จุดเริ่มต้น

การกลับมาบ้านเกิดอีกครั้งในรอบหลายปี บรรยากาศตอนเด็กๆ แสงแดดอ่อนๆที่ทอดผ่านยอดไม้ยามเช้า กลิ่นอาหารที่หอมคละคลุ้งไปทั่วบริเวณบ้าน ทำเอาท้องของเธอร้องอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งๆที่พึ่งดื่มนมมาไม่นาน ภาพบ้านไม้เก่าๆของครอบครัวเล็กๆที่มีพ่อ แม่ ลูก อยู่กันอย่างมีความสุข ทุกเช้าแม่จะหุงหาอาหารอย่างมีความสุขเพื่อเตรียมไว้รอพ่อกลับจากสวนมากินข้าวเช้าด้วยกัน พิชาภาเด็กน้อยอายุ5ขวบกะลังซนวิ่งเล่นอย่างมีความสุขรอพ่อกลับมา

จนวันนึงเมื่อแม่ผู้เป็นที่รักมาป่วยและจากไป ทั้งๆที่ตอนนั้นพิชาภาอายุพึ่งจะห้าขวบกว่าๆ ชีวิตแสนสุขก้อเปลี่ยนไปทันที พิชาภาถูกพาไปอยู่กะป้าที่ต่างจังหวัด โดยที่พ่อไม่เคยกลับมาเหลียวแลอีกเลย ทำให้พิชาภาต้องถูกเลี้ยงมาโดยป้าที่แสนจะใจดี สองป้าหลานอยู่กัน2คนมาตลอดอย่างมีความสุข อยู่ๆในวันจบการศึกษาก้อมีโทรศัพท์ทางไกลมาหาพิชาภา บอกให้มารับมรดกของพ่อที่เสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุ.

แม้พิชาภาจะไม่ได้เจอพ่อมานานมาก แต่ความรู้สึกอบอุ่นตอนที่พ่ออยู่กับเธอก้อยังเต็มตื้นอยู่ในหัวใจ

เมื่อคิดถึงใบหน้าของพ่อเวลาส่งยิ้มให้เธอและเดินเข้ามาอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างสุดรัก

พิชาภาลากกระเป๋าใบใหญ่ เดินเข้าเขตรั้วบ้านอันกว้างใหญ่มีอาณาบริเวณเกือบ200ไร่ มีบ้านหลังใหม่สวยงามตามสมัยนิยมปลูกทับบ้านไม้หลังเก่า

พิชาภามองอย่างเศร้าใจ ไม่มีอีกแล้ว บ้านหลังน้อยของครอบครัวที่เธอรัก

พอก้าวเข้าเขตรั้วบ้านก้อเจอเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวจัดจ้านกะลังเดินจะไปขึ้นรถ ประเมินด้วยสายตาคงจะอายุประมาณ18-19ปี คงจะเป็นน้องสาวต่างมารดาของเธอเป็นแน่ พิชาภาคิดในใจ

แก้มบุ๋ม

"มาหาใคร" เสียงถามห้วนๆ

พิชาภา

"ไม่ได้มาหาใคร ชั้นเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้" ตอบอย่างมั่นใจในตัวเอง

แก้มบุ๋ม

"หือ!!เธอคือลูกพีชเหรอ" มองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เรียกชั้นว่าพี่พีช" ตอบกลับน้ำเสียงห้วนๆตามอารมณ์

แก้มบุม

"ใช่จริงๆด้วย" หน้าบึ้งเข้าไปอีก

"ก้อแค่ลูกเมียเก่าคุณพ่อ จะให้เรียกพี่ ฝันไปเถอะ" สะบัดบ๊อบใส่อีก

พิชาภา

"ไม่ว่าชั้นจะเป็นลูกเมียไหนแต่เรามีพ่อคนเดียวกันเธอเกิดทีหลังเป็นน้อง ต้องเรียกชั้นพี่สิ" หน้าบึ้งไปอีก

แก้มบุ๋ม

"ฝันไปเถอะ ชั้นเป็นลูกคนเดียว ไม่นับใครเป็นพี่ เข้าใจตรงกันนะ" เบะปากให้ มองบน

พิชาภา

"บ้านนี้เค้าเลี้ยงลูกเก่งจัง เลี้ยงยังไงให้ลูกมีนิสัยยังงี้เนี่ย" มองอย่างตำหนิ

กรกนก

"แกว่าใคร" เสียงแหลมเข้มจัดดังอยู่ด้านหลัง

พิชาภา

"ว่าคนที่เลี้ยงเด็กคนนี้น่ะค่ะ คุณรึเปล่าคะ ดูท่าทางร้อนตัว" หันมามองอย่างสำรวจ ผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังสวยสด ใบหน้าถูกฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง ริมฝีปากที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกราคาแพง ขยับขึ้นลงอย่างจีบปากจีบคอ

กรกนก

"เธอเป็นใคร บังอาจมาพูดยังงี้" ใบหน้าบึ้งตึงไปอีก

"หนูชื่อพิชาภา เดชบริรักษ์ค่ะ" ตอบชัดถ้อยชัดคำ

"อ๋อ...ยัยลูกสาวเมียเก่านี่เอง" เบะปากให้มองอย่างดูถูก

พิชาภา

"แล้วตกลงคุณเป็นใครละคะ ชั้นจะได้ตัดสินใจถูกว่าจะนับญาติยังไง" ถามน้ำเสียงเอาเรื่องทีเดียว ยังไม่ทันตอบอะไร

:เสียงรถมาจอดหน้าบ้าน

แก้มบุ๋มกับกรกนกก้อทำตาโตหน้าตาตื่นกลัวทันที

ผู้ชาย4คนลงจากรถมา แต่ละคนหน้าตาดุดันเอาเรื่องทีเดียว หนึ่งในนั้นเดินเข้ามาหาผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ที่ลูกพีชคิดว่าน่าจะเป็นแม่เลี้ยงเธอแน่ๆ แล้วมันก้อพูดออกมาน้ำเสียงดุดันทีเดียว

ชายแปลกหน้า

"อยู่กันครบนะวันนี้ ดีละกุจะได้ไม่ต้องเสียเวลา"

กรกนก

"พวกมึงมาทำไมอีก คุณพลก้อตายไปละ" ถามออกไปเสียงสั่นๆอย่างเห็นได้ชัด หน้าตาก้อซีดเผือดเดินมากอดลูกสาวทำท่าหวงแหน

คนแปลกหน้า

"เพราะมันตายน่ะสิ พวกกุเลยต้องมาหามึง"

กรกนก

"จะมาหาทำไม พวกเราไม่รู้เรื่องไรด้วย"

คนแปลกหน้า

"จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ตอนไปเอาเงินมึงไปกะผัวมึงด้วย มึงเป็นคนเซ็นค้ำด้วย อย่ามาทำหัวหมอ มึงไม่รู้จักนายกุเหรอ ถึงพูดยังงี้ หา!!!" เสียงตวาดกลับมาเสียงดังลั่น สองแม่ลูกตกใจตัวสั่นงันงก

กรกนก

"แต่ชั้นแค่ค้ำไม่ใช่คนกู้ ละอีกอย่างชั้นก้อเป็นแค่เมียที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส ไม่ได้มีสิทธื์อะไร ชั้นไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น พวกแกอยากได้ก้อไปเอากับคุณพลสิ" ตอบกลับมาอย่างเกรี้ยวกราด

คนแปลกหน้า

"มันตายห่าไปละ จะให้กุไปเอายังไง มึงแหละต้องรับผิดชอบ มึงต้องไปหาเงินมาจ่าย ตอนไปเอากุเห็นระริกระรี้ พอตอนคืนทำไม่รู้เรื่อง เป็นยังงี้ตลอดมึงนึกว่าพวกกุใจดีมากรึไง" ทำหน้าเอาเรื่อง กระชาก2แม่ลูกออกจากกันอย่างแรง ทำเอา2แม่ลูกกระเด็นไปคนละทิศละทาง ล้มลุกคลุกคลานกันไป

แก้มบุ๋ม

"โอ๊ย!!" ล้มก้นกระแทกกับพื้นนั่งหน้านิ่วอยู่อย่างเจ็บปวด

กรกนก

"แก้มบุ๋ม!!เป็นไงมั่งลูก" รีบเข้าไปดูลูก

แก้มบุ๋ม

"เจ็บซิคะแม่ ถามได้" ร้องครวญครางหน้าตาเหยเก

พิชาภา

"ทำไมต้องทำรุนแรงไรแบบนี้ด้วย" จะเข้าไปช่วยอีกคน

คนแปลกหน้า

"ละนี่ใครอีกล่ะ อยากเจ็บตัวด้วยรึไงถึงได้เข้ามาเสือกด้วย" จะเข้ามาเอาเรื่องอีกคน

กรกนก

"จริงสิ!!" ทำท่านึกไรขึ้นได้ "นังนี่ไงล่ะที่เป็นลูกสาวที่แท้จริงของคุณพล พวกแกจะทวงก้อทวงกะมันสิ"

กะลังจะเข้าไปช่วยกรกนกก้อผลักออกมาอย่างแรงจนไอ้คนที่ยืนนิ่งอยู่อีกคนรีบเข้ามารับ แทบไม่ทัน มันเป็นหนึ่งในสี่คนที่ดูหน้าตาดีคมคายและสูงสง่าอย่างที่เรียกว่าหล่อและสมาร์ททีเดียว

คนแปลกหน้า

"นังนี่น่ะเหรอ" หันมาทางพิชาภา"แกเป็นลูกสาวไอ้พลวัฒน์เหรอ" ถามน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

พิชาภา

"ใช่!!"ตอบอย่างไม่เกรงกลัวรีบถอยห่างออกจากคนที่เข้ามาประคองทันที

"พวกแกเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายและข่มขู่คนในบ้านหลังนี้" ถามออกไปเสียงแข็งไม่ได้นึกเกรงกลัวอะไรเลย

คนแปลกหน้า

"กุก้อเป็นตัวแทนของเจ้าหนี้ของพวกมึงน่ะสิ รู้เอาไว้ซะด้วย" ทำหน้าเหี้ยมเดินเข้าหาอย่างคุกคาม

"หน้าตาสวยใช้ได้หนิ แบบนี้น่าจะพอขัดดอกได้ เห้ยพวกมึงจับตัวนังนี่ไว้ เอาตัวไปให้คุณอาชา เงินไม่ได้ได้คนไปก้อยังดีนะ คงจะพอขัดดอกได้ ดีกว่าไม่ได้ไรกลับไปเลย" อีกสองคนรีบเข้ามาจับ

เจ้าคนที่ช่วยพิชาภา เดินออกมาขวาง อีก2คนหยุดทันที

"พวกมึงไม่ต้องกุจัดการเอง" มันจับแขนของพิชาภาไว้มั่น พิชาภาหันมามองหน้าตื่น

พิชาภา

"พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำงี้นะ ที่พวกแกทำมันผิดกฎหมายนะ ชั้นจะแจ้งตำรวจจับพวกแก" ตวาดกลับอย่างไม่เกรงกลัว

คนแปลกหน้า

"5555 แจ้งตำรวจงั้นเหรอ ถ้าพวกกุกลัวตำรวจพวกกุคงไม่กล้ามาแต่แรกหรอก" มันหัวเราะได้อย่างน่าเกลียดสุดๆ

พิชาภา

"พวกแกจะจับชั้นไปไม่ได้นะ ชั้นยังไม่รู้เรื่องไรเลยต้องคุยกันก่อนสิ ชั้นพึ่งมาถึงยังไม่ทันเข้าบ้านเลยพวกแกก้อจะจับตัวไป บอกเหตุผลดีๆมาซิ ว่ามันเรื่องอะไรกัน" ถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัว

คนแปลกหน้า

"ไอ้พลวัฒน์พ่อของมึงน่ะ มันกู้เงินคุณอาชาไป50ล้าน รวมต้นรวมดอก แล้วมันไม่จ่าย แล้วยังเสือกหนีไปตายก่อนด้วย "

พิชาภา

"หา!!!!50ล้าน" ตาโตตกใจกะยอดเงิน

คนแปลกหน้า

"ใช่50ล้าน ทีนี้พวกกุพอจะเอาตัวมึงไปขัดดอกได้ยังล่ะ"

พิชาภา

"ทำไมมันมากมายยังงั้นล่ะ ยืมไปทำไมตั้งมากมาย"

คนแปลกหน้า

"ก้อถามแม่เลี้ยงมึงดูสิ ไม่ก้อตามไปถามพ่อมึงในนรกโน่น จะมาถามกุทำไม กุคนทวงไม่ใช่คนยืม แม่งไอ้พวกยืมละไม่จ่ายเนี่ย พอทวงตอบแบบนี้ทุกที ยืมไปทำไร ไม่รู้เรื่อง ถุย!!!"

"ไม่ต้องพูดมาก เอาตัวไป" หันมาสั่งอีก

พิชาภา

"บ้านหลังนี้กะที่ดินแปลงนี้ราคาน่าจะเกือบ100ล้านชั้นว่าชั้นน่าจะขายมันใช้หนี้ให้พวกแกได้นะ" ต่อรองอีก

คนแปลกหน้า

"5555 บ้านหลังนี้กะที่ดินแปลงนี้น่ะเหรอ แม่เลี้ยงของมึงเอาโฉนดไปจำนองค้ำเงินกู้กะเจ้านายกุเรียบร้อยละ มึงไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้เรื่อง"

พิชาภา

"หา!!!!😲😲😲" หน้าซีดทันทีพอได้ยินอย่างนั้นหันไปหาคุณกรกนกตาขวาง

"เรื่องจริงเหรอคะคุณน้า"

กรกนก

"เรื่องจริงทุกอย่าง" ตอบหน้าตาเฉย

พิชาภา

"เงินตั้งเยอะแยะเอาไปทำไรกันคะ"

กรกนก

"ไปถามพ่อเธอสิ ทำงานยังไงให้บริษัทเจ๊งไม่เป็นท่า จนต้องเป็นหนี้เป็นสิน ต้องเอาสมบัติทุกอย่างไปจำนองแถมยังติดหนี้เป็นเงินอีกไม่รู้เท่าไหร่"

แก้มบุ๋ม

"ใช่ๆๆพ่อเธอน่ะ ทำงานเจ๊งเองอย่ามาโทษพวกเรานะ" ช่วยเสริมอีกคน

พิชาภา

"พ่อเธอ!!พูดอะไรน่ะ" ถามงงๆ

กรกนก

"เธอไม่ต้องสงสัยหรอก แก้มบุ๋มก้อแค่ลูกติดท้องชั้นไม่ใช่ลูกของเค้าหรอก" บอกหน้าตาเฉย

พิชาภา

"หา!!" ตกใจกะเรื่องที่ได้รับรู้

คนแปลกหน้า

"ไม่ต้องพูดไรกันละ ตกลงจะเอาไง จะไปดีๆรึให้พวกกุจับตัวไป"

พิชาภา

"ก้อได้ พ่อชั้นติดหนี้พวกแก ชั้นจะไปกะพวกแกแต่ขอเวลาชั้นไปไหว้กระดูกพ่อ-แม่ชั้นก่อนได้มั๊ย!!"

คนแปลกหน้า

"ไม่ได้ เกิดมึงหนีไป พวกกุจะทำไงล่ะ ไปกะพวกกุซะดีๆ" หันมาพยักหน้ากะลูกน้อง

คนแปลกหน้าอีกคน

"ไม่ต้องกุพาไปขึ้นรถเองพวกมึงไปจัดการ2แม่ลูกนั่นเหอะ" บอกน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ

คนแปลกหน้า

"งั้นก้อได้ พวกมึง2คนไปจัดการขนของในบ้านทั้งหมดของ2แม่ลูกนี่ออกมาทิ้งแล้วปิดบ้านซะ"

กรกนก

"ปิดก้อปิดไปสิพวกเราก้อกำลังจะไปพอดีแค่บ้านหลังแค่นี้เราไม่สนใจหรอก ไปลูกไปหาที่อยู่ใหม่กัน อย่างน้อยๆก้อยังมีรถขับละวะ" กำลังจะพากันขึ้นรถ

คนแปลกหน้า

"เดี๋ยว!!" เดินเข้ามาขวาง 2 แม่ลูกหยุดกึก

"รถคันนี้ด้วย พวกมึงมาเอารถไป" เดินไปดึงกุญแจออกจากมือเฉย

กรกนก

"นั่นมันรถชั้นนะ" ตวาดแหว

คนแปลกหน้า

"ละไง...กุจะเอา" พูดจบเดินไปหน้าตาเฉย

กรกนก

"กรี๊ดๆๆพวกแกเอาไปจนหมด ละชั้นกะลูกจะทำไงล่ะ" ร้องอย่างกะคนบ้า

คนแปลกหน้า

"เรื่องของพวกมึงป่ะ" ตอบอย่างไม่สนใจ

กรกนก

"กรี๊ดๆๆ" ยังกรีดร้องอย่างไม่พอใจ

คนแปลกหน้า

"มึง2คนจะไปดีๆมะ รึอยากนอนไส้แตกเลือดนองพื้นอยู่ตรงนี้ รึอยากได้ผัวเพิ่มซัก2-3คน หา!!!" มันหันมาตวาดเสียงดัง

กรกนก

"หา!!!" รีบหุบปากทันที

แก้มบุ๋ม

"ไปเหอะค่ะแม่ หนูยังไม่อยากได้ผัวเพิ่ม วันนี้หนูไม่มีอารมณ์" พูดพลางหิ้วกระเป๋าออกไปยืนโบกรถหน้าบ้านอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

กรกนกรีบลากกระเป๋าตามไปอย่างไว พอคนแปลกหน้าหันมาหาอีก

พิชาภามองหน้าคนตรงหน้าทำไรไม่ถูกพูดไม่ออก ชีวิตเธอกำลังจะไปได้ดีทำไมมาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ย

พิชาภา

"พ่อนะพ่อ..ฮือๆๆๆ" ร้องออกมาเบาๆ

คนแปลกหน้า

"จะร้องทำไม น่าจะดีใจมากกว่านะ ที่ได้ไปอยู่กับคุณอาชา" บอกยิ้มๆ พิชาภาหันมองหน้าตอนเขายิ้ม นึกในใจ

พิชาภา

//ทำไมเขาดูมีความสุขจัง นี่ชั้นกะลังมีความทุกข์อยู่นะ// หน้าบึ้งใส่

คนแปลกหน้า

"ทำไม มองหน้า อยากมีผัวเป็นลูกน้องก่อนรึไง" ทำพูดเสียงเข้ม

"ตามมาดีๆอย่าให้ต้องใช้กำลัง" พาเดินไปขึ้นรถคันหรูขับออกไปหน้าตาเฉย

พิชาภา

"แกไม่ต้องรอไอ้พวกนั้นเหรอ" ถามอย่างสงสัย

คนแปลกหน้า

"ต้องรอทำไม" พูดพลางหันมายิ้ม

"ตอนนี้ชั้นอยากกลับไปอยู่กัน2คนกับเธอเร็วๆมากกว่า" หันมายิ้มอีก

พิชาภา

"พูดไรของนาย"ทำหน้างงๆ

//ทำไมดูคุ้นๆจังวะ// คิดพลางมองหน้าพลางๆสลับไปมาอย่างสงสัยไปตลอดทาง

คนแปลกหน้า

"มองหน้าทำไมรึอยากโดนตรงนี้" หันมามองยิ้มๆ

พิชาภา

//เวลายิ้มดูมีเสน่ห์เป็นบ้า// มองตาค้างไป

คนแปลกหน้า

"ทำหน้าแบบนี้ ชั้นว่า ชั้นคงรอไม่ไหวละ ขอซักนิดก่อนละกัน" หันหัวรถเข้าข้างทาง จอดแต่ไม่ดับเครื่องหันมาหาคนข้างๆที่มองเขาตาโตค้างอยู่

พิชาภา

"จอดรถทำไม" หันมาถามพอเริ่มรู้สึกตัว มองออกไปด้านนอกเห็นแต่ป่า2ข้างทาง

ยังไม่ทันได้ถามต่อ ก้อต้องตกใจตาโตอีกรอบ

พิชาภา😲😲😲

คนข้างๆถอดสายเบลท์แล้วหันมาจับท้ายทอยเธอให้หันไปหาเขา แล้วก้มลงมาหา กดจูบลงมาอย่างถนัดถนี่และตั้งใจ พิชาภาตกใจดิ้นขลุกขลัก ก่อนถูกเค้าเอาอีกมือดันตัวเธอให้แนบอกของเขาอย่างแนบชิด เขาจูบอยู่เนิ่นนานอย่างเรียกร้องและรุนแรง ในตอนแรกและเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลในเวลาต่อมา พิชาภาเผลอครางออกมาเบาๆและอ้าปากรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ เขาสอดลิ้นเข้าหารสหวานในปากของเธออย่างลืมตัว ทำเอาพิชาภาที่ไม่ประสีประสาต้องกลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว พอเขาถอยออกมาก้อเล่นเอาเธอต้องหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

พิชาภา

"เฮือก!!อึก.." หันไปหอบหายใจหยั่งกะคนจมน้ำพึ่งขึ้นมาเหนือน้ำได้ หน้าแดงอย่างไม่รู้ตัวทันที ทำไรไม่ถูก สั่นไปทั้งตัว

คนแปลกน้า มองเธอยิ้มๆอย่างพอใจ แล้วหันไปขับรถออกไป หน้าตาเฉย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***