ชีวิตที่ยาวนานกับความหวังอันเอ่อเล้น
ครั้งแรก
ณ สาธารณะ ช่วงเช้าของวันหนึ่ง
พี(นายเอก)
กี่ปีแล้วละเนี่ย
พี(นายเอก)
พรุ่งนี้ฉันก็อายุครบ 15 ปีแล้ว
พี(นายเอก)
วันนี้จะทำอะไรดีเน้อออ
พี(นายเอก)
เมื่อ8ปีที่แล้วไม่น่าไปสมัครเรียนเลยอะไรก็ม่ายรู้
พีเดินไปโรงเรียนมอปลายแห่งหนึ่ง
พี(นายเอก)
ง่วงแหะ// เดินขึ้นบันได
ธีร์(พระเอก)
//เดินลงบันได
พี(นายเอก)
(ทุกคนมีกลุ่มเป็นของตัวเองทั้งนั้นเลยแหะชีวิตม.4 นี่คนธรรมดาอยู่ไปได้ไงนะ)
พีไม่มีเพื่อนเลยสักคนแต่ก็เพราะตัวพีเองที่ทำตัวเงียบๆ และหยิ่ง
พี(นายเอก)
เรียนเสร็จสักที
พี(นายเอก)
ไปหาที่เดินเล่นดีฝว้าาาเว้ยย
ธีร์(พระเอก)
น้องเป็นอะไรป่าว
พี(นายเอก)
อ่าาา..ไม่เป็นอะไรครับ
ธีร์(พระเอก)
อ่ะไปซะแล้วแหะ
วายุ(เพื่อนธีร์)
เห้ยยเมิงง เมื่อกี้เดินชนน้องพีห้อง 3 อ่อวะ
ธีร์(พระเอก)
มึงมาจากไหนเนี่ย ก็ใช่ดิ
วายุ(เพื่อนธีร์)
น้องเขาแม่งโครตน่ารัก กูเล็งไว้อยู่
ธีร์(พระเอก)
โหอิเพื่อนเห่ มึงอย่าทำให้น้องเขาแปดเปื้อน
วายุ(เพื่อนธีร์)
กุหิวข้าวละเนี่ยไปได้เล้า
Comments