ข้อตกลง

เขาขับรถออกไปอย่างตั้งใจไม่หันกลับมามองเธออีก พิชาภาได้แต่นั่งนิ่งพูดไรไม่ออก นั่งตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำไปตลอดทาง มือที่ประสานกันบนตักเย็นเฉียบรู้สึกถึงความเย็นของแอร์ที่ผ่านช่องออกมา มันช่างเย็นยะเยือกจนจับขั้วหัวใจยังไงยังงั้น

เขาปรายตามามองคนข้างๆอย่างตั้งใจ ภาพสาวน้อยที่นั่งตัวสั่นเพราะความกลัว และความเขินอายของเธอทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ รสจูบของเธอยังติดปากเขาอยู่ มันทำเค้าหัวหมุนไปหมดละ เพราะต้องพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่กะลังก่อตัวขึ้นด้านล่างระหว่างขาหนีบทั้งสองข้างของเขา

เค้าต้องเก็บกดความรู้สึกอยากปลดปล่อยเอาไว้อย่างหนัก สายตามองเห็นป้ายโรงแรมและรีสอร์ตหลายๆแห่ง อยากจะเลี้ยวเข้าไปนัก แต่ก้อต้องสะกดกลั้นเอาไว้

เพราะกลัวจะเสียงานใหญ่และกลัวจะทำให้คนข้างๆตื่นตกใจหนักไปอีก

คนแปลกหน้า

"จะไม่พูดไรหน่อยเหรอ"

พิชาภา

"ชั้นต้องพูดไรล่ะ"

พูดออกมาหลังจากนั่งเงียบมาเป็นชั่วโมง

คนแปลกหน้า

"ก้อถามอะไรก้อได้ ที่เธอสงสัย รึอยากรู้"

"ขยับมาหน่อยก้อได้นะ ชั้นขับรถอยู่ คงไม่กินเธอหรอก" เขายิ้มออกมาเบาๆ

พิชาภา

"เมื่อกี้นายก้อขับรถอยู่ นายยังจอดรถแล้ว...."อายหน้าแดง บิดมือไปมาอีก

คนแปลกหน้า

"เธอหน้าแดงใหญ่ละ ...หึ..หึ.." เค้าหัวเราะออกมาเบาๆ

"จูบแรกละซิ" คำพูดนั้นทำเอาพิชาภาสะอึก

พิชาภา

"อึก!!..." กลั้นหายใจไปอีก มองจ้องมือตัวเองที่วางบนตักอย่างทำไรไม่ถูก

"มันน่าขำเหรอ กะอิแค่ไม่เคยจูบใครเนี่ย" พูดออกมาเบาๆ

คนแปลกหน้า

"ก้อแปลกน่ะสิ ดูเธอก้อไม่น่าจะเด็กละนะ ไม่น่าเชื่อ จะยังไม่เคยมีใครจูบ หน้าตาก้อออกจะสะสวย" หันมามองเสี้ยวหน้าหวานอย่างชื่นชมอีก

ดวงตากลมโตของเธอกระพริบขึ้นลงภายใต้ขนตางอนหนานั่นอย่างประหม่า แววตาที่ดูสดใสในตอนแรกตอนนี้สั่นระริกเหมือนดวงตาของลูกกวางน้อยที่กะลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

แก้มใสๆนั่นออกแดงระเรื่อ คงกะลังอายอย่างหนักกับสิ่งที่เขาทำลงไปเมื่อไม่นานมานี้

เครื่องหน้าปากนิดจมูกหน่อยภายใต้ใบหน้ารูปไข่นั่น ช่างน่ามองจนไม่อยากละสายตาเลยทีเดียว

เขาเอื้อมมือไปดึงกันแดดด้านบนลงมากั้นแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา จนผิวขาวๆนวลเนียนน่าสัมผัสของเธออมชมพูระเรื่อไปหมดเพราะไอความร้อน

พิชาภา หดตัวหนีสะดุ้งตกใจ เมื่อเห็นเขาขยับเข้ามาใกล้แค่เอื้อมเพื่อดึงกันแดดลง

พิชาภา

"คนที่เป็นลูกน้องอย่างคุณสามารถทำไรกะคนที่เป็นลูกหนี้อย่างชั้นก้อได้เหรอ" ตัดสินใจถามออกไป หลังจากที่เงียบมานาน

คนแปลกหน้า

"ก้อไม่นะ ไม่รู้สิอันนี้มันอยู่ที่ว่าลูกหนี้เป็นยังไงมากกว่ามะ" ตอบออกมายิ้มๆ

พิชาภา

"ยังไง" หันมองงงๆ

คนแปลกหน้า

"ก้อลูกหนี้อย่างคุณมันน่าทำอะไรๆน่ะสิ ไม่น่าถาม!!!"

พิชาภา

: เงียบกริบไปอึดใจ //แสดงว่าถ้าเกิดมันหื่นมาก้อสามารถทำไรก้อได้งั้นเหรอ//คิดในใจ

"อึ๋ย!!😖😖😖" แค่คิดก้อกลัวจนทำไรไม่ถูกละ

//แบบนี้จะทำไงดีวะเรา//

"แล้วตกลง เราจะไปไหนกันเนี่ย" ถามออกไปอีกเมื่อเห็นรถวิ่งออกถนนใหญ่ มุ่งสู่เส้นทางสายภาคใต้ของประเทศ

คนแปลกหน้า

"ก้อไปหาเจ้านายผมไง คุณอาชา เลิศมงคลศิริ"

พิชาภา

//ทำไมคุ้นๆชื่อกะนามสกุลนี้นะ//คิดในใจอีก

คนแปลกหน้า

"ไม่รู้จักคุณอาชาเหรอ" เขาถามกลับ

พิชาภา

"คุ้นๆแต่นึกไม่ออก" พูดออกมาตรงๆ

คนแปลกหน้า

"ก้อมาเฟียขาใหญ่ประจำภาคใต้ไง เจ้าของบ่อนคาสิโนบนเกาะส่วนตัวและเป็นเจ้าของท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดในภาคใต้ด้วย"

พิชาภา

"อ๋อ...ที่ข่าวว่าเป็นคนโหดเหี้ยมมากๆน่ะเหรอ" หันมาถามหน้าตื่น

คนแปลกหน้า

"คงไม่ใช่มั๊ง ไปเอาที่ไหนมาพูด"

พิชาภา

"ชั้นเคยดูข่าว เจ้าของซุ้มมือปืนที่เอาพวกทหารรับจ้างมาเป็นมือปืนไว้รับจ้างอุ้มฆ่าโดยเฉพาะ ตะละคนโหดๆทั้งนั้น" ทำหน้าตื่นกลัวไปอีก

คนแปลกหน้า

"ก้อรู้จักหนิ แล้วทำไมถึงปล่อยให้พ่อไปเล่นการพนันจนต้องกู้เงินแบบนั้นล่ะ" หันมาถามอีก

พิชาภา

"หา!!นายหมายความว่า พ่อชั้นกู้เงินไปเล่นพนันเหรอ"

คนแปลกหน้า

"ถูกต้อง!! " หันมามองอย่างสงสัย

"อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้"

พิชาภา

"ก้อไม่รู้น่ะสิ ถ้าชั้นรู้ ชั้นก้อต้องห้ามแล้วสิ ใครจะอยากให้พ่อตัวเองไปเล่นการพนันอย่างนั้นล่ะ"

คนแปลกหน้า

"แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้ล่ะ"

พิชาภา

"ชั้นไม่ได้อยู่กะพ่อน่ะสิ"

"พ่อพาชั้นไปฝากป้าเลี้ยงตั้งแต่ชั้น 5 ขวบ หลังจากที่แม่ของชั้นเสีย ในรอบ 15 ปีชั้นพึ่งได้กลับบ้านนี่แหละ"

เขาหันมามอง ในแวบแรกพิชาภาหันไปสบตาพอดี รู้สึกถึงความอบอุ่นในสายตานั้น และดูเหมือนเขาจะสงสารเธอรึเปล่า ก้อไม่ค่อยแน่ใจนัก

คนแปลกหน้า

"มิน่าล่ะ มาบ้านนี้หลายครั้งละไม่เคยเจอ เจอแต่สองแม่ลูกนั่น"

พิชาภา

"ดูนายก้อไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร นายช่วยชั้นหน่อยได้มั๊ย!!" ตัดสินใจพูดออกมาหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน

คนแปลกหน้า

"ช่วยอะไร" ถามยิ้มๆเหมือนจะพอเดาถูก

พิชาภา

"ช่วยปล่อยชั้นไปได้มะ ทำเป็นว่าชั้นหนีไป รึชั้นกระโดดลงไปในน้ำหนีไปรึตายไปเลยก้อได้ ได้มะ" พูดออกไปละก้อต้องนั่งกลั้นหายใจลุ้นกะคำตอบอีก

"ว่าไงล่ะ อย่าเงียบสิ"

คนแปลกหน้า

"กำลังคิดอยู่" ทำท่าครุ่นคิด นานจนคนรอฟังรู้สึกหงุดหงิด หันมาจ้องหน้ารอคำตอบนิ่งอย่าลุ้นระทึก

รถติดไฟแดงพอดี เขาหันมามองคนข้างๆที่เอาแต่จ้องรอคำตอบเพลินๆจนไม่ทันระวังตัว จึงถูกเขาก้มลงหาจุมพิตเอาอีกรอบอย่างตั้งใจ

พอจะถอยออกก้อถูกเขากุมท้ายทอยไว้แน่น จนไม่สามารถถอยหลังได้

เขายิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์หลังจากถอยออกมา ดวงตาสีสนิมนั่นช่างกรุ้มกริ่มชวนให้คิดฝันไปไกลทีเดียว

พิชาภา

"นายจูบชั้นอีกแล้วนะ" แหวใส่ทันที

เขาหันมามองริมฝีปากอมชมพูนั่นที่กำลังสั่นระริกอยู่ยิ้มๆ

คนแปลกหน้า

"ก้อปากเธอน่าจูบ แถมยังหวานชะมัดเลยล่ะ ผมชักติดใจรสจูบคุณแล้วนะ" พูดจบก้อออกรถไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้คนฟังนั่งลมออกหูอยู่อย่างโมโหสุดๆ

พิชาภา

"นายจูบชั้น 2 ครั้งละ"

"ตกลงนายจะช่วยชั้นมั๊ย!!" ถามอีก

คนแปลกหน้า

"แล้ว...ผมจะได้อะไรถ้าช่วยคุณ"

พิชาภา

"นายอยากได้อะไรชั้นจะให้ แก้วแหวนเงินทองชั้นพอมีมั่งแต่ก้อไม่มากหรอก แต่ถ้าขอคุณป้าคุณป้าคงให้แหละ ท่านรักชั้นมาก ท่านพอจะมีฐานะด้วยนะ ว่าแต่นายอยากได้เท่าไหร่ล่ะ" ถามยิ้มๆอย่างมีความหวัง

เขาหันมามองพอเห็นรอยยิ้มนั้นก้อถึงกับตะลึงไป แทบจะลืมหันกลับไปขับรถทีเดียว

พิชาภา

"ว่าไงล่ะ นาบจะเอาเท่าไหร่" ถามย้ำอีก

คนแปลกหน้า

"ผมได้เงินไปก้อไม่รู้จะได้ใช้รึเปล่า เพราะการปล่อยลูกหนี้รายใหญ่ไป โทษของผมก้อคงถึงตายเชียวล่ะ" ทำหน้าเครียดเหมือนคิดหนัก

พิชาภา

"ขนาดนั้นเลยเหรอ😲😲😲" หน้าตื่นไปอีก

คนแปลกหน้า

"แต่ถ้าคุณให้ผมมากพอผมก้ออาจจะลองเสี่ยงนะ"

พิชาภา

"จริงเหรอ!!! แต่นายต้องเสี่ยงมากนะ"

คนแปลกหน้า

"ก้อนั่นไง ผมถึงต้องยื่นข้อเสนอให้คุ้มๆหน่อยไง"

"เท่าไหร่ดีน้าาา" ทำท่าคิดๆๆๆ

พิชาภา

ลุ้นๆๆๆ แทบจะลืมหายใจ

"นายอย่าเรียกมากนะ ล้าน 2 ล้านคงพอได้ มากกว่านั้นคุณป้าคงไม่มี" 🙄🙄🙄

คนแปลกหน้า

"ว้า!!งั้นก้อไม่คุ้มสิ" ทำท่าถอนหายใจเซ็งๆ

"งั้นเอางี้!! 2 ล้านรวมกะตัวคุณด้วย ได้มะ" หันมาถามยิ้มๆ

พิขาภา

"นายจะเอาชั้นไปทำไร ชั้นทำงานไรไม่เป็นหรอกนะ"

คนแปลกหน้า

"ทำไม่เป็นก้อไม่ต้องทำ ผมค่อยทำเองแหละ " 😁

หันมายิ้ม

"ตกลงมะ"

พิชาภา

"ระยะเวลานานเท่าไหร่"

คนแปลกหน้า

"ซัก 1 ปีก้อพอ"

พิชาภา

"ถ้าชั้นไปอยู่กะนายอาชา เค้าอาจจะเอาชั้นไปขายหรือบังคับขืนใจชั้นไปตลอดชีวิต"

"ถ้าอยู่กะคุณ1 ปี มันก้อน่าจะคุ้มกว่านะ"

"ว่าแต่ ชั้นต้องทำไรมั่งล่ะ"

คนแปลกหน้า

"ผู้ชายกับผู้หญิง อยู่ด้วยกันเค้าทำไรกันล่ะ"

พิชาภา

"หา!!!!"ทำหน้าตื่นๆคิดหนักทันที

"ชั้นออกจะผอม หน้าอกก้อไม่มี แถมยังขาวซีดหยั่งกะศพ นายจะไหวเหรอ"

"คงไม่เหมาะมั๊ง นายออกจะหน้าตาดี รูปหล่อ หุ่นก้อสมาร์ทขนาดนี้ จะมามัวเสียเวลากะชั้นทำไม"

"ไปอยู่กะคนรักของนายไม่ดีกว่าเหรอ"

คนแปลกหน้า

"ผมรู้มานานละว่าผมอ่ะหล่อและหุ่นดีขนาดไหน"

"ผมจะตัดสินใจเอง ว่าผมจะนอนกะใครยังไง คุณไม่ต้องมาสอนผมหรอก" ทำท่าหงุดหงิดขึ้นมา

"ถ้าไม่ตกลงตามนี้ก้อยกเลิกเรื่องการช่วยไป ก้อแค่นั้น" ยักไหล่ทำท่าไม่สนใจอีก

พิชาภา

"นายอย่าพูดงั้นสิ ช่วยชั้นเหอะ นะๆๆๆ" กอดแขนอ้อนอย่างน่าเอ็นดู

"พระท่านบอกว่าช่วยชีวิตคนเหมือนสร้างเจดีย์ 7 ชั้นเชียวนะ นายคิดดูดีๆก่อนเหอะ"

คนแปลกหน้า

"ไม่ต้องพูดละ ถ้าไม่ตกลงก้อไม่ต้องมาพูด ปิดจ๊อบ!!" 😤😤😤

พิชาภาทำท่าคิดหนักถึงกะน้ำตาร่วงผล็อยลงมาอย่างไม่รู้ตัว น้อยใจกะวาสนาของตัวเองนัก

คนแปลกหน้า

"แล้วจะร้องทำไมละนั่น"

พิชาภา

"ก้อชั้นเสียใจ...ชั้นตัดสินใจไรไม่ได้เลย..ฮือๆๆๆๆ"

ซบหน้ากับฝ่ามือร้องออกมาอย่างเอาจริงเอาจัง

คนแปลกหน้า

"หยุดร้องๆหนวกหู ผมจะไม่ทนกับเสียงร้องไห้นะ...ขอบอก"

อยู่ๆก้อหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ

พิชาภา

"ฮือๆๆๆๆ" ยิ่งร้องดังขึ้นไปอีก

คนแปลกหน้า

หันมาตวาด

"บอกว่าให้หยุด!!!" ตวาดเสียงดังหยุดรถทันที

พิชาภาตกใจ หันมามองตัวสั่นงันงก หน้าซีดเผือด

คนแปลกหน้า

"โน่นก้อไม่เอา นี่ก้อไม่ได้ มันอะไรกันนักหนาวะ!!!"😤😤😤

เขาระเบิดอารมณ์ออกมา ทำเอาพิชาภาตกใจกลัวกลับไปนั่งขดตัว อยู่ข้างประตูเหมือนเดิม

"ตกลงจะเอาไง จะยอมไม่ยอม รีบบอกมา" ทำหน้าดุไปอีก

พิชาภา

"เอาก้อเอา "รีบตอบปากสั่น ตัวสั่น

คนแปลกหน้า

"พูดดีๆ" ตวาดมาอีก

พิชาภา

"เอาก้อเอาค่ะ!!!"😖😖😖

คนแปลกหน้า.

"ก้อแค่นั้น"

"งั้นเรามาทำความรู้จักกันก่อน"

"ชั้นชื่อเทวา เรียกคุณวา ก้อได้"

"แล้วเธอชื่ออะไร"

พิชาภา

"ชั้นชื่อ พิชาภา คุณพ่อกะคุณแม่เรียกลูกพีช" ตอบเสียงสั่น

คนแปลกหน้า

"งั้นผมจะเรียก ลูกพีช นะ ถ้าตกลงละ ผมก้อจะพาคุณหนีไป " ทำเสียงเข้มไปอีก

พิชาภา

"คะ...ค่ะ" ตอบเสียงสั่นๆ

ทำเอาคนข้างๆที่ทำเข้มใส่แทบกลั้นขำไม่อยู่ หันมามองยิ้มๆ

พิชาภา

"แล้วตกลงเราจะไปไหนกันคะ" ถามออกมาเสียงสั่น

คนแปลกหน้า

"จะหนีไง ผมจะพาคุณไปอยู่เกาะ บ้านญาติห่างๆของผม"

พิชาภา

"แล้วเรื่องเงินล่ะ"

คนแปลกหน้า

"ไม่เป็นไรไว้เสร็จงานครบ 1 ปี ค่อยให้ผมก้อได้"

พิชาภา

"ที่จริง คุณก้อดูใจดีนะ งั้นชั้นขอโทรหาคุณป้าชั้นก่อนไปเกาะได้มะ"

คนแปลกหน้า

"ค่อยไปโทรที่เกาะ"

พิชาภา

"ชั้นกลัวจะไม่มีสัญญาณ"

คนแปลกหน้า

"ไม่มีจริงๆน่ะแหละแต่ผมมีไวไฟส่วนตัวไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะจัดการให้เอง"

พิชาภา

"ออ..ค่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***