที่หน้าตาเกินไข่ 😁😁" ชมพลางกินพลาง

เสียงเดินขึ้นเรือมา

โหนด

"พี่ชมพู่ ถือไรมาเยอะแยะน่ะ" ส่งสำเนียงออกไป

ชมพู่

"ก้อนายหัวน่ะสิ สั่งให้เชปทำอาหารมาให้"

"แล้วนายหัวยังไม่ออกมาเหรอ"หันมองหา

"แล้วนั่นคุณลูกพีช ที่มึงบอกเหรอโนด" หันมายิ้มให้

เดินเข้ามาหา หลังจากวางของไว้บนโต๊ะและจัดโต๊ะเรียบร้อย

ชมพู่ยกมือไหว้ยิ้มให้อย่างจริงใจ มองพิชาภาอย่างชื่นชม

พิชาภา

"ใช่จ้ะ ชมพู่คงเด็กกว่าพี่ งั้นเรียกพี่พีชนะ" ยิ้มหวานให้อีก

ชมพู่

"พี่พีช สวยจังค่ะ ผิวพรรณก้อดี๊ดี ชมพู่ชอบจังค่ะ" ยิ้มตอบกลับมา

พิชาภา

"กินข้าวด้วยกันมั๊ย!!" ถามอีก

ชมพู่

"ไม่เอาค่ะ..เกรงใจ ชมพู่ไม่เหมือนไอ้โหนด พี่พีชเป็นคนของนายหัวจ ชมพู่ไม่กล้ากินข้าวร่วมหรอกค่ะ"

"แล้วนี่ พี่พีช ไม่รอกินข้าวพร้อมนายหัวเหรอคะ"

"นายหัวสั่งอาหารมาตั้งเยอะแน่ะค่ะ" ถามอย่างสงสัย

พิชาภา

"พี่ก้อไม่บังอาจไปกินข้าวกับนายหัวหรอก"

"กลัวเค้าจะว่าเอา แค่มาอาศัยเค้าอยู่ก้อรบกวนจะแย่ละ" พูดพลางช้อนข้าวคำสุดท้ายใส่ปาก

ยกน้ำขึ้นดื่ม พอหันมา กะลังยกแก้วน้ำดื่ม ถึงกับพ่นกลับออกมา สำลักแค้กๆๆ

พิชาภา

"พรวด!!แค้กๆๆ" ไออยู่อย่างนั้น ชมพู่ต้องรีบเข้าช่วยลูบหลังให้

เทวา

"เห็นผมละตกใจ ยังกะเห็นผีเลยนะ"😤😤😤

"แล้วนั่นอะไร จานข้าว" โกรธหนักไปอีก

"ทำไมเธอชอบมานั่งกินข้าวอยู่กับไอ้โหนดนักฮึ!!" ถามเสียงเข้ม แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นของเค้า ซึ่งถ้าเป็นน้ำก้อคงจะเดือดปุดๆ

พิชาภา

"แล้วจะทำไมคะ แค่กินข้าว ชั้นผิดเหรอ ??" หันมองอย่างเกรงๆ

เทวา

"มานี่เลยมา" ฉุดแขนให้ลุกขึ้น พาเดินไปที่โต๊ะอาหาร อารมณ์ทั้งหึงทั้งโกรธของเขา ลากเธอไปอย่างไม่คิดจะหันมอง

พิชาภาเดินเขย่งๆตามเพราะเท้าที่บวมเป็นถุงน้ำจากการเดินย่ำทรายร้อนๆเมื่อวาน พอเค้าลากมาแบบนี้ ก้อเขย่งไม่ทัน ทำให้เจ็บปวดไปอีก

พิชาภา

"โอ๊ย!!!"ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาลากเธอไปหน้าตาเฉย ไม่คิดจะหันมามองเพราะความโมโห

พอไปถึงโต๊ะอาหารก้อจับให้นั่งบนเก้าอี้

"โอยยย" ร้องออกมาอีก อย่างลืมตัว

เขาหันมอง เห็นลูบเท้าก้มๆเงยๆดูอยู่ก้อหันมอง พอเห็นเท้าที่สภาพพุพอง บวมแดงก้อตกใจ รีบนั่งลงดู

เทวา

"อะไรน่ะ นั่นเท้าเธอเป็นอะไร" ถามอย่างตกใจรีบยกมาดู พิชาภาหดเท้ากลับทันที

พิชาภา

"โอ๊ย!!" ซู๊ดปากด้วยความเจ็บ

เทวา

"เจ็บมากเหรอ ทำไมเป็นงี้ล่ะ"

มองดูเท้าเปล่าเปลือยที่เคยเนียนนุ่มน่าสัมผัส อย่างคนที่ไม่เคยต้องทำงานหนักมาก่อน อย่างสงสาร

เข้าลูบเท้าอย่างเบามือ

พิชาภา

"คุณยังจะถามเหรอ ก้อเมื่อวานคุณลากชั้นกลับเรือ กลางแดดเปรี้ยงๆ "

"รองเท้าก้อไม่ได้ใส่ ทรายร้อนๆ ก้อต้องมีสภาพงี้แหละ" บอกออกไป พอได้ยินเขาก้อนิ่วหน้าทันที สงสารจับใจ

เทวา

"อยู่นี่นะ เดี๋ยวไปหายามาทาให้" เดินไปหาชมพู่

"ชมพู่ ไปเอากล่องยามาให้หน่อย "สั่งเสร็จก้อมานั่งยองๆลงกับพื้น ตรวจดูบาดแผล

"ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

พิชาภา

"คุณขอโทษเป็นด้วยเหรอ ชั้นนึกว่าจะรู้จักแต่เอาเปรียบคนอื่น"

พูดออกไปน้ำเสียงงอนๆ

เทวา ช้อนตาขึ้นมองเห็นหน้างอๆ ก้อนึกสงสารไปอีก พอได้ยามาก้อจัดการทายาให้อย่างเบามือ

"ไม่ควรเดินมากนะ แผลจะไม่หายง่าย แผลขนาดนี้แทนที่จะนอนบนเตียงเฉยๆ ลุกขึ้นมาเดินทำนั่นนี่ทำไม" บ่นพลางทำแผลให้

พิชาภา มองดูเขาทำแผลให้อย่างตั้งใจ เขาทำอย่างเบามือ มีเป่าให้ด้วยพอเห็นเธอนิ่วหน้าตอนล้างแผลให้

เผลอยิ้มกับท่าทางของเขาอย่างลืมตัว

เทวาเงยหน้าขึ้นมาพอดี ถึงกับตะลึงกับรอยยิ้มที่ได้รับ

เขายื่นปากไปจูบเบาๆอย่างตั้งใจ แล้วถอยออกมาทำแผลจนเสร็จ

เทวา

"ก้อยิ้มออกสวย ทำไมถึงไม่ชอบยิ้มล่ะ" ถามออกมาจัดการขยับเก้าอี้ที่เธอนั่ง ให้เข้าที่เข้าทาง

พิชาภา

"ขอบคุณนะคะ ที่ทำแผลให้" ยิ้มอีก

เทวา

"ก้อมันเป็นเพราะผม ถึงได้เกิดแผล ผมก้อเลยต้องรับผิดชอบน่ะ" เดินมานั่งประจำที่

พิชาภา

"ชั้นก้อขอบคุณตามมารยาทน่ะค่ะ" บอกออกไป

เทวา หันขวับมาหาทันที

"ถ้าจะขอบคุณแบบนั้นทีหลังไม่ต้องก้อได้นะ"

หน้าเข้มขึ้นอีก ตักอาหารใส่ปาก ท่าทางหงุดหงิด

"กินสิ!!" หันมาสั่งอีก

พิชาภา

"คุณก้อเห็นว่าชั้นกินเรียบร้อยละ "

เทวา

"กินแล้วก้อต้องกินอีก ใครใช้ให้กินก่อน ทีหลังต้องรอกินพร้อมผม" บังคับอีก

พิชาภา

"คุณจะบ้าเหรอ จะให้ชั้นหิ้วท้องรอคุณ ชั้นไม่เอาด้วยหรอก คุณคิดจะไปคุณก้อไป คิดจะมาก้อมา"

"ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณจะกินไม่กิน"

"บางทีการตอบแทนบุญคุณก้อไม่ควรมาในรูปของทาสนะ คุณรู้ป่าว"

เทวา

"ทาสอะไร แค่ให้กินข้าวเป็นเพื่อน"

"แล้วข้าวสาระพัดไข่ของคุณน่ะ มันอร่อนนักรึไง กินอยู่ได้ทุกวัน"

พิชาภา

"ก้อในตู้ที่มันเหมือนตู้เย็นของคุณน่ะ มันมีแต่ไข่ จะให้ชั้นทำไรกินล่ะ"

เทวา

"แล้วใครให้คุณทำ คุณแค่สั่งกะไอ้โหนดไปว่าอยากกินอะไร พ่อครัวของเราก้อจะทำมาให้ จะทำให้เหนื่อยทำไม"

พิชาภา

"ก้อชั้นไม่ได้รู้สึกเหนื่อย ชั้นอยากทำ ชั้นชอบทำ คุณจะอะไรนักหนาคะ กะแค่เรื่องกิน"

"แล้วของมีบนเรือไม่ให้ทำกิน จะให้สั่งให้คนอื่นเดือดร้อนอีก"

"อากาศร้อน ต้องให้โหนดเสียเวลาเดินไปสั่ง"

"ลำบากชมพู่ต้องเดินมาส่งอีก วันละ3มื้อ"

"ชั้นว่า...ชั้นทำกินเองดีกว่า"

"คุณไม่ต้องมาเดือดร้อนกะชั้นหรอกค่ะ"

ทำท่าจะลุกไป. เทวาคว้าแขนไว้ทันที

เทวา

"จะไปไหน ก้อบอกว่าให้นั่งกินเป็นเพื่อน "

พิชาภา

"ไรของคุณ จะกินข้าวทีเดือดร้อนคนนั้นคนนี้" 😤

นั่งลงไปที่เดิมอีก

เทวา

"แล้วไม่ต้องเดินไปเดินมาละนะ เท้าเจ็บขนาดนั้น

อยากได้อะไรก้อบอก จะหยิบให้"

พิชาภา

"ชั้นแค่เจ็บเท้านะคุณ ไม่ได้เป็นง่อย เข้าใจไรผิดป่ะ "

เทวา

"ก้อไม่ได้เป็นง่อย แต่เดินมากๆมันจะอักเสบเอา" บอกอย่างเป็นห่วง

พิชาภา

"เป็นห่วงชั้นเหรอ" ถามออกไปแล้วก้อต้องกลั้นหายใจรอคำตอบ

เทวา

"ห่วงสิ" ตอบหน้าตาเฉย.

พิชาภากะลังจะยิ้ม หุบยิ้มแทบไม่ทัน

"กลัวจะไม่ได้ใช้งานให้คุ้มน่ะ"

พิชาภา😤😤😤

"คนบ้า!!"

เทวายังคงนั่งกินข้าวต่อจนอิ่ม

"คุณอิ่มละ ชั้นไปได้ยัง" ทำท่าจะลุกไป

เทวา

"จะไปไหน "

พิชาภา

"ไปนั่งข้างสระ อยากนั่งอ่านหนังสือน่ะ"

เทวา เดินมาอุ้มไปวางบนเก้าอี้นอนข้างสระน้ำเล็กๆของเรือสำราญ แล้วนอนลงข้างๆ มือก้อกอดเอวบางไว้ไม่ปล่อย

หันมองงงๆ

พิชาภา

"คุณไม่ไปไหนเหรอคะวันนี้" ถามออกไปอย่างสงสัย

"แล้วอะไรคะที่อุ้ม จะไม่ให้เดินจริงๆเหรอคะ"

เทวา

"อืมม" ตอบเท่านั้น หลับตา ลงอย่างสะบายใจ

พิชาภา

"แล้ววันนี้คุณไม่ไปไหนเหรอคะ"

เทวา

"ถ้าไปแล้วจะมานอนอยู่ทำไม"

พิชาภา

"แล้วแฟนคุณล่ะ ไม่ต้องไปหาแฟนคุณเหรอ"

เทวา

"กลับไปละ"

พิชาภา

"แฟนคุณนี่ดีนะคะ ยอมให้คุณมีคนอื่นได้ น่านับถือน้ำใจ"

เทวา

"เค้าไม่ได้ยอม แต่เค้าไม่รู้ตะหากล่ะ ว่าคุณจะมาอยู่เป็นปี เค้านึกว่า คุณมาแบบชั่วคราว"

"คุณอยู่บนเรือนี้ได้มั๊ย!!" หันมาถาม

พิชาภา

"ไม่ได้ก้อต้องได้มังคะ" ตอบเศร้าๆ

"ชั้นเลือกมันแล้วหนิ กลับใจตอนนี้ก้อคงไม่ทันละ"

เทวา

"ผมช่วยคุณได้เท่านี้แหละ เพราะบ้านหลังใหญ่ก้อคือเรือนหอของผมกะลินี"

"ผมสัญญากะเค้าไว้ ว่าจะไม่พาใครไปบ้านนั้น"

พิชาภา

"ชั้นเข้าใจค่ะ ชั้นอยู่ได้ คุณไม่ต้องห่วงนะคะ"

เทวา

"รึคุณจะไปนอนบ้านพักคนงาน ที่มีแต่พวกผู้ชายหุ่นล่ำๆ. เอามะ" พูดอย่างอารมณ์ดี

พิชาภา

"ก้อดีนะคะ บางที อาจจะเหมาะสมกะชั้นกว่า" ตอบหน้าตาเฉย

แต่คนฟังไม่เฉยด้วย ปรี๊ดขึ้นมาทันที

เทวา

"ชอบแบบนั้นเหรอ แค่ผมคนเดียวยังไม่จุใจคุณเหรอ ห๊ะ!!!ลูกพีช!!" จับกดลงกะที่นอน หน้าเหี้ยมไปอีก พิชาภามองอย่างกลัวๆ

พิชาภา

"ไรของคุณ ชั้นหมายถึงที่อยู่ คุณพูดถึงอะไร"

เทวา

"ผมพูดถึงผู้ชายพวกนั้น " จ้องสบตานิ่ง

พิชาภา

"บางที ชั้นก้อสงสัยนะคะ ว่ามากะคุณ กะไปหาพ่อคุณ อย่างไหนมันจะเลวร้ายกว่ากัน"

พูดออกมาแล้วก้อต้องใจหายเมื่อเห็นแววตาเหมือนเจ็บปวดในดวงตาของเขา แต่ก้อแค่แว้บเดียว

เทวา

"อย่าบอกนะ ว่าคุณอยากกลับไปหาพ่อผม อย่างคนอื่นน่ะ" เขาถามออกมาสบตานิ่ง

พิชาภา

"คนอื่น คนไหนของคุณคะ" ถามอย่างสงสัย

จ้องสบตาเค้านิ่ง เหมือนเค้าจะมีความในใจไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้

พิชาภาจ้องนิ่ง เขาก้อนิ่ง เหมือนกะลังคิดถึงอะไรอยู่ จนลืมว่านอนทับคนตัวเล็กอยู่

พิชาภา

"คุณ!! ขยับออกหน่อย ชั้นหายใจไม่ออก" พยายามขยับตัว

เทวา กระพริบตาถี่ๆ

"หือ...ออ" พูดแค่นั้นแล้วถอยออกมานอนข้างๆ แต่แขนก้อยังโอบไหล่บางไว้ พิชาภาจึงได้นอนหนุนแขนเค้าไปโดยปริยาย

กำลังนอนหลับสะบาย ก้อมีคนเดินขึ้นเรือมา เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา จึงหันไปดู

อาทิส

"ยังงี้นี่เอง ถึงไม่ยอมกลับบ้าน" น้ำเสียงนุ่มหูน่าฟัง เอ่ยขึ้น พร้อมทั้งเดินมาเตะขาคนนอนหลับแรงๆ

เทวา

"พี่ทิส!!! " เรียกชื่อออกมาแล้วรีบผุดลุกขึ้นอย่างไว

"มาไงพี่" กอดคนข้างๆเข้ามาหาอีก พอเห็นว่าใครมา พิชาภามองงงๆ

อาทิส

"จะไม่แนะนำหน่อยเหรอ" ส่งยิ้มหล่อๆมาให้อีก

"สวัสดีครับ ผมอาทิส พี่ชายไอ้หมอนี่" ยื่นมือมาขอจับตามธรรมเนียมฝรั่ง

เทวาปัดมือทันที ทำท่าไม่พอใจไปอีก

"ไรวะ หวงเหรอ แกไม่เคยหวงกะพี่หนิ" ถาม ทำท่ากวนๆ พิชาภามองอย่างสังเกตุ

....คนบ้านนี้หล่อกันหมดรึไง หล่อไรปานนั้น ว่าเทวาหล่อละ เจอพี่ชายเข้าไป โดนตกทันที จมูกโด่ง คิ้วเข้ม. ปากหยักได้รูป หล่อยันสันกราม .....มองอย่างลืมตัว

เทวา

"ลูกพีช!!"เรียกเสียงเข้ม หน้าตาบูดบึ้ง

พิชาภา

"คะ...คะ..."หันมา ....สติๆ 🤭🤭

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***