บทที่ 6

เกือบครึ่งชั่วโมงที่ต้องทำหน้าทีแม่ครัวทำอาหารให้ลูกชายและพ่อของลูกที่ไม่พึ่งประสงค์อยากจะได้

ตัวเธอยกอาหารนำมาวางไว้บนโต๊ะทานข้าว เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย

จึงได้เดินไปตามน้องนายให้มานั่งทานข้าวให้เรียบร้อย

ทันทีที่เท้าก้าวเข้าไปภายในห้องรับแขก

ดวงตาเบิกกว้างบ้านของเธอถูกระเบิดลงหรือยังไงทำไมทุกอย่างมันถูกวางทิ้งเกลื่อนกลาด

ข้าวของภายในบ้านร่วงหล่นมากองอยู่กับพื้น

“คุณแดเนียล!”

เสียงตะโกนเสียงดังเกิดขึ้นกลางบ้าน

ซึ่งงานนี้ทำให้บอดี้การ์ดทุกคนถึงกับมีใบหน้าซีดเผือด

ซานิส รีบวิ่งมาจากบ้านฝั่งตรงข้าม เมื่อมาถึงเขาต้องหยุดชะงักและเข้าใจในทันทีว่า

ทำไม

“คุณมนัสนันใจเย็น

ๆ นะครับ เดี๋ยว เดี๋ยวผมให้บอดี้การ์ดไล่เก็บของให้คุณเข้าที่ให้เรียบร้อยนะครับ

ตอนนี้ใจเย็น ๆ ก่อนครับ” ซานิส ก้มหน้าขอโทษ

“ไม่ต้องให้บอดี้การ์ดทำ

ปล่อยมันทิ้งไว้อย่างนี้ ฉันจะให้เจ้านายของคุณเป็นคนเก็บเอง

ในเมื่อไม่คิดที่จะห้ามก็ต้องตามนี้” มนัสนันเอ่ยเสียงเย็นทำให้คนฟังรู้สึกเสียงสันหลังขึ้นมาทันที

นี่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่า จะถูกทำโทษแน่นอน

ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องทั้งสอง

กำลังวิ่งไล่กวาดต้อนกันเข้ามาภายในห้องรับแขก

ดูจากสภาพที่คนเป็นแม่เห็นแล้วต้องหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะนับเลขในใจให้ถึงร้อย

“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ

คุณแดเนียล”

น้ำเสียงที่เข้มทำให้กิจกรรมของสองพ่อลูก

ต้องหยุดชะงัก โดยเฉพาะ       คนตัวโตที่ตอนนี้ได้กลายเป็นหน่วยทหารกล้า

ปกป้องคุ้มครององค์ชายบนศีรษะมีหมวกทหารใบเล็ก ๆ  แดเนียลหันไปส่งยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนเท้าสะเอวทำหน้ายักษ์ใส่ทั้งสองคน

“สนุกกันมากไหม”

คำถามที่มีน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“เอ่อ...

พอดีว่า ลูกอยากจะเล่นเป็นนักรบ” แดเนียล รีบตอบกลับไป

พร้อมกับเห็นซานิสทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังส่งข้อความอะไรมาให้เขา

“คุณแม่

มาเล่นด้วยกันไหมครับ คุณพ่อเล่นกับน้องนายสนุกมาก”

ลูกชายรีบเอ่ยปากชวนคนเป็นแม่ทันที คำพูดที่ไม่รู้เรื่องว่า

ตอนนี้ใครบางคนกำลังจะถูกลงโทษผลของการตามใจไม่เข้าท่า

“น้องนายหยุดเล่นก่อน

ตอนนี้ไปล้างหน้าล้างมือแล้วไปนั่งทานข้าวได้แล้ว” มนัสนันพยายามพูดอย่างใจเย็น แต่กับบางคนสายตาที่อีกฝ่ายมองไปตาเขียวปัด

“ครับ

เดี๋ยวน้องนายไปล้างมือ ล้างหน้าแล้วจะไปนั่งทานข้าว”

เด็กชายพูดจบกำลังจะหันไปชวนคนเป็นพ่อ

ซึ่งเด็กน้อยไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนเป็นพ่อกำลังถูกแม่ของตัวเองโกรธเอามากๆ

“คุณแดเนียล

คุณห้ามไปไหนหยุดอยู่ตรงนั้น” มนัสนันเอ่ยเสียงเข้ม

พร้อมกับหันไปขอร้องให้ลูกน้องคนที่ทำผิดพาลูกชายไปล้างมือและก็พาไปทานข้าวก่อน

ตอนนี้เธอมีเรื่องให้จัดการใหญ่สะด้วย

ซานิสที่เห็นและรับรู้ถึงพลังน่ากลัว

จึงรีบพาตัวน้องนายห้องไปจากสมรภูมิรบทันที โดยทิ้งแม่ทัพให้จัดการกันเอง

“คุณแดเนียล

คุณคงจะรู้ตัวนะว่า ควรจะจัดการยังไงกับการที่คุณไม่คิดที่จะห้ามปรามลูก

ผลของการที่คุณไม่เคยเลี้ยงเด็กให้เติบโตมา

ในเมื่อคุณเรียกร้องอยากจะเป็นพ่อของน้องนายมาก

เชิญคุณจัดการผลงานของคุณที่ทำกับลูกเองทั้งหมด

ถ้าไม่เสร็จวันนี้คุณไม่ต้องทานข้าว เข้าใจไหมคุณแดเนียล” น้ำเสียงที่เฉียบขาดไร้ซึ่งความปราณี

“คุณ! ก็ลูกอยากจะเล่น”

“นี่คุณกล้าโทษว่าเป็นความผิดของลูกเลยเหรอห๊ะ! คุณแดเนียล”

มนัสนันทำเสียงเข้มต่อว่า แดเนียล ถึงกับทำหน้าเหวอ

ส่งผลให้คนที่ไม่เคยทำงานบ้านมาก่อนในชีวิตถึงกับทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจ

สายตากำลังจะไล่หาตัวตัวช่วยแต่ทุกคนกับส่ายหน้าแล้วชี้ไปทางด้านหลังที่มีสายตาอำมหิตจ้องมองเขาอยู่

ปากก็บ่นไปตลอดทางที่ เดินไปหาอุปกรณ์ทำความสะอาด

“นี่แม่หรือเมีย

ว๊ะ ดุฉิบ”

มนัสนันยืนกำกับการทำงานของแดเนียลที่ทำไปและบ่นเป็นหมีกินผึ้ง

หันไปก็เจอสายตาอะไรดุจริงๆ

“ทำไปอย่าบ่น

นี่พึ่งจะได้เลี้ยงลูกไม่กี่วัน ไม่ต้องทำมาเป็นบ่น”

“ครับผม

จะทำให้เดี๋ยวนี้แล้วครับ” แดเนียล ยืนถือไม้กวาดนิ่งค้าง

ก้มหน้ารับกรรมที่ตัวเองเป็นคนร่วมก่อ

ซึ่งน้องนายเห็นว่าพ่อตัวเองถูกคนเป็นแม่ลงโทษ

เลยนึกสงสารจึงจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ถูกแม่สั่งห้ามและไล่ให้ไปทานข้าว

“ทำไป

จะได้รู้ว่า เวลาไม่ห้ามลูกทำ ผลมันจะเป็นยังไง เมื่อกี้ยังสนุกกันอยู่เลย

เก็บทุกอย่างเสร็จเมื่อไหร่ถึงจะได้ทานข้าว และไม่ต้องหันหลังแอบไปบ่น รีบทำสะ

เข้าใจไหม”

“รับทราบครับผม

สำนึกแล้วครับผม” แดเนียลเอ่ยตอบติดประชดไปนิดๆ

ซานิสเห็นเจ้านายหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาด

เก็บกวาดจึงอดใจที่ไม่ให้ถ่ายภาพแล้วรีบส่งไปให้ยังคุณโดราธีและมาดามอเมร่า

สักพักก็มีข้อความส่งกลับมาเป็นรูปใบหน้าตกใจ

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงกว่า

แดเนียลจะจัดการปัดกวาดและเก็บของเล่นเข้าชั้นไปจนหมด ถึงแม้ปากจะบ่นแต่ใจเขากลับมีความสุขรู้สึกดี

เต็มใจที่จะทำมัน

เมื่อเก็บทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจึงวงเดินกลับไปยังโต๊ะอาหาร

ที่ตอนนี้สองแม่ลูกได้ทานอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และพากันขึ้นไปอาบน้ำด้านบนซึ่งแดเนียลได้นั่งทานอาหารที่อีกฝ่ายทำ และแบ่งเอาไว้ให้เขาแยกต่างหากคนหิวรีบจัดการอาหารเข้าปากด้วยความอร่อย

หรือว่าตอนนี้เขาหิวมากกันแน่

ตลอดหลายวันมานี้ที่ได้อยู่กับทั้งสอง

แดเนียลรู้สึกดีมากๆ เขาอยากจะให้บรรยากาศแบบนี้อยู่กับเขาไปนาน

เขาถึงพยายามตามตื๊อขอให้คนเป็นยอมไปอยู่กับเขาเสียที สมองก็กำลังคิดหาวิธีที่จะพาสองแม่ลูกกลับไปพร้อมกับเขา

เวลานี้เขารู้สึกว่าทั้งสองเป็นคนที่มีค่าและสำคัญที่สุดในชีวิต

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก่อนที่จะรู้ว่ามีสองแม่ลูก

ตั้งแต่ที่ได้อยู่ด้วยกันเพียงไม่กี่วัน เขารู้แล้ว ครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้า

มันเป็นความรู้สึกที่แสนจะวิเศษ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***