บำเรอทาสรักแม่ทัพเมืองหลิว
เรื่องขายขี้หน้า
ชุนเหอ(พระเอก)
เลิกทำหน้าบูดบึ้งไม่สู้ดีได้แล้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
อย่างกับแมวป่า
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ชิ! เมืองแตก แคว้นล่มสลาย พ่อแม่ตาย ถูกจับมาเป็นเชลย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าจะให้ข้ายิ้มดีใจหรือไร//ไม่พอใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
แล้วไหนล่ะที่พักข้า//มอง
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นแค่เชลยแต่กลับเรียกร้องมากมาย//อวดดี
ชุนเหอ(พระเอก)
อยู่ทางหลังจวนลั่ว
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//พยายามมอง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
ท่านอ๋อง~~//เดินปรี่เข้ามา
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
//เดินตามมาด้วย
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
//เดินตามมา
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
หายหน้าหายตาไปหลายวัน
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
หม่อมฉันเป็นห่วงท่านอ๋องเหลือเกินเพคะ//กอดแขน พอ.
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//มอง
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
หม่อมฉันก็ด้วยเพคะ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
หลายวันมานี้ กินไม่ได้นอนไม่หลับ//อ้อน
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
หวนคิดถึงแต่ท่านอ๋อง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
ท่านอ๋องกลับมาอย่างปลอดภัย หม่อมฉันก็ดีใจเพคะ//ส่งยิ้ม
ชุนเหอ(พระเอก)
//เอามือลั่วเปาออก
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
อะ!??
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าเองก็ดีใจที่มีคนเป็นห่วง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เพคะ
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
หม่อมฉันทำขนมกุ้ยฮวาไว้รอท่านอ๋องด้วย//เรียกร้องความสนใจ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ส่วนหม่อมฉันก็ทำชามะลิที่ท่านอ๋องชอบด้วยนะเพคะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(อะไรกัน แทนที่จะพาข้าไปที่พักก่อน)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(แต่กลับมาพอดรักกลางแจ้งให้ข้าเห็น ชั่งหน้าไม่อาย)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//เบือนหน้าหนี
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
คนข้างกายท่านอ๋องผู้นี้คือ...
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
แม่ทัพหลิว หลิวอี้เทียนหรือเพคะ//มอง+ยิ้มเยาะ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ตายจริง ไม่คิดว่าจะถูกจับมาเป็น//มองเสิ่นถิง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เชลยหรือเพคะ//ยิ้มเยาะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
!!!//ขมวดคิ้ว
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
พูดอะไรน่ะน้องถิง ดูสิเชลย-
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
แม่ทัพหลิวโกรธเจ้าแล้ว
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
อะ! ขออภัยด้วยเพคะแม่ทัพผู้สูงส่ง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เสิ่นถิงไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวว่าร้ายท่าน//จงใจ+เสแสร้ง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//ยิ้มเยาะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(นี่คือภรรยาของเจ้าหมาชุนเหอหรอกรึ)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ใบหน้าสะสวย ผิดกับนิสัยยิ่งนัก)
ชุนเหอ(พระเอก)
เขาคือนายบำเรอของข้า//จริงจัง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//อึ้ง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
!!!?
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
นายบำเรอหรือเพคะ?!
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
มะ..มีชายาตั้งมายมาย ท่านอ๋องใยถึงต้องการนายบำเรอล่ะเพคะ//สับสน
ชุนเหอ(พระเอก)
กล้าตั้งคำถามกับข้างั้นรึ//มอง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
ไม่เพคะ..หม่อมฉันไม่กล้า//สงบเสงี่ยม
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เป็นบ้ารึไร ประกาศไปแบบนี้ ถ้าเกิดพวกนางฆ่าข้าขึ้นมา เจ้าหมาบ้านี่จะรับผิดชอบรึ!!)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ศักดิ์ศรีของข้า...)
หลิวอี้เทียนชายตามองเหล่าชายาของชุนเหอทีละคน ล้วนแล้วแต่ละคนสวมเครื่องประดับหรูหรามีราคาเต็มตัว ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยสีเพื่อเพิ่มเสน่ห์
พวกนางคงอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ส่วนเจ้าหมาชุนเหอก็คงดูแลดีอย่างใกล้ชิด ทุกคนถึงได้มีสภาพร่างกายที่ดี ผิวสวยราวหิมะ เนื้อตัวหอมจากถุงหอม
หญิงไรผมสีขาว มีถุงหอมกลิ่นดอกโบตั๋นที่ช่วยเสริมสร้างความอ่อนโยนและความบริสุทธิ์
ส่วนหญิงที่มีไรผมสีดำสวมอาภรณ์สีชมพู มีถุงหอมกลิ่นดอกกล้วยไม้
อีกคนไรผมสีดำขับเงา สวมอาภรณ์ออกสีฟ้าอ่อนๆ ห้อยถุงหอมกลิ่นดอกจำปีไว้เอวข้างซ้าย ทั้งที่คนอื่นห้อยด้านขวา
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เตรียมตัวมาเฉพาะงานนี้เลยนะ)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เกรงว่าเหล่าพระชายาของอ๋องเจ็ดจะมีเรื่องพูดคุยกับท่านอ๋องมากมาย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
งั้นข้าน้อยขอตัวก่อนขอรับ//กำลังจะเดิน
ชุนเหอ(พระเอก)
เดี๋ยว!//จับแขนอี้เทียน
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าเปลี่ยนใจแล้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
ให้จวนหลังจวนลั่วเป็นที่พักของโจวเหวินซิน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
!!//อึ้ง
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
เอ่ออ...ท่านอ๋อง
ชุนเหอ(พระเอก)
ส่วนหลิวอี้เทียนผู้นี้...//มอง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//ขมวดคิ้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
มาพักกับข้า
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
ไม่ได้นะเพคะ!//ขวาง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
เหล่าพระชายาแต่ละองค์ ยังไม่เคยขึ้นเตียงเคียงข้างท่านอ๋องเลยแม้แต่ผู้เดียว
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
เหตุใดถึงเป็นนาย-! หลิวอี้เทียนที่ได้พักกับท่านอ๋อง//หวง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
จริงเพคะ ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะแตะต้องพวกหม่อมฉันเลย//สงสัย
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ทำเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะนะเพคะ
ชุนเหอ(พระเอก)
เขาเป็นแค่นายบำเรอ
ชุนเหอ(พระเอก)
พวกเจ้าเป็นถึงชายา เหตุใดถึงต้องอิจฉาเรื่องเล็กๆน้อยๆ
ชุนเหอ(พระเอก)
คนอย่างหลิวอี้เทียน...มีตรงไหนให้น่ามองกัน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เจ้าหมาบ้านี่!?)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//ขมวดคิ้ว+ไม่พอใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
กระหม่อมขอไม่รบกวนท่านอ๋องดีกว่าขอรับ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ให้กระหม่อมพักที่หลังจวนลั่วคงจะเหมาะสม
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ยิ่งท่านอ๋องทำเช่นนี้ มันจะเป็นการดูถูกเหล่าพระชายานะขอรับ
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
ใช่เพคะ ท่านจะนำคนเช่นนี้ไปเคียงข้างท่าน
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
มันจะเป็นขี้ปากผู้อื่น
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เหล่าพระชายาทุกคนก็จะขายขี้หน้า
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
“อ๋องเจ็ดมีพระชายาอยู่แล้ว ไม่สนใจใยดี แต่กลับหมกตัวอยู่กับเชลยศึก ”
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
//ไม่พอใจ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
//เห็นด้วย
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//เห็นด้วย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//มอง
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นแค่พระชายาที่อยู่ในนามเท่านั้น
ชุนเหอ(พระเอก)
ฮ่องเต้แต่พระราชทานให้ข้า ใช่ว่าข้าต้องปฎิบัติกับพวกเจ้าดั่งเช่นพระชายาจริงๆ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ฮ่ะ...//ไปไม่ถูก
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//ขมวดคิ้ว
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
//เก็บอารมณ์
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าจะให้เขาพักที่ใด ล้วนเป็นเรื่องของข้า//เสียงแข็ง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เหอะ! พระราชทานงั้นรึ ทุกคนเลยสินะ)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ประหลาดใจยิ่งนัก)
หม่ามี้ หม่ามี้
แมส = อัพตอนต่อไป ที่เท่ากับไม่รู้ตอนไหน อิอิ
หม่ามี้ หม่ามี้
ฝากด้วยนะคะ
Comments
มูฮาาๆ
อัพพพพพพพ
2025-01-22
0